MORRIS & BENJAMIN KRIJGEN EEN…

We hebben het zes weken voor onszelf gehouden. Om het te laten landen, aan het idee te wennen, om er samen van te genieten zonder afleiding van buitenaf en het te delen met onze lieve vrienden en familie, en dat was heerlijk. Maar nu we over de helft zijn en we de 20-wekenecho achter de rug hebben voelt ‘t voor ons fijn om het met de rest van de wereld te delen.

Morris en Benjamin krijgen een zusje!

We krijgen een dochter. Morris had het al die tijd goed. Die riep al toen ik zelf nog niet eens wíst dat ik zwanger was: er zit een meisje in jouw buik. Noem het toeval of niet; hij kreeg gelijk. Koen en Benjamin haakten later aan. En ik had het fout. Hoewel de zwangerschap heel erg op die van Morris en Benjamin lijkt zijn er dit keer ook een aantal dingen écht anders dan tijdens mijn eerdere twee zo ongeveer identieke zwangerschappen. Dat maakte dat ik meteen aan ‘t begin al tegen Koen zei; wat dat betreft zou het goed een meisje kunnen zijn. Maar na de komst van Morris en Benjamin had ik zo’n plaatje van een jongensgezin in mijn hoofd, van mezelf omringd door al mijn mooie mannen, dat ik me daar niets bij voor kon stellen. Dat zal zometeen alleen toch écht gaan moeten, want er komt een meisje bij in ons gezin!

De maandag na onze vakantie hadden we ‘s ochtends een afspraak bij de verloskundige voor een check-up. Gewoon even bijkletsen en updaten, zeg maar. Ze zei meteen: ‘kom, we doen nog even een echo, wel fijn om even te kijken toch?’ Dus hup, ik die bank op, liggen, en kijken. En inderdaad: ZO fijn om dat minimensje weer even te kunnen zien. Het was drie weken geleden en ik zat nog steeds heel erg in de vertrouwen-moet-groeien-fase, dus iedere bevestiging dat het écht goed zat voelde als een cadeautje. Afijn, wij dus die echo maken. Ik heb natuurlijk twee keer een jongen gedragen en weet wat je dan ziet op het echobeeld. Precies dat zag ik nu niet, maar ik wist dat de echoapparatuur bij mijn lieve verloskundige de allernieuwste niet meer is, en ik was pas in week 15; ik dacht er verder niet zo veel van. Die middag hadden we de geslachtsbepalende echo op de agenda (vind dat zo’n raar woord – geslacht is natuurlijk allang bepaald), bij echografiebureau First Sight hier in Uden; daar kwamen we er tijdens mijn eerste zwangerschappen ook achter wat er in mijn buik groeide. Extra leuk dus om er nu als gezin te zijn.

De kindjes mochten mee, en ik heb daar echt zó naar uit gekeken. Vond het heel bijzonder om er met z’n vieren achter te komen hoe de samenstelling van ons gezin straks zal zijn. Ook om de jongens te kunnen laten zien hoe het kindje nu in mijn buik ligt. De echoscopiste nam zó de tijd om hen het een en ander uit te leggen. Vooral Morris was gefascineerd en bleef maar vragen stellen. Tijdens de echo ging er al vrij snel een belletje rinkelen. Met de echo’s van de jongens was echt binnen no-time te zien dat het een jongetje was. Dit keer bleef ze maar schuiven met dat apparaat, tot er na best een poos ineens roze spotjes aangingen, gevolgd door: ‘jullie krijgen een dochter!’ Morris begon als een malle te juichen. Het eerste wat hij riep was: ‘Zie je wel pap! We hebben gewonnen!!’ Hij had gelijk gekregen. Voelt toch al gauw als een overwinning voor een kind. Bij mij moest het even landen. Ik had geen voorkeur, maar moest even schakelen, gewoon omdat ik het me totaal niet voor kon stellen. Een grootse gender reveal wilden we dit keer niet. Na alles van de afgelopen jaren was het geslacht voor ons allebei zó nog meer bijzaak dan het eerder al was, dat we er geen groot ding van wilden maken. We hebben het onze naasten allemaal persoonlijk verteld en dat was heel fijn.

Het voelt alsof ik een soort van voor de eerste keer zwanger ben. Ik moet opnieuw uitvinden waar ik graag shop – voor de jongens heb ik zó m’n vaste adresjes dat ik altijd heel snel klaar ben – en dat is nog even een ding, want ik blijk dus nogal een specifieke smaak te hebben als het op meisjeskleding aankomt en ik weet nu écht zeker dat ik het niet eens ben met iedereen die zegt dat meisjeskleding zoveel leuker is. Haha. We moeten op zoek naar een naam; die voor een jongetje hadden we al helemaal zeker, dus die bewaren we voor heel misschien ooit, maar de naam van onze dochter is op het moment nog één groot raadsel. We denken na over hoe we haar kamertje willen inrichten, fantaseren over hoe ze is, hoe de jongens met hun kleine zusje zullen zijn, en over hoe ze eruit zal zien. Het lijkt toch bijna onmogelijk dat we nóg een kindje zullen krijgen met blond haar en blauwe ogen? Ik heb zoveel zin om haar te ontmoeten. Onze dochter.. Het blijkt een beetje gek om dat hardop uit te spreken. Dochter, zusje, ze, haar. Een beetje gek, maar wel heel erg leuk. Volgend jaar is ze bij ons. Eerst nog even heel erg genieten van het samenzijn, alleen zij en ik, en haar leven in mijn buik.

Dankjewel voor het lezen, én bij voorbaat dankjewel voor alle lieve, respectvolle reacties waarvan ik weet dat ze er zullen komen.