‘HOE DOE JIJ HET TOCH?’

Het is zonder twijfel de meest gestelde vraag van de afgelopen paar maanden. ‘Hoe doe jij het toch?’ Hoe krijg je het allemaal voor elkaar? Hoe is het mogelijk dat jullie er iedere dag in alle vroegte bij zitten alsof je naar een etentje moet? Dat je huis nooit een bende is? Dat het eten ‘s avonds klaar staat als Koen thuis komt van zijn werk? Dat die kinderen altijd zo vrolijk zijn? Dat jij naast je gezin en je huishouden óók nog een baan, een blog en een webshop hebt? Gaat het écht allemaal vanzelf? Vaak volgt er op die vragen ook een antwoord. Over het algemeen is dat er altijd een uit twee opties. Óf ik krijg een lief compliment, of een opmerking over dat hetgeen ik deel niet de waarheid over het moederschap is.

Jullie hebben het me al eerder horen zeggen, dus vandaag doe ik dat nog één laatste keer, maar van alleen al die term; ‘de waarheid over het moederschap’, gaan mijn nekharen met z’n allen tegelijk overeind staan en schieten de grijze haren als paddenstoelen uit de grond. Serieus, ik word er zo kriegel van. De waarheid over het moederschap bestaat niet. We ervaren het allemaal op onze eigen manier en hebben allemaal onze eigen realiteit. Voor de een zal die er iets rooskleuriger uit zien dan voor de ander, maar wat jullie zien, hier op mijn site en op mijn Instagramaccount, is die van mij. Mijn waarheid. Ik kan me er alles bij voorstellen dat die niet voor iedereen herkenbaar is – gelukkig maar ook, want hoe eentonig zou de wereld eruit zien als we allemaal hetzelfde leven zouden leiden? – maar dit is mijn leven. Als werkende jonge moeder van twee jongens onder de twee, als vrouw van, als vriendin, als dochter, als zus, als ondernemer en als blogger. Met hoogte- en dieptepunten. Je kunt het bloedsaai vinden, of juist niet, herkenbaar of juist van een compleet andere planeet, te perfect of reteburgerlijk; ik ben heel blij met dat het is zoals het is.

Ik vind het moederschap niet zwaar. Er zijn echt wel momenten dat ik het pittig vind hoor. Als Koen ‘s avonds is trainen en ik het hele avondritueel in m’n uppie moet doen, van badderen tot voeding van Benjamin, tegelijkertijd Morris ‘n boekje voorlezen en de boys in bed leggen, ben ik ook iedere keer weer blij als het me gelukt is twee tevreden kinderen naar bed te brengen. Als ik op vakantie bij een Duitse huisarts zit omdat allebei mijn kinderen de longen uit hun lijf hoesten en ze flinke bronchitis blijken te hebben, vind ik dat ook pittig en baal als een stekker dat ik wéér te laat ben aan gegaan. Als ik op maandag de hele dag heb gewerkt, we allemaal moeten eten, de kindjes in bad en naar bed moeten, er een weekendplog in elkaar gezet moet voor de volgende dag, de was nog in ‘t machine zit, er nog bestellingen ingepakt moeten worden en ik eigenlijk ook best eens een avond met Koen op de bank zou willen zitten zónder laptop en telefoon, hoor je mij echt niet roepen dat ik het er allemaal even op mijn sloffen bij doe. Het is af en toe hard werken, zeker weten. Maar zwaar? Ik zou mijn kinderen écht tekort doen als ik zou zeggen dat het dat voor mij is. 

De jongens slapen vanaf het begin door, zitten in een lekker ritme, zijn gezond, kunnen zichzelf goed vermaken en zijn over het algemeen allebei heel lief. Ik heb een man die me helpt waar hij kan, en familie waar ik altijd op terug kan vallen. Wat zou er dan zwaar moeten zijn nu? Dat Benjamin zichzelf en mij te pas en te onpas volledig onderspuugt? Dat Morris heeft ontdekt hoe hij ‘nee’ moet zeggen en hij eens in de zoveel tijd een driftbui heeft, inclusief zichzelf heel theatraal op de vloer gooien en huilen met lange uithalen? Leuk is anders, maar het hoort erbij. In Benjamin’s geval trek ik een ander shirt aan, in Morris’ geval tel ik tot tien en wacht ik tot het over is. Zolang dat alles is denk ik echt dat ik niet mag klagen. En dat ga ik dus ook niet doen. Naast dat ik vrij weinig te klagen héb, zit het ook nog eens compleet niet in mijn aard. Ik ben van karakter behoorlijk positief, kan intens genieten van hele kleine dingen, ervaar iets niet snel als lastig of zwaar en vind het leven vooral heel leuk. Ik heb ook wel eens mijn momenten, vind het – zoals ik al zei – allemaal echt wel eens even keihard op mijn tanden bijten, en ben daar heus eerlijk over, maar dan wel op mijn eigen positieve manier. Vind ik daarmee dat iemand anders niet mag klagen? Of dat er iets mis mee is? Integendeel zelfs. Een potje klagen kan heerlijk zijn, en als er wat met je kinderen is – van slecht slapen tot slecht eten tot gezondheidsstruggles – of als het je gewoon zelf zwaarder valt om welke reden dan ook, kan ik me er alles bij voorstellen dat je geen zin hebt om Piet Positief uit te hangen. Ik vind vooral dat iedereen lekker moet doen waar ie zich goed bij voelt. Én, heel eerlijk: ik vind het wél jammer dat het een soort van normaal is om onafgebroken te roepen hoe zwaar je het allemaal vindt, maar dat je meteen een post-itje met ‘leugenaar’ op je voorhoofd geplakt krijgt als je dat anders ervaart. Waarom kan er niet gewoon ruimte zijn voor allebei? 

