PLOG322: MALLORCA#6

Goede vrijdagmorgen lieve mensen. Vandaag de allerlaatste vakantieplog die nog op het programma stond. Die van woensdag en donderdag; onze laatste dagen op Mallorca en de vliegreis naar huis. Van een laatste dag genieten, zwemmen en lekker eten, tot janken met vertrek en een paniekaanval in het vliegtuig: de hele shabam. Kijk je weer mee?

Woensdagochtend! De jongens willen graag weer even naar het strand, dus we laden de hele boel in. Bandjes mee, paar croissantjes inpakken en gaan.

Maar Morris wil eerst nog even dansjes doen in de lobby.

Zo dus. Gaat prrrrima zo te zien.

Op het strand. Het is een beetje bewolkt vanochtend. Benjamin denkt dat ie z’n bandjes zelf wel op kan blazen.

Luktie jongen?

Deze is ondertussen alweer in het water. Die voorzichtige kleine man van ons is zo’n waterrat.

De komt na z’n duik even bij mij chillen op het bedje. Opdrogen in de zon.

Voor zolang als het duurt. Erin en eruit en dat keer tien. Zwemmen met papa. En met mij. Ik sla alles op; zo geen zin om naar huis te gaan.

Morris neemt effe een slok zeewater. Kan hij niet zo waarderen geloof ik:’).

Nog even van bijkomen. Haha. Hij snapt niet hoe het zo zout kan zijn. Hij roept zelf overigens dat het heeel zuur is.

Om te onthouden <3.

Papa even opdrogen, mama mee het water in. En als het ene aapje hangt moet het andere er uiteraard ook bij. Scheelt dat ze verder ook niks meer wegen, dus wat dat betreft. Kuch.

Uitzicht! En het water is hier zo helder. Ik ben altijd nogal een zeiksnor met de zee. Ik ben helemaal vies van algen en ander drijvend spul wat ik niet meteen thuis kan brengen, maar dat is hier niet aan de orde dus dan gaat ze gewoon hoor. Haha.

Weer thuis. Appeltje!

Ik maakte vanochtend deze foto van de jongens en ik vind het een van de mooisten ooit. Voor aan de muur!

Verder waar we gebleven waren. Zwemmen! Van Fernando hebben de jongens het lifeguard opblaasding gekregen en dat is een schot in de roos. Blijft wel drijven zo. Duikbrilletje maakt de look helemaal af.

Alex is er weer. Benjamin pikt frietjes bij ‘m. Met toestemming uiteraard.

Als de jongens slapen gaan wij gestrekt. Powernappie in de zon.

En als ze weer wakker zijn douchen we en maken we ons klaar om te gaan eten. De laatste avond!

Taxi krijgen is hier wel een probleem. Voorral rond spitsuur. Krabben en bijten, zeg maar. Deze man gaat op een missie.

Ik blijf met B wachten. De missie slaagt toch nog redelijk snel vanavond, dus dat is fijn.

We zijn in Portals Nous. Met z’n allen. Afsluiten hoe we ook begonnen zijn. De jongens spotten visjes met Robin en Mees.

En we maken even familiefoto’s voor in het plakboek. Van ons vieren.

En van het hele gezin. We hebben het weer fijn gehad.

De boy heeft zin om te gaan eten.

Morris en z’n pasta.. Die hele pan gaat leeg! Lekker op z’n gemak, bakje parmezaan erbij, en maar eten. Mooi gezicht.

Benjamin eet vandaag een burgertje met frietjes, maar het nut van dat hele broodje daarbij snapt ie niet helemaal geloof ik.

Deze foto maakt Koen later op de avond. Als ik de jongens naar bed ga brengen slapen ze niet als ik wegloop, dus ik ga op het mini randje bed liggen wat nog over is. Drie keer raden wie er in slaapt valt en wie niet. Dat gezicht van Morris. ‘Joeeejoe ik ben nog wakker hoor.’

Donderdagochtend: inpakken geblazen. Blegh. Minst favoriete onderdeel van de vakantie. Alsof ik gisteren alles uitpakte, zo snel is het weer gegaan.

Samen ontbijten. Yoghurt, zoals iedere ochtend.

En dan maak ik ‘n kleine uitglijer. Het heeft de hele vakantie goed gegaan, en als m’n bloeddruk gek deed voelde ik het steeds op tijd aankomen, maar nu dus niet en lig ik gestrekt naast het koffiezetapparaat. Niet heel ideaal, maar vooral vervelend voor de mensen die het zien en ervan schrikken. Ik trek zelf heel snel weer bij. Benjamin krijgt mijn telefoon te pakken dus die maakt ff een fotootje van Morris.

