ONZE WEG NAAR EEN DERDE KINDJE

Sinds de bekendmaking van mijn zwangerschap heb ik ontelbaar veel berichtjes ontvangen. Reacties, DM’s op Instagram, maar ook e-mails in mijn inbox van vrouwen die hun eigen verhaal met me delen. Er waren felicitaties in overvloed, maar ook bijzondere berichten over herkenning, hoop en vertrouwen, én vragen. Ik ben altijd redelijk open geweest over dat een derde zwangerschap voor ons allesbehalve vanzelfsprekend bleek. Nu ik richting de helft van deze zwangerschap ga wordt me vaak gevraagd of ik iets anders heb gedaan dan bij mijn andere zwangerschappen die fout gingen, of dat ik iets adviseer, of ik onderzocht ben naar aanleiding van de miskramen, en meer vragen van die strekking, dus het leek me nuttig hier eens over te schrijven. Dat mijn zwangerschappen na Benjamin en vóór deze zwangerschap niet goed zijn gegaan weet iedereen, maar ik ben er verder nooit echt over uitgeweid omdat ik dat voor mezelf niet nodig vond. Vandaag doe ik dat toch een beetje, niet voor mezelf, maar omdat ik weet dat er veel meer vrouwen zijn in een soortgelijk schuitje.

Mijn eerste zwangerschappen waren er twee uit het boekje. Van begin tot eind. Zwanger worden ging relatief eenvoudig, binnen een maand of drie, vier, en zwanger blijven leek een vanzelfsprekendheid. En dan had ik nog min of meer probleemloze zwangerschappen ook, met dito bevallingen. Ik kreeg twee gezonde kinderen, in ons eigen huis en eigen bed, zonder enige complicaties. Gek genoeg dacht ik daarna meteen: ‘het kan toch bijna niet dat het nóg een keer zo goed zal gaan?’ Maar aan de andere kant hield ik mezelf dan ook weer voor dat er geen reden was om aan te nemen van niet. Ik was tenslotte jong, kerngezond, goed hersteld na de geboorte van Benjamin en had opnieuw weinig tot geen klagen. Dat deed ik dus ook vooral niet.

Dat we graag een groot gezin zouden willen, dat we dat wensen, is geen geheim. Al tijdens mijn zwangerschap van Morris was ik daar open over. Drie of vier kinderen leek, lijkt, ons geweldig, ons absoluut bewust van dat het leven geen wensconcert is. Dat zou later blijken. Toen we onze wens voor een derde kindje uitspraken en besloten het op z’n beloop te laten en maar gewoon af te wachten, geen geplan, gereken, gebruik van ovulatietesten of andere dingen van die strekking dit keer, bleek ik na één maand zwanger. Een bizar grote verrassing – ik snap heus dat je zwanger kunt raken als je seks hebt en geen anticonceptie gebruikt; we hadden gewoon niet op één poging gerekend – maar wel een heel mooie. En toch voelde ik me vanaf het begin anders. Ik kon er de vinger aanvankelijk niet op leggen, maar gewoon, anders, omschrijft het ‘t beste. Een beetje unheimisch ook. Ik hield een slag om de arm, zei steeds dat ik het eerst nog maar eens moest zien, en we besloten, in tegenstelling tot bij de jongens, nog even niets te vertellen, aan niemand, omdat we eerst zeker wilden weten dat het goed zat. Dat vind ik dus achteraf heel bijzonder; op een of andere manier had ik ergens al wel door dat het niet helemaal lekker ging. Of in ieder geval niet zoals zou moeten. Na veel bloedverlies, waaronder iets waarvan ik zeker wist dat het een miskraam was en de verloskundige ook, tot ze een echo maakte en zag dat er nog steeds een vruchtje in mijn buik zat, en daarna nog twee goede echo’s waardoor we tóch weer hoop kregen, ging het uiteindelijk op Koningsdag 2018 voor de eerste keer mis. Wel gewoon thuis, godzijdank, en het kwam vanzelf, wat ik destijds ook heel fijn vond, maar verdrietig was het wel. Ik trek de ‘oh-ik-ben-zo-nuchter’-kaart regelmatig, en ook nu kwam ie voorbij, maar ondanks dat vonden we het wel echt allebei heel erg. Alsof je geluksbubbel lek geprikt wordt met een heel harde knal. Dat idee.

