MORRIS IS 4 JAAR!

Lieve Morris,

Je weet het inmiddels wel, geloof ik. Ieder jaar op je verjaardag schrijf ik jou een brief. Een stuk tekst recht uit mijn hart, waarvan ik een deel aan de wereld laat lezen, omdat er precies niks geheim is aan mijn liefde voor jou, en een ander deel, een stukje voor alleen jou en mij, mee in een envelop gaat voor als je later groot bent. Als je later groot bent.. Toen je vier jaar geleden, op 5 mei 2016, na een droom van een bevalling op mijn borst werd gelegd, leek ‘als je later groot bent’ nog lichtjaren van ons verwijderd. Je was zo ontzettend klein, en fijntjes, en ik had het gevoel alle tijd te hebben. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is. Dat alle clichés met betrekking tot die tijd kloppen. Hij vliegt. Vandaag is het 5 mei 2020 en word jij, mijn oudste zoon, vier jaar. Voor het eerst sinds ik mama ben, ben ik emotioneel over één van jullie verjaardagen.

Normaal gesproken is ze best flink, die moeder van jou, maar de afgelopen dagen was daar weinig van te merken. Sterker nog: ik hing huilend de slingers op, vrijdagavond. Als jij groot genoeg bent om deze brieven te begrijpen ga je waarschijnlijk lachen als je dit leest. Weinig stoer aan, zo’n jankende moeder. Maar het waren geen tranen van verdriet hoor. Meer van ongeloof. Van besef. Van trots vooral ook. Van ongeloof dat de vier jaar waarvan ik ooit dacht dat ze zó lang zouden duren, nu al voorbij zijn. Ik weet nog dat je ik tijdens de eerste week met jou letterlijk dacht: vier jaar duurt ZO lang. Maar mensenkinderen, daar blijkt precies niks van te kloppen. Vier jaar is helemaal niet lang. Vier jaar lijkt in drie keer knipperen voorbij. En daarmee kwam ook het besef: het gaat allemaal zo snel. Je wordt zo verschrikkelijk snel groot. Ik zie je groeien waar ik bij sta, je lijkt je met de seconde verder te ontwikkelen, ik ben zo ontzettend trots op jou, op het mensje dat jij bent, en deze verjaardag voelt voor het eerst als een einde en een nieuw begin ineen.

Het einde van vier jaar zo goed als onafgebroken samen. Je baby- dreumes- en peutertijd is zometeen écht voorbij. Je mag straks naar school. Ik moet je laten gaan. Heel eerlijk: dat valt me niet mee. Jij kijkt er intens naar uit, hoewel je het ook heel moeilijk vindt dat je je broertje niet met je mee mag nemen, maar je verheugt je op de grote school, op vriendjes maken, op leren. En op al die dingen verheug ik me ook. Echt. En ik vind het ook een ding. Ik vind het lastig om je los te laten. Jouw gezelschap, hier thuis bij mij, vind ik zo ontzettend fijn. Ik geniet zo intens van jouw aanwezigheid. Van je lieve, zorgzame, wijze karakter. Van de gesprekjes die ik met je kan voeren, waarin ik soms bijna vergeet dat je toch echt pas vier jaar bent. Ik vind het lastig dat onze vrijdag boodschappendag, de dag die de afgelopen jaren heilig was voor ons drieën, met boodschappen, een rondje dorp, samen lunchen, af en toe naar de markt en naar de bibliotheek, zometeen verdwijnt.

Het lijken kleine, onbenullige dingen, maar die dag, met jou en je broertje, was voor mij zo bijzonder. Wat voelde ik me rijk als ik met jullie door de supermarkt liep, eerst met jou in het karretje en Benjamin in de draagzak, later met Benjamin in de kar en jou naast met me je eigen karretje, en nu, jullie allebei met je eigen karretje en ik met mijn grote kar achter jullie aan. En als we dan bij Floryn zaten, met z’n drietjes, jullie tegenover me, ieder een verse jus en een worstenbroodje.. Zelf besteld, want dat kun je zo netjes dat ik je het met liefde laat doen. Iedere keer een nieuwe fase. Het klinkt als niets, en misschien is het simpel, maar wat ben ik trots dat we de kleine dingen alledrie zo waarderen. De afgelopen acht weken brachten we samen door. In quarantaine. Door het coronavirus mochten Benjamin en jij niet naar juffrouw Annelies en niet naar jullie opa’s en oma’s, en papa en ik niet naar het werk. Dus we waren thuis. Op elkaar aangewezen. Jij en Benjamin, en papa en ik. Mijn klavertje vier. Ondanks de nare omstandigheden – daar leg ik je als je groot bent meer over uit – waren, en zijn, het voor ons als gezin prachtige weken. Écht samen. Het voelt als een heel groot geluk bij een heel groot ongeluk dat dit uitgerekend nu zo was. Dat we jouw tijd thuis bij mij zo af hebben kunnen sluiten. Met meer dan honderd potjes kwartet, heel veel tosti’s in de zon en oneindig veel knuffels.

