WAAROM WIJ VOOR MINDER KRAAMZORG KOZEN

Tijdens een van de eerste bezoekjes aan de verloskundige, als er nog maar ‘n minirijstkorrel in je buik rondzwemt, krijg je vaak een stapeltje foldertjes mee naar huis, waaronder die van één of een aantal kraamzorgorganisatie(s), met de boodschap dit zo rond de twaalfde week van je zwangerschap te regelen. Kan maar gebeurd zijn, scheelt later een hoop stress en die organisaties hebben een boel om in te plannen, dus hoe eerder hoe beter. Ik heb inmiddels twee zwangerschappen, bevallingen en kraamweken achter de rug, en we hebben de tweede keer gekozen voor een andere insteek dan de eerste keer. Waarom we die keuze gemaakt hebben vertel ik je vandaag.

Kraamzorg dus. Het idee van kraamzorg sprak me eigenlijk al meteen tijdens het begin van mijn eerste zwangerschap niet zo aan, maar dat ligt vooral aan mij, en niet per se aan het principe op zich. Ik ben namelijk niet zo goed van vertrouwen, voel me niet snel op mijn gemak bij mensen die ik niet ken, en we zijn samen behoorlijk op onszelf in de zin van dat we best een sociaal leven hebben, maar dat ons kringetje niet heel erg groot is. We zijn veel met onze families en een paar goede vrienden waar we écht van op aan kunnen, maar daar houdt het dan ook wel echt mee op. Het idee van een wildvreemde vrouw die ik nog nooit eerder had gezien een week lang non stop om me heen vond ik, om heel eerlijk te zijn, helemaal niks. Nu denk jij waarschijnlijk; ‘mens je bent niet wijs, ze zijn er niet voor niks’ en dat is ook zo, dus om precies die reden besloten we ons net als (bijna?) ieder ander toch gewoon aan te melden voor kraamzorg. Je weet zo’n eerste keer tenslotte totáál niet wat te verwachten, hoe het allemaal gaat lopen – weet je natuurlijk nooit – en hoe het gaat zijn als nieuwbakken mama, dus dat het systeem in Nederland dan zo is dat er dan iemand kan zijn die je kan ondersteunen en adviseren waar nodig lijkt me alleen maar goed!

Uiteindelijk besloten we die eerste keer te kiezen voor de organisatie waar een goede kennis van ons werkt. Ik had – heel naïef – bedacht dat zij dan onnnngetwijfeld bij ons in huis zou komen en dat ik dan dat hele probleem van ‘de grote onbekende’ mooi getackeld had, en dat gaf me instant gemoedsrust. Tijdens de bevalling belde de verloskundige toen het bijna zo ver was de kraamhulp, zodat zij zou kunnen assisteren. Van dat ze binnenkwam heb ik nauwelijks iets gemerkt omdat ik vooral heel erg bezig was met Morrisje eruit te krijgen, maar toen hij er eenmaal was bleek die kraamhulp echt een onwijs leuk mens te zijn. Gezellig, recht voor z’n raap en echt wel iemand die bij ons past. Dus níét onze kennis, waar ik zo op hoopte, maar omdat we met deze kraamhulp ook meteen een klik hadden was ik daar wel oké mee. Zij vertelde alleen ‘s nachts toen ze wegging ook meteen dat zij niet meer terug zou komen vanwege de planning, en dat we de volgende ochtend iemand anders zouden krijgen. Op zich geen probleem natuurlijk, en ik snap best dat die organisaties zo gigaveel te plannen en in te delen hebben dat ze echt niet even de hele boel om gaan gooien omdat mevrouw hier dat wel prettig vindt, maar ik baalde er best een beetje van. Was er iemand waar ik me meteen goed bij voelde; zou zij niet meer terug komen..

De volgende ochtend kwam de kraamhulp die de rest van de week is gebleven. Een hartstikke vriendelijke vrouw die ons vooral ons ding liet doen en advies gaf als zij dat nodig achtte of ik er om vroeg. We zaten die eerste ochtend aangekleed en wel met z’n drieën op haar te wachten, en dat is eigenlijk precies hoe het de rest van de week ook ging. Ze heeft ons fijn advies gegeven over het in bad doen, dat hadden we tenslotte nog nooit gedaan, en toen Morris in het begin zoveel afviel en het een eeuwigheid leek te duren voor hij eindelijk aanhapte bracht zij ons op het idee van liggend voeden, maar omdat de start met Morris zo ontzettend goed was, we niet groot woonden en we vrijwel geen bezoek wilden die eerste week, waren de dagen ook echt wel lang. De bevalling was voorspoedig verlopen, Koen was de hele week thuis, ik voelde me hartstikke goed en was meteen ter been, Morris deed het goed, mama kwam vaak wat eten brengen; er was voor de kraamhulp gewoon niet zo veel te doen! We stuurden haar dus vaak na de lunch als wij gingen rusten naar huis zodat zij lekker bij haar gezin kon zijn.