Er kwam aan reacties van alles voorbij. Van vooral heel veel steun en begrip, tot (goedbedoeld) advies – ‘je bent nog zo jong’, ‘je hebt er toch al twee wees niet zo ondankbaar’, ‘laat het los’, ‘na een miskraam ben je vaak heel vruchtbaar!’ – tot pure haat over dat die miskraam me gegund was zodat ik ook eens wist hoe het is als niet alles mee zit in het leven. Ik ga er niet nog meer woorden aan vuil maken dan ik al gedaan heb, maar dat laatste vond ik ZO pijnlijk en schrijnend omdat het ZO niet waar is – ik heb net als ieder ander een verhaal, en dat ik ervoor kies niet alles online te slingeren wil nog niet zeggen dat mijn leven alleen maar leuk en fantastisch is geweest – dat ik ervoor koos om er niets meer over te delen. Het is het allerlaatste waar je op zit te wachten als je verdriet hebt. Die opmerking over die vruchtbaarheid bleek overigens wel te kloppen in ons geval, maar helaas met dezelfde afloop, en nadat het proces zich voor de derde keer herhaald had, waarvan een keer met een nasleep van maanden omdat het niet helemaal bleek te zijn losgekomen, waren we er op een gegeven moment wel klaar mee.  Teleurstelling op teleurstelling is niet per se goed voor de mentale gezondheid, dus we besloten het te laten voor wat het was. Echt niet zonder verdriet, en dat is nu gemakkelijker gezegd dan destijds gedaan, maar het leek de betere oplossing.

Een veelgestelde vraag is of ik me na de miskramen heb laten onderzoeken op een oorzaak. Het antwoord daarop is ja en nee. Je kunt er na een tweede miskraam in veel situaties – pin me hier niet op vast, ik weet niet of het overal hetzelfde is – voor kiezen om te laten onderzoeken om een eventuele oorzaak te kunnen diagnostiseren. De kans dat er een oorzaak wordt gevonden is klein, maar het kán wel. Wij kozen ervoor dat niet te doen; ik had immers al twee gezonde zwangerschappen achter de rug. Uiteindelijk ben ik echter wel onderzocht door de gynaecoloog, maar met een andere aanleiding. Na een onderzoek bij de huisarts leken er wat verontrustende dingen te zijn – ik ging daarheen wegens continu extreme bloedingen, vergelijkbaar met die na een bevalling, not funny – waardoor ik alsnog naar de gynaecoloog moest voor verder onderzoek. Gek genoeg was mijn vruchtbaarheid op dat moment niet eens hetgeen waar we ons zo druk om maakten, na al het andere wat we gehoord hadden.

