ZWANGERSCHAPSUPDATE: WEEK 40

Zoals jullie waarschijnlijk inmiddels allemaal wel gelezen hebben, ben ik afgelopen week mama geworden van onze wolk van een zoon. Ondanks dat we van te voren wisten dat onze kleine man in week 40 geboren zou worden, was het nog maar de vraag wanneer dat dan zou zijn, en vooral ook hoe! Zou hij zelf komen? Of toch door een inleiding? Uiteindelijk is Morris woensdagnacht spontaan ter wereld gekomen, en heb ik dus nog een paar dagen van week 40 mogen genieten. Het leek me leuk jullie een update te geven van hoe die laatste dagen eruit zagen en te vertellen over hoe mijn bevalling uiteindelijk begon! Ook een soort inleiding voor mijn bevallingsverhaal dus!

We beginnen week 40 met een fijne zondag! Het is mooi weer, ik voel me prima en ondanks dat ik van te voren dacht van niet, ga ik toch even bij Koen zijn voetbal kijken. Ik merk dat ik de laatste dagen niet zo heel veel zin meer heb om echt onder de mensen te zijn. De vragen naar wanneer ons mannetje komt – allemaal superlief bedoelt – vermoeien me, en ik trek me het liefst een beetje terug in mijn eigen coconnetje. Ik ben graag thuis in mijn eigen hum. Toch is het wel heel fijn om er even uit te zijn en te genieten van het zonnetje. Koen en ik verheugen ons allebei erg op morgen – dan komt de verloskundige weer langs voor een strippoging. Daar kijken we ontzettend naar uit.

Mocht je je afvragen waarom ik al voor de 40 weken gestript word: ik word na 40 weken zwangerschap ingeleid, en omdat ik al wat ontsluiting heb wil de verloskundige er alles aan doen ons mannetje toch uit zichzelf te laten komen.

We weten inmiddels dus dat ik anderhalf tot twee centimeter ontsluiting heb – zijn die voorweeën en harde buiken toch niet voor niks geweest – en dat ze daardoor een goede strippoging kunnen doen. Op maandag belt de verloskundige me op dat het ‘m niet gaat worden, omdat er een bevalling tussendoor komt. Ondanks dat ik dat natuurlijk hartstikke begrijp, baal ik als een stekker. Ze geven ons goede kans op resultaat na de strippogingen omdat de ‘omstandigheden’ erg gunstig zijn, zoals ze dat dan zeggen, dus ik kan eigenlijk gewoon niet wachten. Uiteindelijk word ik dinsdagmiddag alsnog gestript, op de verloskundigenpraktijk. Hoopvol gaan we weer naar huis. Wie weet begint het die avond wel?! We vinden het allebei erg spannend dat ons ventje er nu echt ieder moment kan zijn. Toch gebeurt er die dinsdagavond, op een lading voorweeën na, nog niks.

Hoe benieuwd we ook zijn naar ons mannetje, Koen en ik genieten ook nog van de dagen samen. Het is mooi weer en we zijn ons er erg van bewust dat we binnen een paar dagen papa en mama zullen zijn en ons leven voorgoed zal veranderen. We hopen ondertussen niet echt ergens meer op en proberen gewoon af te wachten, hoe lastig dat soms ook is.

Op woensdagochtend hebben we een afspraak bij de gynaecoloog om haar te laten beoordelen hoe het zaakje er voor staat, en een afspraak te maken voor de inleiding, mocht die nodig zijn. De gynaecoloog constateert 3 centimeter ontsluiting, en we spreken af de bevalling op maandag 9 mei in te leiden door het breken van mijn vliezen, als ons mannetje er dan nog niet is. De gynaecoloog geeft ook aan dat, ondanks dat zij er zelf geen voorstander van is, ik er ook voor zou kunnen kiezen de verloskundige mijn vliezen thuis te laten breken. Die keuze is dan aan mij. Mocht er na het breken van de vliezen thuis nóg niks gebeuren moet ik binnen 6 uur alsnog naar het ziekenhuis om aan de opwekkers te gaan. Al met al een duidelijk verhaal. Na deze afspraak bel ik meteen mijn verloskundige: ik wil heel graag dat zij probeert mijn vliezen thuis te breken. Die wens op een thuisbevalling blijft toch echt wel heel sterk. De verloskundige geeft meteen aan hier voor open te staan en belooft die avond langs te komen om de klus te klaren. Koen en ik zijn dan ineens een beetje zenuwachtig. Gaat het nu echt gebeuren? Om 19.00 staat ze voor de deur.. Helaas wel meteen met het nieuws dat ze mijn vliezen nog niet mag breken. Volgens het strenge protocol mag dat alleen voor 9.00 ‘s ochtends. Ze belooft me nu nog even te strippen – wie weet wat het doet? – en de volgende ochtend terug te komen om mijn vliezen wél echt te breken.

Uiteindelijk komt het niet zo ver en begint mijn bevalling op woensdagavond om 20.00 met de eerste échte weeën, waarna ons mannetje binnen 5 uur en 50 minuten geboren wordt. Hoe die bevalling precies gegaan is lees je heel binnenkort in mijn bevallingsverhaal. Ik ben er al wel aan begonnen, maar merk dat ik het best pittig vind om het zo op virtueel papier te zetten. Daar neem ik dus lekker nog even de tijd voor! En zo is op de dag dat ik 40 weken zwanger zou zijn ons mannetje al een paar dagen bij ons. Heet hij geen Frummel meer, maar Morris. Is 9 kilo van de bijna 11 die ik in totaal aankwam er weer af, zijn mijn zwangerschapsbroeken allemaal opgeborgen in een grote doos voor hopelijk over een poos, pas ik mijn eigen kleren weer (eerlijk is eerlijk – vind ik heel fijn!), en zitten we op een gigantische roze wolk met zijn drietjes. Ik geloof dat dit is hoe volmaakt geluk voelt.

Tot slot nog even een soort kleine huishoudelijke mededeling. Ik heb de afgelopen paar dagen een aantal keer de vraag gekregen waarom er nog geen heel duidelijke foto van ons mannetje op de site, Instagram of Snapchat voorbij is gekomen. Koen en ik voelen voor nu nog niet de behoefte om een foto van zijn gezichtje pontificaal in beeld te delen. Ik wil jullie heel graag mooie foto’s laten zien, dus dat blijf ik ook doen, en ik verwacht dat ik ons mannetje echt wel een keer helemáál ga showen – ik ben VEEL te trots om dat niet te doen – maar voor nu zijn we daar gewoon nog even niet aan toe. Ik hoop dat jullie dat begrijpen:)!

Bedankt voor al jullie geweldige berichtjes, lieve felicitaties en medeleven de afgelopen dagen én weken!

Heel veel liefs, X