ZWANGERSCHAPSUPDATE#1 – HET EERSTE TRIMESTER

Het eerste trimester van deze zwangerschap ligt inmiddels al een hele poos achter ons, en ik vond het een goed moment voor de allereerste zwangerschapsupdate! Hoe verliepen week 1, of eigenlijk 4, tot en met 12? Hoe voelde ik me, hoe gaat het mij en met de baby, en hoe zit het met kwaaltjes? Ik neem je mee naar de eerste, heel bijzondere, fase van deze zwangerschap.

Het is eind mei als ik op een doordeweekse avond tegen Koen zeg: ik denk dat ik zwanger ben. Ik weet het niet zeker, maar ik denk het. Het voelt zo. We durven er eigenlijk niet op te hopen, maar toch zegt mijn gevoel dat ik een test moet doen. We besluiten er een paar dagen mee te wachten nog, gewoon, voor de zekerheid, en ondertussen probeer ik het los te laten. Ik wil mezelf niet gek maken en ik durf vooral niet te hopen dat het dit keer in één poging raak is. Zal het? En vooral, moeten we daar wel op hopen? Alle andere in-één-keer-raakies hadden een heel nare afloop. Wie zegt dat het dit keer anders zal zijn? Het mensenbrein, echt, wat zou het af en toe heerlijk zijn als daar een uit-knop op zou zitten. Afijn; als ik de test uiteindelijk wél doe, jullie zien in de vlog hoe dat gaat, is die al vrij snel positief. En niet tuurstreepje positief, maar écht, hartstikke positief. Geen twijfel mogelijk. Ik ben zwanger. Bijna drie jaar na de geboorte van onze Benjamin en na drie miskramen ben ik weer zwanger, en dit keer om te blijven zal later blijken. Dat gevoel; ik kan het niet onder woorden brengen. Ik denk dat mijn gezicht in de vlog boekdelen spreekt. Blijdschap en angst lagen echt nog nooit zo dicht bij elkaar als op dat moment. We hebben er zo lang op gewacht. We wilden er zó graag echt weer klaar zijn om dit aan te gaan. In maart besloten we met de pil te stoppen om te kijken wat het effect zou zijn op mijn lichaam. Na een maand ellende, ik weet meteen weer waarom de gynaecoloog me op het hart drukte de pil te gebruiken, keert de rust in mijn lijf weder en besluiten we ook dat we niet meer gaan plannen of wensen of hopen op. We gaan niet nadenken over vruchtbare periodes – hoeft ook niet per se want die voel ik – of over ‘wat handig zou zijn’. We houden nog steeds rekening met dat het misschien wel niet meer lukt, na alles wat eraan vooraf is gegaan, en besluiten het los te laten. Wat komt dat komt. Dat dat een maand later al zo mag zijn hadden we allebei echt nóóit durven dromen.

En dan beginnen de paar meest onzekere weken van mijn leven. Met afstand. Wat heb ik dit onderschat! Ik dacht echt; oké het verleden is het verleden, als het ooit nog mag lukken heb ik dat vertrouwen weer en komt het helemaal goed. Meid echt, wie hield je voor de gek? Ik had heel graag heel stoer gezegd dat ik het meteen zo voel, maar in werkelijkheid ben ik zo intens onzeker en bang dat het weer fout zal gaan. Letterlijk iedere keer naar het toilet is met een mega steen in m’n maag, en de eerste bezoeken verloskundige vind ik ook echt niet te doen spannend. Het is me kennelijk toch niet in de koude kleren gaan zitten. En daarover zit ik mezelf dan weer op m’n kop. Ik wil zooo graag genieten, en geloven, maar dat lukt me de eerste weken gewoon niet. Als ik dat accepteer wordt het wel langzaam gemakkelijker. Ik mag met vijf weken al langs komen bij de verloskundige om te kijken of er een zwangerschap op de goede plek zat. Dat blijkt zo te zijn en dat is de eerste fijne geruststelling in een reeks van vooral positieve geluiden. Met ruim 6 weken zien we een mooi stevig kloppend hartje, alweer een geruststelling, met 8 weken opnieuw én een kindje wat steeds meer ‘vorm’ krijgt, en ook de termijnecho ziet er heel goed uit.

