BEVALPLAN

Voordat ik dit artikel überhaupt begin te schrijven weet ik dat ik er een disclaimertje tegenaan moet gooien. Bevallen is een mega gevoelig onderwerp. Of eigenlijk niet alleen bevallen maar alles met betrekking tot het krijgen van kinderen. Conceptie, zwangerschap, bevallen, opvoeden. Er is niets zo kwetsbaar als dat. Zoals ik ook schreef in mijn vorige bevallingsverhalen: bevallen is misschien wel een van de meest intieme en persoonlijke dingen die er zijn. Ik denk niet dat hetgeen ik gehad heb of wens voor de toekomst dé manier is, dat er een goed of fout is, en ik wil al helemaal niet iemand tegen het zere been stoten. Ik ben me ervan bewust dat het verleden geen garantie biedt voor de toekomst en dat een bevalling niet te plannen of regisseren is. Ik beschrijf in deze puur en alleen onze voorkeuren en keuzes, voor zover er überhaupt iets te kiezen valt.

Oké; over tot de orde van de dag! De bevalling. Het idee dat we er over een week of acht een heel klein mensje bij krijgen in ons gezin blijft ergens een beetje bizar en onwerkelijk. Ik ben steeds zo bezig geweest met de zwangerschap, maar toen kwam de verbouwing, en de afgelopen weken heeft die toch behoorlijk wat van mijn aandacht opgeslokt. Heel erg logisch ook, denk ik, maar ik merk dat ik nu het bijna af is ook wel weer heel sterk de behoefte voel om zoveel mogelijk met de zwangerschap bezig te zijn. Ik word een beetje onrustig van dat haar kamertje nog niet af is, het geboortekaartje nog niet ontworpen, de kinderwagen nog niet besteld, de commode nog niet uitgezocht. Allemaal maximaal overkomelijke dingen hoor, I know, ik denk niet dat de wereld zonder al die zaken vergaat, maar toch; het houdt me bezig. Dus. Vanaf volgende week, als het qua werk weer íetsje rustiger is, ga ik daar lekker op m’n gemakje mee bezig. Dat is het voornemen.

Iets waar ik in ieder geval niet heel lang of veel over hoef na te denken is de bevalling. We hebben er inmiddels twee achter de rug – mocht je die bevallingsverhalen willen lezen; klik hier voor die van Morris, en hier voor die van Benjamin – en het waren de twee mooiste ervaringen uit mijn leven. Ik zou oprecht metéén tekenen voor nog zo’n bevalling, maar zo werkt ‘t natuurlijk niet helemaal. En ook prima. Als copy-pasten kon zou ik het wel echt zo doen. Het waren twee verschillende maar toch ook heel vergelijkbare snelle thuisbevallingen waar ik met een heel fijn en sterk gevoel op terugkijk. Heel veel van mijn bevallingen zou ik echt exact zo over zou willen doen, maar er zijn ook een paar kleine dingen die ik met de wetenschap van nu, mocht ik de kans en keuze hebben, toch nét iets anders zou kiezen.

