MOMGUILT

Eergisteren deelde ik een persoonlijke story waarin ik me kwetsbaar opstelde – not my fave – en daar kwamen zó veel mooie gesprekken en vragen uit voort dat ik besloot er ook nog een stuk over te schrijven. Stories zijn over het algemeen wél mijn fave omdat je er zo lekker kort heel veel leuks op kunt delen, maar voor een complete uiteenzetting over momguilt vind ik het niet de meest ideale plek. Ik ben zelf geen groot liefhebber van 20 stories achter elkaar gepraat over een bepaald onderwerp, dus ik dacht; ik doe het zo. For old times’ sake, een heel persoonlijk artikel over de struggles die ik als werkende moeder wel eens ervaar, en waarvan ik inmiddels weet dat ze voor heel veel moeders herkenbaar zijn. Of je nou parttime werkt, fulltime, of thuisblijfmoeder bent: we hebben allemaal wel onze pijnpunten.

Ik had eergisteren dus zo’n dag. Dinsdag is een vaste werkdag voor mij. Morris gaat gewoon naar school, en Benjamin ‘s ochtends naar de peuterspeelzaal. ‘s Middags is hij thuis bij mij, en Morris tussen de middag en na 15:30 uur ook. Maar dinsdag is ook een volle werkdag. Vanuit huis, dat wel. Ik ben er voor ze, maar ik ben er ook weer niet. Ik heb niet de hele middag de mogelijkheid om met ze te spelen en plan die momenten bewust in. Ik kan niet ineens een uur achter de pc vandaan. Dinsdag zat ik nog achter de pc toen Benjamin naast me op een krukje kwam zitten, we afspraken over een kwartier samen een treinbaan te bouwen – ik moest nog een paar facturen versturen – en hij in de tussentijd even Bobo op de iPad speelde. En toen zag ik een foto voorbij komen van een vriendinnetje die thuis is bij de kinderen en dus wél de hele dag met ze in de weer was met knutsels en lego en autobanen, en voelde ik me even zó intens kut. Zo schuldig.  Kind had nergens last van, intens tevreden en helemaal blij, maar ik had de tranen hoog.

Omdat daar altijd veel vragen over komen dacht ik, misschien handig om eerst nog even te vertellen wat ik voor werk doe, voor iedereen die dat niet weet. Ik zeg het wel eens een beetje tussendoor, zo hapsnap, maar heb ‘t geloof ik al heel lang niet echt genoemd. Dus. Ik werk in het bedrijf van mijn vader. Dat doe ik vanaf mijn 16e, maar in 2011 ging ik écht in dienst. Ik heb tussendoor nog fulltime bij een heel leuk theemerk gewerkt, ook omdat papa altijd wilde dat we eerst ergens anders werkervaring op gingen doen, maar toen ik zwanger raakte was dat niet meer te combineren en sinds 2015 werk ik in deze functie. Crediteurenadministratie en een stuk marketing en communicatie. Ongeveer drie dagen, maar dan een beetje verdeeld. Dinsdag en donderdag de hele dag, en maandag, woensdag en vrijdagochtend ongeveer twee uur voor onder andere de facturatie. Ik weet dat heel veel mensen snel roepen; ‘ohhh voor je vader werken, easy, dan kun je veel meer maken en krijg je meer betaald dan een ander’. Well: die mensen kennen mijn vader niet. Ik vind die opmerkingen ZO stom en ik hoor heel vaak van vrouwen die in een familiebedrijf werken dat ze ze krijgen. Toch een beetje een beeld wat daar omheen hangt.

Waarheid is dat ik juist altijd het gevoel heb dat ik net iets harder moet lopen dan de rest – niet in negatieve zin overigens – en daarbij wil ik het vanuit een soort loyaliteit naar papa toe ook heel graag goed doen. Pap heeft gewoon een compagnon overigens, en het bedrijf is veel te klein om verschil te maken onder werknemers, dus ik word in geen enkel opzicht anders behandeld dan mijn collega’s, en gelukkig maar. Voorheen werkte ik ook op kantoor, maar sinds corona is dat volledig thuis en dat zal waarschijnlijk ook zo blijven. Daarbij heb ik dan zelf nog een bedrijf waarvan mijn site en Instagram onderdeel zijn. Dat blijft vaak altijd een beetje abstract, want hoezo is dat dan werk?! maar er gaat écht behoorlijk tijd zitten. Het maken van leuke content, bijhouden van de mailbox, samenwerkingen, de onderhandelingen die daarbij komen, schrijven van artikelen, bewerken van video’s, de dm’s die binnenkomen – minimaal 100 op een dag – en waar ik op probeer te antwoorden.. Het is geen zwaar werk, echt never dat ik dat ga zeggen want hoe chill dat ik het vanuit huis kan doen, vanachter mijn Macbook of iPhone, maar het kost nou eenmaal tijd zoals iedere andere baan dat ook doet. Die tijd kan ik in deze wél helemaal zelf indelen, en dat is voor mij heel fijn. Een luxepositie. Anders zou ik die twee banen nooit naast elkaar kunnen hebben. Qua werkuren komt het totaal op het moment op minimaal 50 uur in de week. En dat is niet om pretentieus te doen, of te roepen; zie mij lekker moeiteloos vierhonderd ballen tegelijk hooghouden, want zo is het dus juist niet. Ik houd ze niet allemaal hoog zonder moeite. Soms wel, en soms pleuren er een paar naar beneden of voel ik me onderaan de streep doodmoe. Het is gewoon best veel, qua werk an sich. Omdat ik voor mezelf flexibel ben en mijn eigen uren in kan delen is het wel prima te doen, maar moeiteloos? Echt niet. En dat hoeft ook niet.

