WAT THERAPIE MIJ GEBRACHT HEEFT

Afgelopen dinsdag, eergisteren, ging ik voor de allerlaatste keer naar therapie. Nadat ik daar negen maanden geleden voor het eerst in jaren weer over de drempel stapte, trok ik gisteren voor de laatste keer de deur achter me dicht. Het traject, wat begon in oktober, zit erop. Het hoofdstuk afgesloten, het boek dicht. Dinsdagavond plaatste ik al een aantal stories over dit onderwerp, en ik verbaas me iedere keer weer over de overweldigende stroom aan reacties die ik krijg als ik het hier over heb. Van reacties van meiden die zelf ook twijfelen om te gaan, tot meiden die inmiddels ook de stap hebben gezet hulp in te roepen, tot meiden die zich er niets bij voor kunnen stellen maar het wel heel erg waarderen dat ik er open over ben. Het leek me mooi om terug te kijken op 9 maanden therapie, en te delen wat het mij, en ons, onder aan de streep nu eigenlijk gebracht heeft.

Jullie weten inmiddels allemaal wel dat ik in eerste instantie naar therapie ging voor mijn angst in het donker en ook dat dat binnen een paar sessies helemaal weg was. Inmiddels zijn we dus negen maanden verder een is dat nog steeds hetzelfde: die angst is echt als sneeuw voor de zon verdwenen. Alleen al daarom was het hele traject voor mij meer dan de moeite waard, want we zijn allemaal wel eens ergens bang voor, maar je zodra de zon ondergaat niet meer durven bewegen in je eigen huis is best wel een beetje koekoek, en dat gewoon aangaan en zelf ondervinden dat er niets gebeurt als je wél gewoon die trap op en af loopt in het donker deed voor mij een hele hoop.

Zoals ik ook al eerder zei: als je naar een psycholoog gaat voor iets als angst in het donker, in mijn geval, komen er daarna ook een heleboel andere kwesties aan het licht. Voor mij was de moraal van het verhaal eigenlijk met name dat ik een groot gebrek aan zelfvertrouwen had, weinig beslissingen durfde te nemen voor mezelf, en altijd bezig was met wat andere mensen zouden vinden, en dan met name de mensen om me heen die het dichtst bij me staan. Daar is in principe niets mis mee, mits de balans goed is en je jezelf daarmee niet op een tweede plan zet. Precies dat deed ik dus wel. Ik was altijd zo met anderen bezig dat ik op den duur niet eens meer wist wat ik nou eigenlijk zelf vond. En wilde. En voelde. En daar aandacht aan schenken was al helemaal niet hoogste prio, terwijl het dat juist wel zou moeten zijn. Ik was me heel erg bewust van de meningen en standpunten van iedereen om me heen, tot op het punt dat die meningen en standpunten ook die van mij waren geworden zonder dat ik daar zelf eigenlijk echt over had nagedacht.

De afgelopen maanden stonden in het teken van vaker voor mezelf kiezen. Dingen doen omdat ik ze wil doen, niet omdat iemand anders daar per se baat bij heeft – ook niet om een ander te schaden overigens, maar dat is sowieso een heel ander verhaal. Ik leerde keuzes maken voor mezelf en wat mijn psych me iedere keer weer op het hart drukte houd ik mezelf nog steeds voor: het is oké om af en toe op je gezicht te gaan. Om dingen te doen, te ondernemen, en zélf te ondervinden wat ik van bepaalde situaties vind en daar bij voel. Van fouten kun je leren: je hoeft niet altijd alleen maar dingen te doen waarvan je bijvoorbaat weet dat het ‘het juiste’ is. In heel veel gevallen is er ook niet pertinent een goed of slecht maar is de perceptie juist zo onderhevig aan hoe je ergens zelf in staat.

De afgelopen maanden ben ik voor het eerst in m’n leven naar festivals geweest, regelmatig wezen stappen met vriendinnen, heb ik mijn was wel eens twee dagen laten liggen omdat ik er gewoon geen trek in had, was ik minder streng voor mezelf met betrekking tot werk en heb ik meer quality time met Koen ingepland en vaker oppas ingeschakeld dan in alle jaren hiervoor. We hebben het geluk dat we een heel fijne vaste oppas hebben die we altijd kunnen vragen, plus opa’s en oma’s waar de jongens als thuis zijn. Waar ik dat voorheen niet zo nodig vond realiseer ik me nu dat ik er óók intens van geniet mama-stand af en toe een avond uit te zetten en gewoon Mies te zijn. Vroeger voelde ik me schuldig als ik dat toegaf, want hallo, ik wilde toch zelf kinderen? maar inmiddels weet ik dat dat klets is. Natuurlijk wilde ik zelf kinderen. En nog. Ik had het iedere dag opnieuw precies zo over gedaan. Maar dat neemt niet weg dat er nooit meer aandacht mag zijn voor ons. Dat we er nooit voor mogen kiezen iets te doen omdat wíj dat willen. Gewoon, samen, omdat ons dat goed doet. We regelen het vaak zo dat we de jongens zelfs nog zelf in bed kunnen leggen zodat ze het überhaupt niet eens merken dat we er niet zijn, maar ook daarin leren we te schipperen. De oppas vindt het veel leuker als ze wel nog even tijd met Morris en Benjamin kan doorbrengen, en zij zijn hartstikke gek op haar. Als ze naar pap en mam gaan, of naar hun bonusopa en -oma hebben ze daar zelf vaak nog meer zin in dan wij in hetgeen wij gaan doen. Voor mij een belangrijk inzicht: iets voor jezelf doen staat niet gelijk aan je kinderen tekort doen. Het is oké als ze leren dat er meer mensen zijn die goed voor ze zorgen. Dat het ook goed is als papa en mama er een avond niet zijn. Ik hoop dat we ze dat ook mee kunnen geven voor later. Dat hun ouders er altijd waren, maar ook wel eens samen een avond of dag op stap gingen omdat ze daar zelf heel veel nieuwe energie van kregen. Dat het goed is om dingen te doen waar je gelukkig van wordt, en dat dat niets afdoet aan de liefde voor je kinderen.