Tijdens mijn eerste bevalling had ik een geboorteplan van zo ongeveer anderhalf A4’tje waarop ik inging op de punten waar destijds om gevraagd werd. Begeleiding tijdens de bevalling, plaats van bevallen, mogelijke voorkeurshoudingen, pijnbestrijding, de geboorte, na de geboorte, voeding, en bijzondere situaties. Kort samengevat schreef ik destijds dat ik het liefste alleen Koen en de verloskundige bij de bevalling wilde, ik geen idee had welke houdingen ik precies prettig zou vinden tijdens de bevalling maar dat ik dat op ‘t moment zelf wilde aanvoelen, dat ik héél héél graag thuis wilde bevallen en dus ook zonder pijnbestrijding en dat ik, als ik toch naar het ziekenhuis zou moeten maar wel vaginaal zou bevallen pertinent geen ruggenprik wilde (heeft z’n redenen uiteraard), dat ik de baby zelf aan wilde pakken, Koen de navelstreng door wilde knippen, sowieso het eerste uur na de bevalling huid op huid bij mij mits mogelijk natuurlijk, en zo snel mogelijk aanleggen voor borstvoeding. En als laatste had ik er duidelijk in vermeld dat ik er wegens bij de verloskundige bekende omstandigheden indien mogelijk zo min mogelijk verschillende gezichten bij mijn bevalling wilde als ie medisch zou worden. De verloskundige zou dan sowieso bij me blijven had ze me beloofd, dat gaf me echt heel veel rust. Uiteraard heeft dat ook héél erg z’n redenen en is dat niet uit de lucht gegrepen of ‘gewoon’ omdat me dat niet zo chill lijkt. Zit wel wat achter maar dat heb ik nooit gedeeld online en ga ik ook niet doen. Te persoonlijk. Afijn; eindstand werd het dus een thuisbevalling, met onze eigen verloskundige, zonder pijnbestrijding, kon ik de baby zelf aanpakken, Koen de navelstreng doorknippen, lag Morris heel lang bij me voor er verder iets gebeurde en kon ik hem vrij snel aanleggen. Puur geluk natuurlijk, maar het ging eigenlijk alleen maar beter dan ik vooraf had gedacht. Bij Benjamin hetzelfde verhaal.

Een echt bevalplan heb ik dit keer niet. Er staan wat standaarddingen genoteerd, maar mijn verloskundige kent me na al die jaren zo ontzettend goed dat ik er geen boekwerk meer over schrijf. Ze weten hoe ik het graag zou willen als er iets te kiezen valt. Bovenaan staat in ieder geval dat het mijn grootste wens is om het weer thuis te kunnen doen. Dat is eigenlijk het enige waarvan ik echt denk; laat dat alsjeblieft lukken. Ik zou deze keer graag willen kijken of het lukt om de navelstreng pas door te knippen als de placenta er ook daadwerkelijk uit is. Ik had het er met de verloskundige over, en naast dat het goed schijnt te zijn voor de baby vond ik het met terugwerkende kracht zo’n gek idee dat ie al werd doorgeknipt terwijl er nog een deel in mij zat wat er wel ook gewoon uit moest. Ik had bij Benjamin een heel korte navelstreng, daar had het überhaupt niet gekund, maar mocht het dit keer wel gaan zou ik liever willen wachten met knippen tot het er in zijn geheel uit is. Een volledige lotusbevalling spreekt me niet aan – dat houdt in dat je de placenta net zo lang verbonden laat met de baby tot ie vanzelf los laat en dat kan drie tot zes dagen duren – maar het op deze manier doen leek me wel een idee als het zou kunnen.

Qua pijnbestrijding sta ik er precies zo in als de vorige keren. Ik heb ook weer geboortefotograaf – was echt de beste beslissing ever destijds tijdens de geboorte van Benjamin, ik koester die foto’s zo – en ben héél blij dat Cindy weer kan. Bevalhoudingtechnisch denk ik dit keer ook wat wijzer te zijn dan die eerste keer. Ik ging er destijds het beste op om gewoon lekker tegen Koen aan te liggen in bed – ik denk dat ik met de kennis van nu in dat bevalplan met caps lock in Edding letters zet dat hij NIET MAG GAAN PLASSEN, de horror, haha – en zo de weeën weg te werken samen. Ik denk dat ik dat het fijnste bevallen vind. Staan zolang het kan, en daarna lekker tegen hem aan in bed. Dat beviel de vorige keren top. Goeie woordgrap ook. Qua begeleiding het liefste alleen onze eigen verloskundige en verder helemaal niemand, en wat ik dit keer ook echt wel zou willen is tijdens de bevalling heel even alleen zijn met Koen. Benjamin was er binnen twee uur en omdat het zo bizar snel ging is de verloskundige continu bij ons geweest, wat helemaal top was want echt die vrouw is haar gewicht in goud waard, zo’n fijn mens, maar ik vond het beide keren zó’n intiem iets om met Koen te kunnen delen – intiemer dan samen een baby op de wereld zetten bestaat volgens mij echt niet – dat het me mooi lijkt om ook even samen te zijn. Vooral omdat het misschien de laatste keer is ook. Dat hoop ik niet, maar je weet niet hoe het leven loopt, en het lijkt me gewoon heel fijn om het even bewust alleen maar met z’n tweeën te doen. Zou heel mooi zijn als dat lukt. Die man heeft ‘t al een paar keer Spaans benauwd gehad bij de verloskundige toen ze zeiden dat ze hem sowieso wel een beetje voorbereiden omdat de derde na twee van die heel snelle bevallingen goed nóg sneller kan gaan en je nooit met 100 procent zekerheid weet of ze er dan op tijd zijn, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar zelf geen stress bij voel. Zelfs dan heb ik wel vertrouwen dat we dat kunnen.

