JONG MOEDER WORDEN: HOE IS DAT NOU?

In mei van 2015, vlak na onze trouwdag, besluiten Koen en ik te proberen om samen een kindje te krijgen. We kiezen er op dat moment heel bewust voor om – als het ons gegeven is; dat weten we op dat moment nog niet – jong ouders te worden. We hebben allebei een heel sterke kinderwens en besluiten er ‘gewoon’ voor te gaan. Uiteindelijk is het twee weken na mijn 22e verjaardag als we erachter komen dat we, als alles goed gaat, in mei van 2016 papa en mama zullen worden. 9 maanden later wordt Morris geboren. Ik ben dan 22, Koen is 26. We zijn compleet in de wolken na een geweldige zwangerschap en een mooie bevalling, en we genieten volle bak van onze kleine man. En oh ja, inderdaad, we zijn allebei óók nog hartstikke jong. Inmiddels heb ik weer ‘n verjaardag mogen vieren en stevent Koen op z’n 27e af, maar dat we jong een kindje hebben gekregen mag duidelijk zijn. De opmerkingen die we daar met name in het begin over kregen waren niet van de lucht. Ik schreef al eens een artikel over de vooroordelen die ons om de oren vlogen (KLIK!) (één van mijn persoonlijke favorieten omdat het zo recht uit mijn hart komt; dat artikel), en ik deelde vaker mijn onbegrip met jullie over de manier waarop sommigen compleet ongefundeerd een mening meenden te moeten vormen over ónze beslissing en ónze bewuste keuze.

Nu Morris er eenmaal is, de dikke buik verdwenen en ons leven in een rustiger vaarwater beland, lijken de vooroordelen ineens in rook opgegaan. Nu wordt het vaak juist omgekeerd. Sinds ik me bijna direct na m’n bevalling weer de oude voelde, krijg ik vaak te horen dat dat komt doordat ik zo jong ben. Kan je lichaam nog zo lekker veel hebben, niet? En als me wordt gevraagd naar mijn zwangerschap en bevalling, en ik antwoord met dat het allemaal gewoon echt héél goed is gegaan, wordt me gevraagd of ik niet al wist dat het biologisch gezien ook gewoon het beste is om voor je 25e kinderen te krijgen. Dus. Dan krijgen we dat weer.

Vraag blijft natuurlijk: hoe ervaar ik het nou eigenlijk zelf om jong moeder te zijn? Laat ik voorop stellen dat ik niet zo veel heb met dat ‘jonge’ moeder tegenover ‘oude’ moeder gebeuren. De ene 20-jarige is de andere niet, en voor iemand van 35 geldt precies hetzelfde. Ik ben jong moeder geworden, daar zijn we het geloof ik wel unaniem over eens, maar ik vind het stom om daar verder een etiket op te plakken. Gewoon jong dus. Punt. Ik vind het moederschap geweldig, maar denk niet dat ik het per se heel anders ervaar dan iemand die ouder is dan ik ben. Ik geloof dat de perceptie van het moederschap meer afhankelijk is van hoe je qua karakter in elkaar steekt en welke ontwikkeling je zelf hebt doorgemaakt, dan van welk bouwjaar je bent, en dat het daarnaast ook ontzettend afhankelijk is van je baby. Wel zijn er een aantal dingen – voor mij! – gerelateerd aan het jong krijgen van een kind, die je als voor- en nadelen zou kunnen beschouwen.

Zo vind ik het zelf een voordeel dat ik heel snel mijn oude lijf weer terughad en ik weinig naweeën, letterlijk én figuurlijk, heb gehad van de zwangerschap en bevalling. Mijn zwangerschapskilo’s waren een week na de bevalling allemaal weer verdwenen, en mijn buik is, op een nog heel lichte zwangerschapsstreep na, weer precies zoals ie voor de zwangerschap was. Daar heb ik me oprecht over verbaasd en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat niet fijn vind. Belangrijk? Nee. Prioriteit? Evenmin. Maar wel gewoon prettig.

