ZWANGERSCHAPSUPDATE: WEEK 35 & 36

Afgelopen weekend was ik 36 weken zwanger. Mijn verlof is begonnen en projectjes als het inpakken van de vluchttas, het wassen van al Frummel z’n kleertjes en het installeren van de Isofix in de auto staan hoog op het prioriteitenlijstje. Dat ik alweer ruim 8 maanden zwanger ben, blijft een bizar gegeven. De afgelopen twee weken waren fijn, zoals ik eigenlijk mijn hele zwangerschap tot nu toe geweldig vond, maar ik had het wel wat zwaarder dan de weken ervoor. Lees vooral verder voor een update over week 35 & 36 van mijn zwangerschap!

WEEK 35

Week 35 is lichamelijk gezien een iets mindere week, en dat ligt niet eens per se aan Frummel geloof ik. Ik ben deze week drie keer ‘s avonds heel laat uit het niets knetterberoerd. Ik ga ineens zweten, krijg het bloedheet, heb ontzettende buikpijn, ik moet overgeven en heb buikloop; allemaal tegelijkertijd. Het duurt maar een half uurtje tot een uur, en dan is het weer voorbij! We kunnen het totaal niet plaatsen, maar gelukkig blijft het bij deze drie keer en heb ik er verder geen last meer van gehad. Ik merk deze week ook dat er veel meer druk op mijn bekken komt te staan. Wandelen wordt er op z’n zachtst gezegd niet heel veel gemakkelijker op, en ik merk ook aan mijn onderrug dat er vanalles verandert. Heel regelmatig voel ik venijnige steken down under – sorry voor de TMI, maar ik kan er niets anders van maken – en ik vermoed dat dat te maken heeft met dat ons mannetje is begonnen met indalen. Vrijdag komt de verloskundige op huisbezoek, en zij bevestigt mijn vermoeden. Hij is al aardig op weg, maar ligt nog niet ‘vast’ in mijn bekken. Op zich gewoon hartstikke prima allemaal. Mijn bloeddruk is wel weer heel erg laag (verrassend!), maar verder doen we het helemaal goed! Eind van diezelfde dag hebben we onze zwangerschapsshoot, en ondanks dat ik van te voren hartstikke sceptisch ben, want ‘niks voor mij’, ‘niet mijn ding’ en nog van dat soort dooddoeners, ben ik meteen blij dat we het toch doen. De fotograaf stuurt diezelfde middag nog een minipreview en we worden zó positief verrast door het resultaat. Ik kan niet wachten op de uiteindelijke selectie.

Eind deze week wordt ik verrast met mijn babyshower, en oh wat geniet ik daarvan! Het uitgebreide verslag hebben jullie inmiddels al op de site kunnen lezen dus ik zal jullie nog meer van mijn gekakel besparen, maar ik heb echt een héle leuke middag gehad. Heel bijzonder om op zo’n manier de komst van ons ventje te vieren.

WEEK 36

Deze week staat volledig in het teken van mijn laatste werkdagen en het begin van mijn verlof. Hoewel ik me best realiseer dat het ergens voor goed voor is en dat je niet voor niks verplicht met verlof moet vier weken voor je uitgerekende datum, heb ik het er mentaal best lastig mee. Mijn werk is zó’n grote uitlaatklep en ik heb er zo veel plezier in, dat ik het erg lastig vind dat ik het zometeen gewoon 18 weken lang niet hoef! Mijn lijf trekt af en toe wel aan de rem, maar in mijn hoofd is het nog helemaal niet nodig om te stoppen met werken. Op dinsdagavond ga ik met mama naar The Bodyguard, heel fijn om mijn gedachten even te verzetten. Daar heb ik me weken op verheugd, en ik geniet er heel erg van. Leuk om nog even met z’n tweetjes iets te ondernemen. We rijden op tijd naar Utrecht, gaan heerlijk eten bij Claar – dikke vette aanrader! – en genieten van de voorstelling. Ik ben normaliter niet per se een musicalmeisje, maar ik wilde deze héél graag zien en hij valt geen seconde tegen.

De rest van de week heb ik erg veel buikpijn en last van bijna continue voorweeën. Op vrijdag lijkt het er even op dat Frummel er al aankomt. Na een CTG mogen we toch weer naar huis om af te wachten, en inmiddels is de rust gelukkig weer enigszins wedergekeerd. Ik voel voor nu niet heel erg de behoefte om verder uit te weiden over de situatie, omdat ik graag even zelf af wil wachten hoe het zich allemaal zal ontwikkelen, maar ik verwacht dat ik dat na de bevalling nog wel zal doen, als Frum er eenmaal is! Ik hoop dat jullie dat respecteren:)! Het belangrijkste is dat alles helemaal goed gaat met ons allebei.

En zo is week 37 dan ineens al aangebroken. Ik kijk uit naar het einde van deze week, omdat ik het een fijn idee vind dat ik dan thuis zou mogen bevallen als ons mannetje zich aandient. Die wens blijft heel sterk. Voorlopig ben ik mijn zwangerschap nog steeds verre van beu. De laatste weken wordt me heel vaak gevraagd of ik er al klaar mee ben en of ik hem er niet uit zit te kijken, maar het tegendeel is waar. Ik geniet júist nog steeds ontzettend van het zwanger zijn en kan me niet voorstellen dat die buik over een aantal weekjes weer leeg zal zijn. Ik vind het lastig te respecteren dat ik niet meer in de 6e versnelling door kan denderen en dat ik meer rust moet nemen, maar realiseer me ook dat dat erbij hoort én dat dat precies hetgeen is waar zo’n zwangerschapsverlof voor is bedacht! Dat ga ik de komende weken dus mooi nog even proberen.

Bedankt weer voor het lezen, en tot de volgende update! X