MUMLIFE RAW TAG

Vorige week kwam ik op Littlewonderworld de Mumlife Raw tag tegen, en hoewel ik weer een béétje late on the bandwagon ben lijkt het me toch heel leuk ‘m in te vullen. Ook omdat het alweer een eeuwigheid geleden is dat ik een tag heb in gevuld. Leek me wel weer eens tijd! De tag gaat over de rauwe kant van het moederschap, en juist omdat ik het over het algemeen allemaal niet als heel zwaar ervaar vind ik deze vragen hartstikke goed.  Die rauwe randjes zijn er namelijk ook hier, net zoals dat overal zo is. Dus! Komtie!

1. Beschrijf jouw dag als moeder vandaag in één woord en leg kort uit.

Het is vandaag moederdag! Een heerlijke dag: het is mooi weer, we zien onze families én Feyenoord is kampioen geworden. Dit is zo’n dag dat het allemaal gewoon heel fijn is en dat er niets te klagen of zeuren valt. Genieten dus. Dit soort dagen zijn de fijnste dagen.

2. Wat is het meest uitdagende gedeelte om te ‘connecten’ met andere moeders?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar op zich niet héél veel last van heb. Ik had voor mijn zwangerschap eigenlijk heel weinig contact met andere moeders, maar de afgelopen maanden is dat toegenomen en heb ik een paar heel leuke vriendschappen opgebouwd met medemama’s. Dat vind ik echt héél erg leuk. Marissa en Isabelle zijn bijvoorbeeld allebei ook net moeder, én ze ervaren het moederschap net zoals ik dat doe en dat op dezelfde golflengte zitten is méga prettig. En Wen is natuurlijk al jaren moeder van Bella, en dus ervaringsdeskundige en nergens meer van onder de indruk, en ook dat is heel fijn. Wat ik wel een uitdaging vind is dat het tegenwoordig bijna hip is om vooral te benadrukken hoe zwaar het allemaal is, en dat je door sommigen met de nek wordt aangekeken als je dat niet zo ervaart, want dan zou je liegen. Blegh. De andere moeders met wie ik veel contact heb zijn allemaal van het kaliber ‘laat iedereen lekker in z’n waarde’, en dat vind ik heel erg fijn. We veroordelen elkaar niet, of we nou wel of geen borstvoeding geven, wel of geen potjes voorschotelen en wel of geen slapeloze nachten hebben, of onze kinderen nou onder of bovenin de curve zitten, en of ze al 10 of pas 2 tanden hebben. Dat vind ik fijn! Waardevolle vriendschappen.

3. Deel één vreselijk poep-moment. Die hebben we allemaal.

Ik geloof dat we met deze tot op heden behoorlijk goed wegkomen nog. Ik kan me geen héél schokkende dingen herinneren, behalve één keer dat ik Morris in mijn armen nam, ik het ineens toch wel heel vochtig (?!) vond voelen, en hij letterlijk tot zijn nek vol zat. Echt tot zijn nek. Gelukkig is het daar tot op heden bij gebleven.

4. Hoe ga je om met publieke driftbuien van je kind(eren)?

Deze fase hebben we nog niet écht gehad.. Maar Morris kan er nog wel eens een handje van hebben om het op een gillen te zetten als ik niet snel genoeg ben met zijn boterham smeren of iets te eten geven, óók in het openbaar. Dat gedrag negeren we normaal gesproken, dan is het het snelst voorbij, of ik geef hem mijn ‘hier moet je mee stoppen’-blik; dan krijgt ie een bibberlip en is het ook gauw afgelopen, maar als we in het openbaar zijn wil ik niet dat andere mensen last van ons hebben en geef ik hem vaak meteen iets om te eten of te spelen. Dat leidt hem af en werkt altijd.

5. Eerlijk: hoeveel schermtijd heeft jouw kind?

Maximaal 5 minuten per dag? Niet omdat wij anti zijn, maar puur omdat hij er gewoon helemaal niks om geeft. Maar echt helemaal niks! We maken hem er totaal niet blij mee, dus dan voegt het ook niet echt iets toe. Af en toe Teletubbies, dat vindt hij wel heel leuk, maar dan is hij na het liedje weer klaar. Het is vooral muziek dus, waar hij blij van wordt! Hij heeft er het geduld niet voor en gaat veel liever gewoon spelen. Dan kan hij zich heel goed vermaken. Een poos geleden kon hij zich ‘s avonds tijdens het eten niet zo goed concentreren op het eten zelf. Was hij zo druk met alles om zich heen dat hij geen hap wilde nemen en alleen maar zat te wijzen en oh’en en ah’en. Toen zetten we wel eens een filmpje om om zijn aandacht op één punt te vestigen en hem zo te laten eten. Dat werkte goed. Die fase ging gelukkig weer voorbij. We hebben dus echt helemaal niks tegen af en toe een filmpje, alleen is het hier op het moment niet populair.

6. Wat is jullie makkelijke go-to-avondmaaltje wat jullie (te vaak) eten?

Snelle pasta! Dat eten we vaak als ik geen zin heb in ingewikkeld. Daar heb ik ook een artikeltje over geschreven, mocht je benieuwd zijn (klik!). Als ik zwanger ben gebruik ik geen rauwe ham, maar deze is altijd favoriet. En als we op de gezonde tour zijn wordt het vaak een salade met tonijn, rode ui, paprika, walnoten, gekookt ei, bosui en een beeeetje parmezaan voor de lekker. Stelt niets voor, maar is zo smakelijk!

