NA DE MISKRAAM
Morgen is het zes weken geleden dat we erachter kwamen dat onze derde zwangerschap niet liep zoals we zo graag wilden dat het zou lopen. Ik krijg heel vaak heel lieve berichtjes van jullie over hoe het nu met ons gaat, of om me gewoon te laten weten dat jullie aan me denken – TE LIEF!! – dus ik dacht: laat ik jullie bijpraten. Hoe voel ik me? Hoe voelt Koen zich? En wij samen? Hebben we het een plek gegeven? Hoe zit het met de hormonen, en hoe denken we nu over een nieuwe zwangerschap?
27 april 2018, Koningsdag, zal voor altijd een dag met een verdrietig randje voor ons zijn. Ik ben best een nuchter mens en dacht van tevoren altijd dat ik de dingen wel zou kunnen relativeren als het mij zou overkomen, maar heel eerlijk: dat is me niet gelukt. Of in ieder geval: niet de hele tijd. De rationele ik heeft behoorlijk de overhand gehad, en na één dag veel gehuild te hebben ben ik erin geslaagd redelijk flink te houden, maar ik ben ook echt wel intens verdrietig geweest. En Koen net zo. Ondanks dat het allemaal veel sneller was gegaan dan we verwacht hadden en we in die zin dus best heel erg verrast waren dat het al gelukt was, waren we binnen een paar dagen ook meer dan gewend aan het idee dat we een gezin van vijf zouden zijn in december. Dat 2016, 2017 en 2018 de geboortejaren van onze kinderen zouden zijn. Dat we dit gewoon ‘effe’ zouden gaan doen samen en dat het allemaal wel goed zou komen. Het voelde ergens alsof het zo moest zijn; drie kinderen met precies evenveel leeftijdsverschil ertussen.
Dat we een week lang tussen hoop en vrees hebben geleefd draagt ook niet heel erg bij aan de ervaring op zich. Enerzijds kun je zeggen dat we daardoor langzaam al konden wennen aan dat het niet goed af zou lopen, maar ik geloof niet dat je je echt kunt voorbereiden op het moment dat het dan daadwerkelijk fout gaat. Ik had vanaf het begin van de zwangerschap het gevoel dat het niet goed zat. Toen mama op een gegeven moment vroeg: ‘ben jij niet gewoon hartstikke zwanger?’ zei ik dat dat heus niet zo was, en dat ik – als het wél zo zou zijn – voelde dat het niet goed zat. Precies dat was ook de reden dat we het vrijwel niemand vertelden. Ik wilde eerst zeker weten dat het allemaal oké zou zijn voor ik iedereen blij zou maken. Dat onbestemde gevoel verdween heel even op donderdag 26 april. De verloskundige gaf als verklaring voor hetgeen ik verloren was dat het misschien een tweeling was geweest waarvan ééntje het niet gered had, omdat het er in mijn buik allemaal echt nog heel goed en ‘normaal’ uitzag. Weliswaar minder ver dan zou moeten, maar we waren er allemaal niet bij toen dat eitje sprong, dus op zich was dat nog wel enigszins te relativeren. Op dat moment had ik voor het eerst het geloof dat het dan toch goed zou kunnen komen. Dat verhaal van die tweeling verklaarde immers ook mijn gevoel dat het niet goed was geweest. We gingen naar huis en naar bed met een gerustgesteld gevoel. Het zou allemaal wel goedkomen.
Die mindset was alleen van héél korte duur, want de volgende ochtend werd het bloedverlies alleen maar erger, en na opnieuw een bezoek aan de verloskundige bevestigde zij wat we eigenlijk al wisten: het zag er niet goed uit. Ze gaf wel aan dat de kans heel groot was dat het vanzelf los zou komen en ik waarschijnlijk niet gecurreteerd zou hoeven worden. Dat was op dat moment ook wel echt het enige goede nieuws. Mijn verloskundige heeft nog een hele poos met ons gepraat. Ons gerustgesteld, dingen uitgelegd en vooral naar ons geluisterd. Echt, ik ben altijd al blij geweest met mijn praktijk, maar de week van de miskraam realiseerden we ons des te meer hoe erg we het getroffen hebben. Ik mocht iedere dag opnieuw komen, iedere dag werd er in alle rust gekeken en naar ons geluisterd, en ze was altijd eerlijk en realistisch over onze kansen. Ik heb de verloskundige daarna nog wel honderd keer bedankt. Zij gaf steeds aan dat het haar werk is, maar ik denk daar anders over. Ze had me niet iedere dag hoeven zien, ze had niet iedere keer een echo hoeven maken en had me ook in mijn ongerustheid af kunnen laten wachten, maar dat deed ze niet. Ik voelde me continu zo begrepen en serieus genomen. Dat heeft het allemaal echt wel wat minder heftig gemaakt. Ik vind het fijn dat ik iedere dag met eigen ogen heb kunnen zien hoe het eruit zag in mijn buik, en dat ik dus ook duidelijk heb kunnen waarnemen dat het gewoon echt foute boel was, die vrijdag.
