ÉÉN JAAR GELEDEN

Vandaag – gisteren als jullie dit lezen – is het precies één jaar geleden dat wij erachter kwamen dat we voor de eerste keer papa en mama zouden worden. Ik kan er maar niet over uit dat dat gewoon alweer een jaar geleden is. Twaalf maanden. 52 weken. ZO BIZAR. Maandag is Morris vier maanden oud. Wat een geweldig jaar hebben we achter de rug. Ik vond deze dag té bijzonder om zomaar voorbij te laten gaan, dus als je geen zin hebt in een zoetsappig artikel zou ik deze eventjes overslaan;)!

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het is 31 augustus 2015, ‘s avonds laat, als ik me in bed ineens realiseer dat ik nog niet ongesteld geworden ben. Ik begrijp er helemaal niks van. Iedere keer zo’n regelmatige cyclus, en dan nu ineens niet meer?!  Waarom gaat m’n lijf nou uitgerekend nu raar lopen doen? Dat ik ook wel eens zwanger zou kunnen zijn komt dan nog niet in me op. Omdat we zó bezig zijn met zwanger worden, lees; ovulatietesten en temperaturen, denken we allebei dat de timing deze keer zeg maar niet heel erg perfect was waardoor ik bijna niet zwanger kan zijn. Ik word er een beetje verdrietig van en voel me voor de gek gehouden door mijn eigen lichaam. We besluiten maar gewoon te gaan slapen; morgen word ik vast en zeker gewoon ongesteld. De volgende ochtend, op dinsdag 1 september voel ik me vreemd. Koen oppert om maar gewoon even een zwangerschapstest te doen. Dan hoeven we ons in ieder geval ook geen illusies te maken. Ik pak een van de dipsticks uit de kast – ik heb een voorraadje liggen waar je u tegen zegt – doe de test en leg ‘m vervolgens weg op het plankje in de wc om hem vervolgens straal te vergeten. Vlak voordat we naar ons werk moeten, als ik weer moet plassen – ja jongens, dat moeten we allemaal, sorrrrry voor de TMI – zie ik de test weer liggen. Ik onderdruk de neiging ‘m linea reacta in de prullenbak te kieperen en kijk toch even. Dan zie ik iets wat lijkt op een héél licht tweede streepje. Zo licht alleen, dat we er allebei geen snars van geloven. Dit kan toch gewoon helemaal niet waar zijn? Koen zegt nog dat ik het ding maar gauw weg moet gooien; het is een goedkope dipstick, die zijn vast zo onbetrouwbaar als de pieten.

Ik leg de test weg, weggooien gaat me toch net iets te ver, en ga gewoon naar mijn werk. Naarmate de dag vordert laat het me geen seconde los. Zou het dan toch? Zou het écht zo kunnen zijn? Als ik die middag terug naar huis rijd besluit ik toch gauw even langs de Etos te rijden voor een paar échte – lees: knetterdure! – digitale testen. Als Koen eenmaal thuis is duik ik de wc weer in, gewapend met een glas en een paar doosjes ClearBlue. Ik doe de testen, leg ze op de bank en blijf er bij zitten om ze minutieus in de gaten te houden. Ik bedoel, je weet maar noooit wie ze hier anders zou kunnen manipuleren toch? Haha. Één voor een verschijnen de resultaten. Weer een streepje op de een, een dikke vette plus op de ander en een ‘zwanger, 1-2 weken’ op de laatste. Ik geef een gil, roep Koen en wapper de testen als een bezetene heen en weer voor z’n gezicht. Dit is waargebeurd – nog steeds jammer dat hier geen beeldmateriaal van is. Het is dus écht waar. Ik ben écht zwanger. Waar ik had gedacht dat we zouden huilen van geluk en licht hysterisch zouden worden, gebeurt dat helemaal niet. We blijven allebei verrassend rustig, en weten ons de rest van de avond eigenlijk niet eens echt een houding te geven. Vol ongeloof zijn we, allebei. Ik durf het nog niet echt te geloven.

In de 8 maanden die volgen genieten we met volle teugen van mijn zwangerschap. Vanaf het moment dat we Morris voor de allereerste keer mogen bewonderen tijdens een echo en er ook echt een heel sterk hartje klopt verdwijnen onze zorgen en onzekerheden naar de achtergrond. Vanaf dat moment voelt mijn zwangerschap als een groot feest waar wij iedere dag zelf de slingers op mogen hangen.

En nu is het 1 september 2016; precies één jaar later. Nu mogen we al 17 weken verschrikkelijk genieten van dat kleine kereltje dat ons 366 dagen geleden liet weten dat hij ons papa en mama zou maken. De dag dat hij dat ook daadwerkelijk deed – 05.05.2016 – was de allermooiste van afgelopen jaar, en eigenlijk gewoon inderdaad ook wel de allermooiste van mijn leven, om nog maar even zo’n gezellig cliché’tje uit de kast te trekken. Morris heeft onze wereld compleet op zijn kop gezet, en ons leven voor altijd veranderd. Hij heeft het zó verrijkt.. Dat is niet eens in woorden te vatten. Op 1 september 2015 maakte ik me allerlei voorstellingen van het moederschap. Morris heeft ze allemaal gruwelijk overtroffen. Hij maakt me iedere dag opnieuw zó dankbaar, zielsgelukkig, apetrots, en smoorverliefd. Vandaag precies een jaar geleden begon ons grote avontuur, en ik kan niet wáchten op alle jaren die ons samen wachten.