MIJN SCHOOLTIJD EN OPLEIDINGEN

Van de week vroeg ik op stories om input: ik had tijd om te schrijven, maar precies op dat moment echt núl inspiratie en er kwam geen cent uit mijn vingers. Na vier jaar heb ik zó veel dingen beschreven en besproken dat ik het soms lastig vind om goede onderwerpen te vinden om over te schrijven. Aan van die niks-stukjes heb ik nooit gedaan en wil ik ook niet gaan doen, dus dan is het gewoon roepen om hulp geblazen. Het is zo fijn om te horen wat jullie graag lezen; daar kan ik écht wat mee. Terzake: heel vaak gevraagd werd of ik misschien wat meer zou willen vertellen over wat ik heb gedaan aan school en opleidingen, en hoewel ik dat altijd wel benoemd heb, heb ik er nooit écht over geschreven. Als in welke richting op de middelbare school, hoe ik tot rechten en communicatie kwam, hoe ik erop terugkijk en hoe ik was op school. Vandaag doen we dat dus wel!

DE MIDDELBARE SCHOOL

Dé middelbare: oh wat vond ik dit destijds een ding. De grote school noemden we het geloof ik zelfs tot puntje bij paaltje kwam. Na de CITO-toets in groep acht kreeg ik een advies van mijn toenmalige leerkracht – Meester Wil, ik herinner me die man nog als de dag van gisteren. Ik weet trouwens dat het tegenwoordig vaak niet meer ‘meester’ is, maar destijds noemden wij alle mannen op school gewoon zo. Was geen ding. Afijn, de CITO in groep 8 dus. Retespannend vond ik dat, omdat ik wist dat er druk op zou liggen. En druk, lieve mensen, is iets waar ik als kind héél slecht op ging. Móéten presteren, wat er nou eenmaal bij hoort in het leven, was voor mij behoorlijk stressvol. Die toets, die uiteindelijk natuurlijk ook gewoon maar echt een momentopname is, bezorgde me dus van tevoren flink koppijn. Want wat nou als ik het niet deed zoals ik kon? Was nou als ik het ineens allemaal niet zou weten? Iedereen die ook een beetje faalangstig of perfectionistisch is gaat dit herkennen: dat spookte toen – ik was 11 – al door mijn hoofd. Bleek achteraf niet per se nodig, want met een score van 550 bracht ik het er prima vanaf. Het advies werd VWO, en daar konden we mee door: een school kiezen. Er waren destijds (ik woonde nog in Wilbertoord) drie scholen in de omgeving. Stevensbeek, Uden, allebei ongeveer 15 kilometer fietsen verderop, en Mill, op 5 kilometer fietsen. Dat was toch wel even een verschilletje. Kanttekening was alleen dat ik in Mill naar alle waarschijnlijkheid wel maar twee jaar zou kunnen blijven. Er zou een HAVO/VWO brugklas komen, en na twee jaar zouden ze kijken of er genoeg leerlingen waren om dat niveau te kunnen blijven aanbieden.

Nou dacht ik: ik vind het wel gezegend. Lekker dichtbij huis en na twee jaar zien we wel weer verder. Dat liep allemaal net even anders, want na één jaar bleek het al niet zinvol meer om die HAVO/VWO klas in stand te houden, en dus moest ik na die eerste door naar een andere school. Dat werd Uden. 15 kilometer fietsen, dus príma voor de conditie ook. Achteraf had ik deze keuze nooit zo gemaakt, want na de brugklas instromen in klassen waar iedereen elkaar al kent, in een dorp waar je niet vandaan komt, is zeg maar best een beetje kut. En dan druk ik me nog zacht uit. Ik had voor ik überhaupt begon de hoop dat we uiteindelijk met een paar mensen uit die brugklas in Mill door zouden gaan naar Uden, maar puntje bij paaltje mocht ondergetekende dus in haar uppie. Was niet leuk. Uiteindelijk ging het allemaal wel, vond ik m’n draai en toen Robin een jaar later ook naar Uden kwam was het helemaal weer oké. Hadden we in ieder geval altijd elkaar. Daarna verhuisden we overigens ook naar Uden, dus dat maakte het ook wel weer wat gemakkelijker.

2007 – 2009 – 2010

Na drie jaar VWO moest er een profiel gekozen worden; volgens mij is dat nog steeds zo. Ik wilde eigenlijk voor Economie & Maatschappij gaan, maar aangezien daarbij wiskunde A verplicht was en ik echt een gigantische noob met wiskunde werd het Cultuur & Maatschappij, met exact dezelfde vakken als bij economie, alleen dan met wiskunde C in plaats van A. Ik geloof dat ik destijds dus wiskunde C, economie, M&O, geschiedenis, maatschappijleer, CKV, Nederlands, Engels, Frans, Duits, Spaans en lichamelijke opvoeding moest volgen. En ik heb er nog een poos een module Italiaans bij gedaan. Iets met een talenkind zullen we maar zeggen. Pretpakket, werd het altijd een beetje minachtend genoemd. Vond ik stom. Ik was nou eenmaal beter met woorden dan met algebraïsche vergelijkingen. Ik kijk eigenlijk wel met een prima gevoel terug op mijn middelbare schooltijd. Ik was geen populair kind, ik vond op school zijn ook niet per se fantastisch, maar ik kon wel heel goed met bijna alle docenten, deed weinig gekke dingen en hoefde niet heel veel te doen om goede punten te halen. Het ging me redelijk makkelijk af. Mijn eindexamens rondde ik af met bijna een 8 gemiddeld, dus op mijn 17e kreeg ik mijn diploma thuis. En toen konden we door.