Toen we na ons bezoek aan de verloskundige eenmaal thuis waren kreeg ik al heel snel extreme buikpijn. Als in écht heel extreem. Jullie weten dat ik niet bepaald een lage pijngrens heb, maar nu had ik wel écht pijn en heb ik heel snel pijnstillers genomen om het wat minder erg te laten zijn. De miskraam kwam dus inderdaad vanzelf op gang. ‘s Avonds zijn we nog een keer bij de verloskundige geweest om te checken of mijn buik inderdaad leeg was, en dat bleek het geval te zijn. Dat moment vond ik zó cru. 24 uur eerder lag ik op dezelfde plek en zat het er nog; nu was er niets meer te zien dan een grote lege zwarte plek. Ergens een opluchting, maar vooral ook heel confronterend.
De dagen na de miskraam waren lastig. Voor ons allebei apart, maar ook voor ons samen. We hadden allebei ons eigen verdriet en het viel niet altijd mee om daar ook samen een weg in te vinden. Met heel veel praten, met elkaar en met de mensen om ons heen, werd het uiteindelijk naarmate de dagen verstreken draaglijker. De gedachte dat het gewoon echt niet goed zat en dat er een reden is dat het met dit termijn fout ging biedt troost, maar dat verandert niets aan het gegeven dat we het heel graag anders hadden gezien.
Inmiddels zijn we bijna zes weken verder en gaat het goed met ons. Het gevoel van die lege buik overvalt me af en toe nog steeds, maar ik kan er beter mee omgaan en weet dat er tijden komen dat dat vast weer anders is. De zwangerschapsaankondigingen vlogen me om de oren de afgelopen weken, en hoewel dat af en en toe best confronterend was heb ik daar weinig last van gehad. Ik heb twee gezonde kinderen, en dat gun ik iedereen, hoe verdrietig ik het af en toe ook vond. Het zou ondankbaar zijn jaloers te zijn, en daarbij ligt dat ook niet in mijn aard. Voor nu zien we wel wat ons gegeven is. Ik geloof er heilig in dat de dingen komen zoals ze komen, dus daar houden we ons aan vast. Ik hoop heeel heel erg dat ik jullie binnen afzienbare tijd mag vertellen dat er weer een minimensje in mijn buik groeit en het wél goed gaat, maar tot die tijd genieten we heel erg van de jongens en het grote geluk dat we al mogen kennen. Extra dankbaar voor twee goede zwangerschappen en twee gezonde kinderen, ons heel erg bewust van dat daar níks vanzelfsprekend aan is, hoe jong en gezond we ook zijn..
Nogmaals heel heel erg bedankt voor al jullie lieve berichtjes de afgelopen weken. Iedereen – of bijna iedereen;) – was heel erg lief en begripvol, en dat heeft me ontzettend goed gedaan.
Bedankt voor het lezen!
Zo mooi als je het omschreven hebt. Precies zo voelde ik me na onze miskraam in december 2016. Soms voelt het nog wel oneerlijk dat het toen mis moest gaan, zelfs nu er een prachtig gezond baby’tje in mijn arm ligt. Hoe vroeg het ook was, het is toch verlies en rouw.
Wanneer je weet wat je kunt verliezen, lijkt mij zo’n verlies zo intents. Ik vind het bewonderingswaardig hoe jullie er mee om zijn gegaan!
Wat mooi dat je zo dankbaar kan zijn voor alles wat je hebt. Lees je verhaal met tranen in m’n ogen en denk vaak aan jullie..