7. Heb je vandaag geschreeuwd, gehuild of het moeilijk gehad?

Nope. Het is zo’n fijne dag dat daar echt helemaal geen reden voor is. Sowieso ben ik niet zo van het schreeuwen – ik ga altijd op zo’n heel zware manier praten als ik boos ben – en huilen doe ik over het algemeen niet heel gemakkelijk meer sinds ik moeder ben. Als ik dat echt moet probeer ik het te doen op een moment dat Morris het niet kan zien. Moeilijk was het vandaag niet. Koen is thuis, we zijn met z’n drieën, dus hij kan me ook af en toe iets uit handen nemen en dat maakt het allemaal wel net een tikkie gemakkelijker. Vooral nu met die groeiende buik is het heel lekker als je de zorg soms even kunt delen.

8. Wat was het beste moment vandaag als moeder?

Dat was toch echt wel vanochtend, wakker gemaakt worden door Morris zijn knuffels en kusjes, nog even hangen in het grote bed en mijn moederdagcadeautjes uitpakken. Koen had een héél mooie brief geschreven namens hem en Morris waar ik stiekem toch een beetje emotioneel van werd – zei ik net dat ik niet veel huil sinds Morris er is? – en het was heel bijzonder om mijn tweede Moederdag zo te beginnen. Een kindje in mijn armen, en een kindje in mijn buik.

9. Wat is je geheime guilty pleasure om jezelf te belonen als moeder?

Youtube aan met een grote mok thee en een stuk Tony’s waar je bang van wordt, als Morrisje in bed ligt. En straks als ik niet meer zwanger ben een lekkere borrel ‘s avonds als we samen op de bank zitten en de kindjes in bed liggen. Een glas rode wijn, of als ‘t mooi weer is een ‘verse’ Hugo. Genieten. In ieder geval iets met eten en drinken dus, daar word ik gewoon heel erg blij van.

10. Hoe vaak ervaar je schuldgevoelens als moeder?

Niet zo heel vaak, denk ik. Ik ben over honderdduizend dingen onzeker, maar twijfel oprecht niet aan mijn capaciteiten als moeder. Dat klinkt een beetje neus-in-de-lucht, maar zo bedoel ik het helemaal niet. Het is meer dat ik gewoon weet dat ik er alles aan doe om goed voor mijn kind te zorgen en hem gelukkig te maken, en gezien het feit dat Morris een ontzettend blij kind is waar het hartstikke goed mee gaat weet ik dat dat best wel heel erg prima lukt. Ik ben geen moeder die als we thuis zijn continu als een waakhond om hem heen hangt, dus het komt wel eens voor dat hij dan een smakkerd maakt en ik me schuldig voel over dat ik hem daar niet voor heb kunnen behoeden, maar ik weet ook dat dat er nou eenmaal bijhoort. Hoe graag ik ook wil, ik kan niet voor de rest van zijn leven zijn hand vast houden om ervoor te zorgen dat hij nooit zal vallen. Kon dat maar. De werkelijkheid is gewoon niet zo. Dus hij valt wel eens, maar dan ben ik er altijd om hem op te vangen en te troosten. Ik heb me in het begin wel heel schuldig gevoeld toen Morris en ik niet meer non-stop samen konden zijn en hij voor het eerst naar de oppas ging, maar dat is inmiddels niet meer zo. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin; ik laat ‘s ochtends een blij kind achter, en tref ‘s middags een even blij kind aan. Dat doet me goed! De afgelopen weken moet ik in verband met de megaharde buik wat rustiger aan doen, en lig ik dus wat minder vaak gestrekt op de vloer spelletjes met Morris te spelen, en draag ik hem wat minder dan normaal. Daar voel ik me best schuldig over, omdat ik graag zou willen dat het anders was, maar het is wat het is. Ik doe wat ik kan.

11. Deel één ding over het moederschap waar meer over gepraat/gedeeld moet (kunnen) worden.

Ik vind eigenlijk vooral dat er wel wat meer begrip en respect zou mogen zijn onderling. Het moederschap lijkt af en toe net een strijd en dat vind ik zo zonde. Ik snap het ook oprecht niet. We zijn allemaal mama, we houden allemaal zielsveel van onze kinderen, we maken misschien niet allemaal dezelfde keuzes en we hebben allemaal verschillende jongens en meisjes op de wereld gezet, maar dat wil dan toch nog niet zeggen dat we elkaar maar de grond in moeten trappen zodra we daar kans voor zien? Omdat een ander iets anders ervaart, doet, kiest of aanpakt dan we zelf zouden doen? Ik zou zo graag zien dat moeders onderling wat liever voor elkaar zijn! Dat je het ‘t eerlijk kunt zeggen als het allemaal even niet meevalt, als de slapeloze nachten maar aanhouden en  je je ogen overdag niet open kunt houden, maar dat je het óók eerlijk mag zeggen als het allemaal even wel heel erg meezit. Oh en dat hele ‘waarheid over het moederschap’ ding ook. Ik las ooit een comment van iemand op een andere website, en die ben ik nooit vergeten; ‘ik ben zo blij dat jij de echte waarheid over het moederschap deelt’. De echte waarheid? Is er een echte waarheid? Volgens mij hebben we allemaal onze eigen waarheid. Laat iedereen in zijn waarde, daar wordt de wereld echt een beetje mooier van!

En dat was hem dan. Volgens mij niet zo heel schokkend hè, maar ook wij hebben dus wel eens een dramaluier, of een gillende dreumes. Het opvoeden is hier in ieder geval begonnen hoor. Ervaar jij wel eens schuldgevoelens? En hoeveel schermtijd krijgt jouw kind? Ik ben benieuwd hoe jullie dat aanpakken!

Bedankt voor het lezen!