DIT WAS ONS 2019!

Het is 31 december 2019. De allerlaatste dag van dit dit jaar, én van dit decennium. En man wat was het er eentje. Vorig jaar keken we met een dubbel gevoel terug op 2018, en hoewel 2019 anders liep dan we aanvankelijk dachten en hoopten dat het zou lopen, werd het uiteindelijk een van de mooiere jaren ooit. Hoewel het geen jaar was met ‘grote’ dingen, zoals de jaren ervoor wel waren met onze bruiloft, de geboortes van de kinderen en twee verhuizingen, was dat dit jaar allemaal niet aan de orde. En toch kijk ik er met een intens gelukkig en tevreden gevoel op terug. Dit was ons 2019!

2019 stond voor mij persoonlijk vooral heel erg in het teken van persoonlijke ontwikkeling. In de eerste helft van het jaar rondde ik na maanden therapie af, en ik had vooraf nooit kunnen vermoeden dat me dat zo veel zou brengen als het gedaan heeft. Waar het in eerste instantie best een beetje lastig was en het dingen naar boven haalde waarvan ik dacht dat ze al lang en breed vergeten waren, werd het uiteindelijk vooral een hele wijze les. Ik leerde mezelf écht kennen, kwam erachter wat ik wel en niet belangrijk vind, leerde voor mezelf op te komen, en keuzes te maken zonder in eerste instantie alleen maar bezig te zijn met wat andere mensen vinden en willen. Het onzekere, bevestiging zoekende meisje wat in 2018 met therapie begon, aanvankelijk voor angst in het donker, verdween in 2019 echt als sneeuw voor de zon. Het bracht me vooral heel veel zelfvertrouwen, en gaf een heel andere impuls aan mij, als mens, en daarmee ook aan ons leven samen. De eerste jaren na de geboorte van de kinderen hadden vooral in het teken gestaan van werk, huishouden en zorgen, en terwijl dat in 2019 niet veranderde, kwam er wel een dingetje bij. We gingen in juni voor de allereerste keer naar een festival – daar waren we nog nooit geweest, alleen om te werken – en dat heeft ons meer gebracht dan ik voor mogelijk hield.

Ik stond altijd op standje doordenderen, kon zelden afschakelen en wist eigenlijk niet eens precies wat ‘ontspannen’ inhield, maar af en toe een feestje maakte dat ik ook écht af leerde schakelen, ontzettend van het moment kon genieten en daar vervolgens weer een poos op kon teren. En altijd samen. Dat ook. Want ook dat leerde ik in 2019. Er zijn stellen waarbij beiden heel erg een eigen leven hebben, en qua werk is dat bij ons niet anders, maar we kwamen er allebei achter dat we ‘leuke’ dingen toch echt het allerliefste samen doen. Ik kan niet zo genieten als ik doe wanneer Koen bij me is. Ik voel me fijner als we samen zijn. Ik heb het moeten proberen om erachter te komen, maar de moraal van het verhaal bleek dat samen alles leuker is. En dat is oké. Een extra reminder dat het goed is om dingen op je eigen manier te doen. Dat we niets moeten omdat anderen dat zo doen, of omdat dat normaal lijkt te zijn. Of je nu iedere maand een keer met je vriendinnen op stap gaat, of juist samen, met gezamelijke vrienden: het is allemaal prima. Als je je er zelf maar fijn bij voelt. En daarmee kon ik twee goede voornemens van vorig jaar afvinken, want meer quality time met Koen lukte met regelmatig samen uiteten, naar een feestje of gezellige dingen ondernemen met vrienden helemaal, en bleek ons intens goed te doen – lees: we zijn als twee verliefde pubers door het jaar gehuppeld – en héél veel positieve energie op te leveren, en terwijl ik in 2019 meer werkte dan ooit tevoren lukt het me ook beter dan ooit wél af en toe rust te nemen en te ontspannen. En dat was zó fijn.

