IK STOND ERBIJ EN IK KEEK ERNAAR

Maandag is mijn werkdag. Dan ben ik op kantoor met Benjamin omdat hij nog borstvoeding krijgt, en is Morris bij Joke en Harald. Dat is altijd zo, al maanden, en dat gaat hartstikke goed. Afgelopen maandag zag de dag er anders uit. Joke en Harald waren met vakantie, dus ik zou een dag thuiswerken met de jongens, zoals we dat op dinsdag ook altijd doen. Hartstikke prima; niks mis mee. Het was mooi weer, we hadden de hele dag de schuifpui open en Morris speelde lekker in de tuin terwijl ik werkte. Toch liep onze maandag anders dan ik ‘s ochtends toen ik opstond had bedacht..

Ik breng de jongens altijd allebei tegelijk naar bed voor hun middagslaapje. Dan heb ik een paar uur om wat in huis te doen, of dus, zoals vandaag, om even keihard door te werken. Dat werkt voor ons perfect! Vandaag is het niet anders. Ik ga met de jongens naar boven; Morris voorop, ik met Benjamin op de arm er achteraan. Morris is heel erg moe en vindt het duidelijk prima om te gaan slapen. Daar ben ik blij mee, want dat is de afgelopen week ook wel eens anders geweest. Benjamin is nog niet zo moe, dus die leg ik even te spelen op onze slaapkamer met wat speelgoed. Die vermaakt zich prima! Ik ga met Morris naar zijn slaapkamer en leg hem op de commode om zijn luier te verschonen en kleertjes uit te trekken. Vervolgens zet ik hem rechtop. Dat doen we altijd. Hij gaat dan zitten met zijn beentjes over de rand terwijl ik zijn slaapzak pak. Ondertussen zingen we een liedje en zit Morris vaak te klappen. Vandaag gaat het niet anders. Morris zit op de commode terwijl ik me omdraai om zijn slaapzak van zijn bedrand te pakken. En dat is waar het fout gaat, want terwijl ik met mijn rug naar hem toe sta hoor ik een harde klap. Ik kijk om en zie hem naast de commode liggen, op zijn buik. Hij huilt niet en zegt meteen ‘mammie auw, Morris pijn’. Ik heb ooit gehoord dat je een kind nooit meteen op mag pakken als het gevallen is, dus ik check eerst of hij helemaal wakker is, of er nergens bloed is en of hij alles beweegt. Hij beweegt zijn benen, er is nergens bloed en hij geeft duidelijk aan waar het zeer doet. Ik neem hem in mijn armen en hij blijft ‘pijn mammie’ zeggen.

Ik neem hem mee naar onze slaapkamer en zet hem op bed. Benjamin ligt er ondertussen bij en kijkt ernaar. Ik vind dat Morris een beetje suffig uit zijn ogen kijkt, maar ik weet niet of het aan de val ligt of aan het feit dat hij gewoon heel erg moe is. Hij weet zijn naam, hij weet dat ik mama Mies ben en dat papa Koen heet, en dat die kleine baby op dat bed Benjamin heet weet hij me ook feilloos te vertellen. In een eerste reactie bel ik mama voor advies: zij heeft tenslotte al twee kinderen groot gebracht en met name met Robin al meer dan eens bij de dokter gezeten nadat hij een smakkerd maakte. We facetimen, en mam denkt ook dat hij vooral erg moe is. Hij moet zelfs lachen als hij opi op de Facetime ziet en lijkt niet per se heel erg onder de indruk. Als ik vraag hoe het gaat zegt hij steeds dat het allemaal goed is, maar hij weigert wel zijn linkerarm te gebruiken. Hij beweegt zijn hand en zijn arm, maar ik zie ook dat zijn pols een beetje dik begint te worden en hij wil niets vastpakken met zijn handje. Omdat hij alles wel beweegt hoop ik op dat moment eigenlijk dat het om een kleine kneuzing gaat en dat het zo wel minder wordt, en omdat Morris verder zelf ook zo rustig is weet ik niet zo heel goed hoe of wat. Ik besluit hem zijn slaapzakje aan te doen en gewoon even in bed te leggen, om zometeen weer verder te kijken. Hij is doodmoe en valt op mijn arm al in slaap. Achteraf voel ik me hier ZO lullig om – want wie legt zijn kind nou zo in bed? – maar op dat moment lijkt het echt de goede beslissing. Eenmaal in bed is de slaap meteen weer uit, en blijft Morris praten over ‘auw’. Mama is ondertussen ook bij ons omdat ze het toch niet helemaal vertrouwde en komt kijken of ze me ergens mee kan helpen. Ik voel op zijn pols een knobbel waar geen knobbel hoort te zitten, en als ik hem daar vastpak roept hij het uit van de pijn. Als zijn polsje dan ook alsmaar dikker wordt besluit ik toch even te overleggen met de huisarts.

