WERKEN EN EEN BABY

Ik had 18 weken zwangerschapsverlof. Behoorlijk lang, vond ik zelf. Drie weken voor mijn bevalling, en vijftien erna. Ik nam na mijn officiële verlofperiode nog twee weken vakantie op, om zo ook tijdens Koen zijn zomervakantie nog vrij te zijn, en dat was heerlijk. Maar zoals álles ineens heel snel gaat als je een baby hebt – ja dat cliché klopt echt – vlogen ook die laatste weken verlof voorbij. En zo was het dus zomaar ineens 15 augustus en moest ik, de dag na mijn 23e verjaardag, na vier maanden thuis te zijn geweest weer aan het werk! Ik krijg heel vaak de vraag hoe ik dat nou combineer, werken en een kleine baby, dus het leek me leuk jullie daar vandaag meer over te vertellen.

Jullie weten inmiddels wat voor werk ik doe; maar bij deze toch nog even een korte recap. Ik werk sinds 1 november vorig jaar, net als Koen, volledig voor het bedrijf van mijn vader. Tijdens mijn studie al, om precies te zijn sinds 2011, werkte ik voor dat bedrijf, maar dat was meer als bijbaan. Op 1 november 2015 ging ik officieel in dienst. Omdat ik toen al zwanger was besloten we samen dat het ‘t fijnste zou zijn om parttime te gaan werken. Ik was sowieso niet van plan fulltime te blijven werken als de baby er eenmaal zou zijn, dus het leek me op zich wel prettig om gewoon tijdens mijn zwangerschap al parttime te beginnen. Ik kreeg een jaarcontract voor 24 uur met de insteek na een jaar wel verder te zien, en ging vol overgave aan de slag. Bijna een half jaar werkte ik op kantoor, met een ondertussen steeds dikker wordende buik, tot in april van dit jaar mijn zwangerschapsverlof begon. Jullie weten óók hoe dat voor me was. Ik heb er ontzettend aan moeten wennen niets te moeten, en kon maar moeilijk genieten van mijn vrije tijd. Ik heb weinig zitvlees, ben er het type niet naar lekker op de bank te gaan liggen met Netflix op, en die eerste weken deed ik er alles aan maar zo veel mogelijk buiten de deur te zijn om afleiding te vinden. Tót Morris geboren werd. Vanaf dat moment was het volle bak genieten geblazen, was ik vooral bezig met ons kind, en een stuk minder met werken.

Tot het einde van mijn verlof met een rotvaart dichterbij kwam, en ik er eigenlijk wel weer naar uit begon te zien om lekker aan het werk te gaan. Een paar dagen vóór het einde van mijn verlof schreef ik al een artikel over hoe ik het precies zou gaan regelen met werk, dus als je dat nog niet gelezen hebt; vooral even doen (KLIK!). In dat artikel vertelde ik ook hoe we het allemaal gepland hadden met opvang en uren. Inmiddels ben ik alweer ruim twee maanden aan het werk, en ik heb ik aan den lijve kunnen ondervinden hoe die plannen van tijdens mijn verlof in de praktijk uitpakken. Ik bedoel; je kunt natuurlijk wel van alles in het vore bedenken, maar dan valt het altijd nog te bezien of alles ook gaat zoals je hoop dat het gaat. Zeg maar.

