ZWANGERSCHAPSUPDATE: WEEK 20 – 21

We zijn over de helft! We zijn begonnen aan de tweede helft van de zwangerschap, en oh wat gaat het snel. Ik kan nog niet helemaal bevatten dat we dit punt al bereikt hebben, maar het is toch echt zo ver. Deze zwangerschap lijkt in een soort zucht voorbij te gaan en ik kan me nauwelijks voorstellen dat we over vier maanden toch echt weer zo’n klein mensje bij ons hebben. De afgelopen twee weken waren eigenlijk vooral fijn. We kregen goed nieuws met de 20-weken echo, en het feit dat broertje al net zo druk is als Morris was maakt dat ik er toch echt niet meer omheen kan dat er weer zo’n prachtexemplaar in mijn buik woont. Week 20 en 21 dus!

WEEK 20

Week 20 is de week waarin we helemaal aan het einde van de week de 20-weken echo hebben. Daar zijn we dus de hele week mee bezig. Op een of andere manier vind ik dat deze keer een ziljoen keer spannender dan met Morris. Toen verheugden we ons er vooral heel erg op zo lang naar de baby te mogen kijken, en stonden we eigenlijk helemaal niet zo stil bij dat een goede echo echt niet vanzelfsprekend is. Dat was deze keer wel anders. Als je eenmaal het geluk hebt gehad een gezond kind te mogen krijgen, maak je jezelf blijkbaar wijs dat dat echt niet zomaar nog een keer gaat gebeuren. Laten we het erop houden dat de hormonen de boel overnamen hier. Op donderdag 20 april is het zo ver en mogen we om 9:15uur in het ziekenhuis zijn. Morris is donderdag altijd bij mama, dus daar hoeven we ons in ieder geval niet druk om te maken. Eenmaal bij de echoscopiste mag ik meteen gaan liggen. Ze loopt de baby stapje voor stapje na, en het ziet er allemaal heel goed uit. Ze is er zelf ook over te spreken, want ze blijft maar zeggen hoe mooi het allemaal te zien is en hoe bizar duidelijk de echo is. Blijkbaar ligt broertje heel ver naar voren – net als Morris – en omdat ik op mijn buik weinig vet heb kan ze superdichtbij komen. En dat maakt dus dat het een mégascherpe echo is. Wordt trouwens meteen ook effe duidelijk wat voor druktemaker er weer in mijn buik woont, want hij beweegt zo dat sommige dingen gewoon lastig te meten zijn. Om zijn hartje goed te kunnen bekijken moeten we een paar keer flink op m’n buik porren, maar uiteindelijk worden we helemaal goedgekeurd. Na ruim drie kwartier komt ook een stagiair echoscopiste nog even spieken omdat ik dus, zoals zij zeggen ‘goed te echoën ben’, dus we worden getrakteerd op een extra lange echo en oh wat is dat leuk. We blijven maar oh’en en ah’en. Dat verveelt dus ook een tweede keer niet.

WEEK 21

Het lijkt wel of ik helemaal een andere mindset heb gekregen na die 20-weken echo. We zijn ineens veel meer met de baby bezig. Ik voel me vooral echt heel erg opgelucht en daardoor kan ik ook veel meer genieten! Broertje laat duidelijk merken dat het goed met hem gaat daarbinnen, en dat voelt ZO fijn. Koen kan hem inmiddels ook heel goed voelen van de buitenkant, en dat maakt dat we het samen intenser beleven ook. De baby reageert heel erg op zijn papa’s handen en dat is leuk! Morris had er rond deze termijn ook wel eens een handje van te stoppen met schoppen zodra Koen’s hand mijn buik raakte, maar nu is dat wel anders!

Lichamelijk voel ik me prima. Ik heb nog steeds héél veel harde buiken, maar ook dat went op de een of andere manier. Ik ben wel behoorlijk moe, maar dat is verder niet heel schokkend en gewoon te wijten aan mijn lage HB en bloeddruk. Makkelijk verklaarbaar dus. Ik heb de afgelopen week wel ineens vet vaak een bloedneus, en als ik mijn neus snuit is het nooit niet bloederig, zeg maar. Sorry voor de TMI, maar ik weet even geen andere verklaring. Haha. Dat is dan ook mijn enige kwaal, want ik voel me verder echt heel goed. Mijn zwangerschappen zijn zo bizar identiek aan elkaar, dat is echt niet normaal. Het lijkt wel alsof we gewoon even terug in de tijd zijn gegaan. In mijn geval is dat echt boffen, want ook hier geldt: niet vanzelfsprekend dat je twee keer mag genieten van zo’n fijne, makkelijke zwangerschap. Morris snapt natuurlijk nog helemaal niks van wat het betekent, maar we hebben hem verteld dat er een baby in mama’s buik woont, en als we hem nu vragen waar de baby is wijst hij meteen naar mijn buik en roept hij ‘aai! aai!’, en als hij in zijn element is wordt mijn buik ook nog getrakteerd op heel veel kusjes. We weten dat Morris te klein is om te begrijpen dat zijn broertje of zusje daar groeit, maar het is toch wel heel bijzonder.

Het Grote Genieten is begonnen. De Dubatti is verkocht en opgehaald door een heel leuk stel die er dolgelukkig mee zijn, en wij hebben zolang een andere Joolz om te gebruiken tot onze Tailor geleverd wordt. Daar komt dan uiteraard een uitgebreide review van online! De voorbereidingen zijn in volle gang..

Dat was ‘m weer voor nu! Over twee weken de volgende update, maar eerst nog ‘even’ Morris zijn verjaardag vieren: morgen is het zo ver en wordt onze eerste zoon gewoon EEN jaar! Wat een mijlpaal. Ik kijk er ontzettend naar uit, maar vind het ook wel heel heftig. Ik weet niet of het de hormonen zijn, of dat iedere mama dat zo ervaart, maar ik kan gewoon niet geloven dat mijn kleine kereltje zijn eerste verjaardag al viert.. De tijd gaat zo snel!

Bedankt voor het lezen.