LOCKDOWNBABY

Het is denk ik de meeste gemaakte grap van deze zwangerschap: ‘jullie krijgen een lockdownbaby!’ Of ‘écht een coronababy wordt het!’ Ik moet zeggen dat ik deze beter kan handelen dan de hele ‘hé, zijn het er twee?!’ die ik tijdens mijn eerdere zwangerschappen kreeg. Haha. Dat vond ik zó’n dramatische grap altijd, want A: nee, het was er maar één, B: mijn buik was niet eens groot, en C: al had ik een olifantendrachtje, dan nog is het stom om iets te zeggen over het formaat van de zwangere buik van iemand anders, want lekker belangrijk of jij ‘m gi-gan-tisch vindt: er groeit een baby in. Hoe dan ook: een lockdownbaby dus dit keer. Ik heb de afgelopen dagen en weken zó intens veel vragen en opmerkingen gehad over zwanger zijn en bevallen in deze gekke tijd dat ik dacht; laat ik daar een artikel over schrijven.

Persoonlijk vind ik coronababy ‘n beetje een stom woord, want ik heb nou zelf niet per se al te positieve associaties met dat hele corona, en met deze baby wel, maar toch; ik snap ‘m. Toen de eerste ‘intelligente’ lockdown werd afgekondigd was dat ook een beetje de tendens: over negen maanden komen er heel veel baby’s, en heel veel scheidingen. Dat heb ik echt destijds heel veel gehoord en hoewel het waarschijnlijk behoorlijk kort door de bocht en gechargeerd is denk ik wel dat het in een veel huishoudens linksom of rechtsom z’n weerslag heeft gehad. In positieve, maar helaas ook negatieve zin. Nu hadden we natuurlijk al langer de wens om voor een derde te gaan, dus corona heeft in ons geval geen rol gespeeld in het hele proces, maar feit blijft dat ik in mei zwanger raakte, in het jaar dat voor altijd in het teken zal staan van de pandemie, en dat ze straks in januari geboren wordt net na of tijdens de lockdown, afhankelijk van welk maatregelenpakket te zijner tijd zal gelden. Er is me tijdens deze zwangerschap zo vaak gevraagd of ik het niet heel heftig vind om tijdens deze periode zwanger te zijn, of ik er niet heel erg tegenop zie zo te bevallen, en ik kreeg ook regelmatig berichtjes van andere moeders die het echt ellendig vinden, wiens familie niet langs wil, mag of kan komen en ga zo maar door.

Het voelt altijd alsof ik eerst even moet aanstippen dat ik me heus bewust ben van de ernst van de situatie voordat ik verder uitspraken doe over dit onderwerp, maar de moraal van het verhaal is eigenlijk dat ik tijdens mijn zwangerschap nauwelijks verschil heb gemerkt ten opzichte van mijn andere twee zwangerschappen toen alles wel ‘normaal’ was. Ik beleef het niet anders dan ik destijds deed. Of in ieder geval niet door de omstandigheden of door het hele virus an sich. We zijn niet bang of angstig, hebben werk, inkomen, met onze naasten gaat het goed. We hebben wat dat betreft gewoon ontzettend geluk dat we niet in een hoek zitten waar de harde klappen vallen. Grootste zichtbare verschil is voor ons dat we inmiddels met mondkapje naar de verloskundige moeten, en dat Koen alleen mee mag naar echo’s, maar op één of andere manier went dat ook heel snel. Het is toch niet anders; het wordt daar van ons gevraagd dus daar houden we ons aan.