Nog een groot voordeel vinden we allebei dat onze ouders nog relatief jong zijn. Natuurlijk biedt ook dat geen garanties op dat ze lang van hun kleinkinderen mogen genieten, je weet het immers nooit, maar ik vind het geweldig om te zien als papa en mama hier dubbelgevouwen op hun knieën bij Morris op het speelkleed liggen om hem te vermaken. Daarnaast heb ik nog een opa en een oma, en Koen ook, en genieten zij ontzettend van hun achterkleinkind. Vooral mijn oma, die Morris drie dagen in de week ziet, maakt zó veel van hem mee, en daar word ik heel vrolijk van. En zij ook. Dat vind ik zo’n groot geluk!

Een nadeel aan het jong moeder worden vind ik dat wij in onze omgeving een van de weinigen zijn met een baby. Nou is dat niet per se erg, helemaal niet juist, en zijn de meesten van onze vrienden super betrokken, geïnteresseerd, en begripvol als we niet ‘s avonds laat af kunnen spreken omdat Morris gewoon naar bed moet en we hem het liefst in zijn eigen bed willen leggen, maar ik kan me er ook wel wat bij voorstellen dat het leuk is als je vrienden in dezelfde levensfase zitten. Ik merk zelf dat die dingen op een soort natuurlijke manier lopen zoals ze moeten lopen. Sommige vriendschappen verwateren, anderen worden juist intenser, en er komen weer nieuwe bij. Volgens mij hoort dat ook gewoon een beetje bij het leven. Niet altijd leuk, maar wel zoals het is.

Iets wat ik heel dubbel vind, is de manier waarop ik in de zwangerschap stond en waarvan ik denk dat het in mijn geval ook wel inherent is aan mijn leeftijd. Ik vond het namelijk allemaal even leuk. Die 20-weken echo? Naïef als ik was verheugde ik me er vooral op onze kleine man minimaal een half uur te mogen bekijken. Ik was me eigenlijk helemaaal niet bewust van dat die 20-weken echo gewoon ook echt héél spannend is, en dat ie niet altijd positief uitpakt. Achteraf gezien ben ik er blij mee dat ik het de eerste keer allemaal zo rooskleurig ervaren heb, want ik weet nu al dat het met een tweede allemaal heel anders gaat zijn. Gewoon omdat we ons vreselijk gelukkig prijzen met een gezond kind, en we ons er veel meer van bewust zijn dat je die garantie van te voren nooit krijgt. Die onbevangenheid van mijn eerste zwangerschap krijg ik denk ik nooit meer terug.

Je ziet het; voordelen kan ik best wel opnoemen, maar door de nadelen ben ik snel heen. Ik heb nog geen nanoseconde spijt gehad van onze beslissing en geniet vooral van alle voordelen die het biedt. Voor ons gevoel was dit het juiste moment. Als ik andere vrouwen, andere moeders, hoor zeggen dat je er zo jong nog niet klaar voor kunt zijn, gaan mijn nekharen linea recta met z’n allem tegelijk overeind staan, want wie bepaalt dat nou voor een ander? En kun je ooit wel helemaal klaar zijn voor het moederschap, zolang je het niet zelf ervaren hebt en niet weet wat het inhoudt? Ik geloof er geen bal van. Inderdaad, ik vind het wel eens jammer dat er vriendschappen verwateren omdat je elkaar ineens nog zo weinig te vertellen lijkt te hebben, maar daarvoor in de plaats komen er ook weer nieuwe terug waar ik héél blij van word. En inderdaad, ik kan me niet heugen dat ik voor het laatst een kroeg van binnen heb gezien, maar mis ik daar iets mee? Doe mij een vrijdagavond, met Morris in zijn eigen bedje, vrienden bij ons op de bank en een fles wijn op tafel, en ik ben een gelukkig mens.

Ik werd bewust jong moeder, en daar ben ik súpertrots op.

Ik ben benieuwd hoe jullie hierin staan! Op welke leeftijd werd jij moeder? En was dat een bewuste keuze of juist niet? Bedankt voor het lezen! X

Disclaimer: ik realiseer me heel goed dat je niet altijd iets te kiezen hebt. Dat je geen kinderen neemt, maar je het geluk hebt ze te mogen krijgen. Dat er vrouwen zijn die dolgraag (jong) moeder hadden willen worden, maar voor wie het een lang, intensief traject werd naar een al dan niet positieve uitkomst. Wij maakten de keuze te probéren een kind te krijgen samen. Dat we vervolgens het geluk hadden dat het proces zo voorspoedig liep beschouw ik geenszins als vanzelfsprekend! Dit artikel beschrijft puur en alleen mijn ervaringen.