Je bent een sterke vrouw Michelle! En je hebt het weer heel mooi neergeschreven. Ik herken me enorm in je verhaal… op voorhand nooit kunnen inbéélden welke impact een miskraam en curretage zou kunnen hebben. Leef ontzettend met je mee!
Vind het wel knap dat je zo met al die zwangerschapsaankondigingen kan omgaan. Hier ook heel wat zwangere vriendinnen en kennissen, en om eerlijk te zijn ben ik jaloers geweest, stikjaloers. Heel erg geschrokken van mezelf z’n ben er zeker niet trots op. Maar dat is het ding met gevoelens hé, die kunnen we niet sturen.
Veel liefs!
Heel mooi geschreven weer, en fijn dat het goed gaat met jullie! In een vorige blogpost zei je dat jullie dit jaar geen kindje meer zouden willen, dat was dus in de tussentijd veranderd? Iig hoop ik voor jullie op een gezonde volgende zwangerschap!
Dat artikel waar jij op doelt had ik vooruit geschreven; toen het online kwam waren we het ‘aan het proberen’, maar omdat we nooit gedacht hadden dat het meteen zou lukken, plus omdat we heeel veel vragen kregen over wanneer die derde kwam, plus omdat we de zwangerschap veel langer voor onszelf wilden houden, besloot ik het toch te publiceren. We hadden er tenslotte zo over gedacht. Dat stuk is tijdens mijn miskraam vaak gebruikt als stok om mee te slaan. Ik mocht niet verdrietig zijn, want ik had zelf geschreven dat we dit jaar waarschijnlijk niet nog een kindje zouden krijgen. Een dure les voor ons met betrekking tot wat we wel en niet willen delen in de toekomst.
Jeetje daar schrik ik van Michelle. Ik weet wel hoe hard mensen kunnen zijn, vooral veilig en anoniem achter hun beeldscherm, maar over dit soort onderwerpen kun je toch enkel begripvol zijn zou je denken. Wat een afschuwelijke ervaring om dat er dan nog bij te hebben. En wat je zegt…daar leer je (helaas) wel van. Ik vind het knap, eerlijk en oprecht wat jullie hebben gedeeld en ik duim met jullie mee voor nummer drie. Alle geluk gewenst!
Nou ik ook Merel… hoe kan een mens zo cru zijn. Ik had dat stuk juist opgevat als: het is niet een doel op zich, maar mocht het ons gegund zijn dan zijn we er super blij mee en is het onwijs welkom. Ongepland is zeker niet ongewenst!
Al zou het niet gepland zijn, als je eenmaal weet dat er toch weer zo’n wonder onderweg is en het dan misgaat kun je daar net zo verdrietig om zijn dan wanneer het wel gepland zou zijn! Niet gepland betekend niet automatisch ook niet gewenst, toch?!
Wat een prachtig mooi en vooral open artikel weer lieve Michelle.. Ik vind dat je altijd verdrietig mag zijn om iets dat je verliest zeker iets dat zo gewenst en welkom zou zijn geweest.. Hier is dat juist ooit andersom geweest.. Net 23, huis nog in aanbouw en menstruatie die uitbleef.. Zo bang voor die zwangerschap, “gelukkig” was dat vals alarm.. Jaren later toen we eenmaal getrouwd waren en juist zo graag een kindje wilden bleek dat niet te lukken zonder hulp, dat heeft ook echt gevoeld als “straf” omdat we het eerder niet wilden.. Wat wordt ik er verdrietig van om te lezen dat mensen je afrekenen op eerder geschreven woorden zeg.. Wat harteloos.. Probeer dat maar naast jullie neer te leggen hoor.. Veel liefs
Ik vind het heel erg mooi hoe je dit nu schrijft. Heel veel respect voor je open- en eerlijkheid! Het is erg jammer dat je van sommige mensen ook een naar berichtje hebt gekregen terwijl jij je zo open stelt voor iedereen.