Babygerelateerd krijgen we gelukkig alleen maar heel goed nieuws. De echo’s zijn goed, het bloedonderzoek is goed: het ziet er allemaal gewoon goed uit. Mentaal vind ik het eerste trimester alleen wel echt zwaar. Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit zou gaan zeggen, want mijn eerste twee zwangerschappen vond ik over het algemeen best wel hosanna, maar ik weet niet; die ongerustheid is gewoon echt ruk. Qua kwaaltjes mag ik dan weer niet echt zeuren. Ik ben heel moe, maar dat vind ik eigenlijk niet zo gek. Een leuke bijkomstigheid aan de andere kant is dat ik ineens veel meer voor mezelf op kom! Dat is best nieuw, ik ben normaal meer van laat maar gaan en laten we ‘t gezellig houden, maar ik laat ineens minder over mijn kant gaan en dat vind ik eigenlijk wel leuk. Ik heb toen ik een paar dagen wist dat ik zwanger was één keer over moeten geven, maar verder ben ik echt helemaal niet misselijk geweest. Nul komma nul. Eigenlijk net zoals ik gewend was. Sowieso lijken mijn zwangerschappen allemaal wel redelijk op elkaar tot nu toe. Het enige significante onderscheid is dat ik dit keer wel hoofdpijn heb, waar ik me stiekem van tevoren al rijk gerekend had omdat ik tijdens mijn eerste twee zwangerschappen geen migraine had en ik er dus ff vanuit ging dat dat dan altijd zo zou zijn. Lekker naïef en een beetje van een koude kermis thuis dus, maar goed, als dat alles is vind ik het echt wel meevallen. Oh en de stemmingswisselingen, waar ik al over vertelde in de vlog, waren ook very much aanwezig, maar die waren ook een beetje inherent aan de angst, en onzekerheid, en einde eerste trimester zo goed als verdwenen. Sowieso is dat einde eerste trimester en de termijnecho echt een kantelpunt.

Want vanaf dat moment begint het grote genieten. Met hoofdletters eigenlijk; want zo voelt het echt. Waar ik destijds tijdens mijn tweede zwangerschap schreef dat ik af en toe bijna vergat dat ik zwanger was, is dat nu echt allesbehalve aan de orde. Nog geen tel dat ik het vergeet. Ik ben me er zo van bewust. Wij zijn ons er zo van bewust. Dat de jongens wat groter zijn draagt er ook echt aan bij dat ik me af en toe helemaal bezig kan houden met de baby in mijn buik, en dat is zo heerlijk. Begrijp me niet verkeerd; ook met terugwerkende kracht had ik het nooit anders gedaan en ik vind het echt fantastisch dat er tussen Morris en Benjamin zo weinig leeftijdsverschil zit, want helemaal dol op die twee samen en hoe ze elkaars beste vriend zijn, maar als het was gelopen zoals we eigenlijk aanvankelijk hoopten had er nu wéér heel weinig leeftijdsverschil tussen gezeten en had ik het misschien wel nooit zo ervaren als ik nu doe. Dat zullen we nooit weten, maar ‘ieder nadeel heb z’n voordeel’ en ik ben zo blij dat we het nu zo bewust beleven, samen en als gezin. Dat vind ik echt heel fijn. Sowieso, boven alles: de dankbaarheid dat ik dit gewoon nog een keer mee mag maken overheerst echt continu. Ik durf het best te zeggen als ik me moe voel of blegh of weet ik het, want op zich niet gek dat je je niet all day everyday helemaal in de gloria voelt als je een compleet mensje aan het maken bent – ik vind ‘t nogal een taak – maar dat gevoel van gewoon ZO maximaal blij zijn met de baby in mijn buik overschaduwt eigenlijk al het andere. We willen dit ZO graag. Het is zo welkom. Dus al met al ben ik toch nog redelijk in de gloria. Als ik goed slaap vooral. Haha. Dat dan weer wel!