Toen de kraamhulp de deur voor het laatst achter zich dicht trok vond ik dat eigenlijk alleen maar heel erg fijn. Ik keek er naar uit om het lekker zelf te kunnen doen allemaal en om het huis weer voor onszelf te hebben. Ik weet dat dat voor heel veel vrouwen niet voor te stellen is, maar hé; gevoel is gevoel! Op dat moment besloten we eigenlijk meteen: dit gaan we een tweede keer anders doen. Met als dikke vette kanttekening wel dat dat alleen kan als het met de baby en mij allemaal goed zou gaan en de bevalling weer zo soepel zou verlopen, maar dat weet je natuurlijk pas op het moment zelf.

Eenmaal zwanger van Benjamin hebben we het er eigenlijk niet lang over gehad: minder kraamzorg deze keer, daar waren we gauw over uit. Niet die volle 49 uur, maar het minimum van 24 uur kraamzorg, iedere dag drie uurtjes. Opnieuw: mits het allemaal goed zou gaan natuurlijk. Dat is ook hoe het uiteindelijk, uiteraard in overleg met de verloskundige en de kraamzorgorganisatie gegaan is. Die waar we de eerste keer waren zat deze keer al vol toen ik belde om me aan te melden, dus toen heb ik de grootste hier in de regio gekozen en dat was prima. We bespraken tijdens het intakegesprek rond de 30e week van mijn zwangerschap onze wensen, en ze legde toen ook vast dat we wél 49 uur zouden krijgen als het nodig zou zijn, om welke reden dan ook. Zo hielden we dus toch een slag om de arm.

De verloskundige – is ze weer:) – vond het niet nodig dat de kraamhulp al bij de bevalling zou zijn, omdat het zo knettersnel ging en er ook een stagiaire bij was om te helpen, dus ze kwam deze keer pas toen Benjamin er al even was. Ook nu kwam er de volgende dag een andere hulp, die vervolgens de hele week bleef. Iedere dag drie uur. ‘s Ochtends anderhalf uur, en aan het eind van de dag anderhalf uur. In die tijd deed ze de controles bij Benjamin en bij mij en deed ze wat huishoudelijke dingen als wasjes draaien, stofzuigen en dweilen. In de tussentijd waren we vooral met z’n vieren en dat vonden we zelf heel prettig. Voor onszelf, maar ook voor Morris, die zo op zijn gemak en in alle rust kon wennen aan de nieuwe situatie in zijn vertrouwde omgeving.

Het is niet dat ik kraamzorg onbelangrijk vind of dat ik denk dat ik zelf de wijsheid in pacht heb, integendeel zelfs, maar voor ons was dit echt de perfecte oplossing. Ik zou het bij een volgend kindje altijd weer zo doen als de omstandigheden er naar zijn. Het is een onwijs persoonlijk iets, maar voor mij was dit gewoon echt heel prettig. Dat ligt puur aan mijn karakter en heeft niks te maken met de kraamhulpen die we allebei de keren gehad hebben, want die waren hartstikke goed in hun werk en lief voor ons allemaal, maar ik ben gewoon niet zo goed met de hele dag in mijn eigen huis mensen om me heen die ik niet ken als het eigenlijk niet nodig is. Als ik zware bevallingen gehad zou hebben en nauwelijks mijn bed uit zou hebben gekund, of als ik er helemaal alleen voor had gestaan zonder hulp van Koen en onze familie weet ik zéker dat ik heel blij zou zijn geweest met die 49 uur, maar nu was dat niet aan de orde. Het scheelt ook dat Benjamin ons tweede kindje is in anderhalf jaar tijd en dat alles van toen ons nog helder voor de geest stond – in de zin van dat je veel praktische dingen gewoon nog (of al) weet. Ik ben heel bij dat we het op deze manier ingevuld hebben en zou nu altijd weer dezelfde keuze maken. Dit past bij ons.

Hoe is jullie ervaring met kraamzorg?

Bedankt voor het lezen!