PERSOONLIJKE UPDATE
Ik heb inmiddels toch al zeker wel minimaal honderd keer aangestipt dat ik zwanger zijn één groot feest vind. En dat vind ik het ook. Nog steeds. Maar de afgelopen weken ging het met mij af en toe niet héél erg feestelijk, en ondanks dat ik hier in eerste instantie eigenlijk niets over wilde schrijven, vind ik dat nu maar stom. Mijn site staat bomvol enorm persoonlijke verhalen, ik wind júist nergens doekjes om en ben eerlijk over hoe ik het zwanger zijn ervaar. Bij nader inzien vind ik dus dat ik het juist óók met jullie moet delen als het even niet alleen maar polonaise is. Dat is nou eenmaal hoe het echte leven is!
Ik schrijf inmiddels een paar maanden op Bijzonderkleinwonder over mijn zwangerschap, over jong mama worden en over alles wat daarbij komt kijken, op een heel persoonlijke manier. Ik deel héél veel met jullie, ben eerlijk over hoe en waarom wij bepaalde keuzes gemaakt hebben en maken, vertel persoonlijke verhalen en geef jullie een kijkje in mijn dagelijkse leven. Daar kiezen we heel bewust voor. Ik vind het leuk en bijzonder om mijn verhaal te kunnen delen, juist omdat er nog zo veel vooroordelen bestaan over het al dan niet bewust jong moeder worden. Ik deel dus zoals ik al zei héél veel met jullie, maar er zijn ook echt wel dingen die ik niet per se heel erg nodig op het wereldwijde web wil knallen. Persoonlijke dingetjes over Koen, mijn familie of Frummeltje zijn daar een voorbeeld van. Wat mezelf betreft ben ik daar wat soepeler in. Ik weet best wel heel erg goed wat ik al dan niet wil delen, en tot op heden lukt het me ook prima daar een soort gulden middenweg in te vinden.
Toch heb ik de afgelopen weken óók een stukje weggelaten op mijn blog, en bij nader inzien vind ik dat eigenlijk helemaal niet nodig. Jullie weten ondertussen best hoe ik geniet van mijn zwangerschap, en hoe dankbaar ik ben dat dit kleine wondertje ons gegeven is. Ondanks dat ik me daar hartstikke bewust van ben vind ik het af en toe lastig om het te benoemen als de dingen even niet heel erg gemakkelijk en vanzelf gaan. Ik wil niet overkomen als een klaagmuur, als iemand die niet dankbaar is of alsof ik het allemaal heel erg zwaar vind, want dat is niet zo. Maar ook hier is het niet altijd alleen maar hosanna, en dat mag best eens uitgesproken worden, toch? Ik vind het op een of andere manier ook niet helemaal eerlijk en waarheidsgetrouw om wel continu van te toren te blazen hoe geweldig het allemaal wel niet is, maar het niet met jullie te delen als het een keertje heel even wat minder gaat. Dat is niet waar ik met Bijzonderkleinwonder voor wil staan.
De afgelopen twee weken waren ziekenhuisbezoekjes aan gynaecoloog, cardioloog en neuroloog hier aan de orde van de dag. Ik heb jullie eerder verteld dat ik een behoorlijk lage bloeddruk heb en daardoor wel eens flauwval, maar de afgelopen weken liep dat een beetje uit de klauwen. Het hele flauwvallen op zich is niet zo heel schokkend, maar het vervelende eraan is dat ik niet van te voren kan plannen hoe en waar ik terecht kom, en omdat de frequentie toch wel enigszins omhoog ging besloot de verloskundige dat ze de hele kwestie toch graag wat verder onderzocht wilde hebben. Na een bezoek aan de gynaecoloog was zij het daar volkomen mee eens, en werd dat trajectje van onderzoeken in gang gezet. En daar zitten we nu dus middenin.
Ik ben er zelf nog steeds van overtuigd dat ik ‘gewoon’ een erg lage bloeddruk heb – soms net iets onder de 80 om 45 – en dat er verder geen diepere oorzaak is, maar ik ben diep van binnen best wel heel erg blij dat het nu allemaal even zo grondig onderzocht wordt. Of dat dan ook heel erg leuk en roze wolkerig enzo is? Neuh, niet echt. Ik ben verder hartstikke gezond en voel me op die momentjes na hartstikke prima, maar als je zo steeds in het ziekenhuis moet zijn en er ineens heel serieus en medisch gedaan wordt, is dat niet per definitie heel erg grappig, hoe graag ik er ook lichtzinnig over wil doen. De aankomende anderhalve week staan er een hartecho, ECG, 24-uur holtermonitoring en 24-uurs bloeddrukmeting op de planning. Allemaal geen schokkende dingen en ook niet heel erg vervelend, maar al met al vind ik het toch best een beetje stom. Ik heb er gewoon niet zo’n zin in om ermee bezig te zijn. Hoe raar dat misschien ook klinkt. Anders kan ik het niet verwoorden. Ik wil in mijn bubbel over mijn kind fantaseren en niet iedere keer dat ziekenhuis in voor al die gekke fratsen. Maar voor nu is het even niet anders en doen we het er gewoon mee! Ik heb tot nu toe een compleet probleemloze zwangerschap gehad, en volgens mij mag ik daar hartstikke mee in m’n handjes klappen. En als de onderzoeken over twee weken allemaal achter de rug zijn neem ik gewoon het eerste beste enkeltje terug naar mijn roze wolk, want die beviel me uitstekend:)!