Inmiddels gaan we alweer richting de helft van de zwangerschap. Over een paar weken hebben we de 20-wekenecho. Echt nog zo’n ding wat ik heel spannend vind, maar ik zie het wel vol vertrouwen tegemoet. We hebben na de termijnecho nog twee keer een pretecho gedaan bij ons in de buurt, één keer voor de geslachtsbepaling samen met Morris en Benjamin, en één keer met z’n tweeën  omdat we het fijn vonden om in alle rust naar de baby te kijken zonder medische benadering; gewoon, even genieten van het leven in mijn buik, en dat was achteraf echt zo’n goede zet. Toen ik al die drukte en beweging zag – en een beetje voelde want dat doe ik ook al even – en ik gewoon een poosje kon liggen en kijken en luisteren kreeg ik daar zo’n rustig gevoel bij. Klinkt ongetwijfeld maximaal zweverig en zo bedoel ik het eigenlijk niet, maar dat heeft me echt goed gedaan. Werd het allemaal veel ‘echter’ van weer, en dat was fijn. De status is nu eigenlijk top. Optimistisch, gelukkig, heel blij en weinig te klagen. We zijn druk aan het nadenken over een naam (tot op heden één groot raadsel), met het inspiratie opdoen voor de nieuwe kinderkamers die er gaan komen, en met samen zoeken naar spulletjes die we graag aan willen schaffen voor deze baby. Leuk om mee bezig te zijn! Ik neem jullie verder mee in onze derde zwangerschap en de keuzes die we daarin zullen maken. Volgend jaar zijn we met VIJF. Zo’n leuk vooruitzicht.

Voor nu bedank ik je in ieder geval voor het lezen. Blijft gek om weer een zwangerschapsupdate te kunnen delen op mijn site. Dat was gewoon drie jaar geleden..

Ik wilde graag ook nog even kort toelichten; ik kreeg op Instagram een aantal keer de opmerking dat ik wat minder open ben over deze zwangerschap dan ik over mijn eerste twee zwangerschappen was. En dat klopt. Toen ik zwanger was van Morris las er praktisch niemand mee, en tijdens mijn zwangerschap van Benjamin zo ongeveer één vierde van nu. Met het aantal lezers is de hoeveelheid online pesterij ook toegenomen. Dat er een aantal mensen, volwassen vrouwen, moeders, zijn die het nodig vinden vals account na vals account (of tien verschillende e-mailadressen met woordkeuze van dezelfde strekking en hetzelfde ip-adres, ook zo’n actie) aan te maken om mij te vertellen dat ze een jurk lelijk vinden, of dat ze mij lelijk vinden, of een verschrikkelijk mens en me de ergste dingen toewensen, is één ding, dat kan ik inmiddels redelijk parkeren en ‘dat hoort erbij’, zegt men dan. Vooral na de stalkerkwestie die een politieding werd is onze huid een aardig stuk dikker. Maar we zijn ook nog steeds mensen, en dit gaat over een kwetsbare periode als een zwangerschap en ons nog ongeboren kind. En we vinden het allebei héél belangrijk dat dat leuk blijft en dat we daar samen van kunnen genieten zonder de narigheid in mijn inbox van een enkeling die ons niet kent, het ons niet gunt, en dat heel nodig moet ventileren. Dus vandaar de keuze om het op deze manier aan te pakken dit keer. Ik heb altijd gezegd: ‘het moet wel leuk blijven.’ En dat voelde nooit meer waar dan nu. Ik weet dat 99,99999 procent van jullie dat méér dan begrijpt, dus thanks daarvoor<3.