BIJNA-MAMADILEMMA: WIEGJE OF LEDIKANT?

Borstvoeding of flesvoeding, thuisbevalling of ziekenhuis, wieg of ledikant, potjes of verse prakjes.. Allemaal kwesties waarover mama’s of bijna mama’s af en toe héél erg verdeeld zijn, tot het extreme aan toe. Ondanks dat ik in dat extreme hélemaal niets herken en me dus ook echt niet bij een bepaald kamp wil scharen – leven en laten leven, komt ie weer hoor – hebben wij natuurlijk wel onze voorkeuren.

De kwestie wiegje bij papa en mama, of ledikantje op zijn eigen kamertje vinden wij in eerste instantie hartstikke makkelijk. Zonder er heel veel woorden aan vuil te maken, er lang over na te denken of er ingewikkeld over te doen besluiten we dat Frummel gewoon meteen op zijn eigen kamertje gaat slapen, in zijn grote ledikantje. Onze slaapkamer is niet de allergrootste, en sinds er een gigantisch bed in staat, en een mega kast, is er niet héél veel vrije bewegingsruimte over. Daarnaast is Frummel zijn kamertje heel dichtbij de onze, ben ik binnen twee seconden bij hem als er iets is, en zijn we er bang voor dat onze kleine man misschien zal wennen aan het bij zijn papa en mama slapen en dat het dan later een soort drama wordt om hem in zijn eigen bedje te laten slapen. Dat is overigens allemaal voor we ons verder ingelezen hebben.

Naarmate Frummel z’n kamertje meer vorm krijgt hebben we er allebei een goed gevoel bij. Het is een gezellig kamertje, warm, zonder al te veel poespas. Wij vinden het allebei een fijne plek en genieten er heel erg van daar te zijn. Toch begint het, terwijl de weken vorderen, langzaam een beetje te knagen. De minirijstkorrel in mijn buik is steeds meer een mensje, inmiddels is hij zelfs al ongeveer 33 centimeter lang, en met iedere centimeter die Frummel groter wordt, komt zijn komst dichterbij. We praten heel veel over de bevalling – daarover schreef ik ook al een artikel – en over hoe we hopen dat de uren na de bevalling zullen gaan. Met de tijd zie ik steeds meer op tegen het moment dat we hem dan in zijn eigen ledikantje moeten leggen, in zijn eigen slaapkamertje, ‘ver’ weg van ons.

Ik besluit me wat meer in het onderwerp te verdiepen en te onderzoeken wat de voor- en nadelen zijn van een baby bij je op de slaapkamer. Het enige ‘feitelijke’ wat ik in mijn onderzoekje ontdek en wat voor ons relevant is, is dat het voor een pasgeboren baby van een paar uur oud nog onmogelijk is om verwend te raken door het slapen op de kamer van papa en mama. Verder realiseer ik me met ieder artikel dat ik lees opnieuw dat het vooral ook een gevoelskwestie is. Ik geloof er niet zo in dat één van de twee significant aantoonbaar veel beter of slechter is voor een kind. Volgens mij is het gewoon weer een gevoelskwestie, en moet iedere moeder (en vader natuurlijk) doen wat op het moment zelf goed voelt. Wij hebben er uiteindelijk toch voor gekozen Frummel in het begin bij ons op de slaapkamer te leggen. Ik vind het zó naar voelen om hem meteen van zo dichtbij in mijn buik zo ver weg in zijn grote ledikantje te moeten leggen. Dat voelt op een of andere manier niet fijn. Daarnaast lijkt het me heel erg fijn om hem dichtbij me te hebben voor het voeden ‘s nachts.

We staan er wel allebei heel erg relaxed in. We denken nu dat we dit het fijnst vinden, dus we gaan het gewoon proberen. Als nou straks een van ons drieën geen oog dicht doet, of het toch helemaal niet zo fijn is als we nu denken, gaat Frummel gewoon naar zijn eigen kamer en is dat ook goed! We wachten gewoon af hoe het loopt. We laten zijn ledikantje gewoon op zijn eigen kamertje staan – dat apparaat gaat er echt néver nooit bij passen op onze slaapkamer, en op onze slaapkamer komt een wiegje voor hem te staan. We wilden in eerste instantie gewoon een eenvoudig wiegje kopen, maar oma heeft ons familiewiegje weer opgespoord en nu komt hij dus straks in hetzelfde wiegje te liggen als waar Robin en ik onze eerste weken in hebben doorgebracht. Dat maakt het voor mij toch wel extra bijzonder.

Het wiegje-of-ledikantje-vraagstuk, zoals ik het maar even noem, is vaak net zo’n ding als het borstvoedinggebeuren, de-waar-te-bevallen-kwestie en de hele potjestoestand: er zijn twee kampen. Ik vind die verdeeldheid hartstikke onnodig, omdat ik er – misschien naïef – stellig in geloof dat iedere ouder doet wat het beste voelt voor zijn of haar kind! En dat is volgens mij het allerbelangrijkste. Ik ben van plan om nog meer bijna-mamadilemma artikeltjes te schrijven; mochten jullie dat nou helemaal niet zien zitten hoor ik dat natuurlijk graag!

Hoe deden jullie dat de eerste periode met slapen? Sliep(en) jullie baby(‘s) meteen op een eigen kamertje, of eerst nog even bij papa en mama? Ik ben heel benieuwd! Dankjewel voor het lezen! X