ZWANGERSCHAPSUPDATE: TRIMESTER 1

Inmiddels ben ik alweer ongeveer 14 weken zwanger; hoog tijd dus voor de eerste zwangerschapsupdate. Omdat ik het niet per se nodig vind de afgelopen periode nog weer op te splitsen in verschillende updates ga ik jullie in een keer bijpraten over hoe het eerste trimester was! Zijn jullie meteen bij! Trimester 1 dus. Op oudjaarsdag kwamen we erachter dat baby nummer twee onderweg is. Hoe dat liep konden jullie al lezen in het artikel over de zwangerschapstest (klik!) van vorige week. Hoe het ons daarna verging vertel ik jullie vandaag!

Op oudjaarsdag komen we er dus achter dat we weer een kindje verwachten. Zwanger. We zijn straks een gezin van vier. De eerste dagen dringt het nog helemaal niet door. Ik heb nergens last van en kan maar moeilijk geloven dat het echt weer zo ver is. Zo typisch; ik was ervan overtuigd zwanger te zijn, maar nu dat dan ook echt zo is vind ik het maar bizar. En Koen ook. Waar met Morris onze hele wereld op zijn kop stond en we nergens anders over konden praten of aan konden denken, is dat nu heel anders. Het ‘normale’ leven gaat eigenlijk gewoon door. Af en toe betrap ik mezelf er ‘s avonds op dat ik de hele dag nog niet aan de baby gedacht heb. Schuldgevoel: check! Zo werkt dat dus écht als je voor de tweede keer zwanger bent. Op 2 januari bel ik mijn verloskundige, en die is al bijna net zo enthousiast als wij zijn. Zooo fijn is dat. We hadden bij ons afscheid tijdens de laatste nacontrole met Morrisje gezegd ‘hopelijk tot volgend jaar’, en volgend jaar is het inderdaad nét kantje boord geworden. We plannen meteen een vroege echo in, en op 16 januari is het zover. We mogen voor de allereerste keer naar de baby kijken en ik bén me toch een potje zenuwachtig. Echt, tijdens mijn eerste zwangerschap was het alleen maar genieten en was ik zo overtuigd van dat alles goed was, maar nu is Morris er en weet ik hoe het is, en ben ik erg bezorgd. Als er maar een hartje klopt..

Als we eenmaal bij de verloskundige binnen zijn, we een paar hele dikke knuffels hebben gekregen en we zijn bijgepraat, mag ik gaan liggen om te kijken of er inderdaad ‘iets’ zit. En dat is dus zo. Het is nog súperklein, iets meer dan zes weken voor zover ze kan zien, maar er klopt een hartje. Helemaal blij gaan we weer naar huis. Dat is alleen maar van korte duur, want de weken die volgen zijn extreem hectisch. Op 21 januari verhuizen we van het appartement naar ons nieuwe huis, en dat hele weekend staat in het teken van sjouwen en slepen en dozen uitpakken. De woensdag daarna wordt oma opgenomen in het ziekenhuis, en op zondagavond 29 januari overlijdt ze. Vanaf dat moment komen we al helemáál in een soort op hol geslagen achtbaan terecht, en is er maar heel weinig ruimte en tijd om stil te staan bij het kindje in mijn buik. Schuldgevoel op het volgende level: check! Op donderdag 2 februari krijgen we weer een echo, en echt ik ben nog nooit zo blij geweest daarmee. Het is een paar dagen voor oma haar uitvaart, en ik ben zo opgelucht dat we ons kindje even mogen zien en dat het goed lijkt te gaan daar binnen. Ik ben onzeker geworden door mijn eigen gevoel. De stress, het verdriet.. We weten allemaal dat dat niet per se heel erg bevorderlijke omstandigheden zijn voor een kindje, dus des te blijer ik ben als alles gewoon oké blijkt. Ik ben dan bijna 9 weken zwanger.