Heel soms vraag ik me af of ik wel genoeg genoten heb. Of ik niet te veel heb gewerkt. Of ik me wel bewust genoeg was van onze tijd samen. Maar dat zijn stomme vragen. Die brengen niets. En daarbij weet ik diep van binnen dat het zo is. Ik weet dat ik er alles aan heb gedaan om de eerste vier jaar van jouw leven heel mooi te maken, en ik ben vooral compleet overtuigd van hoe liefdevol ze waren. Van dat jij je iedere dag van je leven tot nu toe intens geliefd hebt gevoeld. Want dat ben je. Jij was zó ontzettend gewenst. Ik wilde zó graag moeder worden. Je papa en ik zaten vrijdagavond samen op de bank, naar de slingers in de kamer te kijken, naar de posters met jouw koppie op de muur, en toen zeiden we tegen elkaar: ‘dat je bedenkt dat je samen een kind wilt is één ding. Dat je ervoor kiest om samen ouders te worden, en dat dan lukt, dat is al heel bijzonder. Maar dat je dan een kind als jij krijgt.. dat voelt oprecht als een godsgeschenk.’

Het einde van een tijdperk dus. Maar ook een nieuw begin. Het begin van je schooltijd, die nog heel lang zal duren. Het begin van heel veel leren, en van groeien, van je ontwikkeling op heel veel andere vlakken. Het begin van een leven waarin je met het jaar meer op je eigen benen zal gaan staan. Ik weet dat dat goed gaat komen. Ik heb een grenzeloos, eindeloos geloof in jou. Echt. Je bent een sterk jongetje, met een goed hart. Je bent zó verschrikkelijk lief. Voor ons, voor Benjamin, voor je opa’s en oma’s, voor alle mensen om je heen. Je bent gevoelig, je kunt intens genieten van kleine dingen. Van een spelletje, van de zon – dan zie ik je zitten aan je picknicktafel met je oogjes dicht en de zon op je gezicht – en van de vriendschap met je broertje. En je hebt ook echt je buien. Natuurlijk. Net als ieder kind. Je kunt intens verdrietig zijn als de dingen niet gaan zoals je dacht. Of als het teveel van alles in één keer is en je niet weet wat je met jezelf aan moet. Dan laat je je door niemand troosten. Behalve door mij. Misschien omdat je weet dat ik je snap. Dat ik zo vaak voel wat jij voelt. Dat ik aan één blik van jou genoeg heb. De band die wij hebben is met geen pen te beschrijven. Letterlijk niet. Ik zal je misschien wel nooit uit kunnen leggen wat ik voel als ik naar jou kijk. Je was mijn grootste wens, en je bent mijn grootste droom.

Het liefst zou ik straks met je mee naar binnen sluipen op school. Als een onzichtbaar figuur met je meegaan, om je te kunnen troosten als dat nodig is, om je te beschermen tegen nare invloeden van buitenaf, of om mijn hand op je schouder te kunnen leggen, gewoon om je het gevoel te geven dat ik er ben. Maar ik weet dat het niet nodig is. Je kunt het alleen, en jij weet dat ik er ben. Als je ‘s avonds in bed ligt en ik je een kus komen geven vouw je altijd jouw kleine handje in die van mij, leg je hem op je hart en zeg je: ‘als ik jou niet kan zien ben je altijd hier toch mama?’ En precies zo is het. Zelfs als je me niet kunt zien ben ik altijd dichtbij. Waar je ook gaat, hoe oud je ook mag worden, waar het leven je ook zal brengen. Ik ben bij jou. En ik draag jou in míjn hart altijd heel dicht bij mij.

Happy birthday, aller-, aller-, allerliefste Morris Robbie. Wat ben ik trots dat jij mijn zoon bent. Ik hou van jou. Onvoorwaardelijk. Allesomvattend. Oneindig keer, naar de maan, en net zo vaak weer terug.

Heel veel liefs, mama