MIJN GROOTSTE ANGSTEN

Vorige week zat ik met een vriendin aan de eettafel. Dat komt sinds we allebei kinderen hebben toch zeker wel een keer per week voor. Terwijl zij met elkaar spelen praten wij over alles en over niks.  Over of we nog meer kinderen willen (dat zeggen we meestal als ze heel lief met elkaar spelen), over of we het toch maar zullen laten bij wat we hebben (dat zeggen we als Morris Nova bestookt met kusjes en knuffels en zij het al lang en breed beu is met peuterrelatiedrama tot gevolg), over wat we voor ogen hebben met onze carrières, over of er nog af en toe in de lampen gehangen wordt – bij wijze van spreken, over onze dromen en onze doelen, maar ook over onze angsten. Afgelopen week hadden we daar een heel mooi gesprek over en dat zette me aan het denken, want zijn nou eigenlijk mijn angsten? Waar ben ik nou echt bang voor?

DAT ER IETS MET DE KINDEREN GEBEURT

Waarschijnlijk de angst van iedere moeder en dus ook met stip bovenaan mijn lijstje: mijn aller- allergrootste angst is dat er iets met mijn kinderen gebeurt. Ik ben van mezelf niet per se een angstig type. Ben niet bang aangelegd, laat me zelden weerhouden door angst en ben nogal van het niet lullen maar poetsen, maar als het op mijn kinderen aankomt ligt dat toch net anders. Ik denk niet dat ik een overbeschermende moeder ben. Ik laat Morris zelf ontdekken, ook als dat betekent dat hij dan een keer zijn neus moet stoten om erachter te komen dat iets niet de manier is, en ben niet zo van het ‘pas op, kijk uit’, maar oh als ze ‘s avonds in bed liggen en wij ook gaan slapen.. Echt, de meest bizarre nachtmerries heb ik. Dat ze ziek worden, dat ze in hun bed liggen en het niet meer doen, dat de meest verschrikkelijke dingen gebeuren. ZO griezelig allemaal. Ik weet dat het moedereigen is en ook met hormonen te maken heeft, maar het is al meer dan eens voorgekomen dat ik compleet in paniek en badend in het zweet wakker werd; leuk is het niet!

AFWIJZING

Ik ben bang voor afwijzing, als in dat ik altijd bang ben om niet goed genoeg gevonden te worden. In de dingen die ik doe, als mens. De perfectionist in mij wil het allemaal goed doen, het leven op zich, zeg maar, en dat dat dan voor sommigen nog niet genoeg is, of dat mensen het gewoon niet willen zien, vind ik héél lastig. Altijd wel een soort van bang om niet goed genoeg te zijn of als dusdanig beoordeeld te worden. Ik word er steeds beter in om uit te gaan van mijn eigen kracht en te vertrouwen op mijn kunnen, maar het blijft een dingetje. Ik ben gewoon niet zo goed in ergens écht schijt aan hebben.

MIJN KINDEREN ACHTER MOETEN LATEN

Dat klinkt een beetje gek, maar ik ben dus ook heel bang dat er iets met mij gebeurt. Niet per se voor mezelf, al hoop ik natuurlijk sowieso dat ik de jongens zo groot mogelijk zie worden, maar vooral ook voor de jongens. Als kind was ik altijd als de dood dat er iets met papa en mama zou gebeuren. Dat is nog steeds zo, maar wel op een andere manier. Ik ben volwassen, heb het allemaal op orde. Ik ga er vanuit dat papa en mama 100 worden, maar als dat niet is heb ik de dingen wel op de rit en hebben ze me heel veel mee kunnen geven. Ik heb ze nog steeds nodig, maar wel op een andere manier dan vroeger. De jongens zijn nu gewoon nog zo zo zo klein en hebben mij nog heel erg nodig, in alle opzichten. En ik wil ze heel graag zo lang mogelijk vasthouden. Tot ze zelf hun weg wel vinden. Pff. Zware kost voor de donderdagochtend dit.

TERRORISME & OORLOG

Dit heb ik al zolang ik me kan herinneren. Na de aanslagen op de Twin Towers ging ik iedere avond slapen met het idee dat ik een leuk leven had gehad als ze ook bij ons zouden komen. Dit is geen grap – ik was nog niet eens 10! – maar daar echt heel erg mee bezig. Ik weet nog dat Bin Laden toen heel vaak op het nieuws kwam en ik dat hoofd altijd en overal voor me zag. Redelijk bizar wel. Eigenlijk is dat nooit helemaal over gegaan, en met het nieuws van de afgelopen jaren weer een beetje erger geworden. Als ik gewoon thuis ben heb ik er weinig last van, maar als ik op een plek ben waar veel mensen zijn – en wat dus in mijn hoofd een doelwit zou kunnen zijn – is het een ander verhaal. Toen we vorige zomer op vakantie gingen heb ik op het vliegveld steeds gecheckt waar we het snelst naar buiten zouden kunnen, en wilde ik Morris continu heel dichtbij hebben, en zo geldt dat dus eigenlijk voor alle drukke plekken. Ik check overal wat de vluchtroutes zijn en ben altijd op mijn hoede. Ik ben me ervan bewust dat dit dingen zijn waar ik geen invloed op heb en die ik niet kan voorkomen, maar toch spookt het altijd een beetje door mijn hoofd