Ruim twee weken later is het zo ver: de termijnecho. Ons leven is in een iets rustiger vaarwater terecht gekomen. Ik mis oma en ben daar veel mee bezig, het is gewoon heel raar als iemand wegvalt die zo wezenlijk onderdeel is van je ‘iedere dag’, maar probeer ook heel bewust stil te staan bij de baby in mijn buik. Die arme Kruimel is nog maar zo mini en kan er ook allemaal niks aan doen. Op vrijdag 17 februari hebben we de termijnecho. Ik ben dan 11 weken zwanger, en oprecht nog nooit zo nerveus geweest voor een echo. Mijn zelfvertrouwen lijkt wel tot een nulpunt gedaald en ik zie allemaal horrorscenario’s voor me. ZO niet iets voor mij, maar ik kan er niks aan doen. Eenmaal bij de verloskundige en met het echoding op mijn buik zien we meteen dat de baby weer goed gegroeid is en súperdruk beweegt. En dan, dames en heren, jongens en meisjes, gaat deze moeke hier gewoon huilen. Ja echt, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar ik ben ZO opgelucht en zit zo vol met emoties van de afgelopen weken, dat ik er gewoon écht van moet huilen. Modus ijskonijn is zonder aankondiging uitgeschakeld en ineens nergens meer te vinden. Ik ben gewoon echt zo blij dat alles goed is met de baby, en alle zorgen en verdriet lijken ineens een stukje lichter. Met Kruimel gaat alles goed daar binnen. Wát een fijn gevoel. We weten dat het geen garanties biedt hoor, echt, maar een goede termijnecho is een goede voorbode. Wij gaan weer papa en mama worden in september. De dag na de termijnecho zetten we het nieuws op Instagram en ik vind het heel fijn dat ik het met jullie kan delen. Dat maakt het voor ons gevoel weer zo veel echter!

Hoewel het dus emotioneel zwaar was, dat eerste trimester, ging het lichamelijk met mij hartstikke goed. Ik heb helemaal geen last van kwaaltjes, ben niet misselijk en voel me eigenlijk best heel fit. Letterlijk niks te klagen. Nou ben ik daar sowieso niet van, Pietje Positief hiero, dat wisten jullie al, maar je snapt m’n punt. Het gaat gewoon goed! Ik ben wel moe, maar dat kan aan zóveel dingen liggen dat het me niet echt eerlijk lijkt om dat op het bordje van de baby te schuiven. Mijn bloeddruk is weer even laag als altijd, maar als ik daar normaal rekening mee houdt zorgt het niet echt voor problemen. Ik heb alleen HONGER mensen, echt, het is niet normaal. Dat had ik bij Morris ook, en dat is nu dus niet anders. Ik heb eindeloze drang om te bunkeren als een bootwerker, dus ik moet alle zeilen bijzetten om het een beetje binnen de perken te houden. Vooral ongezond spul, waar ik normaal gesproken echt helemaaal niet zo van houd, wil ik nu ineens aan de lopende band. Frietjes, pizza, bitterballen, taarten.. Het is bijna viezig gewoon. En als je dan ook nog een wederhelft hebt die sowieso al zo’n snaaierd is en daarvan nooit ‘n gram aankomt weet je het wel. Ik probeer mijn discipline met man en macht weer tevoorschijn te toveren, en dat gaat eigenlijk best redelijk. Gewoon ‘normaal’ blijven doen, dan komt dat vast wel goed. Vooral niet te spastisch bezig zijn met eten. Dat heb ik in mijn eerste zwangerschap wel af en toe gedaan en dat vond ik achteraf zo zonde. Gaat me dus niet nog een keer gebeuren!

Inmiddels is het eerste trimester dus achter de rug en het Grote Genieten begonnen. Ik merk nu al dat deze zwangerschap heel anders is dan die van Morris  qua hoeveel we er mee bezig zijn, maar we proberen sowieso iedere dag even samen heel bewust stil te staan bij het nieuwe leven in mijn buik. Ik hoor van iedereen dat zo’n tweede zwangerschap niet te vergelijken is met een eerste, en het is ook hier zo dat het grootste deel van de tijd wordt opgeslokt door het dagelijkse leven en door kleine Morris, maar het wonder is weer precies even groot en het kindje precies zo gewenst. Ik ben voor nu vooral heel erg blij dat ik weer helemaal nergens last van heb en dat het er allemaal tot op heden zo goed uitziet. Dat geeft de burger moed toch?! Dus. Nog een half jaar met z’n drietjes. Ook daar gaan we echt wel even heel erg van genieten. Nog een paar maanden de rust van één kindje. Ik neem jullie uiteraard mee in ons grote avontuur van drie naar vier.

Heel erg bedankt voor het lezen van deze eerste zwangerschapsupdate 2.0! Bijzonder om dit nu weer met zo veel van jullie te mogen delen.