8 x WAT IK LASTIG VIND AAN HET MOEDERSCHAP

Het zal geen heel groot geheim voor jullie meer zijn dat ik het moederschap niet per se als heel zwaar ervaar. Ik vind het vooral heel erg leuk, geniet van onze opgroeiende jongens en kan weinig momenten terughalen waarop ik het echt even héél erg niet zag zitten. Met uitspraken als ‘de waarheid over het moederschap’ heb ik altijd heel veel moeite omdat ik gewoon niet geloof dat er één waarheid is. We zijn allemaal anders, ook als moeder, hebben allemaal andere karakters, andere referentiekaders en vooral ook: andere kinderen, dus één waarheid is er volgens mij niet. We hebben wel allemaal onze éigen waarheid en onze eigen perceptie van het moederschap en in mijn beleving is dat helemaal oké. Met de één kun je je daardoor ongetwijfeld beter identificeren dan met de ander en dat is hartstikke logisch. Hier is de hele moederschapperceptie best rooskleurig, maar dat ik het niet per definitie als zwaar zou definiëren wil niet zeggen dat er nooit momenten zijn waarop ik het even zwaar vind. Als tegenhanger voor mijn positieve geneuzel dacht ik: laat ik de momenten waarop ik het allemaal niet zo hosanna vind delen. Iets met balans, zeg maar. Benieuwd wat ik wél lastig vindt aan het moederschap? Komen ze!

Eenkennigheid

Ik weet dat het ergens heel mooi is en ik vind heel fijn dat de jongens zo graag bij mij zijn, maar af en toe hoor ik ‘s avonds als ik ze in bed heb gelegd nog steeds de echo van het ge-‘mama mama mama mama’. Vooral Morris zit heel erg in de mama-fase en klampt zich als een koalabeertje aan mij vast. Mama mee plassen, mama mee onder de douche, mama mij in bed leggen, mama bij mij blijven. Kan ik heel erg van genieten, maar vind ik af en toe ook wel eens benauwend en daarbij vind ik het niet leuk voor Koen, die minstens net zo lief is voor de jongens als ik ben. Als hij niks of niemand goed genoeg vindt en het alleen maar mama mag zijn is het fijn om die rol te kunnen vervullen, maar ik vind ‘t ook weleens dubbel. Of ik denk ‘alwéér Morris?’ En daar voel ik me later dan weer lullig om.

Ze ergens niet kunnen behoeden

Blijft een ding dat je je kinderen niet altijd overal voor kunt behoeden. Dat ze af en toe op hun gezicht gaan, hoe erg je ook je best doet dat te voorkomen. Nou ben ik geen moeder die meehuilt met haar kinderen als ze pijn hebben – klinkt dat heel erg? – of van wie ze vanalles niet mogen uit angst dat er iets misgaat. Morris brak zijn pols terwijl hij altijd de voorzichtigheid zelve is, dus daar heb ik wel een lesje van geleerd, maar desalniettemin wil je gewoon niet dat je kinderen iets overkomt. Nooit. En het feit dat je dat niet altijd zelf in de hand hebt vind ik lastig.

Altijd die verantwoordelijkheid

Of ze nou fysiek bij je zijn of niet: vanaf het moment dat je kinderen hebt heb je al-tijd de verantwoordelijk over twee kleine mensen. Ook als je een keer op stap bent, ook als je een nacht niet thuis bent, ook als je werkt: ik heb gemerkt dat dat gevoel er gewoon letterlijk ál-tijd is. Gaat het wel goed met ze, voelen ze zich wel fijn, zijn we wel blij? Dat noemen ze ouderschap, denk ik. Roos – die ik ken van Instagram – zegt altijd zo mooi; vanaf het moment dat ze er zijn klopt je hart buiten je lichaam. En dat is echt zo. Nooit meer écht zorgenvrij.

Doe ik ze niet tekort?

Dit. Dat je het zeg maar éigenlijk heel goed weet, maar je af en toe toch bekropen wordt door een heel irritant schuldgevoel als je net wat meer werkt dan normaal, of net wat vaker voor jezelf kiest dan normaal. Deze heb ik de afgelopen maanden het meest als vervelend ervaren, na mijn artikel van vorige week snappen jullie waarom, maar ik merk godzijdank dat het sinds een paar weken zo goed als weg is. Heel vaak in de spiegel kijken en tegen mezelf zeggen dat ik het all good is helpt. En gewoon weten dat ik doe wat ik kan om de beste moeder te zijn die er is voor die twee mannen, maar ze ook als voorbeeld te stellen dat ze altijd hun dromen achterna moeten gaan en zichzelf nooit moeten wegcijferen.

