NEGEN MAANDEN IN, NEGEN MAANDEN UIT!
Benjamin was afgelopen week precies net zo lang bij ons als hij in mijn buik heeft gezeten. 38 weken en vijf dagen, duurde mijn zwangerschap. Inmiddels is hij dus precies zo lang op de wereld. Ik kan er niet over uit dat er negen maanden voorbij zijn. Met Morris vond ik de tijd snel gaan; met Benjamin lijkt hij al helemaal voorbij te vliegen. Mijn bevalling ligt negen maanden achter ons, ik ben negen maanden mama van twee zoons en we zijn negen maanden een gezin van vier. Het leek me tijd voor een update. Hoe is het met Benjamin? Hoe gaat het met zijn reflux en hoe is zijn ritme nu?
Negen maanden geleden zette ik een klein kereltje van 51 centimeter en ruim 3600 gram op de wereld. Een minimensje met een rond bolletje die zich meteen op zijn plek voelde in ons gezin. Hij maakte ons voor de tweede keer papa en mama, en Morris de liefste grote broer ever. Van dat allemaal is sinds die eerste dag niks veranderd. Hij was en is een heel tevreden baby die ons in die negen maanden op deze wereld nog geen gebroken nacht heeft opgeleverd, en geloof me, ik weet dat dat belachelijk is. Benjamin is een blije baby, een goede slaper en een nog betere eter. Hij krijgt nog twee keer per dag borstvoeding, ‘s ochtends en ‘s avonds voor het slapengaan. Daarover volgt later nog een uitgebreid artikel. Verder drinkt hij de hele dag water en thee, eet hij ‘s ochtends en ‘s middags twee boterhammen, en ‘s avonds het liefste pasta of risotto die ik zelf voor hem maak. Hij vindt veel lekker maar heeft wel een duidelijke voorkeur! Als het ‘m niet zint probeert ie de lepel uit onze hand te slaan of houdt hij z’n lippen stijf op elkaar. Vaak geven we hem dan een kleine portie van wat wij zelf eten: dat lust hij altijd. Tussendoor eet hij komkommer alsof zijn leven ervan afhangt, en minimaal twee stuks fruit. Van wat we erin stoppen komt er nog altijd een groot deel ook weer uit door zijn spugen. Daar is hij inmiddels al een paar keer voor gezien, maar met zijn vorm van ongecompliceerde reflux is het niet nodig medicijnen te nemen. Zolang hij – zij het wat langzamer dan zijn broer – goed groeit, zich goed ontwikkelt en tevreden is, hoort dat spugen er nou eenmaal een beetje bij in Benjamin’s geval. Dat ik hem al negen maanden lang minimaal één keer, maar vaker twee of drie keer per dag schone kleren aan moet trekken nemen we dus op de koop toe.
Benjamin is een ritmekind, maar minder dan Morris dat destijds was. Overdag doet hij als we thuis zijn twee slaapjes, één van ongeveer 10:30uur tot 12:30uur, en één van 14:30uur tot 17:00uur – tegelijk met Morris – maar als we bijvoorbeeld in de ochtend op pad zijn slaat hij zijn dutje ook nog wel eens over en dan is het ook prima. In de auto slaapt hij niet gemakkelijk, en in de kinderwagen moet ik ook eerst driehonderd rondjes wandelen voor hij het opgeeft, maar dat is prima: hij slaapt als hij moe is, en als hij niet wil, dan niet. Dat dutje in de middag doen de jongens 6 van de 7 dagen allebei. Die is vaste prik; daar wijken we eigenlijk nooit vanaf. Alleen op zondag, als het voetbaldag is, breng ik ze allebei om 11:30uur naar bed. Dan slapen ze tot 14:00uur en gaan we daarna naar voetbal. Het tijdstip waarop we ze in bed leggen is bij allebei niet heel relevant, zolang het maar wel volgens het vaste ritueel gaat van kleertjes uit, schone luier, slaapzak aan, gordijnen dicht, slaapliedje zingen en dan in bed leggen. Benjamin slaapt heel gemakkelijk in. Hij jengelt af en toe heel even, maar vaak geeft hij het na twee à drie, máximaal vijf minuten al op. Dat gaat wel wat gemakkelijker dan het in het begin met Morris ging, dus dat is fijn.