Meer werk dan ooit tevoren: dat was ook 2019. Eind 2018 schreef ik dat ik mijn bedrijf wilde laten groeien, en ik had nooit durven dromen dat dat uit zou pakken zoals het deed. Het werd zakelijk mijn beste jaar ooit, waarin ik leerde, af en toe op mijn gezicht ging, weer op stond en doorpakte met doen wat ik het allerleukste vind. Men roept al jaren dat bloggen ‘dood’ is en Youtube het nieuwe ding is, maar ik bleef schrijven, zowel hier als op Instagram, en ben ook absoluut niet van plan daarmee te stoppen. Misschien niet meer voor de grote massa, maar ik weet dat er nog steeds heel veel vrouwen zijn die het wél leuk vinden om te lezen in plaats van te kijken, en daarbij is het echt wat ik zelf het liefste doe, dus ik blijf het voorlopig in ieder geval zo aanpakken. Het lukt me niet altijd zo veel te uploaden als ik graag zou willen, maar met een baan en een gezin is het soms nou eenmaal jongleren en keuzes maken. Dat is niet altijd makkelijk, en ik weet ook niet altijd of ik doe wat het beste of slimste, maar ik doe wat ik kan, met heel veel liefde, en weet dat ik meer niet kan doen. Er zitten nou eenmaal niet meer uren in een dag, en dat accepteren maakte mij een stuk rustiger. Ik kijk met een positief gevoel terug op hoe dat afgelopen jaar gegaan is en ik ben vooral van plan dat ook volgend jaar zo door te zetten. De shop daarentegen kwam wel op een lager pitje te staan. Het bleek te arbeidsintensief te zijn en daardoor, eigenlijk heel simpel, gewoon tijdtechnisch niet haalbaar. De ritjes naar de groothandel, naar de coupeuse, alles online zetten, bestellingen inpakken en verzenden: hoe leuk ik het ook vond, het was alles bij elkaar niet realistisch om het op die manier te blijven doen. Vond ik heel jammer, vooral omdat ik er zoveel in had gestoken, maar toen ik eenmaal besloot er niet mee door te gaan op de manier zoals ik deed bracht ook dat rust. Er zijn wél weer andere heel toffe dingen waar we mee bezig zijn voor 2020, leuke plannen, op een iets andere manier en met een andere insteek waardoor het qua tijd en planning  beter haalbaar zou moeten zijn, en ik kijk er ontzettend naar uit dat verder uit te rollen.

En om jullie er deelgenoot van te maken, dat ook, want dat delen vind ik nog steeds een van de allerleukste dingen die er zijn. Waar ik in de eerste jaren vaak hoorde dat hoe ik het moederschap ervoer voor velen niet zo herkenbaar was, ik zat heel lang op een giga blauwe wolk, kantelde dat dit jaar juist en kreeg ik bijna dagelijks berichtjes, met name op Instagram, van moeders die het fijn vonden dingen te zien die hen zo bekend voorkwamen. Trapdienst, peuterbuien, samen slapen, balans tussen moederschap, werk en tijd voor jezelf; onderwerpen waar niet alleen ik af en toe tegenaan loop. Het voelde heel fijn om andere moeders af en toe een hart onder de riem te kunnen steken met de dingen die mij ook niet zo gemakkelijk af gingen. Daar kwamen vaak heel mooie gesprekken uit voort. Ik ben het afgelopen jaar als moeder écht veranderd. Ik was altijd  best redelijk zelfverzekerd met betrekking tot de kinderen, en deed de dingen aardig zoals ik dacht dat goed was, maar kwam er in 2019 ook achter dat er niet voor niets gemiddeldes zijn. Dat kinderen van elkaar verschillen, andere karakters hebben en er niet één juiste manier is. Wat voor de een werkt kan voor de ander een regelrechte flop zijn, en ik leerde de boekjes en ‘dé manier’ los te laten en puur en alleen uit te gaan van mijn gevoel. Met mijn eigen kinderen als perfect voorbeeld, want twee keer hetzelfde recept, en dezelfde aanpak, maar zo’n andere karaktertjes. Als Morris ‘s nachts naast mijn bed stond met waterige oogjes na een nachtmerrie en de vraag of hij alsjeblieft lekker bij mij mocht, was dat precies wat we deden. Het hele ‘kinderen moeten in hun eigen bed’-verhaal is óók helemaal prima, begrijp me niet verkeerd, maar soms voelt het niet goed. En dan is doen wat wél goed voelt, waar je zelf het beste gevoel bij krijgt en waar je kind zijn rust van vindt veel meer waard dan de algemene voorschriften die we allemaal inmiddels op ons duimpje kennen. Misschien wel een van de meest dierbare lessen in het moederschap van dit jaar. Ik werd er zelf een blijer mens van en zag dat het de jongens ook goed deed.