Aandacht verdelen

Twee kinderen, twee verschillende karakters. Een knuffelkont en een avontuurlijk type. Allebei een sterke eigen wil en allebei eigen voorkeuren. Ik vind het een uitdaging mijn aandacht tussen allebei goed te verdelen. Benjamin is afhankelijker van mij dan Morris is; die is al stukken zelfstandiger dan zijn kleine broertje, maar Morris is wel weer veel aanhankelijker van karakter dan Benjamin is. Die heeft wel eens hangdagen of van die momenten dat ie alleen maar bij mij wil, maar Morris is van zichzelf veel aanhaliger dan Benjamin dat is. Ik probeer met allebei af en toe iets apart te doen en ik merk dat vooral Morris dat heel fijn vindt. Benjamin mist vooral zijn grote broer als die er niet is. Ik probeer hier niet te veel een weegschaal bij te houden omdat ik denk dat dat ook de bedoeling niet kan zijn, en ik ben er ook niet continu mee bezig, maar af en toe zijn er van die momenten dat ik denk ‘moet ik niet dit of moet ik niet dat?’

Controle loslaten

Faal ik jammerlijk in. Bijna drie jaar aan ‘t oefenen inmiddels maar ik ben er nog steeds geen held in de controle volledig bij een ander te leggen. Daarom ook extra goed dat Morris nu naar de peuterspeelzaal gaat en het daar zo naar zijn zin heeft. Ik ben er niet bij, ik zie niet wat hij doet en op wat verhaaltjes van hem zelf na weet ik ook niet precies hoe zijn ochtenden daar eruit zien, en dat is helemaal prima. Als hij straks naar school gaat heb ik al helemaal geen keus, dus dit is een goed iets om doorheen te gaan. Valt me niet altijd mee, en ik word er af en toe redelijk onrustig van dat ik niet weet hoe of wat, maar het hoort erbij.

Geduld bewaren

De mensen die mij heel goed kennen zullen mij niet per se omschrijven als een heel geduldig persoon. Nou is dat wel veranderd sinds we kinderen hebben, dat moest ook wel, maar nog steeds kan ik bij vlagen behoorlijk ongeduldig zijn. Dat in combinatie met twee kleine kinderen die zich echt niet op laten jagen door de fratsen van moeders – en maar goed ook – is voor mij af en toe echt wel een leerproces. Als je ‘s avonds zelf aardig door je energie hen bent en je twee kinders in bed moet leggen waarvan er één vervolgens besluit dat hij dat niet van plan is en er een keer of twintig uit komt ben ik dat na een paar keer echt wel héél erg beu.

Politieagent spelen

De laatste: hoewel ze over het algemeen heel lief zijn samen en Morris halve dagen roept dat Benjamin zijn aaaaallerbeste vriend is, zijn er ook wel eens momenten dat ik er met zo’n politiebordje tussen zou kunnen gaan staan. Als Benjamin Morris zijn zorgvuldig opgebouwde toren sloopt alsof het niks is, of als Morris precies dát boekje moet wat Benjamin net aan het lezen is. Echt, dan voel ik met net een politieagent. De een corrigeren en de ander troosten tegelijkertijd en dan vooral niet doorslaan in dat politieagentengedrag en ze ook af en toe wat zelf op laten lossen zonder dat ik daar meteen tussen moet gaan staan als een verkeersregelaar. Koen en ik zijn allebei consequent, het is niet zo dat ze bijvoorbeeld naar de één rennen als van de ander iets niet mag of als die optreedt dus daarin zitten we wel op één lijn, maar af en toe denk ik ook ‘jongens schei uit met dat gezever en zoek het gewoon even uit samen’. Dat.

Best toch nog wel wat puntjes als ik ze zo teruglees. Zou bijna denken dat ik het een doffe ellende vind hè met twee van die kleine draken in huis? Is niet zo, maar áf en toe.. We hebben allemaal zo onze struikelblokken en uitdagingen. Die van mij zeggen vooral ook een hele hoop over mijn eigen karakter en van prominente eigenschappen waar ik al dan niet blij mee ben. Ik ben benieuwd wat jullie zwaar of lastig vinden aan het moederschap. Waar loop jij tegenaan?

Oh en nog even een kleine disclaimer aan het einde: we ervaren het moederschap allemaal anders. Laten we daar proberen een beetje begrip voor op te brengen in plaats van het te veroordelen!