ZWANGERSCHAPSUPDATE: WEEK 38 – 39

Jullie hebben het inmiddels allemaal kunnen lezen en zien: twee weken geleden is Benjamin geboren! En dat wil zeggen dat mijn tweede zwangerschap voorbij is. Om heel eerlijk te zijn moet ik daar best even om slikken, want wat is het verschrikkelijk snel voorbij gegaan en wat heb ik ook deze keer vreselijk genoten van mijn zwangerschap; zelfs toen het op het einde niet altijd meer even grappig was. Ik zou vandaag precies 41 weken zwanger zijn geweest, maar zo ver is het nooit gekomen. Mijn zwangerschap heeft uiteindelijk 38 weken en 5 dagen geduurd; twee dagen korter dan bij Morris. Dat maakt dit dus de allerlaatste update van mijn tweede zwangerschap. Ik ben dolgelukkig dat Benjamin er is, dat ik hem eindelijk vast kan houden en dat ik zijn naam hardop uit kan spreken, maar ik mis het zwanger zijn ook nu al. Ik moet altijd even wennen aan dat veranderende lichaam, maar nu mis die buik zo. Het is een cliché, I know, maar het blijft voor mij een wonder dat je door zoiets leuks te doen *kuch* iets kunt maken wat vervolgens negen maanden in je buik woont en uitgroeit tot een heel compleet minimensje. Afijn, daarover later ongetwijfeld meer! Voor nu eerst de – voorlopig;) – allerlaatste zwangerschapsupdate!

WEEK 38

Week 38 staat in het teken van twee bezoekjes aan de verloskundige. Op maandagavond gaan we voor de eerste keer om te kijken hoe de vlag erbij hangt om eventueel later in de week te kunnen strippen. De verloskundige vindt het nog niet helemaal optimaal, dus we besluiten later die week – op vrijdag – opnieuw een afspraak te maken om dan nog eens te kijken hoe of wat. Dan ben ik ook precies 38 weken zwanger, en dat is voor de baby toch weer nét wat fijner dan 37 weken en een beetje. De dagen tussen de bezoekjes aan de verloskundige in vallen me niet altijd even gemakkelijk. Ik ben bang dat het uiteindelijk toch tot een inleiding zal komen, dat mijn oh zo gewenste thuisbevalling niet door kan gaan, en dat het allemaal heel anders gaat lopen dan ik zo hoop. Ik probeer thuis genoeg rust te nemen, doe ‘s middags dutjes als Morris ook gaat slapen en probeer vooral ook nog echt te genieten van het leven in mijn buik, want hoe je het ook wendt of keert: heel lang zal deze zwangerschap niet meer gaan duren. Ik doe wat laatste klusjes in huis, en breng heel heel heel veel tijd met Morris door. Dat koester ik ontzettend; die laatste dagen als moeder van één, en voor hem als mijn enige zoon, zijn heel bijzonder.

Op vrijdag bij de verloskundige blijk ik meer dan genoeg ontsluiting te hebben om te starten met strippen, dus we besluiten daar de volgende dag, in week 39 mee te beginnen. De omstandigheden voelen volgens de verloskundige nu wel echt optimaal, en omdat strippen toch wel een van de weinige dingen is waarvan bewezen is dat het net dat laatste zetje kan geven om de bevalling op een natuurlijke manier te laten beginnen, besluiten we dit te gaan doen om die inleiding te voorkomen. Als de baby klaar is om geboren te worden komt hij vast, en zo niet hebben we het in ieder geval geprobeerd. Eigenlijk net zo als bij mijn eerste zwangerschap! Toen was de situatie zo goed als identiek en begon mijn bevalling vlak na de derde strippoging, dus stiekem vestigen we daar ook nu onze hoop op.

