ZWANGERSCHAPSUPDATE: WEEK 36 – 37

Ik ben 37 weken zwanger, en dat wil zeggen dat broertje voldragen is! Een ontzettende mijlpaal waar ik echt héél erg blij mee ben. Toen rond de 18 weken de harde buiken massaal kwamen opzetten, had ik – en mijn verloskundige met mij – nooit gedacht dat ik deze termijn überhaupt zou gaan halen! Dat in ogenschouw genomen is het dus extra mooi dat we dit punt bereikt hebben. De afgelopen weken waren, net als in mijn zwangerschap van Morris, hectischer dan mijn hele zwangerschap tot nu toe bij elkaar. De oh zo beroemde laatste loodjes: ze zijn begonnen!

WEEK 36

Week 36 begint in principe goed. Ik ga deze week met verlof en daar kijk ik ontzettend naar uit. Hoe anders dan de vorige keer is dat? Toen zag ik er als een berg tegenop en was ik de eerste dagen van mijn verlof bloedchagrijnig, terwijl ik zelden of nooit chagrijnig ben. Nu merk ik aan mijn lijf dat het zwangerschapsverlof niet voor niets in het leven geroepen is, en kijk ik uit naar de laatste weken alleen met Morris. Nog even genieten van de tijd met z’n tweeën, voordat broertje er is en ons leven weer heel anders wordt. Als ik maandag de hele dag ga werken merk ik al dat mijn buik wat zeer doet, en dat wordt daarna eigenlijk alleen maar erger. Hij is hard zonder tussendoor écht soepel te worden. Na drie dagen ontzettend buikpijn en daardoor amper slapen, besluit ik op donderdag – aan het eind van de week en op mijn laatste werkdag – toch maar even naar de verloskundige te bellen. Zij zegt altijd dat ik eerder moet bellen, dus na drie dagen echt wel heel veel last vind ik het welletjes.

Ik mag meteen langskomen op de praktijk, en daar besluiten we toch even een CTG te laten maken. Door naar het ziekenhuis dus. Ik maak gelijk een denderende binnenkomer door van m’n graat te gaan als ik aan de balie moet wachten. Had het kunnen weten want lang op dezelfde plek staan zonder focus is een garantie voor ‘n uitglijer, maar ideaal is het niet, want ik ben alleen, en de verpleegkundigen op de afdeling weten natuurlijk niet dat ik gewoon een lage bloeddruk heb en dat wel eens vaker gebeurt. Als ik weer op de been ben mag ik meteen aan de CTG en word ik daarna verder onderzocht op eventueel een urineweginfectie. Ook wordt er gecheckt of ik al wat ontsluiting heb. De moraal van het verhaal is dus eigenlijk precies hetzelfde als het vorig jaar met Morris was: mijn buik is continu hard door een combinatie tussen een extreem beweeglijke baby die voor mijn gestel behoorlijk aan de maat is, erg weinig ruimte in een heel gevoelige baarmoeder, nog altijd sterke buikspieren en een strakke buikwand. Langer dan 40 weken zal ook broertje dus niet in mijn buik wonen.

Deze week staat ook in het teken van middagdutjes. Iets waarvan ik nóóit had gedacht dat ik het zou gaan doen – want wie gaat er nou in hemelsnaam slapen overdag?! – maar ik merk dat het me echt goed doet als ik overdag probeer heel even te gaan liggen. Hoef ik nog niet eens te slapen, maar gewoon even niets; dat is geen slecht idee.

WEEK 37

Deze week doet niet mee om de prijzen. Daar kunnen we meteen wel kort over zijn. Ik vind het namelijk héél moeilijk om toe te geven, maar deze week heb ik, kort door de bocht, gewoon behoorlijk veel last. De harde buik neemt niet af, ik heb erg veel voorweeën, en de buikpijn wordt er ook niet minder op. Tel daarbij op dat ik ‘s nachts een keer of vijf wakker ben en ik heel slecht slaap, en je kunt je voorstellen dat ik niet echt op mijn opperbest naar de verloskundige ga dinsdags. Ik moet Koen van tevoren beloven dat ik eerlijk zal zeggen hoe ik me voel – ik ben normaal meer van het ‘neee joh, met mij alles hartstikke goed’, maar dat lijkt me in deze ook niet echt verstandig. Iedereen weet ondertussen wel hoe mooi ik zwanger zijn vind, hoe erg ik ervan geniet, hoe dankbaar ik ben dat ik dit al voor de tweede keer mee mag maken en dat het allemaal zo goed gaat en blablabla, maar dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe pijn kan hebben. En dat is dus nu.

Mijn verloskundige luistert zoals altijd naar mijn verhaal en dat is héél fijn. Zij houden zó rekening met wat wij graag zouden willen, en kijken echt naar ieder geval als een geval apart. Dat voelt goed! We maken een groeiecho, en daaruit blijkt dat broertje in alle opzichten hartstikke gemiddeld is; op zijn buik na. Die loopt voor in groei. Voor hen nog een extra reden om me niet over de 40 weken te laten lopen. Na de groeiecho bespreken we een plan de campagne. Ik wil er graag alles aan doen om te voorkomen dat ik uiteindelijk ingeleid zal moeten worden, en daar kan mijn verloskundige zich in vinden. Gelukkig maar! Eerst alle andere opties maar eens proberen. Aan het eind van de week ben ik 37 weken zwanger, en dat wil zeggen dat broertje voldragen is. Toen ik met 18 weken al die harde buiken kreeg, en niet heel veel later voorweeën, waren we allemaal bang voor een (veel) te vroege geboorte. Dat ik dat niet gebeurd is, ik hem voldragen heb en ik nu in principe gewoon thuis zou mogen bevallen vind ik ZO fijn! Daar kunnen we weer even op teren.

En zo gaan we week 38 in! Als jullie dit lezen, op dinsdag, hebben we gisteravond weer een afspraak gehad bij de verloskundige. Jullie horen in de volgende update over twee of drie weken uiteraard hoe dat gegaan is! Zo bizar dat die volgende in ieder geval de laatste update gaat zijn. We gaan zien hoe lang die wordt; van één week? Of toch van drie? Ik ga nog even proberen te genieten van de gezelligheid in mijn buik, want voor we het weten zit dat er ook op.

Ik ben wel benieuwd bij welke termijn jullie bevallen zijn! Bedankt voor het lezen, en tot de volgende update!