2010 & 2011

VERVOLGOPLEIDING

Maar waarmee; dat is dan het volgende. Het leek me best tof om piloot te worden, maar als je de ballen bakt van wiskunde en natuur- en scheikunde wordt dat toch even een lastig verhaal. Nou had ik vroeger een vriend die rechten studeerde. In Groningen. Wat hij deed vond ik zó interessant dat ik dacht: dat wil ik ook. Rechtsgeleerdheid dus, dat zou het worden. En dan in Nijmegen op de Radboud Universiteit, zodat ik thuis kon blijven wonen en op en neer zou kunnen rijden. Ik weet dat heel veel mensen zich daar niets bij voor kunnen stellen, maar op kamers gaan zag ik echt niet zitten. Ik vond het thuis veel te fijn, en gezellig, en Nijmegen was prima te overbruggen. De eerste weken met de bus, ‘n uurtje enkel was dat, omdat ik mijn rijbewijs nog niet had, en al vrij snel dus met de auto. Logistiek allemaal prima te doen (kleine disclaimer omdat ik weet dat het nodig is: ik ben me ervan bewust dat niet iedereen een auto tot z’n beschikking heeft op zijn 18e. Ik kreeg op mijn verjaardag mijn eerste autootje en was dus wel in de positie om op en neer te gaan: ik weet dat dat een luxe is.) Alleen die opleiding dus. Meine Güte wat had ik me daar op verkeken. Er waren inderdaad dingen die ik best boeiend vond, maar ook dingen waar ik gewoon niet doorheen kwam. Vooral, eigenlijk. Taaie stof. Niet te harken, vond ik destijds. Toen we, inmiddels een half jaar in de studie, na de kerstdagen onderweg naar huis waren van wintersport en ik na zoveel honderd kilometer precies een paar bladzijdes was opgeschoten in mijn wettenbundel keek mama om, en vroeg ze of ik het eigenlijk wel naar mijn zin had op die opleiding. Dat moment herinner ik me als de dag van gisteren. Ik had er nooit iets van gezegd omdat ik niemand teleur wilde stellen en ik het een intense faalactie van mezelf vond dat ik me zo had vergist in of het al dan niet mijn ding zou zijn, maar ik kon niet anders dan toegeven dat ik verkeerd gekozen had. Puntentechnisch ging het best, maar ik vond het gewoon écht niet leuk en werd er behoorlijk ongelukkig van. En van het idee dat dat nog járen zou duren al helemaal. Pap en mam waren eigenlijk alleen maar mega supportive: ik mocht per direct stoppen, maar dan zou ik wel meteen moeten gaan werken – niks doen is bij ons redelijk uit den boze – en actief een andere opleiding zoeken.

2012 – 2013 – 2014

En zo geschiedde. Bij thuiskomst stopte ik per direct met Rechten en ging ik fulltime bij het bedrijf van papa en zijn compagnon aan de slag. En dat bleek wél mijn ding te zijn. Na al die jaren school, toetsweken, tentamenweken, punten móeten halen, presteren op specifieke momenten, druk om op gezette tijden te laten zien wat ik kon, hoefde dat niet meer. Alsof er een gigantische last van mijn schouders viel. Ik kon mijn ding doen, vijf dagen in de week naar kantoor, was lekker bezig, leerde veel en ik verdiende geld. En dat vond ik héél fijn. Als ik zelf had mogen kiezen had ik misschien wel nooit meer naar school gegaan, maar van pap en mam moest ik toch echt nog een papiertje halen en om het VWO op je sloffen te doen en het daar vervolgens bij te laten vond ik ergens ook zonde. Die nieuwe opleiding werd uiteindelijk Communicatie. Daar had ik eerder al over getwijfeld en ik kwam vrij snel tot de conclusie dat dat tien keer beter bij me zou passen. Ik besloot er volle bak voor te gaan. Op het HBO, in Tilburg – ik was inmiddels met Koen, we woonden praktisch samen en hij studeerde ook in Tilburg, dus dat kwam wel lekker uit – en ik kon de opleiding in drie jaar doen, dus ik zou ook niet héél lang meer hoeven studeren. Het klinkt zo stom, maar ondanks dat ik echt wel wat in die bovenkamer heb en heel goed kon leren was school gewoon niet écht mijn ding. Het altijd allemaal maar extreem goed willen doen en niet tevreden zijn met net voldoende, wat ik overigens helemaal zelf deed, heb ik altijd als een behoorlijke last ervaren. Maargoed, het HBO dus. Dat ging top. Ook hier: heel fijne docenten. En een paar heel fijne klasgenoten waar ik het goed mee kon vinden, ik vond de vakken leuk en de opleiding heel goed te doen. Die erge druk was weg. Ik vond de betrekkelijke anonimiteit in Tilburg fijn. Niet alleen maar mensen uit je eigen dorp. Gewoon komen om je lessen te volgen en je punten te halen zonder toestanden er omheen. Best ontnuchterend. En ondertussen bleef ik er al die tijd bij werken. Meestal zo’n twintig uur. Veel lessen waren niet verplicht, dus als het niet móest was ik er niet en nam ik de stof thuis door. Omdat ik mijn punten haalde en er was als het moest kraaide daar geen haan naar. Ik liep mijn afstudeerstage bij Goossens in Erp terwijl ik onze bruiloft plande, verdedigde mijn scriptie toen we net getrouwd waren en toen ik mijn diploma op mocht halen zat er een minirijstkorrel in mijn buik die later Morris ging heten.