Zoals ik net al zei; inmiddels ben ik alweer ruim twee maanden, elf weken om precies te zijn, aan het werk. De tijd gaat zó snel.. Mijn verlof lijkt alweer een eeuwigheid geleden, we hebben ondertussen onze draai gevonden samen, en ik ben hartstikke gewend aan het werkende leven. Over hoe ik het ervaar om weer aan het werk te zijn kan ik heel heel kort zijn, want ik vind het heerlijk. Ik ben erg blij met mijn werk, vind het fijn om een paar dagen in de week bezig te zijn en om me ook op een andere manier nuttig te maken dan alleen als moeder en vrouw. Dat voelt voor mij gewoon heel goed. De constructie die we tijdens mijn verlof bedachten waardoor Morris mee kan naar mijn werk – ook hiervoor even dat vorige artikeltje checken! – pakt tot op heden heel goed uit. Ik ben gewoon aan het werk op kantoor en doe mijn ding, maar als het tijd is voor Morris’ voeding kan ik hem die zelf gaan geven, en als er iets met hem aan de hand is ben ik er binnen twee tellen. Tussen de middag lunchen we terwijl Morris naast ons in de box ligt te spelen, na het eten breng ik hem zelf naar zijn bedje, en dan ga ik weer aan het werk. Hij doet het heel goed op z’n vaste ritme, is iedere dag weer vrolijk als we er zijn, en het geeft mij rust dat er zo goed voor hem gezorgd wordt. We stappen ‘s ochtends samen in de auto, en gaan aan het einde van de dag ook samen weer naar huis; ik zou niet anders meer willen.

De lunchpauze was nog nooit zo leuk!

Vanaf 1 november 2016 heb ik een vast contract (dikke vette YES!), en ga ik terug van 24 naar 20 uur. Die wens was er tijdens de zwangerschap al, maar wordt met ingang van mijn nieuwe contract dus werkelijkheid. Omdat ik naast mijn werk ook nog Walk Digital heb, er ook een blog is die de nodige tijd en aandacht opeist (die vijf artikeltjes per week zijn niet binnen ‘n uurtje getypt), er iedere dag vers eten gekookt moet worden en een huishouden gerund, en er dan ook nog mijn lievelingsmannen zijn die ik graag veel aandacht wil geven, kun je je voorstellen dat ik af en toe uren in een dag tekort kom. Ik ga straks 20 uur werken verspreid over drie dagen, waarvan één dag thuis. Op mijn thuiswerkdag past mama een paar uurtjes op Morris, zodat ik ook echt aan werken toe kom. Wel zo fijn! Dat wil dus zeggen dat er twee (grotendeels) vrije dagen zijn om aan de blog te werken en dingen voor Walk Digital te doen, waardoor ik straks hopelijk in de avonden wat meer tijd krijg om gewoon een keer even helemaal niks te doen.. Ik ben benieuwd wat daar precies van terecht gaat komen, maar we zullen zien. De goede voornemens zijn er;).

Voor ons blijkt de tijdens mijn zwangerschap bedachte invulling van het werkende leven een heel fijne te zijn. Ik hoef Morris niet weg te brengen, kan hem alle voedingen – op de ‘lunchvoeding’ van donderdag na – zelf geven, en ik kan tóch bezig zijn met mijn eigen ontwikkeling op carrièrevlak. En dat bevalt goed! Ik realiseer me maar al te goed dat ik me wat dat betreft in een hartstikke bevoorrechte positie bevind, al hoor ik ook vaak van vrouwen dat ze niet met me zouden willen ruilen. Omdat ze het juist wel lekker vinden om even echt mama-af te zijn, of juist omdat ze 20 uur nog veel te veel vinden, of juist te weinig, of dat ze veel meer behoefte hebben om zichzelf op carrièrevlak te ontplooien. En dat is helemaal goed. Jullie weten inmiddels dat ik groot voorstander ben van ‘ieder-z’n-ding’. Ik ken moeders die een stuk minder werken dan ik, die thuisblijfmoeder zijn, of die juist fulltime aan het werk zijn, en ik denk dat iedereen vooral moet doen waar zij zich prettig bij voelt! En daarbij; er is niet altijd iets te kiezen ook. Wij hadden dat geluk wel, en ik ben heel blij dat het de eerste maanden zo goed heeft uitgepakt. Ik heb nog steeds geen glazen bol gevonden waarmee ik ook écht in de toekomst kan kijken, dus wat die ons brengt weet geen mens, maar voor nu is het hartstikke fijn zo!

Hoe combineren jullie werken met kinderen? Ik ben benieuwd! Bedankt voor het lezen!