WAAROM IK NIET BANG BEN VOOR DE BEVALLING

Op het moment dat je erachter komt dat je in verwachting bent en je een baby krijgt, weet je dat er een moment gaat komen dat je je kind op de wereld mag zetten. Al vanaf de allereerste dag van mijn zwangerschap verheug ik me daar op ontzettend op. Ik heb ondertussen al meer dan eens gehoord dat ik daar nog wel op terug kom, dat ik naïef ben – ligt vast aan de leeftijd – en dat een bevalling echt geen spreekwoordelijke ‘walk in the park’ is. Dat laatste realiseer ik me al te goed hoor. Maar waarom ben je naïef als je niet bang bent voor je bevalling? Waarom is het een soort sport voor vrouwen om elkaar bang te gaan zitten maken?

Ik schreef al eerder een artikel over de bevalling op zich, en waar ik hoop dat die plaats zal vinden. Nou realiseer ik me heel erg goed dat een bevalling net als een zwangerschap geen wensconcert is en dat je de boel van de te voren écht niet kunt plannen; geloof me, dat was ik ook niet van plan. Hier geen uitgebreide scripts of handboeken voor tijdens de bevalling, daar geloof ik gewoon niet zo in. Toch heb ik net als ieder ander wél een persoonlijke voorkeur. Zo wil ik het allerliefst thuis bevallen, op een zo natuurlijk mogelijke manier, met alleen Koen, de verloskundige en de kraamverzorgster. Geen huis vol mensen, geen drukte, maar een zo rustig mogelijke omgeving. Ik verwacht, mezelf kennende, dat ik zo het beste kan ontspannen en het meest op mijn gemak zal zijn. Toen ik in het prille begin van mijn zwangerschap aangaf niet bang te zijn voor de bevalling, kreeg ik standaard de reactie dat de angst met de maanden écht nog wel zou komen, want wie verheugt zich nou op iets waarvan je weet dat het kort door de bocht gewoon een knetterpijnlijk iets is? Inmiddels zijn we ruim 6,5e maand onderweg, en denk ik er nog steeds hetzelfde over. Ik ben gewoon écht niet bang en kijk er zelfs oprecht heel erg naar uit. Iedere keer als me gevraagd wordt of ik tegen de bevalling opzie, is dat ook mijn standaard antwoord. En iedere keer krijg ik ook min of meer dezelfde respons. Ik ben naïef, heb geeen idee van wat me te wachten staat en ‘kom daar echt nog wel op terug’. Ik snap dat niet zo, die bangmakerij, en ben het er eigenlijk ook niet mee eens. Ik realiseer me hartstikke goed dat een bevalling geen fluitje van een cent is. Dat het een ontzettende ingrijpende en levensveranderende gebeurtenis is. Ik realiseer me ook dat er vrouwen zijn die inderdaad verschrikkelijke bevallingen doorstaan en voor wie de bevalling een regelrechte nachtmerrie is, terwijl zij het zich ook zo anders hadden voorgesteld. Maar inderdaad, ik heb geen idee van wat me te wachten staat. Natuurlijk niet; het is mijn eerste kindje, ik ben nog nooit eerder bevallen en ga er dus blanco in. En juist dáárom verheug ik me er zo op. Dat noem ik niet naïef, maar liever positief en optimistisch.

Toen mijn moeder van mij beviel moest ze met volledige ontsluiting nog 25 minuten in de auto naar het ziekenhuis, omdat het laatste stukje thuis niet lukte. 25 minuten met persweeën in een auto: ik kan me voorstellen dat er fijnere dingen zijn dan dat. Toch heeft ze daar eigenlijk nooit zoveel woorden aan vuil gemaakt. Het was niet anders, ik wilde er thuis niet uit, dus moest ‘t even zo. Optimaal: nee. Onoverkomelijk: ook zeker niet. Zij kijkt juist superpositief terug op haar bevalling. Aan die positieve instelling probeer ik van te voren een voorbeeld te nemen. Ik hou mezelf voor dat er nog nooit een baby is blijven zitten, dat een bevalling dan misschien geen feest mag zijn, maar wel een noodzakelijke stap om eindelijk papa en mama te mogen worden, en dat het ongetwijfeld ontzettend pijnlijk zal zijn, maar dat iedere wee en golf van ellende me wel dichter bij mijn kind zal brengen. Hartstikke cliché, en misschien lukt het me op het moment zelf ook wel helemaal niet om zo positief te zijn, maar ik geloof er echt in dat deze instelling bij voorbaat bevorderlijker is voor de bevalling dan heel veel angst en paniek. Daarnaast ben ik er van overtuigd, ja komtie – dat de natuur het niet voor niks zo bedacht heeft, en dat mijn lijf dit aan kan. Het klinkt zum kotzen, maar het voelt echt zo. Daar heb ik een grenzeloos vertrouwen in! Wat heb jij gedaan om je voor te bereiden op je bevalling? Was jij bang, of juist helemaal niet? Ik ben zo benieuwd naar jullie ervaringen met betrekking tot dit onderwerp!

Dankjewel voor het lezen! X