DAGBOEK VAN EEN VERLOSKUNDIGE

Een hele poos geleden kwam er een mail mijn inbox binnen. Afzender: Marlies Koers. Onderwerp: haar boek Dagboek van een verloskundige. Ze vroeg me of het me leuk leek haar boek te ontvangen, en niet veel later viel haar boek op de mat. Ik houd ontzettend van lezen en maak er over het algemeen véél te weinig tijd voor, maar nadat ik de eerste lovende reacties over het boek van Marlies las besloot ik het toch eerder te lezen en het niet te bewaren voor vakantie zoals ik in eerste instantie op de planning had. Heb ik nu een beetje spijt van, want ik had het best heel graag nog tegoed gehad. Puntje bij paaltje las ik het in één dag uit; daarmee heb je eigenlijk het antwoord al op of dit boek een aanrader is.

Ik schrijf eigenlijk zelden tot nooit recensies over boeken omdat ik me altijd afvraag hoe boeiend dat nou eigenlijk is, maar van dit boek wist ik meteen dat ik dat wél ging doen. Dagboek van een verloskundige is een portret van het leven van een verloskundige. Marlies Koers beschrijft een jaar van haar leven, vanaf het moment dat ze eigenaar wordt van een verloskundigenpraktijk. Bizar weetje: nadat eerst acht uitgevers met elkaar streden om het boek überhaupt uit te mogen brengen werden ook nog voor het boek überhaupt in de winkels lag de boek- en filmrechten al verkocht. Dat laatste is best heel bijzonder. Op de achterflap van het boek staat: ‘Niets is zo onvoorspelbaar als het leven van een verloskundige. Van grote hoogtes naar diepe dalen en van gemoedelijke spreekuren tot zenuwslopende bevallingen. En dat alles soms in één dag. Dit boek geeft een unieke en openhartige kijk achter de schermen van een van de mooiste, intiemste en zwaarste beroepen.’ En op de binnenflap: ‘Je hebt 20 uur niet geslapen, 10 uur nauwelijks gegeten en je bent bezig met de begeleiding van je tweede bevalling tijdens je 48-uurs dienst. Welkom in het leven van een verloskundige. Een baan met grote verantwoordelijkheid, met soms moeilijke en snelle beslissingen. Marlies Koers neemt je in Dagboek van een verloskundige een jaar lang mee in haar hectische en onvoorspelbare leven. Van spreekuren tot spoedsituaties en van bijzondere momenten tot groot verdriet: een jaar vol eerlijke, ontwapenende en inspirerende verhalen en een ode aan het vak in al zijn complexiteit.’

Het boek telt 255 bladzijdes, en die las ik allemaal op één doodnormale dag uit. Heel simpel: ik kon gewoon niet stoppen met lezen. Het verhaal boeit, is ontroerend, meeslepend, realistisch, intens, intiem en ontzettend kwetsbaar. Het laat alle facetten van de verloskunde zien. De mooie én de minder mooie verhalen. Want ook die laatste categorie komt aan bod. Ik was van tevoren benieuwd hoe ze die verhalen in het boek zou verweven zonder het meteen heel zware kost te maken en de positiviteit te verliezen, en ik denk dat precies dat dus is waar de kracht van dit boek ligt. Ondanks de heftige scenes die het boek ook kent overheersen die niet als ik het boek uiteindelijk dicht klap. Dan voeren die in mijn herinnering niet de boventoon. Ze dragen er puur toe bij een zo compleet mogelijk beeld neer te zetten; we weten allemaal dat die nare verhalen verdrietig genoeg ook onderdeel zijn van het grotere geheel, maar door de manier van schrijven maken ze het boek totaal niet zwaarmoedig. Juist niet, zou ik bijna willen zeggen, want ik sloeg het boek zelf met een heel positief gevoel dicht.

