MIJN VERLOF ZIT EROP!

Het is vandaag donderdag 30 november. Officieel de laatste dag van mijn verlof! Vrijdag was altijd mijn vrije dag en dat blijft ie dus ook na mijn verlof, maar maandag moet ik weer aan de slag. Of moet ik ‘mag’ zeggen? Na zestien weken thuis met de jongens gaat het echte leven weer beginnen. Back to reality. Terug naar het werkende leven. Als moeder van twéé kinderen. Toen ik in augustus vorig jaar weer ging werken na mijn eerste zwangerschapsverlof stond ik te springen. Ik heb mijn zwangerschapsverlof deze tweede keer onwijs anders ervaren dan de eerste keer, en hoewel ik het niet erg vind om na het weekend weer aan de slag te gaan, ervaar ik ook dát deze keer anders. Ik vind mijn baan heel erg leuk, en hoewel het wel eens ter sprake is gekomen wil ik écht niet stoppen met werken. Daarvoor heb ik er teveel plezier in. Toch neemt dat niet weg dat ik best even drie keer moet slikken bij het idee dat het al bijna maandag is.

Toen ik voor de eerste keer met zwangerschapsverlof ging vond ik het verschrikkelijk. En dat is nog een understatement. Vrij zijn als iedereen moet werken en er nog geen baby is vond ik dus echt geen hout aan. Toen Morris eenmaal geboren was en we samen waren genoot ik met volle teugen, maar was ik ook zo rusteloos als maar zijn kan. Hele dagen op pad samen, alles aangrijpen om maar bezig te blijven en vooral heel weinig rust houden. Ik nam me voor dat een tweede keer anders te doen. Voor de bevalling op de bank te kruipen met een dekentje, Netflix te herontdekken en thee en chocola tot mijn beste vrienden te bombarderen. Dat is me niet helemaal gelukt. Goede voornemens en ik; wij gaan niet zo lekker samen. Ik ben niet gemaakt om overdag op de bank te liggen en Netflix kan me ook niet echt bekoren. Geen geduld om stil te zitten, en al helemaaal niet om in een serie te blijven hangen. The Mentalist vond ik heaven, en waarom Gossipgirl ooit gestopt is is mij nog steeds een raadsel, maar verder ben ik dus niet gekomen. Dat met die chocola als beste vriend is trouwens lekker gegaan, maar dat terzijde. Het genieten van mijn verlof is deze keer wél onwijs gelukt.

Ik ben me sinds Benjamin er is veel bewuster van het feit dat we niet weten hoe vaak we deze bijzondere periode nog mee mogen maken. Na Morris’ geboorte was het allemaal heel simpel: we zouden geen anticonceptie gaan gebruiken en maar gewoon zien hoe het zou lopen, in de hoop dat we hem snel een broertje of zusje zouden kunnen geven. Na zeven maanden was ik opnieuw zwanger en begon het hele traject weer van voor af aan. Deze keer is dat anders. We weten nog niet hoe de toekomst er uit zal zien. We hopen echt wel heel erg nog een of twee kindjes aan ons gezin toe te mogen voegen, maar wanneer? Dat ligt deze keer niet zo vast als nadat we voor de eerste keer ouders werden, in de zin van dat we het gewoon nog niet zo weten. Voor nu zijn we vooral méga blij met twee gezonde kinderen en met dat we allebei de keren zo’n geweldige start hebben gehad, en willen we eigenlijk ‘gewoon’ even genieten van dat het is zoals het is. En daar is weer helemaal niks ‘gewoon’ aan. Ik heb de afgelopen weken dus ontzettend genoten van het thuis zijn met de boys. Van het niks moeten, hele dagen binnen zijn met z’n drietjes – daar leende het herfstige weer zich ook uitstekend voor – en vooral tijd samen doorbrengen. De onrust die ik eerder altijd voelde, de drang om maar vooral heel erg bezig te blijven en de deur uit te gaan, was er deze keer helemaal niet. Ik heb de momenten met z’n drieën (ook met z’n vieren uiteraard, maar de boys en ik zijn nou eenmaal 90% van de tijd met z’n drietjes) ontzettend bewust meegemaakt en in me opgenomen en daar ben ik nu al blij mee. Krijg ik straks in ieder geval niet het gevoel dat ik er niet genoeg van genoten heb.

Met dat ik maandag weer terug ga werken sluiten we voor mijn gevoel echt iets af, en dat vind ik dus best wel een beetje heftig. Een dingetje, zeg maar. Ik weet dat het er bij hoort en ik vind het leuk om weer aan de slag te gaan, maar ik kan nog nauwelijks geloven dat het dus echt zo snel gegaan is allemaal. Dat mijn kleine man vandaag alweer drie maanden bij ons is. Dat mijn tweede zwangerschap, bevalling en kraamperiode voorbij zijn en nooit meer terug komen en dat vanaf nu het echte leven weer begint, maar dan als gezin van vier en moeder van twee. Dat ons leven eigenlijk zo hetzelfde is gebleven, terwijl het ook zo wezenlijk en voor altijd veranderd is.

Qua opvang hebben we het net zo geregeld als met Morris destijds. Ik blijf tweeënhalve dag werken, waarvan één dag thuis. Als ik maandag de hele dag naar kantoor ga, gaat Benjamin met me mee zolang hij overdag nog voedingen krijgt. Dat vind ik heel erg fijn! We zullen zien hoe het gaat bevallen. 20 uur werken voor de zaak, mijn bedrijfje met Robin, de site, het huishouden, ons sociale leven en bovenal de zorg voor ons gezin.. Genoeg te doen, zou je zo denken. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn. Ik ga jullie mee nemen in mijn leven als werkende mama, maar eerst ga ik nog een páár dagen volle bak genieten. Nog heel even, en dan zit het er écht op.

Hoe vonden jullie het om weer aan het werk te gaan na je verlof? Bedankt voor het lezen!