Ik ben zelf ondertussen meer dan gewend aan een leven met twee kinderen. Ik kan me af en toe serieus niet eens meer indenken hoe het met maar één kind was. Een aantal weken geleden zat Benjamin niet lekker in z’n hum. Heel erg hangen, jengelig, níets was goed en hij wilde alleen maar bij mij. Het was net of ze onze blije baby hadden ingewisseld voor eentje die er nét even iets minder zin in had. Dat vond ik best even pittig, vooral ook omdat ik niet zo goed kon plaatsen waar het aan lag. Uiteindelijk bleek het een kwestie van twee weken, doorkomende tanden en volgens Oei ik Groei ‘n sprong, maar ik ben er nog niet helemaal uit of ik daar wel of niet in geloof. Over het algemeen ga je mij niet snel horen zeggen dat ik het moederschap zwaar vind. Nope. Nog steeds niet. Er zijn af en toe momenten dat ik denk: ‘ik hoop dat jullie middagdutje vanmiddag lekker lang duurt’, maar er zijn ook dagen dat ik het jammer vind als ze lang slapen omdat ik het tien keer gezelliger vind als ze gewoon bij me zijn. Waar ik wél af en toe mee struggle is wat ik laatst ook al in de plog schreef; Morris heeft de eerste 16 maanden van zijn leven alle aandacht voor hem alleen gehad. Het ging altijd om Morris. Dat heeft Benjamin nooit gehad en zal hij ook nooit op die manier krijgen: hij moet ons vanaf het begin delen. Ik weet dat dat iets is wat inherent is aan het krijgen van meer kinderen, en ook dat het er ‘gewoon’ bijhoort, maar af en toe voel ik me daar wel eens schuldig over. Ik wil hem gewoon niet tekort doen en hoop heel erg dat hij voelt hoe ontzettend gewenst hij is. Ik doe er alles aan om daarvoor te zorgen, maar nouja, je weet het toch niet hè. We doen wat we kunnen. Ze worden in ieder geval allebei overladen met liefde, dus daar kan het niet aan liggen.
Het gaat goed met onze kleine man. Hij is klein, kleiner dan Morris en kleiner dan gemiddeld, maar hij is vliegensvlug, eet als een bootwerker, is dól op knuffelen en vindt eigenlijk alles prima, zolang hij er maar bij mag zijn. Benjamin is geen kind dat ik aan de andere kant van de woonkamer neer kan leggen als wij buiten zijn, bij wijze van spreken, maar hij kan zich gerust drie kwartier vermaken met een simpele sambabal als wij twee meter verderop zijn. Ik ben trots op onze lieve baby. Negen maanden alweer. 75 procent van zijn eerste levensjaar zit er op. Kom maar door met die volgende 25! Daarin gaan we naar een nieuw huis én voor het eerst met hem op vliegvakantie: mooie vooruitzichten.
Ik hoop dat jullie het leuk vonden om weer eens een update over Benjamin te lezen. Ben benieuwd of jullie wat herkennen in dat schuldgevoel naar de jongste.
Bedankt voor het lezen!
Ah mooi he, hier zijn Lewis en Miles morgen 9 maanden bij ons! Lijkt wel of ze er altijd zijn geweest. Dat schuldgevoel heb ik overigens ook. Onze oudste zoon was 4,5 toen de tweeling geboren werd dus we hebben 4,5 jaar de tijd voor hem alleen gehad. Dat vind ik af en toe nog wel moeilijk. Of we hem nu niet te kort doen en of ik de andere twee ook wel evenveel aandacht geef.
Over dat doorslapen is hier wel een ding.
Ze eten en spelen en doen alles kei goed, en slapen snachts goed ook. Overdag slapen ze vrijwel niks. Twee a drie keer een half uur. En sinds twee maanden om 6 u wakker, half 6, en inmiddels is het iedere ochtend 5 uur. En ook bei alle twee hetzelfde ritme en hebben volgens mij beide weinig slaap nodig. Ik daarentegen ben kapot en voor mijn gevoel moet ik slaap voor 2 maanden inhalen Haha.
Ja dat snap ik heel goed! Met een tweeling is dat natuurlijk al helemaaal een ander verhaal. Haha dat van die slaap kan ik me zo voorstellen! 5 uur is ook vroeg!
Heerlijk om te lezen. Leuk ook om de verschillen te kunnen zien. Wat voor thee geef je? Zit daar voor ons meisje ook aan te denken namelijk
X
Rooibosthee mango perzik geef ik ze!