Op het lijstje met doelen voor 2019 stond ook het afmaken van ons huis, en hoewel ik inmiddels weet dat een huis kennelijk nooit écht helemaal af is, voelt het dat voor nu wel. Project speelkamer is afgerond, op raamdeco en een beetje aankleding na, en het werd precies zoals we voor ogen hadden. Zo veel extra opbergruimte! Precies de reden waarom we dit huis destijds kochten, en we hebben er nu al zo veel plezier van. Komend jaar gaan we lekker verder, want ik wil nog een keukenblok in de wasruimte, we willen het tuinhuisje anders en boven wat dingen omgooien, maar het zijn allemaal geen moetjes met heel veel haast. Voor nu is het top zoals het is en wonen we hier écht heel fijn. Als we ‘s avonds op de bank zitten, met de open haard aan en nu de lichtjes van de kerstboom ook, kijk ik heel veel tevreden om me heen. Het duurde even allemaal, voor het af was, maar ik heb echt geen tel spijt gehad dat we zo snel verhuisd zijn. Was de goede keuze.

Even anders dan gepland liep het verhaal rondom onze kinderwens, maar daar konden jullie deze maand al over lezen en ik vind het bijna zonde om het nog een keer te herhalen en zo aanwezig te laten zijn, omdat het best even een beetje spannend was qua mijn gezondheid, maar uiteindelijk toch geen stempel op het jaar gedrukt heeft. Eigenlijk overheerste de hele tijd de blijdschap om de jongens en om dat wat we wel hebben. Het was leuk geweest, maar het was zo ook goed. Meer dan goed zelfs. Wie weet, komend jaar. Dat zou fijn zijn. Maar we zien wel hoe het loopt. We plannen niet meer; het komt toch zoals het komt. Dat ik het decennium af mag sluiten zoals ik doe vind ik geweldig. Als je me tien jaar geleden, op mijn 16e, gezegd zou hebben dat ik nu getrouwd zou zijn met Koen – die ik toen al kende – samen met hem twee zoons zou hebben, een leuke baan, en leuke hobby slash baan, een fijn huis, heel heel fijne vrienden waarvan we sommigen wekelijks zien, en anderen eens per paar maanden, maar die er wel altijd zijn, en eigenlijk gewoon een heel mooi leven waaraan ik op het moment precies niks zou willen veranderen had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Maar dat is kennelijk hoe het werkt. Life is what happens while you’re busy making other plans.

Ik schreef het hiervoor al, maar jullie deelgenoot maken van ons leven vind ik, en vinden wij, nog altijd echt heel leuk. We delen bij lange na niet alles, gewoon omdat dat niet kan, en er zit echt wel een filter overheen, vooral als het de kinderen betreft, maar dit, mijn site en Instagram, hebben mij en ons de afgelopen jaren zo veel moois gebracht. En dan heb ik het niet over samenwerkingen, of geld, want waar dat inderdaad een bijkomstigheid is, is dat nooit de motivatie of de drijfveer om te doen wat ik doe. Jullie zijn dat wel. De vriendschappen die dit ons gebracht heeft, de fijne mensen die ik erdoor heb leren kennen, alle keren dat ik ergens ‘volgers’ – kunnen we hier een ander woord voor bedenken? Ik vind het zo verrot klinken – tegen het lijf liep en gezellig een praatje maakte, alle bijzondere, lieve, persoonlijke berichtjes die ik kreeg waardoor ik het gevoel had jullie ook een beetje te leren kennen. De fijne gesprekken, feedback, het begrip, de herkenning. Die zijn oprecht met geen euro te betalen en maken dat ik hoop dat ik dit, in welke hoedanigheid dan ook, nog heel lang mag blijven doen.

Rest mij niets dan jullie voor nu intens te bedanken voor afgelopen jaar. Gewoon voor dat je er was. In stilte, of juist uitgesproken. Ik vond 2019 een feestje, letterlijk, en kan niet wachten op 2020. Weer zo veel nieuwe doelen – waarover uiteraard later meer – en plannen, en voornemens, maar voor nu kijk ik vooral met een héél grote glimlach terug op één van de mooiste jaren van mijn leven. Waarin ik mezelf écht leerde kennen, waarin Koen en ik het samen verschrikkelijk fijn hadden, waarin ik genoot van onze families, fijne vrienden en bovenal onze geweldige veel te snel opgroeiende jongens waar ik iedere dag met trots en verbazing naar kijk. Waarin geluk de overhand had. Het was een prachtig jaar. On to the next.

Ik wens je vanaf deze plek een fantastisch 2020 toe. Dat het een mooi jaar voor je mag worden, met grote dromen, of juist niet, met heel veel geluk, liefde, en gezondheid. Dat het jou en iedereen die je liefhebt goed mag gaan.

Heel veel liefs, en tot in 2020,

Mies

(en uiteraard ook van Koen en de jongens!)