ZWANGERSCHAPSUPDATE#3: SPANNENDE TIJDEN

In de vorige zwangerschapsupdate praatte ik jullie bij tot de 20-wekenecho, maar inmiddels zijn we alweer een maand verder én gebeurde er de afgelopen twee weken ineens een heleboel waardoor ‘t me wel een idee leek jullie in een uitgebreide zwangerschapsupdate bij te praten. We blikken terug op week 21 tot en met week 24. De meest tumultueuze van deze zwangerschap tot nu toe.

Aanvankelijk leek het daar eigenlijk helemaal niet op, want ik geniet echt van alles. Meer dan ik überhaupt dacht dat kon tijdens het eerste trimester. Na het akkefietje met de weeënachtige toestanden en de bijbehorende paniek waar ik in de vorige update over vertelde is de rust aardig wedergekeerd. Van mijn bekken heb ik sinds de bezoeken aan de bekkenfysio en de tips die zij me gaf veel minder last, dus dat is ook top. Ik kreeg trouwens een uiterst vriendelijke dm – kuch – van iemand die zei dat het mijn eigen schuld is omdat ik nog op hakken loop en dat mijn fysio wel geen beste zou zijn omdat ze me dat liet doen: als je hele gestel zó gewend is aan het lopen op hakken brengt ineens helemaal níét meer op hakken lopen weer ‘n boel ander gedoe met zich mee. Mijn achillespezen bijvoorbeeld, die worden zeg maar niet echt heel blij als ik ineens alleen maar plat loop. Bij echt bekkeninstabiliteit is het een ander verhaal, dat  snap ik ook. Afijn: ik heb voldoende handige tips gekregen van haar waar ik nu iets mee kan en het helpt écht, én ze zei dat ik er heel erg op tijd bij was en dat ze niet echt hoefde te ‘mobiliseren’ nog,  dus dat is heel fijn. Voorlopig gaat het goed zo. Heel blij om!

De rust wedergekeerd. Tot vorige week dus, want toen leek het met een  rotvaart down hill te gaan. Ik verloor heel veel bloed en mijn buik ontspande niet meer. Na controle leek het met de baby goed te gaan en er niet echt een concrete medische aanwijsbare oorzaak te zijn (denk laagliggende placenta of placenta praevia). Driehonderd passen op de plaats en vooral héél rustig aan was ‘t advies. Dus dat deed ik. En toen herhaalde precies datzelfde verhaal – toen ik ongeveer net van de schrik bekomen was –  zich nog een keer. Ik kan je zeggen: leuk is écht anders. Als een aantal miskramen gehad hebt koppel je bloed tijdens een zwangerschap automatisch aan verlies. Hoe nuchter ik ook ben; ik dacht echt even dat de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Gewoon heel naar. De baby en ik werden weer gecheckt, en afgelopen maandag werd ik uitgebreid onderzocht door de gynaecoloog. Dat was dezelfde gynaecoloog als waar ik vorig jaar was toen ze dachten dat er iets niet goed zat in mijn buik; vond het ergens best fijn om haar weer te zien.

Ze was destijds zo lief en begripvol en meelevend. En nu weer. Dat scheelt toch als je in je eentje naar het ziekenhuis moet voor iets wat gewoon kneiterspannend is – Koen mocht door het coronaprotocol niet mee – en je met je benen wijd in die beugels moet, vind ik. Ik zette er al wat over op Instagram maar bleef een beetje op de vlakte, en ik voel nog steeds niet helemaal de behoefte om alle details te delen om dezelfde reden als ik dat überhaupt nooit doe; vind ‘t niet nodig om van iemand van ons de complete medische achtergrond op internet te gooien, máár ik wil wel graag delen wat er gebeurde omdat ik weet dat er veel meer vrouwen zijn die zoiets doormaken in hun zwangerschap en dat echt heel naar kan zijn. Het is gewoon niet wat je wilt. De onderzoeken maandag hadden de voor ons meest positieve uitkomst mogelijk – ze is nog geen reus maar groeit prima en de placenta zit hoog en ziet er goed uit – dus we hopen héél erg dat het nu gedaan is met die ongein en dat het allemaal goed blijft gaan als ik de adviezen van de verloskundige en gynaecoloog opvolg. Heel  kort en bondig samengevat houden die in: rustig aan doen. Vooral voor de harde buiken en het effect daarvan op de baarmoedermond. En dan niet wat ik zelf als rustiger zou kwalificeren, maar écht rustig aan, minder werken en veel meer rustmomenten inbouwen voor mezelf. Daar ben ik dus nu mee bezig. Mentale strijd af en toe, maar er is geen beter doel en streven dan onze dochter voldragen.

