7 X WAT IK NU HET MEESTE MIS

Week 7 van quarantaine is in volle gang. Zes weken thuis, weinig sociaal leven, geen school voor de jongens, geen opvang, en thuiswerken voor ons. Ik heb er geen geheim van gemaakt dat ik, ondanks de ernst van de situatie, de afgelopen weken ook een soort rust heb ervaren die ik van mezelf niet kende. Het feit dat niets mag en dat we dus ook niet na hoeven denken over planningen en de dingen die we hoe wat waar wanneer moeten en willen doen zorgt op een bepaalde manier die ik niet aan had zien komen voor ontspanning. Maar dat wil niet zeggen dat ik het alleen maar hosanna vind allemaal. Het grootste deel van de tijd ben ik helemaal oké en vind ik berusting in de situatie, maar er zijn ook momenten dat ik het allemaal, buiten dat het natuurlijk sowieso dramatisch is in heel veel opzichten, even helemaal ruk vind. Omdat er heel veel dingen zijn die niet mogen of kunnen. Dingen die ik mis. En in ‘t kader van het kan niet altijd alleen maar feest en positief zijn dacht ik: laat ik die ook met jullie delen.

Donderdag

Dat ik nog ooit een dag zou gaan missen.. Dat ligt eigenlijk niet eens per se aan de dag zelf, maar wel aan de manier waarop we donderdag altijd invullen. Op donderdag is Koen normaliter op de zaak, ben ik aan het werk bij auntie en onkel op kantoor en zijn de jongens bij mama. Als ik klaar ben met werk ga ik naar pap en mam, en blijven we daar eten. Ons gezin, pap, mam, Robin en Mees. Met z’n achten. Iedere donderdag weer. Ik mis die hele dag zo. Ik mis auntie, onze lunchpauzes met gebakken eitjes, knuffelen met Youkie – ze komt gelukkig regelmatig langs als ze hem uitlaat dus dan zien we elkaar toch even op afstand – maar het is wel anders. En ons gezin mis ik al helemaal. Ik vind het echt heel erg dat ik mama niet kan knuffelen omdat opa zo ziek is, en ik haar ook niet kan troosten. Dat valt me echt niet mee. Ik kijk er zo naar uit dat we straks weer met z’n allen aan die grote tafel kunnen zitten, met de jongens aan ‘t hoofd.

Sportschool

Thuis sporten gaat prima, en ik vind het echt heeel leuk dat zoveel van jullie met me mee sporten op mijn tweede account op Instagram, maar toch zijn er momenten waarop ik de sportschool heel erg mis. Gewoon even de deur uit, Airpods in mijn oren en volle bak gaan. Af en toe een praatje als ik daar zin in heb, en als ik er geen zin in heb niet, en mijn vaste routines afwerken. We hebben thuis wel gewichten, maar squaten met gewicht zoals ik bijvoorbeeld in de sportschool doe kan ik thuis niet alleen, dus voor nu is het even roeien met de riemen die we hebben. Het is geen wereldramp, maar missen doe ik het wel.

Vrijdag boodschappendag met de jongens

Dit. Onze vrijdag boodschappendag. Die mis ik niet alleen; er zijn er hier nog twee die iedere vrijdag vragen of het alweer goed is met de zieke mensen. Tot nu toe heb ik iedere week moeten antwoorden van niet. Het is zo stom, want het is zoiets simpels, maar die vrijdag zoals we ‘m altijd invulden met z’n drieën; boodschappen doen bij de Lidl en de Appie, een rondje dorp, samen iets eten en drinken bij Floryn, even naar de bibliotheek, was voor ons alledrie echt een hoogtepuntje van de week.

Datenight met Koen

Zo slecht als we hier de eerste drie jaar met kinderen in waren, zo goed ging het de laatste maanden: datenight. Sinds we een vaste oppas hebben gaan we best vaak op vrijdagavond even samen naar het dorp. Leggen we eerst de jongens in bed en gaan we daarna een borrel doen samen. Vind ik heer-lijk. Gewoon even een andere omgeving, echt met z’n tweeën, geen afleiding van een volle wasmand of werkdingen of zoiets. Ik was echt heel blij dat we hier wat beter in werden, en ik mis die momenten ook echt wel. Vind het overigens écht een geluk bij een ongeluk dat we allebei thuis moeten werken, want wij gaan over ‘t algemeen het beste als we bij elkaar zijn. Dat klinkt heel cringy, I know, maar het is echt zo. Lijkt me gewoon ook wel weer heerlijk om straks een keer ‘n avond samen de deur uit te gaan.