Ja, ik vind zwanger zijn één groot feest, maar ook hier is het dus best af en toe een keer allemaal héél even wat minder.
Hoe was dat bij jullie? Verliepen jullie zwangerschappen van begin tot eind helemaal zonder slag of stoot? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Dankjewel voor het lezen! X
Ik vond zwanger zijn ook super fijn, lekker met je handen op je buik savonds voor de tv hangen. Wij zijn voor onze trouwdag lekker een paar dagen naar Londen geweest, alleen was ik toen al 28 weken zwanger, daar had ik niet zo bij stil gestaan.. de eerste dag kwam ik mezelf al tegen en had ik veel te veel gedaan, de rest van de week lekker rustig aan gedaan en toen ging het wel.weer.. vlak daarna moest ik ook minder gaan werken omdat ik zo’n laat had van bandenpijn en mn bekken.. super vervelend, verder had ik nergens last van maar ik kon nog nauwelijks lopen op t eind
Echt he, dat ‘s avonds met mijn handen op mijn boek voor de televisie herken ik helemaal. Lag dat je op het eind bijna niet meer kon lopen ook aan je bekken? Dat lijkt me echt zo vervelend! Tot nu toe heb ik daar nog geen last van, dus dat klop ik heel snel even af!
Tuurlijk mag je dit hier ook schrijven. Ik dacht het al, toen ik eerder las dat je naar de cardioloog moest, ‘oei, alles wel ok?’. Het zou maar vreemd zijn als je enkel de leuke dingetjes hier neerschrijft, he. Zo is het leven nu helaas niet, alleen maar rozengeur en maneschijn.
Bij mijn eerste zwangerschap had ik in het begin veel ellende, zoals ik al eerder schreef. Het zijn hele bange weken geweest en ik heb me extreem slecht gevoeld. Dan ging het een tijdje prima, want ik had van weinig dingen last, maar vanaf +- 20w kreeg ik dan weer last van een carpal tunnel, waardoor ik mijn hand op den duur nauwelijks nog kon gebruiken (en ook de eerste vijf weken mijn zoontje niet goed zelf heb kunnen verzorgen). Op het einde kwamen er dan als kers op de taart nog de nodige diabetescomplicaties, waardoor het plots heel erg onzeker was of ik mijn zicht zou verliezen (!!!!) en ook mijn nieren gaven stilletjesaan de geest. De baby heft hier gelukkig nooit last van ondervonden.
Dit keer gaat het gelukkig beter. Niet veel last in de beginperiode, ook mijn hand houdt zich voorlopig koest (en ik ben nu toch 22w) en de diabetesproblemen zijn op het moment ook onder controle. Wie weet wordt dit eens een doodnormale zwangerschap? 😉
Ik duim alvast voor jou dat het inderdaad gewoon wat pech met de bloeddruk blijkt, en dat er geen achterliggend probleem gevonden wordt. Ik begrijp wel heel goed je gevoel dat je daar nu even echt niet mee bezig wilt zijn. Ik moest sowieso al veel op controle en na alle gedoe nog meer, en idd, dat vond ik de hel. Ik had het gevoel dat ik niets anders meer deed dan naar dokters lopen en zenuwachtig zijn voor wat er allemaal kon foutgaan. Hopelijk blijft het voor jou nu even bij die paar onderzoeken en kan je dan weer lekker verder! (En hopelijk betert die bloeddruk ook wel wat, want dat lijkt me ook alles behalve fijn!)
Daar heb je helemaal gelijk in; het hoort er gewoon bij, en ook hier is het niet altijd alleen maar hosanna. Vind het ergens ook wel een soort opluchting om daar gewoon over te praten. Wat een heftig verhaal zeg, je eerste zwangerschap! Zo zonde dat er dan toch ‘n soort van smetje op zit. Ik hoop heel erg voor je dat het de komende 18 weken net zo goed blijft gaan als nu!