Ik heb dat schuldgevoel dingetje nou nooit begrepen. Het is geen aandacht delen, maar er juist meer aandacht bij krijgen. Van broer of zus.
Zelf kom ik uit een groot gezin en ik begreep nooit wanneer anderen vroegen of ik geen aandacht te kort had gevoeld. Er was juist altijd iemand in huis die tijd voor je had.
Alleen maar heel fijn toch? Ik denk dat ik dat later ook zo ga zien, maar met name in het begin was Morris nog zo klein dat ik het echt meer voelde als aandacht verdelen tussen ze.
Wat fijn dat het zo goed met hem gaat! Ongelooflijk hoeveel hij eet! Ons dochtertje van 10 maanden eet ontzettend slecht. Na drie happen slaat ze de lepel steeds weg of spuugt het eten uit. Ze is eerder mager dan dik… Dat vinden we erg lastig. Vooral nu ik lees hoeveel Benjamin, die jonger is, eet! At Morris ook zoveel op de leeftijd? Heb jij toevallig nog tips? Vandaag de jeugdverpleegkundige bellen omdat we ons best zorgen maken….
Heerlijk om te lezen hoe jullie in een ritme zitten! Zo te lezen hebben jullie best ‘makkelijke’ kinderen. Niet om dingen te begalatiseren hoor! ‘Makkelijke kinderen’ klinkt zo… ehm… alsof jullie nooit iets zouden hebben en jij nooit mag klagen. Dat is niet zo. Vind het altijd super knap hoe jij het moederschap (met twee kleintjes) combineert met je drukke leven. Ik heb echt respect hoe jij dingen doet!
Morris at geloof ik met negen maanden een boterham minder in de ochtend! Hier is de oplossing ‘zelf doen’. Als ik Benjamin zijn boterham geef eet hij veel minder dan wanneer ik hem reepjes geef die hij zelf op kan eten. Vervelend dat je je zorgen maakt; wellicht is advies inwinnen inderdaad een goed idee!
Haha dat vat ik ook niet op alsof je het wilt bagatelliseren! Ik denk zelf ook wel dat wij heel gemakkelijke kinderen hebben hoor. Weinig struggles, eten en slapen goed en zijn heel tevreden, dus we hebben in die zin op het moment – gelukkig! – weinig zorgen. Dankjewel voor je complimenten; erg lief! Ik doe wat ik kan.
Ik heb dat schuldgevoel meer tegen over de oudste. Nu ineens aandacht delen, mama is bezig met voeden/ verschonen/ wassen enz. Ga maar even spelen ik kom zo. Dat vind ik echt lastig. En alle visite die voor de baby komt. Daarentegen is ze zo dol op haar zusje dat ik denk dat het wel mee valt.
Ik heb het schuldgevoel ook meer richting de oudste dan richting de jongste. Die heeft alleen maar iets gewonnen, namelijk een grote broer erbij die zorgt voor live entertainment en die mama helpt met dingen aangeven. Hij krijgt minder 1 op 1 aandacht van ons, dat is zo, maar ik merk ook aan hem dat hij zich soms verveelt als hij alleen thuis is met mij. Als z’n grote broer dan thuiskomt, straalt hij van oor tot oor.
Leuk om te lezen! ‘Onze’ Morris is net 8 maanden geweest. Dus in dezelfde fase ongeveer. Grappig om te lezen over dat schuld gevoel, daar heb ik nooit zo over na gedacht. Wij hebben het juist andersom. We zouden graag een broertje of zusje willen voor Morris maar ik vind het zielig dat hij dan de aandacht moet verdelen. Maar als je het zo bekijkt. 😉
Ja dat hebben geloof ik de meeste mensen hoor! Ik ben weer ‘n beetje een rare. Haha. Ik vind het voor Morris juist wel goed dat hij leert delen en samen spelen, en daarbij wordt hij nog steeds overladen met aandacht door vrienden en familie omdat het zo’n kleine gezelligerd is. Benjamin is echt nog ‘baby’ en moet wel eens wachten als ik even iets met Morris moet doen bijvoorbeeld. Dat geeft niks en hoort erbij, maar dan voel ik me wel eens schuldig omdat Morris dat toen nooit hoefde.. Momlife struggles!
De onverdeelde aandacht die je voor Morris hebt gehad, krijgt Benjamin ook als Morris over een tijdje naar school is. Sinds onze oudste dochter op school zit heb ik alle tijd voor onze jongste dochter om leuke dingen samen te doen.