Vooroordelen
‘Ik ben 22 jaar, getrouwd en heel bewust in verwachting van ons eerste kindje. Ja ik ben jong. Maar ik ben ook in het bezit van een VWO diploma, ik heb op de universiteit gezeten en ben afgestudeerd aan het HBO. Ik heb een fijne baan, ik heb een koophuis, een lieve man en een geweldige familie. Dus ja, ik denk inderdaad dat ik een goede basis heb om een kind mee groot te brengen. Ik heb namelijk buiten al het materiële vooral oneindig veel liefde te geven!’
Zo gaat dat ongeveer, als ik me verdedig na wéér een opmerking over mijn leeftijd en het feit dat wij een kindje krijgen. Dat koophuis is nog niet klaar hoor; dat wordt nog gebouwd dus we moeten straks verhuizen met een baby’tje van max 6 maanden oud, maar dat vertel ik er dan voor het gemak maar even niet bij. Belachelijk, want wat maakt het in hémelsnaam uit? Waarom voel ik me aangevallen als random strangers aannames doen naar aanleiding van mijn leeftijd en zwangerschap?
Ik word heel bewust jong moeder, en had nooit durven dromen dat die wens daadwerkelijk uit zou komen. Nu het zover is geniet ik met volle teugen van iedere dag dat ik zwanger mag zijn. Vanaf het moment dat ik op dinsdag 1 september die allereerste test deed, loop ik, ondanks de onzekerheid in het begin, met mijn hoofd in de wolken. En toch laat ik me af en toe een rotgevoel aanpraten. Door wildvreemden nog wel. Er is letterlijk aan me gevraagd na een meewarige blik op mijn buikje ‘hoe iemand van mijn leeftijd het in zijn hoofd haalt fatsoenlijk een kind op de wereld te kunnen zetten?’ En: ‘hoe ik, iemand van 22 zonder enige levenservaring, denk een kind op te gaan voeden?’ Na onze bruiloft, nog voor ik zwanger was, kregen we ook heel vaak de opmerking dat we toch nog maar wel even moesten wachten met kindjes hoor! Ik vond en vind dat dubbel. Ik ben me ervan bewust dat die opmerkingen meer zeggen over de personen die ze maken dan over mij, en vind het jammer dat er überhaupt mensen zijn die het nodig vinden een ander zo aan te spreken en te veroordelen zonder de persoon te kennen. Toch kan ik niet ontkennen dat het me ergens ver weg wel wat doet. Het raakt me dat iemand denkt dat ik de keuze zou maken voor een kindje te gaan zonder daarvan de gevolgen te overzien, juist omdat het zo’n weloverwogen besluit was waar we mee gewacht hebben, om ons kindje maar alles te kunnen bieden. Ik weet dat mensen het fijn vinden om graag ergens een stempel op te drukken, maar waarom oordelen als je iemand, en daarmee de situatie, totaal niet kent? Ik denk dat het me ook raakt omdat ik het sowieso altijd erg lastig vind dat mensen vaak meteen een mening vormen en daarna oogkleppen opzetten, en ik zo graag zou willen dat er wat meer begrip zou zijn. Een beetje meer leven en laten leven. Ieder heeft zijn eigen manier, en ieder maakt zijn eigen keuzes. Waarom is het één goed, en het ander fout? Laten we gewoon lekker respecteren dat ieder zijn eigen pad volgt.
Ik irriteer me aan het feit dat ik aanhaal dat ik ‘toch echt hoogopgeleid ben hoor’. Wat zegt dat in hemelsnaam over hoe capabel ik ben voor een kindje te zorgen? Helemaal niets. Veroordeel ik vrouwen die dat stomme diploma niet hebben en toch moeder zijn geworden? In geen honderdduizend jaar. Ik ben er wel trots op. Ik ben trots op het feit dat ik pas 22 jaar ben, mijn diploma’s op zak heb, we allebei een vaste baan hebben, een heel leuk huis hebben kunnen kopen, en we vooral heel gelukkig getrouwd zijn samen. Het is namelijk niet voor niets gekomen en ook wij hebben er hard voor gewerkt. Maar is het in deze kwestie relevant? Zegt het iets over hoe wij onze kinderen groot zullen brengen? Ik geloof het niet.
‘Ja ik ben 22 jaar, en ja ik ben in verwachting van ons eerste kindje. Nee, ik heb niet de levenservaring van iemand van 35, maar ieder huisje heeft zijn kruisje, en ik ook draag mijn rugzakje mee. Wel ben ik getrouwd met de man van mijn dromen die ik, als ons kindje geboren wordt alweer dik 8 jaar ken, en hebben wij samen vooral héél veel liefde te geven. Misschien naïef, maar ik kies ervoor te geloven dat dat nog steeds het allerbelangrijkste is.’