Zwanger zijn is (helaas) niet alleen maar een grote roze wolk net als de bevalling en het moederschap. Juist goed dat je dit schrijft! Dat hoort er juist bij en veel vrouwen zullen herkenning vinden. Het is jouw zwangerschap en al die dingen maken het de jouwe.
Mijn zwangerschap was prachtig maar zeker ook pittig. Op een gegeven moment werd het medisch maar wat mis ik het zwanger zijn!
Daar heb je gelijk in. Het is ook hartstikke spannend, en af en toe best een beetje pittig. Dat hoort er gewoon bij. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het af en toe mist! Ik geniet er ook echt wel heel erg van. Dat getrappel blijft zo onwerkelijk.
Je hoeft je niet zo heftig te verantwoorden. Ik vind het juist bijzonder dat je zoveel persoonlijke gebeurtenissen deelt. Daarnaast vind ik het ontzettend knap dat jij heel duidelijk jouw mening kan geven zonder te veroordelen. Dat maakt jouw blog sterk vind ik.
De eerlijkheid rondom jouw zwangerschap vind ik waardevol. Maar in geen enkele zwangerschap is alles perfect. Iedere (zwangere) persoon maakt minder leuke dingen mee. Die behoren ook tot eerlijk en mogen daarom ook benoemd worden.
Erg vervelend dat je zoveel laat hebt van je lage bloeddruk. Logisch ook dat je wel op ziettegen de onderzoeken omdat je je hierdoor wel bewust wordt, en dat is natuurlijk niet prettig. Hopelijk komt het allemaal goed!
Xoxo
Dankjewel voor je superlieve reactie en complimentjes! Heel fijn om te horen dat je mijn blog zo ervaart; ik probeer inderdaad nóóit te veroordelen. Iedereen mag vinden wat ie wil, maar laten we elkaar ook vooral gewoon allemaal in de waarde laten en respecteren! Dat vind ik heel erg belangrijk.
Hoi Michelle
Ik ben echt 4 maanden misselijk geweest en dan ook echt misselijk, Smorgens begon het met spugen tot aan savonds toe, ik was zelfs zover heen dat ik tegen mijn man zei als het nu mis zou gaan ik dit echt nooit meer opnieuw zou willen meemaken.
Je spuugt gewoon gal het doet gewoon zo’n zeer omdat je bijna niks binnen krijgt en ik was ook erg veel afgevallen.
Na vier maanden was ik zo blij en was de misselijkheid over wat was het toen heerlijk om zwanger te zijn.
Aan het eind kreeg ik last van bovenbuikpijn en moest ik hals over kop ingeleid worden omdat ik zwangerschaps vergiftiging had
Dus een roze wolk was er niet echt.
Ik hoop dat het bij jou niets erg is en ik hoop dat je heel snel weer op die roze wolk gaat zitten en we weer heerlijk mee kunnen genieten van jou leuke schrijven van jou liefde voor je familie,koen en jullie kleine ventje.
Liefs Monique
Jeeetje wat een pittig verhaal zeg! Die misselijkheid herken ik wel, maar niet zo extreem als jij het omschrijft. Wat lijkt me dat vervelend! Ik voel me verder hartstikke kiplekker hoor, dus dat gaat helemaal goedkomen. Ergens ook alleen maar goed dat ze alles eventjes controleren; geeft ook wel weer een veilig gevoel. Ik hoop dat je ná je bevalling wel een lekkere roze wolk hebt gehad.
Succes met de onderzoeken. Ik hoop voor je dat het allemaal meevalt!
En natuurlijk veel succes de komende weken.
Liefs, kim
Dat is helemaaal niet egoïstisch hoor, superfijn juist dat je van zulke fijne zwangerschappen hebt gehad! Ik vind de mijne tot nu toe ondanks dat geëmmer met mijn bloeddruk ook wel echt heel fijn, ik voel me verder hartstikke prima en geniet er heel erg van! En dat getrappel, ik kan me echt wel voorstellen dat je dat soms mist. Ik vind dat ook zó leuk. Vooral op momenten zoals nu, als ik ‘s avonds rustig op de bank zit, komt meneer in actie en dat is ZO leuk om te voelen én zien!
Daar ga ik zeker eens een blogje over schrijven! Ik zet ‘m op mijn to do lijstje!
Heftig dat je steeds flauwvalt en ook wel eng straks bezeer je jezelf nog en je moet er niet aan denken dat er wat met je kindje gebeurt als je naar valt… Gelukkig wordt er goed gekeken wat er aan de hand is. Hopelijk kunnen ze ook een oplosding vinden zodat je bloeddruk wat hoger wordt en je er minder last van hebt!! Succes met alle onderzoeken, spannend!