PLOG237: MALLORCA #6

Goedemorgen lieve allemaal! Dinsdagochtend en tijd voor een nieuwe plog! We zijn inmiddels allebei weer aan het werk, dus des te fijner om nog even terug te blikken naar toen we nog lekker vrij waren. Ik maakte foto’s van vorige week donderdag en vrijdag. Onze laatste uren op Mallorca, de reis naar huis die niet helemaaal vlekkeloos verliep en thuiskomen na twee weken weg te zijn geweest. Komt ie!

Ons laatste ontbijtje aan het zwembad, met een geroosterd boterhammetje met roerei en bacon. Heerlijk. Dat maak ik thuis nooit maar heb ik hier helemaal opnieuw uitgevonden. Net als geroosterd brood met kruidenkaas, gerookte zalm en een gekookt ei.

Koen gaat met de jongens naar het zwembad zodat zij nog lekker even kunnen spetteren, en ik ga naar boven om ALLES in te pakken. Doe ik veel liever alleen dan dat we daar met z’n allen inefficiënt bezig gaan zitten zijn. Binnen drie kwartier zitten allevier de koffers dicht, gestructureerd;), en binnen het uur heb ik alles beneden en ook de kinderwagen ingepakt. Hartstikke prima.

We moeten om 12:00 uur uitchecken, maar normaal gesproken slaapt Benjamin dan nog even. Mogen we het campingbedje beneden in de lobby in de hoek zetten, zodat hij alsnog gewoon een tukkie kan doen. Precies waarom wij dit hotel zo geweldig vinden.

Nog een rondje met z’n vieren door de kamer om gedag te zeggen. Vooral Morris heeft dat ‘nodig’. Nu snapt hij dat we hier straks niet meer teruggaan. We leggen hem uit dat we volgend jaar weer gaan, maar dat we eerst even naar huis moeten, hij zwaait nog een keer en dan is het prima.

Zo. Dat was ‘m hier!

We gaan lekker naar het zwembad. Morris drinkt zijn verse jus als hij even zwempauze heeft.

Lunchen met boterhammen met vruchtenhagel. Ik had van die mini’s mee genomen in mijn handbagage en die vielen héél erg in de smaak hier.

Nog één keer..

Koen wiegt onze miniman in slaap.

En onze grote miniman valt zo lekker in slaap op de bank. Midden in de lobby, zoals bijna iedere dag. Kijk hem liggen. Zo lekker zen met z’n benen omhoog. Hij gaf het overigens iedere dag zelf aan als hij wilde liggen. Dan vroeg hij aan Koen of mij of we hem in een wokkel wilden draaien – zo noemt hij dat met die handdoek zo om ‘m heen geslagen – en dan zei hij dat hij binnen ging liggen. En dat deed hij vervolgens dus ook. En als wij dan even bij hem gingen kijken zei hij standaard: ‘mama nu weer weglopen’. Oké Morris. Hij is af en toe heel graag op zichzelf. En dat mag!

Nog één keer achterom kijken..

En dan zit het erop. En heel eerlijk: ik vind het echt ruk. Ik heb dat de afgelopen jaren nooit gehad, vond het altijd prima en fijn om weer naar huis te gaan, maar nu.. Ik weet het niet. Het was gewoon echt heel heel erg genieten allemaal. Ik voel me hier ontzettend thuis en heb echt moeite met afscheid nemen. Dat lijkt ondankbaar, want hallo, we hebben toch twee fantastische weken gehad? maar dat is het niet. Ik ben hartstikke dankbaar, maar weggaan vind ik heel lastig. Vroeger, als kind, huilde ik altijd het eerste halfuur in de auto als we van de camping afreden. Standaard. Dat is me daarna nooit meer gebeurd, maar nu heb ik dat gevoel wel weer een beetje. Gelukkig duurt het deze keer geen half uur. Haha.

Mijn kleine kopie vindt het ook niet leuk om weg te gaan..

Binnen no-time zijn we op het vliegveld – heerlijk om daar zo dichtbij te zitten – en vervolgens gaat het daar ook echt allemaal megavoorspoedig. Nergens wachtrijen, alles in één keer goed met de bagage en overal zo door kunnen lopen. Top!

Morris zal de handbagage koffers wel even duwen.

Ondeugend? Morris? Nee joh.

Benjamin slaapt ondertussen lekker tegen z’n peettante aan. Scheelt wel dat het verder helemaal niet warm is, ook op dat vliegveld niet. Lekker plakken zullen we maar zeggen.

Wachten op het vliegveld met het laatste waterijsje van de vakantie en een filmpje op de iPad.

Doei Mallorca! Tot gauw!

We hebben een beetje pech met onze vlucht. We mogen boarden, en als iedereen goed en wel zit, stoelriemen vast, gebeurt er precies niks. Het vliegtuig beweegt niet. Nul. We vliegen met Lauda Motion, maar in een vliegtuig van Ryanair. Dat is al niet per se ideaal, maargoed. Uiteindelijk zitten we al twee uur in onze stoelen voor we mogen gaan vliegen, en is Benjamin er zeg maar al klaar mee voor we nog moeten gaan. Morris is gelukkig wel zen. Die eet goed, kijkt een flimpje, doet een spelletje en vermaakt zich prima, maar Benjamin ergert zich zichtbaar aan het feit dat hij geen kant op kan. Tel daarbij op dat hij doodmoe is en je kunt je iets voorstellen bij hoe dat laatste halfuur in het vliegtuig precies verloopt.

