BORSTVOEDING: HOE GAAT HET NU?

Posted 9 juni 2016

Een hele poos terug, toen Morris nog Frummel heette en ik nog een gezellige babybuik had, schreef ik al eens over borstvoeding en kunstvoeding, en onze afweging daarin (klik!). Inmiddels is Morris vijf weken oud – HOE DAN?! – en geef ik vijf weken borstvoeding. Het is dus gelukt! Vandaag een update over hoe dat tot nu toe gegaan is en hoe ik het ervaar!

In dat bewuste artikel vertelde ik al: voordat Morris er is besluiten we er ons best voor te gaan doen volledig borstvoeding te geven, maar er geen heel pijnlijk, langslepend verhaal van te maken als het niet zou mogen lukken. De relaxte en positieve houding die ik gedurende mijn zwangerschap ten opzichte van de bevalling heb, heb ik ook wat borstvoeding betreft. Ik maak me niet te druk, ga niet naar cursussen, klasjes of informatiebijeenkomsten en laat het vooral heel erg op me af komen. Ik bespreek met mijn verloskundige dat ik Morris graag vrij snel na de bevalling aan wil leggen en lees het informatieboekje door wat zij mee naar huis geeft. Daar laat ik het dan bij. Ik geloof er heilig in dat een te gespannen of geforceerde houding nergens positief toe bijdraagt, dus ik maak me eigenlijk gewoon niet zo druk. Is trouwens een prestatie van formaat voor zo’n druktemaker als ik voor mijn zwangerschap was. Ik wil niet zeggen dat dat nou de sleutel tot borstvoeding die gaat als ‘n trein is hoor, maar voor mij lijkt het te werken, die instelling.

Afijn, op 5 mei, om 01.53 ‘s nachts, wordt onze grote trots geboren. Nadat er bij mij enig reconstructiewerk heeft plaatsgevonden *kuch* probeer ik hem samen met de kraamzorg voor de eerste keer aan te leggen. Zij legt me duidelijk uit hoe of wat en helpt heel lief mee. Morris moet even wennen, hapt heel druk aan, drinkt een klein beetje en stopt er dan weer mee. Mijn productie komt meteen op gang; de melk loopt er gewoon in straaltjes uit. Dus. Daar moet ik overigens best even aan wennen hoor, en eigenlijk nog. Het hele fenomeen ‘lekkende tieten’ van tijdens de zwangerschap word zo na mijn bevalling ineens naar een héél nieuw level getild en ik blijf het een bizar iets vinden.

Die eerste nacht drinkt Morris prima. Niet lang, niet veel, maar hij drinkt. En dat vind ik fijn. In de loop van de dag gaat het steeds beter, en de dag na zijn geboorte, op 6 mei, gaat het voor mijn gevoel hartstikke oké. Het voeden doet geen zeer, dus ik ben positief verrast. Wel is Morris erg onrustig aan de borst. Voor hij eindelijk goed aanhapt zijn we vaak een kwartier – en soms wel een half uur – verder. Ik word daar een beetje onzeker van, maar omdat hij daarna wel goed lijkt te drinken neem ik aan dat het erbij hoort. Als Morris in de loop van die week afvalt waar hij eigenlijk juist weer aan had moeten komen, terwijl ik hem wel erg vaak aanleg, gaan er toch een paar alarmbelletjes rinkelen. Omdat hij voor hij eindelijk begint te drinken zoveel moeite moet doen om aan te happen is hij als hij eenmaal drinkt te moe om mijn borsten helemaal ‘leeg’ te maken. Klinkt hartstikke aannemelijk. De kraamzorg ziet mijn onzekerheid en Morris’ gevecht, en besluit dat het tijd is voor iets anders: liggend voeden op bed. Vanaf dan drinkt hij als een tierelier en groeit hij ook als kool. Na een paar dagen gaan we weer over op zittend voeden en zijn de eerdere probleempjes met aanhappen als sneeuw voor de zon verdwenen.

