ZWANGERSCHAPSUPDATE #2: OP DE HELFT!

De vorige zwangerschapsupdate was van het eerste trimester, en inmiddels zijn we alweer flink over de helft! We zijn een paar maanden verder, hebben de 20-wekenecho gehad en het geslacht is geen geheim meer. Van de ene kant heel veel om jullie over bij te praten, en van de andere kant valt het ook wel weer mee omdat dit voor mijn gevoel echt zo’n tussenfase is. We blikken even terug op week 13 tot en met 20.

Als het eerste trimester officieel voorbij is zijn we lekker op vakantie op Mallorca en die vakantie is écht geweldig. Ik krijg steeds meer vertrouwen in de zwangerschap, in mijn lijf, mijn buik groeit en omdat we tweeënhalve week helemaal niéts moeten is er ook heel veel tijd om met de zwangerschap bezig te zijn. Ik denk dat heel veel moeders van meer kinderen zullen herkennen dat je bij een volgende zwangerschap veel meer bezig bent met het leven an sich, en met de zorg voor je kind(eren), dat je af en toe gewoon vergeet dat je zwanger bent. Ik had dat tijdens de zwangerschap van Benjamin zelf in ieder geval wel echt. Dat ik af en toe ineens dacht: OH JA! Nou, dat is nu dus echt wel anders. Komt natuurlijk door meerdere factoren, maar dat even eruit zijn draagt er ook wel echt aan bij. Niet alleen voor ons, maar ook voor de jongens. Die zien mijn buik groeien en vinden het maximaal interessant allemaal. Ik weet niet precies hoe veel Benjamin er nou écht van begrijpt, maar voor mijn gevoel heeft hij wel echt door dat er een kindje in mijn buik groeit. Morris is er sowieso heel veel mee bezig. Stelt eindeloos vragen, wil alles weten en vraagt zich vanalles af. Vind ik heel leuk om te zien gebeuren.

Mijn placenta ligt ook nu aan de voorkant – volgens mij weet die van mij geen andere plek om zich te lokaliseren want drie keer zo – maar ondanks dat voel ik al heel vroeg iets van leven. Schopjes kun je het niet noemen, maar die vlinders, plopjes, waarvan ik inmiddels weet dat het de baby is zijn er echt al op tijd en dat vind ik zo fijn. Gewoon dat het er is. Dat wordt met de weken wel echt veel sterker. Met 18 weken voelen we de baby aan de buitenkant schoppen, en zo rond de 20 weken is het ook van de buitenkant te zien. Het is nogal een koproller, en vooral dat is heel erg zichtbaar. Het kunnen voelen maakt de beleving voor Koen ook weer heel anders, en ‘echter’ op de één of andere manier. Ik vind die bewegingen zelf toch wel een van de mooiste dingen aan zwanger zijn. Dat je letterlijk nieuw leven kunt voelen terwijl zich dat nog zo moet ontwikkelen vind ik heel bijzonder, maar om dat dan ook met Koen te kunnen delen is wel echt magisch. Bij de jongens heb ik dat na de bevalling ook echt gemist, dus dat in het achterhoofd houdende, en dat we niet weten of we dit ooit nog een keer mee zullen mogen maken, maakt dat ik daar echt héél bewust van geniet.

Eigenlijk voel ik me deze weken gewoon helemaal prima. Mijn bekken is wel een dingetje, als ik lang loop heb ik daar echt last van, maar ik ben twee keer bij de fysio geweest en nu gaat het veel beter en kan ik zelf vooruit. De hoofdpijn die ik voorheen iedere dag had is nog niet verdwenen, maar wel echt veel minder frequent aanwezig. De vermoeidheid is aanzienlijk minder – no more dutjes overdag – en ik trek weer gewoon ‘normale’ dagen zoals ik dat voorheen ook deed, heb ‘s ochtends zin om op te staan en om lekker aan de dag te beginnen en voel me niet in de ochtend al zo ontaard moe. De hormones zijn ook onder controle; als in er zijn geen zieke stemmingswisselingen meer. Wat er wel nog is is dat ik niet echt op m’n bekkie gevallen ben. Ik spreek me eerder uit over wat ik vind en heel eerlijk: bevalt best prima. Ik neem ‘maak van je hart geen moordkuil’ maar ff lekker letterlijk. Prima als je met iemand een loopje wilt nemen, maar ik leen me er net ff wat minder makkelijk voor nu. Haha. Enige wat minder is is dat ook nu al mégavroeg last heb van harde buiken. We weten inmiddels dat mijn buik heel gevoelig is – bij Benjamin had ik dit net zo – en dat ie zo ongeveer bij iedere gelegenheid hard wordt. Opstaan, gaan zitten, moeten plassen, me druk maken, me teveel inspannen: you name it en de hele boel trekt samen. Dat weten we inmiddels, was bij Benjamin net zo, en heeft me toen niets gebracht behalve redelijk op tijd al behoorlijk ontsluiting, dus baart niet echt zorgen.