Koen en de jongens zijn nog steeds alles. Ze zijn nog steeds mijn hele wereld, maken me nog steeds het allergelukkigst en zijn nog steeds het allerbelangrijkste. Maar waar ik mezelf lange tijd een treetje lager zette dan hen, doe ik dat nu niet meer. Zij zijn belangrijk, maar ik ben dat ook. Als het met mij goed gaat, merk ik dat ook aan de jongens. Vooral Morris is met z’n drie jaar hartstikke bij de pinken en voelt heel goed aan wanneer ondergetekende wel of niet lekker in haar vel zit. Dat is aan alles te merken. Ik voel me fijn, Koen voelt zich fijn, en met de jongens gaat het hartstikke goed. Er hangt een ontspannen sfeer in huis, iedereen is veel meer chill dan toen ik het mezelf veel moeilijker maakte – ‘KOEN, HOEZO DENK JIJ NOU NIET FF MEE AAN DIE WAS? NU LIGT HET AL ‘N HELE DAG?!’ – en we gaan allemaal goed op de nieuwe balans. Negen maanden nadat ik met therapie startte kan ik oprecht zeggen dat ik heel lekker in mijn vel zit. Sterker nog: ik voel me beter en een completer mens dan ik me ooit gevoeld heb. Ik voel me fijn in mijn eigen huis, maar ook buiten mijn eigen huis. Ik heb zelfvertrouwen, ben oprecht tevreden met het mens dat ik geworden ben en ik ben intens blij dat ik de stap heb gemaakt hulp te zoeken en me niet heb geschaamd voor het feit dat ik het zelf niet opgelost kreeg. Dat is ook de boodschap die ik steeds opnieuw mee wil geven als ik dit verhaal deel: het is oké om hulp te zoeken als je het gevoel hebt dat je daar baat bij zou kunnen hebben. Ieder huisje heeft zijn kruisje; er is overal wel wat. Het is niet zwak om er niet altijd helemaal zelf uit te kunnen komen. Verre van zelfs. Het is toch juist alleen maar heel sterk om de beste en meest gelukkige versie van jezelf te willen zijn?

Toen ik dinsdag afscheid nam van mijn pysch deed ik met een lichte bibberlip en een heel dikke knuffel. Omdat ik voor mijn gevoel niet alleen afscheid nam van haar, maar ook van een stukje van mij waarvan ik hoop dat ik het niet meer terug zie. En omdat ik haar gewoon echt heel dankbaar ben. Voor dit. Voor het duwtje in de rug, de bemoedigende woorden en de handvatten die ik allemaal in mijn hoofd heb opgeslagen om het ook zelf te kunnen doen. Zij zegt steeds: ‘je hebt het zelf gedaan’. En dat klopt. Maar ik ben ook realistisch genoeg om te weten dat ik zonder haar niet op dit punt was geweest. Niet nu, in ieder geval. Ik vond het gek voor de laatste keer naar haar toe te gaan en vooral ook weg te gaan. Niet omdat ik twijfel aan of ik het zelf kan, maar meer omdat zij voor mij een soort houvast bleef. Zij gaf me steeds de bevestiging dat ik goed bezig was en sterkte me in mijn gedachten, terwijl ik juist dat niet meer nodig zou moeten hebben. Nu mag ik het zelf doen. Zonder zijwieltjes en zonder zwemvest. Vertrouwen op mezelf, op mijn instinct, en geloven in mijn eigen kracht. Ongetwijfeld af en toe op mijn gezicht gaan, maar daar dan van leren en vooral trots zijn dat ik dat in ieder geval deed omdat ik mijn eigen keuzes maakte, en niet die van een ander.

We zijn wéér heel veel woorden verder, en ook op het punt om het hoofdstuk therapie écht af te sluiten. Rest het mij alleen nog jullie te bedanken voor de lieve berichtjes, begripvolle woorden en respectvolle reacties steeds als het over dit onderwerp ging. Ik hoop heel erg dat het taboe op psychische hulp langzaam zal verdwijnen en dat de drempel lager zal worden. Niet omdat ik vind dat we zijn allen wekelijks bij de psycholoog op de sofa moeten gaan liggen, wél omdat ik vind dat iedereen het recht heeft oprecht gelukkig te zijn.

Bedankt voor het lezen.