Ik krijg ook regelmatig de vraag waarom ik mijn baan bij papa eigenlijk nog houd, en het antwoord daarop is heel simpel: ik vind mijn werk leuk. Dat is de belangrijkste reden. Ik vind het leuk om met cijfertjes te werken – heel anders dan wat ik voor mezelf doe – en ik vind het mooi om binding te houden met papa zijn levenswerk, want zo zie ik het wel echt. EN wat ook meespeelt: het relativeert lekker. Mijn bedrijf is hartstikke leuk, ik geniet ervan om dat te kunnen en mogen doen, het verdient een meer dan prima boterham –  zo eerlijk kunnen we ook zijn – maar het gaat wel alleen maar over mij. Dat is nou eenmaal zo met dit werk. Ik lul de hele dag over mezelf, en over het moederschap, en mijn leven. En daar is niks mis mee, maar het relativeert echt heel lekker om gewoon een werkgever te hebben, en collega’s, en onderdeel uit te maken van dat grotere geheel. Geen oordeel naar anderen, absoluut niet, maar voor mij werkt dit top.

We dwalen af: momguilt dus. Dat eeuwige schuldgevoel naar de kinderen toe. Ik vind mijn werk echt heel erg leuk en zou niet anders willen, maar af en toe baal ik er ook zo van dat er zoveel tijd in gaat zitten. Dat ik niet hele dagen met de jongens op de vloer lig te bouwen, en dat ik altijd alles heel goed moet plannen omdat er anders ergens iets in ‘t honderd loopt. Dat er als ik niet werk ook nog een huishouden is wat in ons niet zo heel geëmancipeerde gezin toch echt op mijn schouders komt. Ik weet best dat de jongens er niets mee lijden. Die vinden het heel fijn dat ik altijd thuis ben en zijn zo gewend aan dat ik ook moet werken – dat is altijd al zo geweest – dat ze zichzelf heel goed kunnen vermaken. Ze komen niets tekort. In ieder geval sowieso geen aandacht of liefde. Maar soms zijn er van die dagen bij dat ik andere moeders benijd ten koste van mezelf. Dat ik naar anderen kijk – WHY dat vergelijken ook – en het ineens maximaal stom vind dat ik ambities heb. Terwijl ik dat eigelijk helemaal niet stom vind. Ik vind het juist mooi en ik geniet van alles wat ik doe. 

En daar komt dan vaak al heel snel het moment van relativeren. Want inderdaad; ik geniet van wat ik doe. Waarom is dat iets om je voor te schamen of je rot over te voelen? Ik heb de – vind ik zelf – luxe dat de jongens op twee dagen bij hun opa en oma’s na thuis kunnen zijn. Maandag probeer ik overdag niet te veel te werken, maandagmiddag houd ik sowieso vrij van ‘grote’ werkdingen, en vrijdagmiddag als de jongens om 12:00 uur van school en de peuterspeelzaal komen idem. Van wat ik ‘s avonds of ‘s ochtends heel vroeg doe merken ze helemaal niets, en dat ze af en toe heel even moeten wachten omdat ik nog een mailtje af moet maken.. Tsja, misschien niet leuk, maar ik geloof niet dat ze daar een slechter mens van worden. Integendeel misschien zelfs wel. Ik kreeg zoveel mooie dm’s naar aanleiding van mijn stories. Uit allerlei hoeken. Het is overal wel wat. Moeders die parttime werken en het gevoel hebben dat ze alles geven, maar het alsnog op beide plekken – thuis en werk – nét niet is, moeders die fulltime werken en zich schuldig voelen naar hun kinderen, moeders die thuis blijven en het gevoel hebben dat hun huis er continu uit moet zien als uit een woonmagazine, zo schoon en opgeruimd en steriel ‘want ze zijn tenslotte toch de hele dag thuis?!’ We zijn allemaal min of meer slachtoffer van onze eigen verwachtingen.

Ik vraag me oprecht af of er ook zoiets als dadguilt bestaat. Koen werkt ook meer dan fulltime, en heeft sinds zijn nieuwe baan vaak nog ‘s avonds afspraken. Er zijn dagen bij dat hij de kinderen alleen ‘s ochtends even ziet. En die hoor ik er dus nooit over. Waarom maken wij het onszelf dan soms zo lastig? Moraal van het verhaal, de boodschap van mij naar jou: je doet het goed. Er is zóveel oordeel en veroordeel onder moeders. Iedereen lijkt te vinden dat wat zij doet het juiste is. Het succesrecept. Maar er is helemaal niet één succesrecept, en net zoals met zoveel dingen gaat dat er ook never komen. Dus een beetje extra liefde en hart onder de riem van mij voor jou, mocht je het kunnen gebruiken, en voor mezelf net zo. Je doet het goed. Of je nu wel werkt, niet werkt, thuis werkt of één, twee, drie, vier of vijf dagen in de week naar kantoor gaat. It’s okay. Het is aan niemand anders dan jij om te oordelen over hoe je je agenda indeelt en jouw keuzes maakt. We doen onze kinderen niet tekort door een carrière te hebben, en ook niet door er geen te hebben. We geven ze wél een mooi voorbeeld door te laten zien dat het goed is om te doen waar je gelukkig van wordt, wát dat dan ook moge zijn. Het is een vermoeiend cliché maar wel een die klopt: zolang er aandacht en liefde is zit het echt wel goed.

Dankjewel voor het lezen!