Het is een gegeven dat je die driftbuien van Morris niet voorbij ziet komen online. Dat ik er geen complete artikelen aan wijd als Koen en ik bonje hebben. Dat je die momenten niet altijd ziet, wil niet zeggen dat ze er niet zijn, maar ik blijf erbij dat mijn blog vooral iets van mij is, en ik kies er heel bewust voor dat soort dingen niet tot in detail te delen. Gewoon omdat ik het te persoonlijk vind. Omdat ik niet wil dat Morris over tien jaar foto’s of video’s onder z’n neus geschoven krijgt waar hij zich voor zou kunnen schamen. En ook omdat ik mijn site een positief platform wil houden. Misschien zou het voor sommigen herkenbaarder zijn als ik het wél liet zien, maar voor mij voegt het niets toe. Ik vind het moederschap vooral heel mooi. Een uitdaging, die af en toe echt wel heel pittig-, maar vooral heel leuk is. Die boodschap draag ik liever uit dan dat ik voor de 274e keer een foto van een ondergekotst shirt laat zien. Ik bedoel; daar wordt toch geen mens vrolijk van? 

Hoe ik het dan allemaal doe? Om heel eerlijk te zijn weet ik het zelf af en toe niet eens. Laat ik voorop stellen dat het allemaal echt niet vanzelf gaat. Ik werk me op het moment de spreekwoordelijke ballen uit de broek. Of blouse, in dit geval. De afgelopen weken waren zelfs een beetje teveel van het goede. Alle avonden tot na middernacht werken omdat er gewoon niet meer uren in een dag zitten breekt op den duur op en daar wordt niemand een leuker mens van. De balans was even ver te zoeken, maar dat trekt nu alweer bij. Ik denk dat het vooral allemaal lukt omdat het goed gaat met de jongens. Ze slapen ‘s ochtends vaak tot op z’n vroegst 8:30 uur, dus voor die tijd zorg ik altijd dat ik zelf helemaal klaar ben en dat ik de was heb gedaan. Dan begin ik al met een voorsprongetje. Ik heb ondertussen iemand die één keer in de week de grote dingen komt poetsen, zodat ik die onrust in ieder geval niet voel en ik het zelf alleen maar bij hoef te houden, en dat is ook een gouden zet geweest. Daarbij scheelt het dat ik zelf weinig slaap nodig heb (de slaapstruggles zijn helaas weer terug van weggeweest) en dat ik sowieso weinig rust in mijn kont heb om niks te doen, maar dat wisten jullie al. Belangrijkste is dat ik het gewoon allemaal heel leuk vind. En zolang dat zo is, vinden we wel een manier.

Een eenduidig antwoord op hoe ik het allemaal doe is er dus niet. Ik geloof dat dat de moraal van het – ondertussen behoorlijk lange – verhaal is. Er is geen gouden tip, en eigenlijk doe ik maar wat. Ik doe m’n best, zoals we dat allemaal doen. Ik probeer een lieve mama te zijn voor de boys, een leuke vrouw voor Koen, mijn werk niet af te raffelen, iedere dag te uploaden op de blog, de webshop te blijven ontwikkelen, actief genoeg te zijn op social media en thuis alles lekker draaiende te houden. Negen van de tien dagen gaat dat top, en af en toe zit er ook eentje tussen dat ik van voor niet weet of ik van achter nog wel leef en andersom, en ik wel kan janken omdat ik ineens het gevoel heb dat mijn schouders niet breed genoeg zijn om alle verantwoordelijkheid te dragen. En ook dat is oké. Hoort vast allemaal bij dat avontuur dat Het Moederschap heet.