WEEK 39

Week 39 begint dus met de eerste keer strippen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat nooit zo’n ding vind. Prettig voelt anders natuurlijk, maar ik heb liever dat ik even op mijn kiezen moet bijten dan dat ik er niks van voel. Dan heeft het voor mijn gevoel per definitie al geen nut. Haha. De verloskundige komt bij ons thuis en doet meteen nog even wat controles! Prima. Na het strippen rommelt er vanalles, maar echt doorzetten doet het allemaal niet. We gaan boodschappen doen en ik heb nog altijd continu een harde buik, maar verder gebeurt er vrij weinig. En dat blijft in de dagen die volgen eigenlijk zo. Zondag, de dag na strippoging 1 ga ik gewoon bij Koen z’n voetbal kijken, en hoewel ik dan af en toe krom sta van de harde buiken, gebeurt er verder niks. Een hoop gerommel, maar weinig serieus, en ik voel aan mijn lijf dat het gewoon nog niet zo ver is. Op maandag word ik weer gestript, en hoewel ik meer ontsluiting heb dan daarvoor heb ik meteen het gevoel dat dit niet echt wat op gaat leveren. Dat blijkt ook de te kloppen, want opnieuw gaan de dagen gewoon voorbij. Ik merk aan mezelf dat ik moeilijk kan ontspannen en dat het me ook niet zo goed lukt om continu uit te gaan van het positieve. Dat is niet echt ‘des Michelles’. Gelukkig heb ik een verloskundige die me als geen ander kent en die me er steeds opnieuw van overtuigt dat het echt wel goed gaat komen, en dat ik me geen zorgen moet maken over die inleiding voor er echt geen andere opties meer zijn. Alle verloskundigen bij ‘onze’ praktijk zijn heel goed, maar het is zo fijn dat er een tussenzit die écht weet hoe ik in elkaar zit en ook steeds precies het goede weet te zeggen als ik zelf even in zo’n hormonale bui ben! Koen is er deze heel week van overtuigd dat ik pas ga bevallen op het moment dat zij dienst heeft; op woensdag de 30e of donderdag de 31e dus. Dat zegt hij al weken, en daar blijft ie bij. Ik moet het allemaal nog maar zien.

Uiteindelijk breekt zo de woensdag aan: tijd voor de derde strippoging én voor het bezoek aan de gynaecoloog om de inleiding te bespreken. Het strippen gaat hartstikke goed, en het voelt meteen alsof het dit keer wel wat doet. Op aanraden van de verloskundige breng ik Morris eventjes naar Robin om te spelen, zodat ik even in bad kan gaan liggen in een poging wat te ontspannen. Na de lunch moeten we vervolgens naar de gynaecoloog, en als we daarvan terug zijn besluit ik, alweer op aanraden van de verloskundige, een dutje te doen. Ik wilde eigenlijk trap gaan lopen in een poging broertje te helpen met indalen, maar dat vond zij een iets minder strak plan. Haha. Afijn, een paar uur later is Benjamin er eindelijk – toch nog spontaan – en daarmee mijn tweede zwangerschap voorbij! Hoe die laatste paar uur er precies uitzagen vertel ik je uitgebreid in mijn bevallingsverhaal..

Voor nu was dit hem.. De laatste zwangerschapsupdate van mijn tweede zwangerschap! Moeders hier vindt het toch wel weer even een dingetje hoor. Ik heb een prachtige zwangerschap gehad, zonder gekke toestanden of kwalen, en oh zo genoten van dat we dit weer mee mochten maken. Tot de 35 weken was het één feestje; daarna een tikkeltje minder, maar ook dat mag de pret niet drukken. En nu zit het erop! We zijn een prachtige zoon rijker.

Dank jullie wel voor al jullie lieve berichten, reacties, e-mailtjes en betrokkenheid tijdens mijn zwangerschap. Het was me weer een genoegen zoveel met jullie te kunnen en mogen delen, en jullie medeleven heeft me écht heel erg goed gedaan.

Bedankt voor het lezen! Het ‘tot de volgende’ laten we voorlopig maar even weg;)!