ZWANGERSCHAPSUPDATE: WEEK 22 – 23

Ennnn er zijn weer twee weken voorbij! Week 22 en week 23 zitten erop! We gaan alweer langzaam richting het einde van het tweede trimester. Ik vind dit een beetje zo’n tussenin fase. Zo niksig. Je bent over de helft maar de laatste loodjes zijn nog lang niet in zicht. ‘Gewoon’ lekker zwanger, zeg maar. De afgelopen weken waren eigenlijk best heel prima. Week 22 stond in het teken van Morris zijn verjaardag, en week 23 was een gewone week waarin ik opnieuw met m’n neus op de feiten werd gedrukt wat betreft dat hele rustiger aan doen. Week 22 & 23!

WEEK 22

Week 22 is de week voor Morris zijn eerste verjaardag, en staat eigenlijk helemaal in het teken daarvan. Ik ben de hele week zo bezig met alle voorbereidingen dat ik nauwelijks tijd heb om ergens anders bij stil te staan. Op dinsdag hebben we een controle bij de verloskundige, en daar worden we eigenlijk helemaal goedgekeurd. Wel blijkt mijn ijzer na een vingerprikje weer heel laag, en opgeteld bij mijn lage suiker en die eeuwig lage bloeddruk word ik even doorgestuurd naar het ziekenhuis om daar ‘goed’ bloed te laten prikken, in plaats van via die vingerprik. Op zich zijn we daar niet zo heel erg van onder de indruk omdat we diezelfde informatie natuurlijk al héél vaak gehoord hebben, maar ik hoop wel dat mijn ijzer uiteindelijk weer net hoog genoeg zal zijn om toch thuis te mogen bevallen. Dat is dus weer een goed streven!

Op vrijdag is onze kleine vriend jarig en daar geniet ik ZO erg van. We gaan met z’n drieën naar de dierentuin, en het is eigenlijk voor het eerst dat we echt op zo’n manier een dagje uit gaan, als gezin. Het gaat allemaal hartstikke goed. Morris geniet en wij dus ook, maar aan het eind van de dag merk ik dus écht heel erg dat ik wel gewoon hartstikke zwanger ben. Ik loop lastig, heb een heel drukkend gevoel aan de onderkant zeg maar – ik weet niet hoe ik dit anders moet omschrijven – en ik ben hartstikke moe. Dat is weer even een reminder: ‘oh ja, er groeit echt een klein mensje in mijn buik’! Ik ben op Morris zijn verjaardag zelfs best een beetje emo, en dat had ik echt nóóit verwacht. Ik heb jullie al vaker verteld dat ik sinds Morris’ geboorte juist totaal niet emotioneel meer ben en ik me er af en toe over verbaas dat ik niet huil om dingen waar ik voorheen tranen met tuiten om had gelaten, maar vandaag gaat die vlieger dus even niet op.  Als mama ‘s avonds haar eigen persoonlijke cadeautje geeft; een fotoboek van hun eerste jaar met Morris, verlaten de waterlanders dan ook massaal het pand hier. Hormonsters tot en met! Al met al wel heel een goede week dit. Een bijzondere!

WEEK 23

Week 23 is eigenlijk niet zo optimaal. De verjaardagsweek was geweldig, maar ook heel druk, en heel hectisch, en daarvoor moet ik nu een soort van op de blaren zitten. Ik voel me eigenlijk prima, maar merk wel dat het weekend van Morris zijn verjaardag, en daardoor heel weinig slaap, zijn sporen heeft nagelaten. Zonder verder al te veel in detail te treden en misschien een tikkie kort door de bocht: naast een harde pijnlijke buik, heb ik deze week ineens ook behoorlijk bloedverlies. En dat is niet fijn. Nadat zowel de baby als ik grondig gecheckt zijn lijkt het met ons allebei verder gewoon helemaal prima te gaan, maar echt goed is het natuurlijk niet echt. Omdat er geen heldere oorzaak gevonden wordt lijkt het in mijn geval opnieuw te wijten aan véél te veel hooi op mijn vork, en dus moet het roer echt om. Ik wil heel heel graag een gezond kindje, en ook heel heel graag pas over minimaal 14, maar liever nog 15, 16 of 17 weken, maar op deze manier maak ik het mezelf en de baby niet heel gemakkelijk.

Ik schrik er eigenlijk best een beetje, omdat ik het nog nooit gehad heb en dus ook helemaal niet ken, maar zie het ondertussen vooral als een heel wijze les. Blijkbaar kan ik deze zwangerschap niet continu in de zesde versnelling door blijven draven, met 180 kilometer per uur over de autobahn zeg maar, en moet ik af en toe even bewust terugschakelen en gewoon écht wat rustiger aan. Een weekend vol met leuke dingen is inderdaad héél leuk, maar ook daar word je moe van. Ik krijg genoeg hulp; daar kan het echt niet aan liggen, en ik heb hartstikke geluk met mijn werk, want ik kan veel thuis doen, vanaf de bank met de beentjes omhoog, en ik krijg alle vrijheid en begrip van iedereen. Dus. Vanaf nu ga ik het niet meer zeggen, maar gewoon doen. Ik heb wel nog steeds een heel gerust gevoel over de baby, en dat is superfijn. Komt ook omdat het gewoon echt een méga druk kereltje is. Zijn bewegingen zijn zo goed zichtbaar én voelbaar, dat ik geen tel twijfel aan hoe het met hem gaat. Ik geloof wel dat hij, net als Morris anderhalf jaar geleden, een stuk hoger zit al dan ‘normaal’ met deze termijn. Ik voel en zie zijn schopjes echt ver boven mijn navel. Morris lag ook tot na 30 weken voor qua groei, en groeide op het laatst stukken minder, dus ik ben benieuwd of dat deze keer opnieuw zo gaat zijn! We zullen zien!

Perfect gaat het dus allemaal niet, maar dat wil niet zeggen dat ik niet heel erg geniet. Ik heb voor mijn gevoel weer een makkelijke zwangerschap, omdat ik me over het algemeen gewoon echt wel goed voel, zowel lichamelijk als geestelijk, en al die bewegingen en dat geschop, dat altijd met z’n tweeën zijn, die groeiende buik, dat MEGA trotse gevoel dat ik hier zo’n geweldig kereltje hebt rondkruipen en dat er gewoon nog zo eentje onder mijn hart woont: hoe blij ik daar mee ben weegt zwaarder dan al het andere. Ik merk ook dat we ontzettend benieuwd zijn naar broertje. We fantaseren heel veel over hoe hij er uit zal zien, hoe hij zal ruiken, of hij op Morris zal lijken en ook zo’n blond kereltje wordt, of juist wél net zo donker zal zijn als wij allebei. Nog een paar maanden geduld!

Ik wens jullie alvast een heel fijn weekend toe! Bedankt voor het lezen.