Als we eenmaal geland zijn, ik hem in de draagzak kan hangen en weer wat mag lopen is het gelukkig allemaal vrij snel weer vergeten. Ik kreeg vaak de vraag of ik me dan rot voel, maar om heel eerlijk te zijn; niet echt. Hij heeft het laatste stuk even flink gehuild, maar mijn kinderen hebben hun eigen ticket en net zo veel recht om aan boord van dat vliegtuig te zijn als ieder ander. Morris kunnen we ondertussen redelijk voorbereiden en dingen uitleggen, maar Benjamin is daar gewoon nog te klein voor. En ja, dan huilt hij even. Het is niet anders; als ik in paniek zou raken zou Benjamin al helemaal de pan uit flippen, dus zelf zo rustig mogelijk blijven helpt. Natuurlijk vind ik het ook vervelend voor andere passagiers, maar kinderen zijn nou eenmaal geen robots die je van tevoren even lekker programmeert.

We zijn weer in Düsseldorf en worden naar de auto gebracht.

Alle bagage weer mee!

En dan zijn we weer thuis! De jongens slapen de hele terugreis in de auto, en als we ze thuis wakker maken zegt Morris meteen dat hij in zijn bed wil slapen. Wonder boven wonder zijn ze allebei meteen vertrokken, dus dat geeft ons de gelegenheid om alle koffers en toestanden meteen op te ruimen. Wel zo fijn!

Het is vrijdag en ik word wakker met wasjes. Het zijn er maar vijf, dus dat valt mee, en de eerste heb ik gisteravond nog aangezet zodat ik die nu meteen op zou kunnen hangen. Met deze temperaturen is alles ook binnen drie keer knipperen droog, dus dat is wel ideaal!

Thuis en terug naar normaal: crackers voor ontbijt.

Onze stofzuiger legt het loodje, en ik vraag om tips op Insta. Echt bijna unaniem wordt ons een Dyson aangeraden, dus daar besluiten we voor te gaan.

Op naar de Mediamarkt op Ekkersrijt. Spijkers met koppen: zonder stofzuiger is er hier echt geen beginnen aan.

B slaapt ondertussen lekker tegen mij aan. Gemakkelijke slaper!

Keuzes keuzes keuzes!

Op de terugweg nog even langs het ziekenhuis: weerrrr bloedprikken. Hopelijk de laatste keer voorlopig!

De auto kan ook wel een wasje gebruiken, dus dat doen we ook.

En dan gaan we weer naar huis. Deze stofzuiger werd het uiteindelijk. De Dyson Cyclone V10 Absolute. Het is geen goedkope stofzuiger, maar wij vinden hem tot nu toe iedere cent waard. Super handzaam, gemakkelijk mee naar boven te nemen en buiten dat hij zelf goed schoonmaakt – je wilt niet weten wat ik hier van de bank en uit het tapijt haalde met dat speciale opzetstuk – is het apparaat zelf ook heel goed schoon te houden, dus dat vind ik top.

Lunch voor de broertjes.

En daarna ga ik op pad voor een nieuw groter zwembad waar wij zelf ook in passen. Dat lukt voor vijf hele euro’s bij de Action. Daarna door voor de weekboodschappen.

Plus..

En Lidl. Alleen maar groen. Geen overbodige luxe naar al dat geschrans van de afgelopen weken.

Als ik thuis komt vermaakt Morris zich in zijn nieuwe zwembad. Hier kan hij echt in zwemmen vindt hij zelf, dus hij valt in de smaak.

Deze pretletter zit ondertussen weer te lachen.

Pap, mam, Robin en Mees komen de vakantie bij ons afsluiten. Hoewel het dit jaar natuurlijk anders was dan voorheen omdat wij niet in het appartement zaten maar in ons eigen hotel, hebben we elkaar toch wel bijna iedere dag even gezien en dat was perfect zo. Heeel blij dat we hier op deze manier voor gekozen hebben.

We eten zo. lekker. Sushi, verse pastasalades, sashimi, vis.

Morris zwemt nog even en wil dan weer in een wokkel gedraaid. Het is net zo’n klein sumoworstelaartje zo!

Bedtijd! Nog even een boekje en een kus, en dan is het tijd om te gaan slapen. Sinds Morris onder een dekbedje en met een kussen slaapt is het trouwens nooit meer huilen als ik hem erin leg. Ik zing een liedje, zeg slaap lekker schatje, en dan zegt hij; tot morgen mama, waarna hij zijn ogen dichtdoet. Ben ik heel blij mee. Ik was eraan gewend dat we nou eenmaal een kind hadden dat altijd even vijf minuten moeilijk deed, maar dit is ook wel fijn hoor.

Wij gaan lekker in onze tuin zitten. Dat is dan toch wel weer het lekkere aan thuiskomen. Wen komt nog even langs en dat is héél gezellig, dus uiteindelijk wordt het toch weer later dan gepland, maar dat is in dit geval verre van erg. Was een heerlijke avond!

Hoe ons weekend verder was zien jullie morgen in een nieuwe plog. Daarna is het even gedaan met die overkill aan plogjes hoor;)!

Bedankt voor het lezen!