Eindstand bleken alle uitslagen goed, en leken de miskramen écht puur pech te zijn en geen onderliggende oorzaak te hebben. Dat kan dus. Je kunt halverwege je twenties zijn, twee kinderen hebben, kerngezond zijn, gezond leven en een gezond lijf hebben, en tóch miskramen krijgen. En dat is meteen ook waarom ik dit artikel toch graag wilde schrijven, ondanks dat ik niet per se de behoefte voel mijn eigen medische dossier in geuren en kleuren uit de doeken te doen. Ik weet dat er heel veel vrouwen zijn die doormaken wat ik heb doorgemaakt. Misschien niet precies hetzelfde, maar 10 tot 15% van de zwangerschappen eindigt in een miskraam. Ongeveer 25.000 vrouwen per jaar moeten dat doorstaan. Ik weet ook dat er vrouwen zijn die radeloos zijn na de teleurstelling en zichzelf afvragen of ze ooit moeder zullen worden, vrouwen die bang zijn hun kinderwens nooit helemaal vervuld te zien – daar was ik er een van – vrouwen die de schuld bij zichzelf zoeken en denken dat het aan hen ligt dat de zwangerschap te vroeg eindigt, en vrouwen die het vertrouwen in hun lijf kwijtraken. En dat is logisch. Het is allemaal logisch, en het mag er allemaal zijn. Maar het is niet jouw schuld. Dat ene broodje filet americain dat je at net na je ovulatie maakt niet dat je zwangerschap zichzelf afbreekt. Dat wijntje toen je nog niet wist dat je zwanger was ook niet. Zelfs als je volgens het boekje alles hartstikke perfect doet en leeft als een voorbeeldige-burger-met-kinderwens biedt dat geen garanties. Ook dan bestaat de kans dat het misgaat. Garanties krijg je niet. Nooit. Ik weet dat veel mensen het zum kotzen vinden, maar een kind krijgen is écht een wonder. We vinden ‘t allemaal maar zo snel normaal, want de natuur en zo, maar het moet eerst maar eens lukken om zwanger te raken, en ook dan kan het op zó veel momenten in de aanleg alleen al fout gaan, dat het met recht zo te noemen is als het allemaal goed mag verlopen.

Bij ons ging de kinderwens uiteindelijk anderhalf jaar op een ander plan. Het was genoeg geweest. Er kwamen andere dingen voor in de plek. Berusting ook wel. Maar het gevoel bleef, en de wens ook, en zie waar we nu zijn. En heel eerlijk: er is precies niks anders dan tijdens mijn eerste, tweede of derde miskraam. Ik leef hetzelfde, eet hetzelfde, werk misschien nog wel meer dan ik destijds deed. We hadden ‘gewoon’ domme pech. En ja, dat is maximaal schrijnend, en heel erg stom, en mocht je hetzelfde meemaken: ik weet hoe het voelt, echt, maar probeer hoop te houden tot zeker is dat dat geen zin heeft. Ik kan niet voor een ander spreken, mág ook niet voor een ander spreken, en ik ben me er van bewust dat er verdrietig genoeg ook vrouwen zijn die hoopten en hoopten maar voor wie er nooit een positieve test kwam, geloof me, dat vind ik vreselijk, maar voor óns, in ons geval, met betrekking tot de miskramen, deed hoop wel echt leven.

Ieder verhaal is anders. Dat het bij ons na drie keer fout wél goed ging wil niet zeggen dat het dat bij een ander ook doet. Ik wilde dit artikel alleen heel graag schrijven omdat ik het zo fijn zou vinden als het misschien wat hoop geeft aan vrouwen die net als ik na een paar keer dachten dat het never meer goed zou komen. Die net als ik intens teleurgesteld waren in hun eigen lijf. Die hun complete gangen nagingen om maar een oorzaak te kunnen vinden en zichzelf de schuld gaven van hun verlies. Ik heb geen adviezen voor je. Ik ga je niet vertellen wat je wel of niet moet doen om zwanger te raken en te blijven; ik weet nog hoe verdrietig ik zelf werd van alle laat-het-los-mantras, alsof het zo gemakkelijk was. Wat ik wel wil zeggen: als je na één of meer miskramen graag wilt dat er onderzoek gedaan wordt, trek dan aan de bel. Dat kan en dat mag. Laat je niet gek maken door alles en iedereen om je heen die zomaar ineens van de ene op de andere dag een studie geneeskunde achter de rug hebben, zichzelf tot gynaecoloog gedoopt, en het beter denken te weten. En; probéér een beetje vertrouwen te houden in jezelf en in je lichaam. Hoe moeilijk dat ook is. Het is het echt waard. Het moet al genoeg doorstaan.

Mocht je je onbegrepen voelen of graag over dit onderwerp willen praten: stuur me dan vooral een mailtje of een DM via Instagram. Jíj moet er doorheen, maar je bent niet alleen.

Bedankt voor het lezen.