EEN SPONSORKIND

* Dit artikel betreft een samenwerking

Dat ik een familiemens ben zal voor jullie niet echt een geheim meer zijn. Ik ben het liefste met Koen en de jongens en vind het heel fijn om mijn familie om me heen te hebben. We hebben allebei het geluk dat we terug kunnen kijken op een mooie jeugd met een veilige basis, een thuis om iedere dag na school terug te keren en een mama die op ons wachtte met iets lekkers en een grote kan ranja om onze verhalen aan te horen. Dankzij onze ouders weten we wat onvoorwaardelijke liefde is en precies dat is wat we onze boys ook mee willen geven. Ik vind het extreem verdrietig dat er ook héél veel kinderen op de wereld zijn die dat gevoel niet kennen. Die niet weten wat het is om ‘s avonds ingestopt te worden door iemand die altijd, hoe dan ook, zielsveel van ze houdt. Sinds ik zelf kinderen heb, die ik iedere avond als ik ze toestop en een verhaaltje voorlees zeg hoe geweldig ze zijn, vind ik dat alleen nog maar schrijnender.

En toen kwam kortgeleden de kans voorbij om een kindje te sponsoren, via SOS Kinderdorpen. Best iets waar ik even over na moest denken en wat ik wilde overleggen met Koen. Het hebben van een eigen sponsorkind is voor mij persoonlijk gevoelsmatig toch een beetje een ander verhaal dan maandelijks een bedrag overmaken naar willekeurig goed doel, wat ik overigens ook jaren gedaan heb en nog doe. Jouw goede doel krijgt dan ineens letterlijk een gezichtje en dat maakt de commitment op een of andere manier voor ons toch echt wel anders. Ik ken mezelf en weet hoe ik ben als ik zo’n koppie eenmaal gezien heb: dan wordt loslaten meteen min of meer onmogelijk. Na even overleggen waren we er eigenlijk wel vrij snel uit dat we dit wilden gaan doen. Morris en Benjamin groeien op in relatieve weelde. Het ontbreekt ze aan niets. Ze kunnen straks naar school en hebben in principe alle middelen om een fijne en onbezorgde jeugd te ervaren. Het meeste nog omdat ze opgroeien in een veilig thuis waar ze zichzelf mogen zijn, met een papa en mama die héél veel van hen houden. Dat we niet alle kindjes op de wereld kunnen helpen en onder ons dak op kunnen laten groeien is nou eenmaal waarheid, maar op deze manier kunnen we wél ons steentje bijdragen om het leven van een kind ergens anders op de wereld ook een beetje mooier maken, en dat geeft een goed gevoel.

Nadat we hadden ingestemd kwam al vrij snel de vraag of we voorkeur hadden voor een jongetje of een meisje, voor leeftijdscategorie en voor afkomst; je bent dus vrij om daarin zelf een keuze te maken als je uitgesproken voorkeur hebt, maar het hoeft niet. Vervolgens begint Het Grote Wachten op het welkomstpakket, met daarin heel veel relevante informatie over SOS Kinderdorpen, maar vooral: informatie over het sponsorkind. Wij hebben de dagen echt vooruit gekeken omdat we zo knetterbenieuwd waren naar het mensje wat we zouden gaan sponsoren, en toen de post eenmaal op de mat lag wist ik niet hoe snel ik ‘m open moest scheuren. In de envelop zaten twee boekjes; één meer algemeen boekje over SOS, en één boekje over ons sponsorkind. Een roze boekje met ‘alles over mij’ erop. Meteen toen ik dat opensloeg zagen we het gezichtje van het jongetje wat wij in ieder geval het komende jaar, en hopelijk nog veel langer, gaan sponsoren. Met grote ogen en een ontdeugende lach. Dit klinkt misschien heel gek, en misschien ook niet, maar we waren allebei meteen een beetje verliefd op ‘m. Misschien zullen we hem niet eens ooit écht zien en vast kunnen houden, en misschien ook wel, maar op één of andere manier voelde dat mooie, kleine, kereltje uit Uganda meteen eigen. We hebben zijn foto in de huiskamer neergezet en Morris uitgelegd dat er héél ver hiervandaan een jongetje is die ook een beetje bij ons hoort en die we proberen te helpen om ook een fijn leven te hebben, en daar begrijpt hij natuurlijk met z’n twee jaar concreet nog geen snars van, maar sindsdien loopt hij wel met regelmaat even langs die foto op om naar hem te zwaaien en ‘hooooi Kojo*’ te roepen.

SOS Kinderdorpen is een wereldwijde ontwikkelingsorganisatie die in 133 landen actief is. Ze geloven in de ontwikkeling van kinderen als voorwaarde voor een betere toekomst. Er zijn op de wereld 145 miljoen kinderen die door armoede, ziekte, natuurrampen en oorlog geen ouders of veilig thuis meer hebben, en die dus moeten zien te overleven zonder zorg en bescherming. SOS kinderdorpen gelooft dat familieliefde een primaire levensbehoefte is en gaan dus voor een liefdevol thuis voor ieder kind. Ze ondersteunen kwetsbare families bij het zorgen voor en beschermen van hun kinderen, en geven kinderen die geen familie meer hebben een nieuw thuis in een SOS kinderdorp. De bijdrage die wij maandelijks doen komt ten goede aan Kojo en zijn SOS familie, aan het SOS kinderdorp waar hij woont, en aan de gemeenschap als zijnde zijn directe omgeving. We ontvangen in ieder geval geval twee keer per jaar post rechtstreeks uit het kinderdorp, en als Kojo daar behoefte aan heeft mag hij ook regelmatiger post versturen. Wij mogen hem in ieder geval zo vaak we willen schrijven. Grote cadeau’s opsturen wordt in principe afgeraden vanwege de locatie van het dorp en de kans dat dat Kojo ook daadwerkelijk bereikt, maar een ‘normale’ envelop met een brief en bijvoorbeeld wat stickers kan altijd, dus daar maken we dankbaar gebruik van. Als je ervoor kiest een kindje te sponsoren verplicht dat je verder niet tot het opbouwen van een band met je sponsorkind. Het hóeft allemaal niet; het mág wel.

Ik ga jullie de komende periode op de hoogte houden van hoe het sponsoren van Kojo precies vorm krijgt. We zijn zelf ook echt heel benieuwd hoe het zich zal ontwikkelen. Zal hij ons post willen sturen, of juist helemaal niet? En hoe zal het hem verder vergaan? We gaan het meemaken. De eerste stickers en kleurplaten liggen in ieder geval al in de brievenbus. Onderweg naar Uganda.

*Vanwege privacyredenen mogen we de echte naam van ons sponsorkind niet delen; daarom gebruiken we de naam Kojo als we over hem praten!