DE JONGENS KWIJT RAKEN

Dat je ergens met je kinderen bent er ineens één kwijt is. Echt hoor. De wereld is gewoon een beetje gek tegenwoordig en als ik dan al die akelige verhalen op het nieuws hoor krijg ik echt de kriebels. Wat dat betreft kun je het af en toe serieus maar beter gewoon niet kijken of lezen: het blijft bij mij allemaal zo hangen, en al helemaal sinds de jongens er zijn. Het is echt mijn grote angst dat ik boodschappen met ze aan het doen ben en dat ik dan af sta te rekenen en een van de kinderen wordt meegenomen. Of zoals in die film ‘The Impossible’ over de tsunami in 2004. Dat je uit elkaar gerukt wordt. Horror.

WATER & VISSEN

Oké dan een uit een andere categorie: ik ben bang voor water. Of in ieder geval voor water in mijn gezicht en voor kopje onder gaan. Jullie kennen het verhaal inmiddels, maar dat is dus echt een angst. Het gaat allemaal prima zolang ik ergens kan staan, maar zwemmen op een plek waar ik niet met mijn voeten bij de grond kan ga je mij niet snel zien doen. In ieder geval niet voor de lol. En als ik bij de kapper mijn haar moet wassen vind ik dat oprecht heel naar. Ik vraag altijd om zo’n verhoger, die kindjes ook krijgen, en vraag om een extra handdoek die ik dan over mijn oren kan houden zodat er geen water in loopt.. Redelijk extreem wel. Komt trouwens ook bij dat ik bang ben voor vissen. Alweer geen grap, maar echt, ik vind vissen zo drie keer niks. Dat ze zo glibberig zijn. Ik weet het niet. Een spin haal ik zo van de muur, doet me helemaal niks, maar je hoeft me echt niet tussen de vissen te laten zwemmen want dan raak ik compleet over de emmer. Oh en ik weet het hoor, dat zij vaak banger van ons zijn dan andersom, maar toch.. Rondje snorkelen op de Antillen? Ongetwijfeld prachtig, maar ik sla echt over.

DAT KOEN HET BEU IS

Ken je dat item in de Linda: de verlaten vrouw? Nou dat vind ik dus iedere keer weer tenenkrommend. Dat dan zo’n vrouw zich jaren compleet in dienst heeft gesteld van het gezin – ik zeg niet per se dat dat altijd goed is, maar dat is nu even niet het ding – iedereen altijd tevreden heeft willen houden, dat de kinderen dan groot zijn en er weer tijd komt voor elkaar, en dat ze dan op een dag de boodschap krijgt van manlief ‘ik vind jou niet meer leuk, ik ben er weg van, joe’. Mijn allergrootste nachtmerrie. No worries hoor, ik durf best te wedden dat dát hier nooit gaat gebeuren, maar het idee vind ik echt verschrikkelijk. Ik ben in praktische zin hartstikke onafhankelijk en kan uitstekend mijn eigen boontjes doppen, maar emotioneel is dat toch echt anders en ben ik niet zo’n tough cookie. Zie je ‘t voor je? Dat hij zegt ‘ja Mies bedankt voor de moeite en tabee’. Meine güte. Mag toch hopen dat dit er never van gaat komen. Vind hem gewoon écht de allerleukste.

CHAOS

Ik ben bang voor chaos en voor het niet hebben van de controle. Als mijn huis bijvoorbeeld een bende is, of als er naar mijn zin te veel was in de mand zit, of te veel strijk op de plank ligt, of teveel vlekken op de vloer, word ik heel onrustig. Ik trek dat heel slecht. De controle uit handen geven kan ik niet. Vind ik vaak verschrikkelijk. Ik ga bijvoorbeeld echt niet bij iedereen in de auto zitten. Dan rijd ik zelf wel. En verrassingen? Ben ik ook geen goeie mee. Ik klink nu heel erg als een neuroot hè? Het zijn geen heel grote dingen, maar ik laat gewoon niet gemakkelijk los.

Dus. Tot zover mijn grootste angsten! Aan sommigen zou ik best wat willen doen. Die angst voor water bijvoorbeeld zou ik best willen overwinnen. En af en toe de controle eens loslaten of ergens compleet lak aan hebben ook. Maar ik denk dat een aantal dingen op dit lijstje ook inherent zijn aan het moederschap, en aan mijn karakter. Ik heb mijn radartjes nou eenmaal altijd aan en ben een ontzettende denker.. Is ook gewoon de aard van het beestje! Nou, kom maar door jongens: ik ben benieuwd waar jullie bang voor zijn. Oh en laten we elkaar vooral in de waarde laten. We zijn allemaal anders en ieder heeft zijn eigen dingetjes. Volgens mij is dat ook helemaal oké! Ik hoop heel erg dat mijn site een plek is waar we elkaar als vrouwen steunen en geruststellen in plaats van in de zeik zetten en afvallen. Daar hebben we toch allemaal veel meer aan? Dus. Tot zover dit epistel. Haha. Voor straks: geniet van het extra lange weekend allemaal!