Hoe lang moet je eigenlijk wachten na een miskraam voor dat je weer zwanger mag worden? Ik gun het jullie zó om weer een kleintje te mogen verwezenlijken in jullie leven
Heel herkenbaar en heel eerlijk hoe je er over schrijft. Helaas heb ik dit zelf ook 2x meegemaakt. 1x een miskraam vlak voor de zwangerschap van mijn zoontje en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap voor de zwangerschap van m’n dochtertje. Beide keren enorm verdrietig geweest. Mijn troost is wel dat ik dan denk het heeft zo moeten zijn anders had ik mijn zoon en dochter niet gehad (was beide keren weer heel snel opnieuw zwanger). En vooral na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap was ik zo dankbaar dat ik weer opnieuw zwanger kon worden doordat ik er niks aan had overgehouden. Mijn moeder heeft het namelijk ook gehad en het koste haar haar eileiders en eierstok. Kreeg als troost wel eens te horen “het kindje had misschien niet goed geweest” of “gelukkig was het vroeg in de zwangerschap, dan heb je het nog niet voelen bewegen” of je bent vast wel weer snel zwanger. Daar werd ik nog verdrietiger van. Ik ben wel ontzettend dankbaar dat ik 2 gezonde kindjes heb mogen krijgen. Sterkte met het verwerken van het verlies en het een plekje kunnen geven.
2 gezonde dochters en 6 miskramen verder. Bij mij ging het tussen de 9 en de 14 weken mis. Ik herken je intense verdriet! Keihard van de roze wolk gevallen en een waar rouwproces wat je door moet. Mijn man verwerkte het anders dan ik, rationeler terwijl ik normaal ook heel nuchter ben! Hoe moeilijk het ook is, ik ben dankbaar voor mijn 2 meiden en misschien door deze ervaring nog een beetje meer dankbaar dan dat ik normaal zou zijn! Hopelijk kun je snel genieten van weer een volle buik.
Knap dat je ons meeneemt in dit proces. Knap en mooi hoe je hierin staat! Hopelijk is een 3e jullie gegund!
Ik vind het zo jammer voor jullie dat het niet gelukt is. Jullie zijn zo’n leuk stel samen en een super leuke pappa en mamma voor Morris & Benjamin. Hopelijk hebben jullie veel steun aan elkaar en is het jullie gegund om nog een 3e kindje te krijgen.
Mooi geschreven. Ik herken het allemaal zo erg. Hier tussen de eerste en tweede meerdere miskramen gehad. Leeftijd zegt dan niks helaas. Ik was toen 23. Uiteindelijk kwam het goed, maar heb wel echt tijd nodig gehad om te verwerken. Nog steeds denk ik er wel eens aan als er bepaalde data’s aankomen.
Lieve Michelle,
Al een tijdje ben ik een stille volger van je! Maar nu voel ik mij toch geroepen om een opmerking te plaatsen.. Wat een heerlijk levenshouding heb je toch: opgewekt, positief en dankbaar voor de dingen die je hebt! Precies de manier waarop ik ook in het leven probeer te staan!
Misschien juist daarom wel herken ik (helaas) je gevoel die een miskraam met zich mee heeft gebracht! Zelf 2x een miskraam gehad, waarvan 1 zwangerschap die als een meerlingenzwangerschap was gestart (wat we overigens niet gelijk wisten) maar waar 1 van de 2 vruchtjes is afgestoten. Het andere vruchtje is wel blijven zitten en inmiddels hebben we een heerlijk klein mannetje mogen verwelkomen, die inmiddels 1,5 week thuis is!
Ondanks dat we enorm dankbaar zijn voor onze kleine man die er wél is, is het gemis van de andere miskramen daar niet minder om geweest! Zeker het gevoel ‘iets missen wat er anders wel was geweest’ is ontzettend herkenbaar! Ondanks dat je ontzettend dankbaar bent voor wat je wél hebt, had je nog meer dan genoeg plek en liefde voor wat niet zo mocht zijn!
Wat doet het mij dan ook ontzettend veel pijn als ik lees dat er mensen zijn die je op je eigen woorden terugpakken! Volgens mij weten ze dan echt niet wat het inhoudt om dit mee te maken en mee te moeten dealen! Laat je vooral niets wijsmaken door deze negatievelingen en focus je vooral op de lieve comments die je krijgt van alle andere lieve volgers, die je gelukkig ook heel veel hebt!
Ik hoop dat jullie het allemaal een plekje kunnen geven en dat jullie, zoals je zelf al aangeeft, snel opnieuw gezegend zullen zijn met een derde wondertje!
Liefs,