EVEN BIJPRATEN

Toen ik vanochtend door mijn eigen Instagram feed scrolde vielen de nieuwste drie foto’s, of eigenlijk de strekking daarvan, me op: één post van begin maart over een vol hoofd, daarna eentje over onze kinderwens, en daarna eentje over het coronavirus. Toen ik afgelopen weekend op Stories vroeg waar jullie graag over zouden lezen kwamen er heel veel reacties met ‘een update’. Of over het volle hoofd, of over de kinderwens, óf over hoe wij het coronavirus ervaren, aangezien we in een plaats met veel besmettingen wonen. Het leek me een goed moment om bij te praten. Wat speelt er allemaal?

Allereerst: het volle hoofd. In november vorig jaar deelde ik dit artikel (KLIK) al, waarin ik schreef over last hebben van de blaadjes. Nou heb ik dat dus vaak aan het begin van de donkere tijd, omdat ie eraan komt, en aan het einde ook, omdat ik er wel niet zó ontieglijk klaar mee ben. Zo ook eind februari. Nu was dat niet per se alleen het weer, maar een samenloop van omstandigheden waardoor mijn hoofd overliep. Veel werk, wat persoonlijke dingen, en: Koen werkt vanaf komende zomer niet meer voor papa’s bedrijf. Na vijf jaar gaat hij iets anders doen.

Je kunt je er misschien iets bij voorstellen dat dat een heel lastige keuze was, die niet binnen een dag werd gemaakt, waar we eindeloos over gesproken, gewikt en gewogen hebben, en die de gemoederen aardig bezig hield. Ik kan er nog niet meer over zeggen dan dat, maar als dat wel kan horen jullie het. Het was gewoon best even een dingetje. We zijn er in ieder geval allemaal helemaal oké mee, en ik ben trots op ‘m dat hij zijn hart volgt. Al met al was het gewoon even veel tegelijk, met als gevolg daarvan nauwelijks slapen, en dan ben je voor je ‘t weet net een hamstertje dat rondjes aan het rennen is in hetzelfde rad.

Het is een heel menselijk iets om overal een labeltje op te willen plakken, en na een aantal stories over dit onderwerp kreeg ik veel vragen als; ‘maar wat IS het dan precies?’ en ‘ben je depressief?’ maar in dit geval is er geen etiketje. Ik ben verre van depressief, maar heb gewoon af en toe een vol hoofd. Onderstaande tekst, die ik onder de foto op mijn feed postte, zegt eigenlijk alles.

‘Denk nou niet zoveel na.’ ‘Maak het jezelf niet zo moeilijk.’ ‘Zet je hoofd gewoon even uit.’ ‘Als je je ogen dicht doet slaap je vanzelf.’ ‘Er is toch niks aan de hand?’ ‘Je hebt alles wat je wilt, maak je niet zo druk.’ Was het maar zo eenvoudig. Een vol hoofd zet je niet zomaar uit. Er zit geen knopje op. Er is geen klepje waar je de batterijen even uithaalt als je er te moe van wordt. Het luistert nergens naar, heeft nog het meeste weg van een eigenwijze puber die precies doet waar ie zin in heeft en een loopje met me neemt. Het staat los van hoe al dan niet gelukkig ik ben, of hoe blij met wat ik heb, en heeft niets te maken met tevredenheid, want als ik iets ben is het dat. Blij met mijn gezin en mijn leven, en met mezelf, en over het algemeen heel gelukkig ook. Maar dat hoofd. Dat blijft een ding. Het is er niet altijd, maar wel vaak. Het is lastig concreet uit te leggen, en ook niet te zien. Al helemaal niet achter een glimlach. Soms denk ik wel eens; had ik maar een gebroken been. Dat is zichtbaar. Duidelijk. Dan snapt iedereen wat er is. Dan hoef je niet uit te leggen hoe het is om moe te worden van je eigen hoofd, van de wil alles perfect te doen voor de mensen om je heen, om ‘s nachts niet te kunnen slapen omdat de analyses en overdenkingen altijd doorgaan, last te hebben van de donkere dagen, om niet te kunnen genieten van momenten waarop je zó graag wilt genieten dat het juist niet lukt. Na mijn stories van zaterdag kreeg ik zo bizar veel DM’s dat ik hier ook een post aan wilde wijden omdat ik het zo zo belangrijk vind dat dit er ook mag zijn. Ik kreeg een aantal keer de vraag wat het dan precies IS? En daar gaan we dan weer. Want het heeft geen etiketje. Er is geen gips voor, of medicijn. Het is een vol hoofd. ‘Gewoon’ een vol hoofd. Dan loop je er maanden lachend mee weg, en dan is het een paar dagen lastig. Ik weet inmiddels dat het ook z’n functie heeft. En dat even niks goed doet. Dat het weer over gaat. Voor iedereen die het herkent: weet dat je niet alleen bent. Het wordt echt weer licht. En voor iedereen die het niet herkent: probeer je te realiseren dat je niet in iemands koppie kunt kijken. Wees een beetje lief voor elkaar. Dat helpt.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en het hoofd weer meer naar de achtergrond. Ik nam meer rust, maakte bewuste keuzes, sliep beter, de zon ging schijnen, en dan ziet de wereld er weer heel anders uit. En wat ik ook een belangrijke toevoeging vind: een vol hoofd hebben betekent niet dat het slecht met je gaat. In mijn geval in ieder geval niet. Ik ken weinig angsten en onzekerheden, maar ben behoorlijk analytisch en vind ‘t lastig om controle los te laten. Af en toe zit er eens een rukdag tussen en ik vind ‘t belangrijk om dat ook te laten zien. Ook omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die af en toe, regelmatig, vaak of altijd een struggle in hun hoofd hebben, en ik graag zou willen dat daar wat meer begrip voor is. Het gevoel dat je de enige bent, of een gekkie, draagt in ieder geval nergens toe bij.