Verder hoop ik op een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Zo min mogelijk ingrijpen, niet toucheren – alleen indien noodzakelijk – en vertrouwen en afgaan op mijn eigen gevoel. Als het zou kunnen lijkt het me heel fijn als de jongens gewoon thuis kunnen blijven. Als het ‘s nachts gebeurt hoop ik dat ze doorslapen, dan zorgen we dat er toch iemand in huis is voor als ze wakker worden, en als ‘t overdag gebeurt zijn er een aantal mensen die we kunnen bellen om bij ons in huis komen. Het lijkt me heel fijn als ze gewoon hier kunnen zijn, ook voor henzelf, maar mocht het op het moment zelf toch anders voelen voor ons of voor die twee anticiperen we daarop. Dat zien we dan op het moment zelf wel. Voor nu hoop ik echt dat ze thuis kunnen blijven en dat ze hun zusje heel snel kunnen zien. Tijdens de bevalling van Benjamin was ik heel onrustig over het feit dat Morris niet thuis was, of hij wel in zijn eigen bed zou kunnen slapen, hoe dat allemaal zou gaan, en toen hij eenmaal geboren was had ik ook echt een mis-gevoel omdat Morris er niet meteen was. Voelde zo incompleet. Lijkt me zo fijn als dat anders kan dit keer.

Ik merk tijdens het schrijven van dit artikel dat ik overal als het zou kunnen, mits, en tenzij achter of voor zet omdat dat gewoon is hoe het werkt met een bevalplan en omdat ik niet wil dat lijkt alsof ik denk dat ik de boel wel eens effe bij mekaar zal gaan regisseren allemaal. Je wéét het van tevoren niet. Ik hoop dat in ieder geval ook overkomt dat ik me daar heus van bewust ben. Ik sta dalijk niet met m’n scriptje naast m’n bed weeën weg te puffen en snap zo goed dat de hele boel 180 graden anders zou kunnen gaan, maar het kan ook wél nuttig zijn dat ik bepaalde dingetje even heb opgeschreven, dus nouja; we gaan het wel gewoon weer zien. Dat is eigenlijk sowieso de mentaliteit die ik de hele tijd heb. ‘We zien wel.’ Ik ben net als de vorige keren heel positief en heb er méga veel zin in om ons meisje op de wereld te zetten. Vol vertrouwen ook; het is twee keer heel goed gegaan, mijn zwangerschappen lijken alledrie hartstikke op elkaar, ik zou niet weten waarom het dit keer niet goed zou gaan. En als het zo is, is het op het moment zelf nog steeds meer dan op tijd genoeg om me daar druk over te gaan maken. Ik was er bij de jongens echt van overtuigd dat mijn instelling bijdroeg aan ‘t verloop van de bevalling, dus ik ga nu niet wel al van tevoren lopen panikeren. Heeft toch geen zin. Naïef ben ik na twee bevallingen niet meer, maar optimistisch zeker weten wel. Het komt vast goed. Linksom of rechtsom. Over twee maanden is ze bij ons. Echt, ik kan niet eens onder woorden brengen hoe erg ik daar naar uit kijk. Maar eerst nog even genieten van de druktemaker in mijn buik.