ZWANGERSCHAPSUPDATE#4: MAXIMAAL NESTELDRANG

We zijn inmiddels weer bijna een maand verder sinds de laatste zwangerschapsupdate. Voorheen schreef ik ze wat regelmatiger dan ik nu doe en af en toe denk ik ineens: OHJA, dat wil ik graag bijhouden. Voor mezelf en voor de site ook. Afgelopen maand was eigenlijk een rustige maand. Zwangerschapstechnisch dan, want qua leven an sich allesbehalve. Na week 23 en 24 waarin het allemaal op z’n zachtst gezegd niet lekker ging kwam de zwangerschap daarna weer in een rustiger vaarwater terecht. Ik praat je bij.

Week 25 tot en met 28;  de laatste weken van het tweede trimester en de eerste van het derde trimester. Het derde trimester. Dat besef is zo raar. De zwangerschap gaat zo ontzettend snel. Het is alsof dat iedere keer erger wordt. We beginnen week 25 met een bezoek aan de verloskundige. Of we; ik ga alleen dit keer. Als ik geen echo of iets anders noemenswaardigs heb blijft Koen thuis. Vind ik op zich niet zo erg. Ben allang blij dat hij er met echo’s en andere ‘belangrijke’ dingen wel gewoon bij mag zijn. Mijn bloeddruk is deze zwangerschap opnieuw laag, sowieso heb ik gewoon altijd een extreem lage bloeddruk, maar ik val er niet van flauw en dat vind ik zo fijn. Op één of andere manier was ik daar echt een soort van aan gewend geraakt. Tijdens mijn zwangerschap van Morris lag ik een paar keer per week ergens te koekeloeren. Was voor mezelf niet erg, maar voor de mensen om me heen vond ik dat wel heel vervelend. Zelfs als je weet dat het kan gebeuren is het alsnog niet fijn om iemand tegen de vlakte te zien gaan. Ik ben toen uitgebreid onderzocht, zowel neurologisch als cardiologisch, maar er bleek geen enkel andere oorzaak dan ‘gewoon’ een genetisch lage bloeddruk en een sporthart, zoals ze dat dan zo mooi noemen. Tijdens mijn zwangerschap van Benjamin deed hetzelfde fenomeen zich opnieuw voor, maar viel ik wel minder vaak. We hadden eigenlijk gewoon verwacht dat flauwvallen en een zwangerschap bij mij een soort van bij elkaar zouden horen, daar hadden we ons ook min of meer op ingesteld, maar dit keer blijkt niets minder waar. Ik voel het aankomen als ik bijna omval, en ben tot nu toe nog níet onderuit gegaan deze zwangerschap. Dat leek een utopie maar is toch maar mooi zo en daar ben ik erg blij om. Voor mezelf, omdat het niet helemaal ideaal is om te pas en te onpas ergens te liggen, maar nog meer voor Koen en de jongens omdat het me heel naar had geleken als die kleintjes dat zoveel hadden moeten zien. Blij om. Mijn ijzer is, ook net als de vorige keren, weer heel laag, maar wel nog nét binnen de marge dat ik hem zelf mag proberen omhoog te krikken met Floradix en appelstroop. Ook al blij om, want ik ga slecht op staaltabletten, dus zolang die niet hoeven is ‘t sowieso top!

Eigenlijk staat deze periode vooral helemaal in ‘t teken van de verbouwing. Allereerst wordt ons babykamertje opgehaald. We geven het weg aan iemand die het heel goed kan gebruiken en dat is helemaal prima, ik ben te nuchter om daar ‘n ding van te maken, maar op het moment dat ie ingeladen wordt kijken Koen en ik elkaar wel een keer aan, zo van ‘daar hebben onze jongens zo lekker in geslapen’. Door naar een ander kindje. De baby krijgt een ander kamertje nu. Ze gaat wel in hetzelfde wiegje als waar de jongens in gelegen hebben op onze slaapkamer. Daarna wordt ook de kast op de slaapkamer van Morris opgehaald. Kasten op hun slaapkamers hebben ze zometeen niet meer nodig als ze met z’n drieën een inloopkast hebben.

Als alles is leeggeruimd kan de verbouwing beginnen. En dat is waar we zo ongeveer al onze vrije tijd mee bezig zijn nu. Vloer uitzoeken, kleuren voor op de muren, behangetjes; je kent het wel. Gewoon heel veel om over na te denken. En vind ‘t dus echt vet lastig dat ik niet kan helpen zoals ik graag zou willen. Ik zeg altijd als mensen zeggen ‘joe meid doe je wel kalm!’ dat ik zwanger ben; niet ziek, maar man man man af en toe lijkt ‘t daar wel op. Ik houd het bij klusjes als behang afstomen en de trap ontdoen van tapijtlijm en schuren, maar zelfs dan word ik af en toe keihard teruggefloten door mijn lijf. Continu harde buiken, last met lopen; dat soort ongein. Nou scheelt het dat ik sowieso de belichaming van ongeduld ben, dus een beetje toe gaan zitten kijken hoe anderen aan ‘t werk zijn vind ik helemaal ruk. Wat overigens niet wil zeggen dat ik niet blij ben, want dat ben ik héél erg. En dankbaar. Er wordt zoveel gedaan, vrienden helpen, familie helpt. En het wordt écht prachtig. Gelukkig maar ook jongens, want de nesteldrang is serieus. Het is echt níet normaal hoe vroeg ik dat dit keer al heb. Misschien wel juist omdat het huis nog zo niet af is dat je heel sterk de behoefte voelt om wel een nestje te creëren of zoiets, ik heb geen idee, maar ik wil gewoon zo graag aan de slag met haar kamertje. Dat al haar spullen een plekje krijgen en ik echt aan de gang kan. Dat. Nu zitten de paar spulletjes die we voor haar gekocht hebben in zo’n Ikea trolley. Wachtend op een kast om het allemaal in te hangen. Hoop dat dat volgende week gaat lukken. Dan kan ik ook lekker gaan bestellen wat we nog allemaal nodig hebben. Van decoratie tot een commode tot beddengoed en hydrofielen en kleertjes. Leuk!

