IK HEB ‘T GEDAAN: MIJN TATTOOS

Soms zijn er van die dingen waarvan je jaren zegt: NOOIT. Dat ga ik dus echt nóóit doen. Never. Maar waar je dan met de tijd gaandeweg op terugkomt. Waarvan nooit in misschien verandert en misschien uiteindelijk in wanneer: die vlieger gaat voor mij op als het op een tattoo aankomt. Ik zei altijd dat ik die nooit een zou hoeven, maar nadat Koen vlak na de geboorte van Morris een tatoeage met zijn naam liet zetten vond ik het toch wel heel mooi. En toen hij anderhalf jaar later ook Benjamin zijn naam en de coördinaten van de geboorteplaatsen van de jongens en onze trouwlocatie liet zetten door een andere tatoeëerder was ik om en wist ik dat er ook ooit een zou willen.

Ik sprak met mezelf af dat ik pas iets zou laten zetten als ik zeker zou weten wat ik zou willen. Ik wilde niet heel hard na gaan denken om maar een tattoo te kunnen nemen omdat het dan het doel een beetje voorbij zou streven, voor mijn gevoel, en ik wilde voor nu ook nog niets met de namen van de jongens omdat ik dat wil doen als ons gezin helemaal compleet is. De tijd zonder tattoo verstreek, en terwijl Koen alweer nadacht over een volgende had ik het een beetje geparkeerd. Tot ik op een maandagochtend bij auntie op kantoor aan het werk was en ‘follow the sun’ van Xavier Rudd op de radio kwam. Ineens wist ik: dit wil ik op mijn arm. Follow the sun was oma haar lievelingsliedje, en nadat zij overleed kreeg het voor ons een bijzondere betekenis. Het kwam ‘ineens’ voorbij op een aantal heel memorabele momenten, echt alsof zij stiekem aan de radioknoppen zat te draaien, en hoewel ik normaal echt een nuchtere Harry ben deed me dat wel wat. Daarbij heeft die tekst ook voor mezelf een diepere lading in de zin van dat het zegt dat het af en toe best wel eens donker kan zijn maar het dan ook altijd wel weer licht wordt, letterlijk, maar vooral ook in mijn hoofd. Ik wist dat dit er eentje zou zijn waar ik sowieso geen spijt van ging krijgen.

Toen Koen een afspraak maakte met Max voor het bijwerken van zijn tattoos en het bespreken van een volgende vroeg ik of hij misschien ook wat tijd voor mij wilde plannen, en zo geschiedde. Bij de shop waar hij normaal werkt – Art Castle in Zeist – had hij een wachtlijst van een maand of negen, maar hij werkt ook af en toe in de weekenden bij Skinwerks in Den Bosch en daar had hij eerder plek, dus dat spraken we af. Zaterdag 19 januari ging met dikke stift in de agenda. Voor ons ook nog ideaal, want veel dichterbij. Eigenlijk heb ik geen seconde meer getwijfeld aan mijn beslissing. Ik had gewoon heel sterk het gevoel dat dit het juiste was, ofzo. En toen was het dus 19 januari! Nog steeds geen twijfel over of ik het wel zou doen, maar wel nog over welk lettertype ik dan wilde, en had totdat ik bij Skinwerks was nog niet besloten welke het moest zijn. Ik heb wat dat betreft veel vertrouwen in Max, dus ik dacht; ik overleg gewoon met hem en kijk wat hij adviseert. Koen was eerst aan de beurt om zijn tattoos bij te werken en de nieuwe te zetten, en toen was ik! Ik vond een strak lettertype heel mooi, maar dat stond een beetje mannelijk, dus toen ben ik toch voor een meer handgeschreven lettertype gegaan wat ik zelf nog wat verbouwd heb, en daar werd ik wél meteen heel blij van toen het stencil op m’n arm gezet werd.

In eerste instantie ging ik voor klein, maar omdat de kans dan heel groot is dat de letters naar elkaar toe lopen heeft Max hem vergroot en daarna opnieuw op m’n arm gezet. Ik moest even wennen aan het formaat. Ik had me ingesteld op heel klein, en nu werd het dus ff wat minder klein. Ik besloot dat even te laten bezinken, en dus eerst door te gaan met de andere. Max heeft ook wel tien keer gezegd: Mies, als je twijfelt moet je het gewoon echt niet doen. Dan ga je straks lekker naar huis, denk je er even over na en kom je er later op terug. Dat kan en dat mag: je moet nóóit iets doen waar je niet zeker van bent. Vond ik echt heel fijn: hij is mega geduldig, geeft je nergens het gevoel dat je maar ‘n sulletje bent met je kleine tattoo en doet alles met zoveel respect dat ik daar een heel fijn gevoel bij kreeg. Ik hóefde niets: alleen als ik er zelf écht heel zeker van zou zijn.