Ik heb alleen één dag zo non stop harde buiken gehad die ook echt zeer deden dat het meer weeën waren, met als gevolg dat ik de hele dag ben gaan liggen, eerst in bad daarna in bed, in de hoop dat het weer afzwakte. Dat deed het uiteindelijk, maar de schrik zat er best in en het was ook wel écht een mega wake-upcall. Ik ben die dag zó verdrietig geweest. Ik kan het niet eens zo heel goed onder woorden brengen, maar ik was er heel emotioneel onder. Het is heel makkelijk om te zeggen: ‘je moet rustig aan doen’. Inderdaad; dat is de bedoeling en zou heel verstandig zijn. Dat wíl ik ook. Wat het beste is voor de zwangerschap en de baby, sowieso. Maar als rustig aan doen compleet niet in je aard zit en je gewend bent om 40 tot 50 uur te werken naast het runnen van een huishouden en de zorg voor je kinderen op hun twee dagen bij de oma’s na krijg je echt een error als je ineens rustig aan MOET doen terwijl je je helemaal niet slecht voelt. Ik kan fysiek wel op de bank gaan zitten, maar dat veroorzaakt tussen de oren dan alleen maar chaos omdat ik zoveel wil, en heeft dan alsnog niet het gewenste effect. Dussss het voornemen is om het een beetje anders aan te pakken. Minder werk aannemen, structureel andere planning en af en toe wat meer uit handen geven om te fixen dat het dus juist in dat koppie wat minder in de zesde versnelling gaat. Don’t get me wrong: ik geniet daar juist heel erg van. Ik hou echt van bezig zijn en van actie en van duizend nieuwe ideeën en met toffe projecten bezig zijn, maar niet ten koste van alles. Dus even pas op de plaats. Sprak zij wijs. Is echt werk in uitvoering.

Tot slot: de 20-wekenecho. Die vond ik dit keer dus echt inténs spannend. Ik heb ondertussen zo vaak gehoord dat die niet helemaal of helemaal niet ging zoals zou je zou hopen dat ik dit echt een ding vond. Hoeveel geluk moet je hebben als dat drie keer meteen goed gaat? Nou, zoveel geluk hadden we dus, want alles vakjes konden afgevinkt. Ik weet dat dat nog steeds geen garantiepapiertje voor een gezonde baby is, maar ik vond het toch echt wel een hele geruststelling. Ze is wel een stukje kleiner dan Morris en Benjamin allebei waren met deze termijn, maar helemaal prima, we zullen zien waar ze op uit komt straks. De jongens werden allebei op een bepaald punt in de zwangerschap op negen pond geboortegewicht geschat en die wogen uiteindelijk rond de 3300 en 3600 gram; we gaan meemaken hoe groot ze geboren wordt.

Ze. Dat blijft raar om te zeggen. We weten inmiddels ruim anderhalve maand dat we een dochter krijgen. In het artikel daarover (KLIK!) vertel ik hoe we daar precies achter kwamen. In week 15 was ‘t al duidelijk te zien, en bij de 20-wekenecho werd het nogmaals bevestigd: de jongens krijgen een zusje. Dat moest bij mij wel even landen, ik denk dat bijna iedereen wel een soort plaatje in z’n hoofd heeft, maar inmiddels zijn we echt aan het idee gewend. De eerste pakjes zijn gekocht – ik kreeg zó bizar veel tips doorgestuurd dat ik door de bomen op een gegeven moment het bos niet meer zag – en we hebben ook al een soort favorietenlijstje met namen, al is die nog allesbehalve concreet. Dat is de missie voor de komende weken. Zo benieuwd hoe een meisje van ons samen eruit zal zien. Of ze op haar broers zal lijken. Of ze ook zo blond zal zijn. Maar goed, dat vergt nog even een portie geduld. Gelukkig maar ook. Met haar kamertje kunnen we nog niet beginnen zolang de verbouwing niet klaar is, dus dat wordt een klus voor december denk ik. Verheug me er zó op dat het boven straks helemaal af is. Nieuwe vloer, andere wanden, vier mooie slaapkamers, twee inloopkasten – eentje voor ons, naast onze slaapkamer, en eentje op de 1e verdieping voor de kinderen – precies op maat. Leuk project wel. En hoewel ik liever had dat het gisteren al klaar was is het even niet anders. Gebruiken we de komende weken gewoon om heel goed te bedenken hoe we de kamers willen gaan doen. Ook leuk om mee bezig te zijn!

Al met al waren het goede weken. Weinig lichamelijk ongemak, veel goed nieuws, mooie echo’s: weinig te klagen. Dus dat doen we dan ook maar niet! As we speak hebben we weer een controle bij de verloskundige. Vind ik altijd fijn. Ik praat jullie in de volgende update weer bij!