Ik ben ondertussen gewoon ongeveer een half jaar zwanger. Over ‘n goeie drie maanden is ze er. Dat is nog zó onwerkelijk echt. Ik merk dat ik ondertussen toch wel een beetje onrustig begin te worden van ‘t feit dat ik nog niets aan haar kamertje kan doen, dus heel fijn als volgende week de verbouwing begint. Dan kan ik begin december lekker aan de gang op haar plekje. Kijk ik echt naar uit. Dat maakt het ook weer een beetje echter of zo, voor mijn gevoel. Ik heb op een paar pakjes na ook nog niets voor haar gekocht, dus dat komt er allemaal aan. Uitzetlijst bij elkaar verzamelen. Zijn ergere dingen dan dat! En is ook weer anders dan bij de jongens met een winterbaby. Ze heeft inmiddels wel een eerste naam, en dat vínd ik me een partij fijn. Tweede zijn we nog niet helemaal uit, maar dat komt de komende weken wel. De eerste weten we in ieder geval zeker en dat vind ik zo leuk. Ik verspreek me iedere keer bijna dus het wordt nog een opgave om dat te voorkomen de komende maanden, maar goed, dat gaan we wel zien.

Voor nu ga ik weer terug op mijn wolk. Ik kreeg heel veel onwijs lieve dm’s de afgelopen twee weken van lezers die met ons meeleefden en zeiden dat ze me iets anders gegund hadden, maar ik probeer het zelf niet te zwaar te laten wegen allemaal. Heel vervelend dat dit er weer ff tussendoor kwam, maar het is niet anders en het gaat goed met haar: dat is echt ‘t allerbelangrijkste. Zolang ik weet dat dat laatste zo is kan ik ook wel echt heel erg genieten. Wil de focus niet leggen op het negatieve en dit zo’n stempel laten drukken op mijn zwangerschap. Ik heb ‘t al vaker gezegd, maar ik weet niet of dit mijn laatste zwangerschap is. Ik hoop van niet, maar ik probeer ‘m wel op die manier te beleven. Niet door er druk op te leggen, zo van JE MOET NU GENIETEN WANT STRAKS KOMT DIT NOOIT MEER TERUG, maar wel door me gewoon bewust te zijn van de zwangerschap en ‘m niet zo aan me voorbij te laten vliegen. Dat is sowieso al een uitdaging als er als één of meer kindje(s) rondlopen, en het gaat al meer dan snel genoeg van zichzelf, dus wel goed om daar bij stil te staan. Ook naar haar toe. Ik weet niet klinkt stom, maar vind dat ze dat verdient, net als  met de jongens destijds. Ze is precies net zo gewenst.

Tot zover deze update! Jullie zijn weer bij. De komende weken staan in ‘t teken van de verbouwing. Babytechnisch is er niet zo heel veel op de agenda. Wel komend weekend een echo omdat één van mijn verloskundigen oefent voor echoscopiste, geen straf, en dan de week daarna weer een reguliere controle. En we hebben nog een 3D-echo in ‘t verschiet. Dat vond ik bij jongens héél leuk dus heel benieuwd naar. Ik klets jullie ergens in november weer bij!