WHEN LIFE GIVES YOU LEMONS

Lieve mensen, omdat ik weet dat veel van jullie op dinsdagochtend heel trouw naar mijn site komen – vaak als jullie nog in bed liggen voordat de dag begint hoor ik regelmatig – en als er dan nog niets is woensdag nog een keer, en ik vervolgens, als er nog niets online staat, altijd een aantal berichtjes krijg over of alles wel goed gaat, even een stukje van mij. Normaliter kun je hier iedere week in ieder geval drie keer terecht voor nieuwe content, maar deze week gaat me dat niet lukken, en hoe volgende week eruit gaat zien weet ik nog niet. Ik weet dat de meesten van jullie me ook volgen op Instagram en dit dus al voorbij hebben zien komen, maar toch ook hier nog even een kort berichtje.

Afgelopen april werd opa erg ziek. Hij kreeg corona, werd wonder boven wonder met zijn medische achtergrond toch beter, ging van huis naar ziekenhuis naar revalidatiecentrum naar verzorgingstehuis, en knapte redelijk op. Redelijk, moet ik daarbij zeggen, want écht helemaal de oude werd hij niet meer, maar er was wel nog kwaliteit van leven, hij genoot van mama’s dagelijkse bezoekjes, van Morris en Benjamin op donderdag, van ons als we er waren; hij was het duidelijk nog niet beu. Daar was hij ook heel stellig in: hij was er écht nog niet klaar mee. Ik heb echt zelden zoveel levenslust in zo’n klein mensje gezien. Ongekend. Zo zeldzaam positief en opgewekt. Hij genoot echt maximaal van zijn reservetijd. Toch ging ‘t de afgelopen maanden zienderogen steeds een beetje minder met hem.

Eind vorige week ging het, toch nog redelijk snel, heel veel slechter. De dementie in combinatie met alle lichamelijke gebreken eisten hun tol. Vrijdagavond hebben we hem nog kunnen zien, Robin en Mees, en Koen en ik, en hebben we hem nog wakker meegemaakt. Hij kende ons allemaal nog, was zich nog heel bewust van onze aanwezigheid. Echt duidelijk praten kon hij niet meer, maar ‘ik moet nog efkes opknappen’ wist hij er toch nog uit te krijgen. Zelfs op dat moment de handdoek nog niet in de ring gegooid. Om eerlijk te zijn vond ik dat persoonlijk juist heel moeilijk om te zien. Hoe iemand zó blijft vechten, zo vasthoudt aan het leven, terwijl er eigenlijk geen leven meer is. Uiteindelijk is opa afgelopen maandagavond, gelukkig in alle rust, overleden. De verlenging is voorbij. De reservetijd zit erop.

Wat rest is eigenlijk vooral dankbaarheid. Ja, ik vind het jammer dat hij ons meisje niet meer zal ontmoeten. Maar ik had al twee zoons en daar heeft hij de afgelopen jaren zo van genoten. Het voelt al als een cadeautje dat zij überhaupt zo’n band hebben gehad met hun opi. Natuurlijk: je wilt het liefste überhaupt geen afscheid nemen. Maar er moet wel kwaliteit van leven zijn en als dat er niet meer is is het eigenlijk niet eerlijk om iemand hier te willen houden. Niet als die persoon 87 jaar heeft mogen worden en een heel mooi leven heeft gehad. Intens veel liefde heeft gekend. Zelf altijd tevreden was, nooit zeurde, lief voor de mensen om hem heen, de verzorging in het verpleeghuis, naar zijn kinderen en kleinkinderen, dikke vrienden met zijn achterkleinzoons. We zeiden altijd: ‘wat is het toch een plezierig menneke’, en dat was het echt. Dat viel zelfs jullie op; je hebt geen idee hoeveel berichtjes ik altijd kreeg als ik weer eens een fotootje of filmpje op stories postte van opa met de jongens. Hoe verdrietig het ook is dat hij er niet meer is: ik ben oké. Gun opa zijn rust. Vind het qua emotie best een beetje heftig, om eerlijk te zijn, aan de ene kant zo duidelijk de dood, en aan de andere kant het nieuwe leven in mijn buik, maar dat zijn de contrasten van het leven. Het verdriet van mama raakt me heel erg, logisch natuurlijk; ze is haar vader kwijt en ondanks alle rationele overwegingen als ‘het is de goede volgorde’ en ‘hij was oud’ doet dat gruwelijk pijn, maar het gevoel van ‘het is goed zo’ overheerst. Voor ons allemaal. Hij hoeft niet meer te vechten, hij heeft rust, en dat is ‘m zo gegund.

Gevolg is wel dat ik deze week even pas op de plaats heb gemaakt. Ik had maandag al een heel onrustige buik, kreeg er dinsdag – gisteren – ontzettende buikpijn bij, en heb toen een beetje noodgedwongen besloten dat ik even een stapje terug doe. Ik was van plan ‘gewoon’ te blijven werken, maar dat voelt voor nu niet goed. Opa is net dood, ik ben 37 weken zwanger, ik slaap ‘s nachts max ‘n uur of drie, vier, de kindjes zijn op de woensdag na volledig bij mij wat heerlijk is maar geen ruimte geeft tot een dag niksen, en thuis loopt alles natuurlijk gewoon door. Ik wil even niet zoveel moeten van mezelf. Er staan voor de komende drie weken nog wat campagnes klaar die live moeten, ik zal op Instagram actief zijn als mijn pet er naar staat en ik ben ook aan ‘t vloggen, de stukjes die ik nu kan en wil laten zien, maar ik pin mezelf er niet vast op specifieke dingen op specifieke momenten te moeten posten en neem het gewoon een beetje zoals het komt, met de dag.

Zo. Dan zijn jullie weer bij. Dankjulliewel voor de duizenden(!) condoleances die ik via Instagram kreeg. Echt bizar hoe begaan zoveel van jullie waren met opa de afgelopen maanden. Hoe vaak ik berichtjes kreeg met ‘hoe is het nu met opa?’ Dat medeleven is heel troostend.

Voor nu wens ik je een heel fijne avond, en nog een keer; duizendmaal dank.

Tot gauw.

Liefs, Mies