Terugkijkend realiseer ik me dat ik nooit een échte studententijd heb gekend. Ik wilde niet op kamers, en ook niet bij een studentenvereniging. Ik wilde mijn diploma halen, ondertussen lekker werken, voetballen, in het weekend twee dagen op stap, leuke dingen doen met vriendinnen en later met Koen. Ik wilde iets opbouwen. Door. Ik denk vooral omdat ik het mezelf altijd redelijk lastig had gemaakt op school. Ik ben heel blij dat ik mijn VWO en HBO keurig heb gehaald – en dus ook dat ik van pap en mam echt nog voor een diploma moest. Ik was op mijn 21e klaar met school en kon toen aan het werk. En dat heb ik gedaan. Toen ik mijn opleiding afrondde, na die afstudeerstage, ging ik aan de slag bij TwisTea, een heel leuk theemerkje – heb je misschien wel eens voorbij zien komen op mijn Insta – en later in het bedrijf van pap. En toen zette ik een bedrijf op met Robin, en daarna een zelf, en toen kwam het toch nog allemaal goed met ondergetekende.

Soms zeggen mensen wel eens dat het zonde is. Dat er veel meer in had gezeten. Maar dat vind ik eigenlijk heel gek, want het is precíes zo gegaan als ik graag wilde. Ik wilde heel graag jong een gezin, een fijn huis, de dingen op orde. Riep heel vroeg dat ik in de zaak wilde, en dat is al jaren zo. En door mijn blog en Instagram kan ik doen wat ik het liefste doe: schrijven. Ik zei het laatst ook al en ik voel me vaak een beetje verplicht om dit te vermelden omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten, maar ik vind écht niet dat dit de norm zou moeten zijn. Sterker nog; ik ben me ervan bewust dat het juist een soort antinorm is op het moment. En dat is prima! Ik moedig studeren héél erg aan, maar ik ben ook blij dat ik het uiteindelijk heb gedaan op een manier die bij mij paste en dat ik altijd naar mijn gevoel heb geluisterd. Misschien scheelt het ook dat ik al wist wat ik wilde qua werk en dat daar geen specifieke opleidingseisen voor waren. Als je arts wilt worden moét je nou eenmaal heel lang studeren; dat is natuurlijk een ander verhaal. En zo geldt het voor nog veel meer banen. Als je weet dat je dat doet om een bepaald beroep te kunnen uitoefenen is de motivatie anders dan wanneer je weet dat je vooral graag nog een papiertje wilt. Om het papiertje. Neemt overigens niet weg dat ik mijn diploma Communicatie niet waardeer. Sterker nog; ik heb nog steeds heel veel aan hetgeen ik destijds geleerd heb. Alle boeken staan nog in de kast, worden met enige regelmaat geraadpleegd en juist met het werk wat ik nu doe komt die kennis goed van pas. Is het cirkeltje toch weer rond. Ik heb, inmiddels bijna tien jaar verder, niet het idee dat ik iets gemist heb. Zo voelt het gelukkig niet. Ik zat uiteindelijk nooit bij een vereniging, niet bij een dispuut, maar ik had wel een leuke groep vriendinnen waarmee ik iedere week minimaal twee keer in de kroeg hing. Dat heb ik echt niet overgeslagen. Ik ben alleen nooit terug  gegaan naar de universiteit. Dat mag een ander zonde vinden, maar ik weet hoe ik me daar voelde en hoe ongelukkig ik werd van het systeem. Dan kan ik, al die jaren later, niet anders dan concluderen dat het de juiste keuze is geweest.

Oké, wat een lel van een artikel is dit geworden. Had ik blijkbaar meer te vertellen over die schooltijd van mij dan ik zelf dacht. Het is best een persoonlijk verhaal, maar het is wel een weergave van de werkelijkheid en van hoe ik het destijds ervaren heb. Sommige dingen passen bij je, en andere dingen niet. Zo’n lekkere cliché uitspraak voor op een tegeltje, zullen we maar zeggen.

Ik ben heel benieuwd wat jullie gestudeerd hebben!

Dankjewel voor het lezen en voor straks een heel fijn weekend!