Alleen zijn

Dit: gewoon even alleen zijn. Niemand om me heen. Dat mis ik. Had ik nooit verwacht, want ik ben niet per se heel erg een einzelgänger, maar als je non-stop mensen om je heen hebt ga je de tijd alleen ineens heel erg waarderen. Normaal gesproken werk ik op dinsdag thuis, als de jongens bij hun bonusopa en -oma zijn en Koen op kantoor is, en ik vind zo’n dag helemaal alleen met mezelf echt heel fijn. Lekker door kunnen werken, tussendoor ff een wasje aan zetten, muziekje op en mijn eigen ding. Ik vind het heel fijn om met z’n vieren te zijn, maar af en toe even niks is ook wel prettig.

Vrienden & familie

Het allerlastigste aan deze tijd vind ik met afstand het missen van vrienden en familie. Het niet kunnen knuffelen van onze gezinnen, niet kunnen chillen met vrienden, niet even gauw een kopje koffie kunnen doen of een wijntje kunnen drinken samen. Het is geen al te best bewaard geheim dat ik heel erg op papa en mama gesteld ben en we elkaar normaliter heel vaak zien, en dat ik ze door de situatie van opa al zolang niet heb kunnen knuffelen en je altijd voorzichtig moet zijn vind ik echt compleet ruk, to say the least.

Alles wat zo normaal leek en nu niet blijkt te zijn

Wat was het leven tot maart onbezorgd. Dat denk ik de laatste tijd zo vaak. ‘Gewoon’ naar de supermarkt, naar de winkel, leuke dingen doen, vrienden en familie zien en knuffelen, kunnen gaan en staan waar we willen; alles wat tot de uitbraak van dit virus zo normaal leek, en sindsdien helemaal niet meer blijkt te zijn. Het nieuws niet kunnen openen zonder berichtgeving over zieken en overledenen, bezorgdheid over de volksgezondheid, over de mensen en kinderen voor wie thuisquarantaine om veel dieper liggende redenen verschrikkelijk is, continu bezig zijn met de gevolgen van deze crisis, de vraag ‘wanneer alles weer normaal wordt’ en het besef dat dat nog wel héél lang kan duren, en daarnaast de economische en zakelijke gevolgen ervan die ook wij voelen. Zoveel kleine dingen, en grote dingen, die altijd vanzelfsprekend waren en waarvan we ons nu ineens realiseren hoe niet vanzelfsprekend ze zijn.

En misschien is dat ook wel de mooie kant, van deze ellende. Dat we de dingen weer veel meer gaan waarderen. Het allemaal veel minder voor lief nemen en beseffen hoe goed het normale leven eigenlijk is. Na de meivakantie gaan de scholen weer open, wat betekent dat Morris binnen afzienbare tijd naar de kleuterklas zal gaan. Benjamin zal weer naar de peuterspeelzaal mogen, dus in die zin wordt het dan ook weer anders. Ik weet nu al dat ik ze allebei gruwelijk ga missen als het zover is. En dat ik Koen ga missen als we op den duur weer op kantoor gaan werken. Hoe vervelend de aanleiding ook; de tijd met z’n vieren thuis heeft ons als gezin heel veel gebracht. Momenten die ik altijd zal koesteren, en de wetenschap dat we het, zelfs als er zoiets ergs aan de hand is en we het huis zo goed als niet uit mogen, heel fijn hebben samen. Ook zonder externe factoren. En dat is een heel groot goed.

We weten allemaal: het is voor nu niet anders. De maatregelen zijn er niet voor niets, en we hebben geen andere keus dan er het beste van te maken. Heel vaak lukt dat, en soms ook niet. En dat is helemaal oké. Je mag best balen van een vakantie die niet doorgaat, van feestjes die van de agenda verdwijnen, van geen tijd voor jezelf. Dat mag er óók zijn en doet geen afbreuk aan dat we allemaal best beseffen dat er heus ergere dingen zijn.

Wat missen jullie het meeste in deze bizarre tijd?