Koen en ik hadden samen ook al langer het idee om allebei dezelfde tattoo te zetten, maar we wisten eigenlijk niet zo heel goed wat en kwamen steeds uit op van die cliché’s. We bedachten wel van alles maar schoven het ook allemaal weer opzij. Max stelde zaterdag ter plekke voor om iets in Morse code te zetten, en daar waren we meteen allebei heel enthousiast over. Dat moest ‘m worden. In eerste instantie wilden we het woordje liefde zetten, maar de verhouding tussen puntjes en streepjes was dan niet zo in balans, dus dat werd love. Boodschap blijft hetzelfde. Hij zette het stencil op mijn arm, ik keek er even naar in de spiegel en ik was meteen overtuigd: dit wilde ik! Koen had hem er inmiddels al op staan en dat vond ik zo vet dat ik bijna niet kon wachten. We zaten er inmiddels al even omdat Koen eerst was, en ik had er eigenlijk alleen maar heel veel zin in. Deze werd dus als eerste gezet, en oprecht: hier voelde ik vrijwel niets van. De tattoo is zo klein dat ik amper merkte dat hij wat deed. Ook om te zien: het is geen opvallende tattoo en als je niet weet dat er wat staat valt het waarschijnlijk nauwelijks op, maar dat is ook de bedoeling. Hij is heel subtiel en dat vind ik in dit geval echt heel erg mooi. We kozen voor liefde omdat ik dat allesomvattend vind. Alles is liefde, en liefde is alles.

Toen die eerste eenmaal stond wist ik ook dat follow the sun in dat grotere formaat, zoals het stencil al op mijn arm stond, precies is wat ik op mijn arm wil. Ik had er even naar kunnen kijken en eigenlijk was het al geland. Alsof ie er al in inkt op stond in plaats van alleen maar dat stencil. Ik had voor klein willen kiezen omdat ik nog geen tattoos heb en het ergens een beetje spannend vond om hem wat groter te nemen, maar achteraf was het alleen maar zonde geweest. Het is een soort eerbetoon aan oma en een reminder aan mezelf ineen, en het staat er precies zo op als ik graag wilde. We gingen dus meteen door met mijn andere arm, en hoewel ik hier meer van voelde dan van de eerste vond ik dit ook niet echt pijnlijk. Ik zou het meer als ik krassend gevoel omschrijven. Ik had wel m’n hart in mijn keel en een adrenalineboost van heb ik jou daar, maar dat kwam vooral door alles eromheen.

Een tattoo zetten voelde voor mij echt een beetje als een overwinning op mezelf. Ik houd in alles rekening met wat andere mensen vinden; vooral iedereen om me heen. In dit geval wist ik dat papa en mama het tien keer niks vinden. Maar echt niet. Ze hebben niets met tatoeages – en dat mag! – maar dat maakte wel dat ik er een keer extra over na moest denken. Normaal zou ik me daardoor kunnen laten weerhouden, maar in dit geval besloot ik het tóch gewoon te doen. Niet voor iemand anders, maar echt puur en alleen voor mezelf. Dat vond ik echt een ding. Daarbij is stil liggen voor mij echt een punt en heb ik er heel veel moeite mee om de controle los te laten, en laat dat nou net twee dingen zijn die je moet als je een tattoo laat zetten. Ja, je bepaalt zelf hoe of wat, maar je zet ‘m er niet zelf op en legt het wat dat betreft letterlijk in iemand anders’ handen. Als ik bijvoorbeeld bloed moet laten prikken heb ik daar weinig problemen mee, maar wil ik wel zien wat er gebeurt. Als ik bij de tandarts lig vraag ik altijd een spiegel zodat ik kan zien wat ze precies aan het fabriceren zijn in mijn mond. Als je een tattoo laat zetten moet je dat gewoon echt allemaal los laten. Dat stil liggen was nog steeds ‘n ding – ik kreeg het voor elkaar mijn armen niet te bewegen maar toch steeds van mijn zij op mijn rug te draaien en weer terug, m’n benen over elkaar te leggen en daarna toch weer van elkaar te halen – maar het is gelukt en het staat erop, en ik weet nu al dat dat een eventuele volgende keer gemakkelijker zal gaan. Het is een soort eerbetoon aan oma en een reminder aan mezelf ineen, en het staat er precies zo op als ik graag wilde.

Ik kreeg heel veel vragen over waar en door wie op Instagram: dat is dus bij Skinwerks in Den Bosch, door Max Brukman. Ik ben écht, oprecht, laaiend enthousiast. Mocht je er eentje overwegen maar niet weten door waar of door wie kan ik Max echt alleen maar heel erg aanbevelen. We zijn van twee tot na zessen in de shop geweest, het ging allemaal méga ontspannen, ik heb nergens het gevoel gehad dat ik móest of dat er haast was, Max dacht mee en is sowieso gewoon ook echt een lief mens, Veerle – de eigenaresse van de shop – kwam af en toe kijken om mee te denken en we hebben het serieus heel gezellig gehad. Ik had me echt geen betere eerste tattoo-ervaring kunnen wensen. Ik kreeg wat berichtjes op Instagram van mensen die zeiden: ‘neee niet doen, niets voor jou’, en dat dacht ik zelf ook altijd, maar inmiddels weet ik: als je er eentje wilt, is het iets voor jou. Punt. Daar hoef je niet voor in een bepaald hokje te passen of aan een stereotype te voldoen. Ik weet dat het niet iedereen z’n ding is, en smaken verschillen, maar ik vind het zelf heel mooi. Ik zit de halve dag naar m’n arm te koekeloeren. Zo blij dat ik dit gedaan heb. Een cadeau van mij, voor mij.

Ik ben heel benieuwd of jullie ook tatoeages hebben, en zo ja; waar ze voor staan?

Dankjewel voor het lezen!