Dit gaat misschien heel gek klinken, maar vooral de laatste weken vind ik voor mij persoonlijk juist heel veel rust in de situatie zoals ie is. Ik heb tijdens al mijn zwangerschappen ervaren dat ik vanaf een week of 30 een beetje in mijn bubbel kruip. Redelijk vroeg, maar vanaf dat termijn voel ik aan mijn lijf én geest dat ik behoefte heb aan meer rust. Dat ik geen zin heb in heel veel sociaal gebeuren maar gewoon lekker thuis wil zijn, met de jongens en met Koen, en verder niet zoveel. Eerder voelde ik dan altijd ergens de sociale druk om er toch uit te gaan en onder de mensen te zijn. Nu wordt gewoon min of meer besloten dat dat niet mag en hoef ik daar verder ook niet bij na te denken, en dat geeft me zó veel rust. Ik ben bij benadering alleen maar thuis, en daar ben ik heel graag, dus dat voelt niet als een straf. Ik zie alleen de mensen die het dichtste bij ons staan, heb veel contact met vriendinnen die niet om de hoek wonen maar ik wel graag spreek, en geniet juist heel erg van het cocoonen. Toen vorige week de lockdown werd afgekondigd werd ik daar zelf ook niet onrustig van. Ik vind het vreselijk voor alle mensen die er wél heel hard door geraakt worden, dat houdt me bezig, maar voor mezelf voel ik het helemaal niet zo. Enige wat ik even dacht was: ‘daar gaat mijn dagje babyshoppen in mijn verlof’, en ‘zeg maar gedag tegen tijd voor jezelf’, door de sluiting van de scholen. Maar als dat alles is heb ik volgens mij echt niet te klagen. Dat babyshoppen doen we online wel, en dat de jongens tot 19 januari thuis zullen zijn voelde al vrij snel als een heel groot cadeau en dat doet het eigenlijk nog. Vind het juist heel bijzonder dat we de laatste weken van deze zwangerschap zoveel tijd samen door kunnen brengen en denk dat dat, ook straks achteraf, echt een geluk bij een ongeluk zal zijn. Tijd voor mezelf neem ik wel als ze ‘s avonds in bed liggen. Als ik straks minder hoef te werken wil ik de avonden echt vrij houden; dat is voor mij al veel meer dan ik gewend ben.

Over de bevalling maak ik me net zo min druk. Ik wil graag weer thuis bevallen en ga daar eigenlijk ook gewoon een beetje vanuit. De verloskundige en de geboortefotograaf zullen er zijn; that’s it. Ook in dat opzicht niet anders dan anders. Mocht het nou allemaal hartstikke in de soep lopen, want ik weet dat dat ook kan, is het op ‘t moment zelf meer dan op tijd genoeg om me daar druk over te maken. Ik beredeneer voorlopig gewoon lekker vanuit het positieve. En ik begrijp heel goed dat er zwangere vrouwen zijn die het wél heel anders ervaren en vind dat er ook ruimte moet zijn voor ieders gevoel, maar dit is hoe ik erin sta. Ook als ze er eenmaal is. Na de geboorte van Benjamin hebben we kraambezoek heel lang afgehouden. We hadden er gewoon niet zo’n zin in en wilden graag met z’n vieren zijn. Onze ouders kwamen uiteraard wel langs, mijn ouders vaak omdat ze zo dichtbij wonen en ze zich ook een beetje ontfermden over Morris, maar het echte bezoek hoefde van ons niet zo. In die zin zal er dit keer dus niet zo heel veel anders zijn. We hebben weer minimale kraamzorg – mits de omstandigheden dat straks ook toe zullen laten – (klik voor waarom wij kozen voor minder kraamzorg) dus als er iemand langs wil komen gebeurt dat buiten haar werktijden om, en verder zal het vooral heel veel tijd met ons gezin zijn en dat vind ik een heel fijn vooruitzicht. Kijk er zo naar uit om hier lekker met z’n vijven in onze bubbel te hangen. De jongens moeten dan waarschijnlijk wel weer naar school, maar Koen heeft even vrij dus dat geeft ook weer ruimte om samen van dat kleine mensje te genieten.

Het komt allemaal vast goed. Wat ik al zei: uiteraard is er ook een rampscenario, maar zolang dat er rampscenario niet aan de orde van de dag is voel ik er weinig voor daarover in te zitten. Ik heb echt een heel mooie zwangerschap tot nu toe, daar heeft COVID-19 niets aan veranderd, ze doet het hartstikke goed in mijn buik en we verheugen ons allemaal zó op haar komst; ik blijf vooral in m’n positieve vibe hangen, en we zien wel wat de tijd ons brengt.

Ik bedank je weer voor het lezen en voor alle medezwangeren onder ons: ik hoop dat je het ook goed trekt en dat de omstandigheden relatief zo gunstig mogelijk voor je zijn!