Qua kwaaltjes heb ik eigenlijk net als tijdens de zwangerschappen van de jongens weinig klagen. De standaard zwangerschapsdingetjes komen voorbij. Ik heb af en toe aan ‘t eind van de dag ineens meeeega last van brandend maagzuur, maar dat trekt op ‘n gegeven moment ook wel weer weg. Ik slaap ellendig, maar ik ben sowieso geen goede slaper dus daar ga ik verder niet heel slecht op. Ben heel blij als ik 6 uur per nacht haal, maar dat gebeurt niet zo heel vaak. Ik kan gewoon m’n draai niet vinden in bed, geen fijne houding, lig maar met die worst te hannesen die ik tussen m’n benen heb liggen voor mijn bekken – is overigens wel beter met dat ding – maar zelfs Koen, die echt slaapt als een blok beton (je kunt normaal gesproken vuurwerk afsteken langs z’n bed zonder hem wakker te maken) merkt op dat ik werkelijk de godganse nacht van m’n linker- naar m’n rechterzij draai en weer terug. Het is voor mij zó niet natuurlijk om op m’n linkerzij te liggen, terwijl dat wel het beste is zwangerschapstechnisch, met als gevolg dat ik het dus blijf proberen, het weer even lukt, maar ik dan weer wakker word omdat ik het toch kut vind, en dan weer terugdraai. En dat dus heel vaak. En als je draait moet dat kussen ook van de ene naar de andere kant geslingerd, en we liggen bij pap en mam thuis ook in een bed van 1,40m. Dus. Je snapt: dat is gezel bij ons ‘s nachts. Laatste kwaal waarvan ik vermoed dat ie ook debet is aan de zwangerschap; er zit een zenuw knel in mijn bil. Of nouja, dan weer knel, dan weer uit de knel en dan weer erin. Af en toe loop ik serieus alsof ik iets mankeer, en dat is zonder grappig te doen. Moet echt weer ff een bezoekje fysio plannen daarvoor. Merk dat ik nu met de verbouwing en alles eromheen gewoon niet toe kom aan dat soort dingen terwijl ik het wel zou moeten plannen. Ik vind verbouwen, werken en mijn bedrijf en gezin draaiende houden ff meerrr dan genoeg. Maar goed, note to self wel; ik zet de fysio hoog op de priolijst.

De baby doet het volgens de kenners echt heel goed. Ze groeit goed en dat is het allerbelangrijkste. Ze is ook met afstand de drukste baby die ik heb gedragen. De jongens waren ook allebei heel druk, wat er in combinatie met mijn buikspieren, strakke buikwand en gevoelige baarmoeder voor zorgde dat ik al heel vroeg voorweeën had, maar dit meisje spant de kroon. Als ik ‘s ochtends opsta voel ik haar nog geen vijf minuten later schoppen, en dat blijft ze eigenlijk de hele dag door af en aan doen. Als ik ‘s avonds naar bed ga heeft ze haar dolle vijf minuten, en dan is het klaar. En dat al een aantal weken iedere dag hetzelfde. Ze had er de afgelopen periode ook een handje van om te blijven draaien, dus van koppie naar beneden naar koppie omhoog en dan met haar benen bij mijn blaas. Dat was mijn minst favoriete houding tot nu toe. Gewoon te pas en te onpas het gevoel hebben dat je héél nodig moet plassen omdat er een baby op je blaas duwt. Haha. Inmiddels lijkt ze al een paar weken het liefste met haar koppie naar beneden te liggen en dat voelt een stuk comfortabeler.

Gisteravond was ik bezig met mijn planning voor de komende weken, en toen kwam ik erachter dat ik over VIJF weken gewoon met verlof ga. Officieel heb ik verlof vanaf 36 weken zwangerschap, maar door hoe kerst en oud & nieuw vallen en de sluiting van de zaak ben ik voor kerst al vrij. Dat dat over vijf weken al is vind ik écht bizar. De eerste keer dat ik vanaf 34 weken niet meer hoef te werken. Al is dat niet helemaal waar, want voor mezelf neem ik geen verlof. Ik ga wat minder werken; helemaal niks doen wordt ‘m toch niet. Ik kijk er dit keer écht naar uit. Lekker even tijd met de jongens, samen de kerstvakantie vieren, op het gemak voorbereiden op de komst van de baby. Maar dat is dan: eerst nog vijf weken zo! De verbouwing afronden, haar kamertje doen, beginnen aan het geboortekaartje, alle spulletjes bestellen die we nog nodig hebben. Voor we het weten is het kerst! Ongelofelijk echt hoe snel deze zwangerschap gaat. Ik krijg zo vaak lieve berichtjes van lezers die zeggen: ‘oké ligt dit aan mij of gaat het gewoon ECHT heel snel?’ Maar zo ervaar ik dat ook. Ik had gedacht dat door het hele coronagebeuren en het feit dat de sociale agenda daardoor natuurlijk nog geen fractie is van normaal de tijd wellicht langzamer zou gaan, maar dat is juist niet het geval. Nog dik twee maanden genieten van haar leven in mijn buik.

Ik praat je over een poosje weer bij!

Dankjewel voor het lezen.