Onze kinderwens. Het ding waar ik inmiddels al zoveel over heb geschreven dat het voelt alsof het meeste wel gezegd is. En ik denk dat dat ook zo is. Maar de afgelopen maanden vond er ook een verandering plaats. We hadden na de miskramen en het gedoe erbij heel lang het gevoel dat we geen zin hadden in wéér die hele polonaise, weer die kans op teleurstelling, en ondanks dat de wens bleef was er vooral veel tevredenheid. En dat is er nog, maar ik krijg ook steeds meer het gevoel dat we er wel weer klaar voor zijn. Als in mega rammelende eierstokken, eigenlijk. Het is zo cliché maar wel waar; de tijd heelt een hoop, en de scherpe randjes gaan er echt vanaf. Waar ik een paar maanden geleden nog dacht: ‘ooit, maar voorlopig even niet’, denk ik nu: ‘het zou zo leuk zijn om het over een paar maanden weer te proberen’. Een beetje hetzelfde gevoel als ik vóór mijn eerste zwangerschap had, met kriebels en al. Waar ik voorheen vooral huiverig was voor herhaling van zetten ben ik dat nu niet meer. Ik zie ‘t eigenlijk allemaal heel positief. Het is met de jongens ook twee keer goed gegaan, dus daar ga ik nu ook weer vanuit. Je bent in een huwelijk alleen wel met z’n tweeën, dus we zullen zien hoe ‘t gaat lopen, maar ik durf in ieder geval te zeggen dat ik er heel anders in sta dan ik lange tijd deed. En daar ben ik blij om.

En dan het laatste en meest actuele onderwerp van de afgelopen weken. COVID-19. Het coronavirus. Want jeetje, wat ziet de wereld er sinds vorige week ogenschijnlijk ‘ineens’ anders uit. Ik kreeg veel bezorgde berichtjes omdat Uden één van de plaatsen met het grootste aantal besmettingen in Nederland is, dus ondanks dat ik er op Instagram al het een en ander over gezegd heb wilde ik dat ook hier nog even doen. Met Koen, mij en onze jongens gaat het goed. Ondanks dat het zo dichtbij is merken wij er persoonlijk, als in gezondheidstechnisch, in onze directe omgeving (nog) niet heel veel van. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik, hoewel de hele situatie an sich natuurlijk hartstikke verontrustend is – begrijp me niet verkeerd! – niet ‘bang’ ben. Ik geloof dat de deskundigen weten wat ze doen en vertrouw daar ook op. Ik heb de jongens vorige week al thuis gehouden van de peuterspeelzaal omdat eerst Benjamin en later Morris een dag goed ziek was en ze allebei veel hoestten, maar zij knapten gelukkig ook vrij snel op. Volgens de huisarts was dat waarschijnlijk de wijten aan een griepje of een flinke verkoudheid, dus daar zijn we ook vanuit gegaan.

We hebben dus wel meteen onze agenda aangepast, gewoon om geen onnodig risico te lopen, en sinds gisteren is daar eigenlijk überhaupt geen keuze meer in. Voor ons betekent het concreet dat Koen en ik in ieder geval deze week allebei thuiswerken, en dat we ons verder houden aan de adviezen van de RIVM. Ik realiseer me heel goed dat ik geluk heb dat ik in een positie ben waarin thuis werken mogelijk is, en omdat ik dat normaal gesproken ook al doe krijgen de jongens er weinig van mee. De dagen bestaan uit werken, boekjes lezen, knutselen, bakken, kleien, spelletjes doen, Netflixen en nu het weer het toelaat ook lekker in de tuin spelen.

Om dat laatste ben ik wel héél blij: kunnen ze toch nog een beetje uitrazen! De wekelijkse bezoekjes aan opi en vrijdag boodschappen dag samen slaan we zolang als nodig over en hoewel ik het normaal gesproken heel leuk vind om dingen te ondernemen, in de weekendavonden met Koen en doordeweeks en in ‘t weekend overdag met de jongens, voelt het een beetje lullig om er nu over te vallen dat dat niet mag. Er zijn zoveel mensen in de zorg en in het onderwijs en in andere beroepsgroepen die gewoon kei- en keihard moeten blijven werken om er voor anderen te zijn en überhaupt geen keuze krijgen, en daarbij ook de (kleine) ondernemers die zo graag zouden werken maar nu simpelweg niet kunnen met alle gevolgen van dien, dat het als misplaatst voelt om te zeuren over het feit dat we voorlopig niks ‘mogen’.

Ik probeer het maar om te buigen: we moeten roeien met de riemen die we hebben en het fijn maken thuis, met z’n vieren, en dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Misschien klink ik over drie weken heel anders hoor, maar voor nu probeer ik er echt zo in te staan. Bij voorbaat al als een berg tegen de tijd tot 6 april opzien, met de mogelijkheid dat het 6 april nog helemaal niet klaar is, maakt het er sowieso niet gezelliger op. Het is wat het is: ik hoop vooral dat iedereen de adviezen opvolgt en dat we zo met z’n allen de kwetsbare risicogroepen in bescherming kunnen nemen. Het is in ieder geval duidelijk waarom de situatie is zoals ie is.

DUS. Dat was een hele lange bijprater. Merken jullie veel van het virus in je directe omgeving? Ik hoop in ieder geval heel erg dat het bij jullie naar omstandigheden goed gaat! Pas goed op jezelf en op elkaar, en wees een beetje extra lief voor je naasten. Dankjewel voor het lezen!