En dan wil Morris er per se een maken van Koen op z’n a-ller-knapst. Laat daar vooral geen onduidelijkheid over bestaan;).

Alex is er weer. Met cadeautjes voor de jongens. Echt hoor; mocht je op Mallorca wonen: deze man is nog niet bezet en zo ontzettend leuk. Koen en ik hebben er echt een vriend bij.

Nog even een poging tot zwemles ook, maar daar hebben de boys allebei geen trek in. Lekker spartelen en van de kant afspringen is een beter plan.

Ik ruim onze spullen bij het zwembad op terwijl Alex voor entertainment speelt. Kijk Benjamin.

‘Hé, dat zijn wij!’

‘Heb jij nou een baard?’ Haha.

Onafscheidelijk.

Wij halen de allerlaatste spullen uit de kamer.

En dan duiken we ook het zwembad in voor de laatste baantjes van deze vakantie.

Oké: nog een keer Alex. Haha. Die man is goud waard. Terwijl wij douchen en we de jongens een voor één douchen mag de andere Tom & Jerry met ‘m kijken.

En dan is het tijd voor afscheid. Heel veel knuffels voor iedereen.

Het ding met die hotels is dat je natuurlijk nooit weet wie er de volgende keer nog werkt. Fernando is er waarschijnlijk volgend jaar weer, dus dat is fijn. Van Mikey weten we het niet. Zou wel heel gezellig zijn.

De taxi is er op tijd, we laden de spullen in, en dan gaan we. En ik loop er weer bij te janken. Echt, ik huil sinds de kinderen zo weinig, maar afscheid nemen valt me zo zwaar. En al helemaal van deze plek. Het voelt écht als thuis, voor ons allemaal, dus om dan te moeten gaan voelt gewoon ruk. Maargoed: wel megablij dat we überhaupt weer op vakantie konden en dat het allemaal zo goed ging, dus dat staat er echt los van. Is gewoon dat afscheid nemen dingetje in mijn karakter wat dan even heel vervelend is.

Vliegveld!

Kijk die bruine beeentjes. De laatste Spaanse zonnestralen.

Ook op het vliegveld gaat het allemaal heel voorspoedig. Als we staan te wachten om te boarden wagen de jongens er nog even een knuffel aan. Om ‘m af te sluiten, zullen we maar zeggen.

Deze man heeft vanmiddag nog een tukkie gedaan, dus hij is helemaal zen en in z’n element. Z’n grote broer doet het ook heel lang goed, tot het moment van landen is aangebroken en de gordel weer aan moet. Mensenkinderen, die krijgt me een paniekaanval. Echt, zo vreselijk verdrietig en ontroostbaar. Gelukkig duurt het maar tien minuten, maar tien minuten met een overstuur kind in een bomvol vliegtuig en drie mensen op de rij voor je die continu boos omkijken duren toch best heeeel lang. Uiteindelijk werkt een spelletje op mijn telefoon als afleiding.

Geland! En alles weer vergeten. Even wachten op de koffers..

En dan terug naar de auto. En dan gaat het lampje bij Morris uit. Dood- en doodmoe was hij. Logisch ook; zo’n lange dag met zoveel indrukken en zonder slaap.

Gauw richting huis. We hebben de auto een keer op een andere parkeerplaats: moet je zien hoe die terugkomt! Klein beetje stof maar, mag geen naam hebben:’).

Morris slaapt de hele weg naar huis en kunnen we zo overleggen in zijn eigen bedje. Fijn. Hopen dat hij lekker slaapt. Benjamin wordt wel even wakker maar is ook te moe om nog iets te zeggen, dus ook die slaapt snel. Wij ruimen gauw het meeste op, zetteen een wasje aan..

Knuffelen nog even met de katten die duidelijk heel blij zijn dat we er weer zijn – altijd zo fijn thuiskomen – en dan gaan we ook naar bed. We hebben een hele fijne vakantie gehad, zijn heel veel mooie herinneringen rijker, en nu is het normale leven weer begonnen en dat is óók heel fijn. De eerste werkdag zit er al weer op. Vanavond vier ik mijn verjaardag voor wat familie en onze vrienden, en morgen gaan we misschien naar een klein festivalletje hier in Uden. Ook leuk. Hebben jullie leuke plannen dit weekend?

Dankjewel voor het lezen!