Ik neem me voor het niet meer te doen, maar mocht ik me nou een keer niet in kunnen houden en me tóch willen verdedigen, is dat hetgeen ik zeg.
Heb jij wel eens te maken gehad met vooroordelen?
-
[…] niet van de lucht. Ik schreef al eens een artikel over de vooroordelen die ons om de oren vlogen (KLIK!) (één van mijn persoonlijke favorieten omdat het zo recht uit mijn hart komt; dat artikel), en ik […]
Mensen vinden altijd wel iets om over te zeuren. Jij kiest er bewust voor om jong moeder te worden samen met de man van wie je houdt, dan is dat toch mooi? Ik schreef een paar dagen geleden een blog over het feit dat ik steeds de vraag krijg wanneer er nou een kindje komt bij ons omdat we in een eensgezinswoning zijn gaan wonen. Mensen moeten soms iets vaker hun gedachte voor zich houden in plaats van her hardop uit te spreken, dat zou een hoop pijn en ellende schelen!
Helemaal waar! Bij jou werkt het dan precies hetzelfde, maar net andersom. Kan me voorstellen dat dat minstens zo irritant is. Overal moet zó snel een etiketje op.. Ben het helemaal met je eens. Dankjewel voor je lieve reactie!
Ik ben ook jong moeder geworden, en ben daar nog steeds heel blij mee. Hartstikke leuk dat je zwanger bent! En je hoeft je zeker niet te verdedigen. Juist stoer om je eigen weg te durven gaan.
Dankjewel voor je lieve reactie! Ben inderdaad ook wel heel erg blij dat we wat betreft het maken van deze keuze écht op ons eigen gevoel hebben vertrouwd!
Het ene oor in, het andere oor uit. Ik moet nog afstuderen maar ben toch echt al 35 weken zwanger van ons eerste kindje (en tevens ”pas” 23 ;)). Er is inderdaad altijd wel iets om over te zeuren, het zal nooit goed zijn in de ogen van een ander. Maar zolang jij gelukkig bent! Dat telt namelijk.
Helemaal mee eens. Ieder zijn eigen keuzes toch? Wel súperspannend man, al 35 weken zwanger.. Het aftellen is begonnen! Héél veel succes met de laatste loodjes!
Wat een herkenbare blog! Ik kreeg mijn eerste kind ook toen ik 22 jaar was. Een bewuste keus. Ik had mijn studie afgerond, een vaste baan, een leuke man, een koophuis. … Waarom wachten ? De vooroordelen waren niet van de lucht. En dat hield niet op na de zwangerschap. Ik heb het eerste jaar vreselijk moeilijk gevonden. Ik werd niet voor vol aangezien en al mijn vriendinnen hadden een totaal ander leven! Ik was 24 toen ik zwanger was van de tweede , 25 toen hij geboren werd. Ook toen kreeg ik te maken met rare opmerkingen. De eeuwige “was het gepland ,” heeft toen ook regelmatig de revue gepasseerd. En nu ben ik 28 en verwacht ik een derde. Ben bijna 18 weken zwanger. En nu….. heb ik nog niet 1x gehoord of het gepland was. Zou ik eindelijk voor volwaardige moeder aangezien worden omdat ik er nu een maatschappelijk gewenste leeftijd voor heb? We zullen zien 😉
Dankjewel voor je reactie Roos! Jammer dat het inderdaad zo lijkt te werken he.. Blijf het bizar vinden dat voor sommigen leeftijd inderdaad bepaalt tot in hoeverre iemand in staat is voor een kindje te zorgen. Ik hoop dat je er niet minder door van je zwangerschappen genoten hebt! <3
Geen idee of je de reacties op een ouder bericht nog ziet of leest maar ik wilde even zeggen: Bedankt voor dit artikel! Ik ben zelf 24 en heb een enorme kinderwens, maar stiekem denk ik wel eens over alle vooroordelen die ik wellicht zou krijgen, mocht ik zwanger worden. Dat maakt me wel eens onzeker, terwijl ik in mn hart echt wel weet dat ik er klaar voor ben, met mijn vriend, koophuis, diploma en goede baan. Piekeraar als ik ben, maken de gedachten me zo in de war. Fijn om te lezen hoe jij met dergelijke vooroordelen om bent gegaan.
Die lees ik zeker nog. Jij dankjewel voor je lieve woorden. Probeer er boven te staan en vooral je eigen geluk na te streven; mensen vinden altijd en overal wat van, ongeacht welke keuzes je maakt. ♥️