Ik vroeg Marlies zelf nog naar de reden van schrijven van het boek, en daarop zei ze het volgende: ‘Als eerste een uniek inkijkje geven in ons werk, wat we meemaken en hoe dat voor ons is als we thuiskomen na iets moois of heftigs. Mensen vragen vaak hoe dat is. En verder leek het me leuk om op een luchtige manier bij te dragen aan een goede voorbereiding van de zwangere. Zodat ze gezond zwanger zijn, en daardoor ook beter bevallen. Een stukje positiviteit in een wereld waarin bevallingen vaak alleen gedeeld worden als ze horror zijn.’ 

Dat laatste spreekt mij heel erg aan. Ik vond het zelf vooral tijdens mijn eerste zwangerschap jammer dat ik zo weinig positiefs hoorde. Bang werd ik er niet van, ik heb me twee keer ontzettend verheugd op de bevalling, maar overal waar ik zocht las ik vooral veel heftigs. Ik weet nog dat ik me later bijna schuldig en enigszins ongemakkelijk voelde om het verhaal van mijn eigen fijne bevallingen te delen, omdat ik niemand wilde kwetsen of voor het hoofd wilde stoten, terwijl; je kiest je bevalling niet zelf en je bestelt niet van tevoren je perfecte scenario. Zo van; doe mij maar ‘n uur of vijf – korter niet want die naweeën zijn zo heftig – geen weeënstorm, liever geen rugweeën ook, paar keer persen en dan zonder kleerscheuren een blakende baby. Gaat niet gebeuren. Is nou eenmaal niet hoe het werkt. De natuur gaat precies z’n eigen gang. Behalve dat ik zelf compleet ontspannen mijn bevallingen in ging kon ik er echt niets aan doen dat ze zo soepel verliepen, net zoals een ander er niets aan kan doen als het allemaal hartstikke tegenzit. Hoe cru ook; het gaat zoals het gaat. En al die verhalen mogen er zijn. Gezien en gehoord worden. Dat is precies wat dit boek zo mooi weergeeft en wat Marlies naar mijn mening perfect verpakt heeft. Miskraam, vroeggeboorte, voldragen zwangerschap, stilgeboorte, snelle bevalling, zware bevalling: alles komt voorbij, altijd even respectvol gebracht. Ik zou het omschrijven als een bundeling van bevallingsverhalen door de ogen van een verloskundige, met daarbij oog voor het beroep en alle emoties.

Er staat een passage in over miskramen die ik zelf erg treffend en herkenbaar vind: ‘Ik weet dat jullie samen er veel over praten. Maar kunnen jullie in jullie omgeving ook goed ventileren?’, vraag ik. Sanny kijkt veelbetekenend naar Bart. Het blijft stil, ze lijken allebei na te denken. Peinzend hoe ze dit zullen benoemen. ‘Onze omgeving vindt dat we door moeten met ons leven. Miskramen horen er nu eenmaal bij. Mijn moeder zei zelfs dat ik niet zo moest zeuren, aangezien het bij deze termijn nog maar een klompje cellen is.’ Ze begint te snikken. Los van het feit dat dit niet waar is, is het ook erg pijnlijk. ‘Weet je waar ik nu aan moet denken?’ zeg ik even later. ‘Aan de rouwdeskundige Manu Keirse. Ik weet niet of jullie hem kennen, maar hij zegt altijd rake dingen over verlies. Je verdriet wordt niet bepaald door het aantal weken dat je zwanger bent. Ook niet door het gewicht, maar door de intensiteit van het verlangen naar een kindje. Jullie verdriet mag er zijn, hoe pril de zwangerschap ook is. Altijd. En erken dat je moeder bent, ook al loopt er hier geen kindje rond.’ 

Oké ik zou hier nog een dubbel zo lang enthousiast epistel over kunnen schrijven, maar moraal van het verhaal: ga dit boek lezen. Echt. Ik denk dat het voor iedere moeder herkenbaar kan zijn, dat het voor iedere bijna-moeder een fijn stukje voorbereiding zou kunnen zijn, dat het voor vaders zelfs interessante inzichten kan geven, en ook als je (nog) geen kinderen hebt is het volgens mij echt een mooi boek. Ik hoop zelf volle bak dat er een tweede deel komt maar tot die tijd: gaat dit lezen. Tip van mij voor jou; heerlijk leesvoer voor de zomer.