Als de kraamweek voorbij is – zul je altijd zien – krijg ik ineens ontzettende pijn aan één borst. Als ik Morris aanleg ga ik bijna door de grond, ik voel grote harde schijven, de borst is knalrood en ik heb koorts. Je raadt het al: borstontsteking. Ik krijg het advies door te bijten en Morris vooral zoveel mogelijk aan te blijven leggen, en daarnaast te beginnen met kolven. Wie dat ‘zoveel mogelijk blijven aanleggen’ bedacht heeft, heeft trouwens nog nooit borstontsteking gehad vermoed ik zo, want kanonnen wat doet dat zeer! Gelukkig gaat het wel vrij snel weer over, maar omdat ik ‘last’ heb van hyperlactatie is er gewoon teveel om te drinken, waardoor mijn borsten nooit helemaal leeg zijn, melkkliertjes verstopt raken, ik aan de lopende band stuwing heb en continu rondloop met een paar joekels waar Lolo Ferrari nog bang van zou worden. Dat gaat vervolgens behoorlijk zeer doen. Blijven kolven dus. Dat helpt als een malle. Maar dat kolven jongens, daar kan ik kort over zijn: hoe fijn het ook is om de druk weg te kunnen nemen, dit vind ik best een dingetje. Ik voel er niks van, ook dit doet totaal geen pijn en noem me een zeikerd, maar ik vind het mentaal gewoon zó niet fijn! Excuse my French, maar ik voel me af en toe gewoon net een kalfje dat gemolken word. Iets anders kan ik er niet van maken. Ach, ook dat zal wel weer een kwestie van wennen zijn. Ik kolf overigens met de Medela Freestyle. Mochten jullie daar nog een apart artikel over willen lezen hoor ik het graag! Oh, ik heb trouwens wel voor het eerst in m’n leven een best imposant decolleté al zeg ik het zelf. Daar kan ik dan wel weer om lachen.

Ik ben er blij mee dat het voeden op deze manier zo goed gaat. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat romantische gevoel waarover ik sommige moeders soms hoor een klein beetje mis, maar ik vind het wel mooi dat mijn kind zo goed groeit op mijn melk en ik kan ook echt wel genieten van die momentjes met zijn tweetjes. Dat benauwde gevoel wat ik tijdens mijn zwangerschap had als het ging over borstvoeding ging heb ik nu helemaal niet meer. Door het kolven weet ik dat er een voorraadje melk is waarmee Morris het best even zou redden als ik hem om welke reden dan ook niet zou kunnen voeden. Morris krijgt ook af en toe een flesje om te voorkomen dat hij die straks gaat weigeren, en dat gaat hartstikke prima. Persoonlijk vind ik het af en toe best een beetje pittig – ter illustratie: van de week sta ik in de Etos, zie ik ineens een kneitergrote natte plek in m’n shirt. Ik denk in al m’n onschuld nog dat Morris misschien een beetje heeft gespuugd, tot het ineens in m’n beha ook verdacht vochtig voelt. Blijk ik dus m’n zoogcompressen vergeten te zijn. Sta je dan met je natte tiet in de drogist. Tikje ongemakkelijk. Hoezo beginnersfout? – maar al met al ik vind het vooral ook heel erg fijn dat het zo goed gaat en dat ons mannetje het zo goed doet. Overdag komt hij om de vier uur en ‘s nachts slaapt hij door, dus we zitten nu op vijf voedingen per dag en volgens mij mogen we daarmee hartstikke in onze handjes klappen.

Qua kleding houd ik er tot op zekere hoogte rekening mee dat ik borstvoeding geef. Als ik weet dat ik in het openbaar moet voeden, zoals laatst bijvoorbeeld op het terras, trek ik een overhemdje aan of een shirt met een wijde hals waardoor ik niets uit hoef te trekken. Ik sla dan een grote sjaal of hydrofiele doek om waardoor ik er andere mensen niet mee tot last ben. Ik heb geen speciale voedingsshirts, en mijn voedingsbeha’s draag ik alleen ‘s nachts omdat ik dan de beugels uit mijn gewone beha’s vervelend vind liggen. Overdag vind ik het prima te doen om mijn eigen beha’s gewoon naar beneden te flappen. Borst eruit en gaan met die banaan, zeg maar. Als ik weet dat ik ergens wat meer privé kan voeden houd ik eigenlijk geen rekening met mijn kleding. Jurkjes doe ik dan gewoon aan de bovenkant los en strakke shirts trek ik uit – ik draag altijd een hemdje onder mijn kleding, dus ik zit zeg maar nooit in mijn spreekwoordelijke blote kont. Werkt voor mij prima zo!

Ik weet nog niet hoelang ik door zal gaan met borstvoeding geven. Voorlopig vind ik het heel fijn zo. Morris groeit goed, het is hartstikke gemakkelijk – want altijd en overal kunnen voeden en melk die altijd op de goede temperatuur is – en ik geniet van de momentjes zo samen met Morris. Voor nu ben ik dus van plan er nog een paar maanden aan vast te plakken, maar we zullen zien hoe het loopt!

Ik ben benieuwd: heb jij ook borstvoeding gegeven? En hoelang? Mochten jullie nog vragen hebben: let me know! Ik beantwoord ze graag. Bedankt voor het lezen! X