Die verwacht ook geen schokkende dingen, omdat Morris verder wel vrolijk is en goed aanspreekbaar, maar hij wil hem toch graag even zien. Morris’ commode is een ladekast van Ikea die met z’n 75 centimeter precies 25 centimeter lager is dan een normale commode: ik wéét dat er niet per se iets aan de hand hoeft te zijn, maar ik ken Morris ondertussen ook goed genoeg om te weten dat hij gewoon eigenlijk nooit huilt van de pijn, dus dat dat geen leidraad is, en dat hij wel goed in staat is het aan te geven als hij ergens wat voelt. Mam blijft bij Benjamin en ik ga met Morris richting de huisarts. Het is typisch hoe dat moedergevoel werkt, maar ergens weet ik gewoon dat het niet oké is. Ik bel Koen onderweg naar de dokter al op om te zeggen dat ik het gevoel heb dat zijn pols gebroken is, maar ik probeer de boel te relativeren en zeg dat het ook goed een kneuzinkje kan zijn. De dokter heeft het binnen twee tellen gezien en stuurt ons door naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken. Morris en ik zijn nog steeds met zijn tweetjes en hij geeft de hele tijd geen kik. Hij is zo moe dat ik hem overal naartoe draag en hij af en toe bijna in slaap valt op mijn schouder: zó niks voor hem. Bij Radiologie moeten we even wachten, en het maken van de foto vindt hij helemaal niks. Hij zit op mijn schoot, maar dat loden schort wat ik aan moet bevalt hem voor geen cent, dus ik ben blij als de foto’s gemaakt zijn. De radioloog bevestigt meteen wat we al dachten: zijn pols is gebroken.

Koen is er ondertussen ook, en heel eerlijk: ik kan wel janken. Ik kan mijn gevoel altijd heel behoorlijk uitschakelen en gewoon handelen in kwesties als deze, maar echt, ik voel me zó ruk en intens schuldig dat ik er met mijn neus bovenop stond en het niet heb kunnen voorkomen. Morris zit iedere dag vier keer op die commode. Als ik hem ‘s ochtends uit bed haal, ‘s middags voor hij gaat slapen en daarna als hij wakker wordt weer, en ‘s avonds voor het naar bed gaan. Vier keer. Hij weet dat hij geen gekke capriolen uit moet halen omdat dat gevaarlijk is, maar toch is er iets geweest waardoor hij het deze keer wel heeft gedaan en dat is niemand behalve mij kwalijk te nemen. Ik had ervoor moeten zorgen dat het überhaupt zo ver niet kon komen. Het gaat áltijd goed, iedereen die mijn site volgt en weet hoe zijn kamertje eruit ziet weet ook dat zijn bed en commode maar een armlengte uit elkaar staan, maar blijkbaar was het deze keer toch te ver..

Van de afdeling Radiologie moeten we door naar de Spoedeisende omdat het inmiddels een paar minuten over vijf is en de mensen op de gipskamer naar huis zijn. Daar wordt hij van top tot teen nagekeken, moet ik het verhaal nog een keer duidelijk vertellen – pas later als we thuis zijn begrijp ik waarom dat is! – en krijgt hij uiteindelijk zijn gips. We moeten de volgende dag nog terugkomen voor ander gips, want omdat we er dus net na vijf waren kon er geen kunststof gips omheen en dat kalk gips is best zwaar voor zo’n klein mensje. Inmiddels zit dat goede gips er wel omheen en over drie weken, net voor zijn tweede verjaardag, mag het eraf en moet het allemaal weer genezen zijn. 

Ik ben ondertussen van de ergste schrik bekomen, maar voel me nog steeds echt een loedermoeder tot en met. Morris is geen durfal. Hij klimt nergens op of af, gewoon omdat hij daar te bangig voor is. Ik heb hem altijd in mijn vizier en toch is hij zo van die commode afgekukeld waar ik bij stond. Ik word zelf bijna 25 en heb van m’n levensdagen nog niks gebroken – afkloppen dus – en hij is nog niet eens twee en loopt nu al met z’n gipsen polsje. Ik weet dat er ergere dingen zijn hoor, het is tenslotte ‘maar’ een pols en het geneest allemaal weer, maar leuk is anders. Morris zelf lijkt nog altijd niet echt onder de indruk. Hij speelt, is de hele tijd vrolijk en lijkt nauwelijks door te hebben dat er iets anders is. Af en toe komt hij bij me en zegt hij dat hij pijn heeft, maar dat duurt vaak maar even. Hij weigert zijn linkerhandje wel nog te gebruiken en wil ook niet zelf de trap op, maar ik verwacht dat dat vanzelf over zal aan als hij eenmaal gewend is. Hij weet trouwens wel heel goed dat hij een ongelukje heeft gehad. Als hij op de commode zit wijst hij naar zijn arm en daarna naar de plek waar hij viel en zegt hij ‘Morris auw, Morris hondje (hij viel precies naast de deurstopper in de vorm van een hond, en dat heeft hij blijkbaar meteen gezien toen hij daar lag), mama Morris pakken, baby bed toe’. Een exacte samenvatting van wat er gebeurd is in dreumestaal.

Een ongelukje zit dus echt in een klein hoekje.. Ik weet dat dit soort dingen gebeuren, en dat het ongetwijfeld niet de laatste keer is geweest dat hij zich zo bezeerd heeft, maar het voelt wel écht heel vervelend. Hebben jullie wel eens zoiets meegemaakt? Gedeelde smart is halve smart toch;)?

Bedankt voor het lezen!