BORSTVOEDING: HOE GAAT HET NU?

*Dit artikel betreft een samenwerking

Benjamin krijgt ondertussen ruim tien maanden borstvoeding. Dat is een maand langer dan ik Morris heb kunnen voeden, en daar ben ik blij om. Morris wilde na negen maanden zelf niet meer. Dat weet ik toen aan het verdriet door oma’s overlijden en aan het feit dat ik weer zwanger was – daardoor kan de samenstelling van je voeding veranderen – maar zeker weten doe je dat natuurlijk niet. Een baby van negen maanden kan nog niet tegen je zeggen dat hij je melk eigenlijk niet meer zo te pruimen vindt, dus je vult het zelf maar in. Die negen maanden waren voor mij echt een ding: ik wilde Benjamin zó graag minimaal net zo lang voeden als ik Morris heb gedaan, dat dat echt een soort streven voor me was. En stiekem vond ik het ergens ook spannend, want wat nou als Benjamin er dan ook geen zin meer in zou hebben? Vandaag alles over hoe het nu gaat met de borstvoeding, hoe vaak ik nog voed, of ik ook kolf en hoelang ik nog door wil gaan.

Laat ik voor ik verder vertel eerst zeggen dat ik geen lid van de borstvoedingsmaffia ben. Ik ben blij dat ik de jongens borstvoeding geef en heb kunnen geven omdat ik daar zelf een fijn gevoel bij heb, maar ben overtuigd van het feit dat ze net zo goed groot worden op flesvoeding. Het is niet altijd een keuze, en als het dat wel is is het ook oké! Ik vind vooral dat iedere moeder moet doen waar zij zich prettig bij voelt, of dat nou borst- of kunstvoeding is. 

Tien maanden borstvoeding dus. Bijna elf al. Voor Morris geboren werd stond ik er eigenlijk heel erg blanco in. We zouden wel zien hoe het zou lopen. Als de borstvoeding zou lukken zou dat mooi zijn, als het niet zou gaan zouden we er geen ellenlang en slopend verhaal van maken wat ons het genieten van de eerste weken in de weg zou staan, en zouden we voor flesvoeding kiezen. Jullie kennen het verhaal, maar toen Morris geboren werd ging het eigenlijk vrijwel vanzelf. Hij hapte snel en goed aan, en na wat kleine opstartdingetjes en veel liggend voeden de eerste week ging de borstvoeding als een trein. Of als een tiet, om lekker in ‘t thema te blijven. Ondanks een aantal borstontstekingen waarvan één zo erg dat ik een zwarte plek op mijn borst had lieten we ons niet uit het veld slaan, en uiteindelijk lukte het me negen maanden volledig te voeden. Toen gaf Morris zelf aan dat hij er klaar mee was, en was dat oké, hoe rot ik het op het moment ook vond. Toen ik voor de tweede keer zwanger was, stond ik er stukken minder neutraal in dan de eerste keer. Ik wilde weer borstvoeding gaan geven, en ook minimaal net zo lang. Dat moest en zou me lukken. Ik wist tenslotte al hoe het was en dat het in principe mogelijk zou moeten zijn, dus het leek me in ieder geval de beste instelling om er volle bak voor te gaan.

Dat deed ik, en waar we dachten dat het met Morris gemakkelijk ging, ging het deze keer nog zoveel eenvoudiger dan toen. Benjamin had nul moeite met aanhappen, dronk alsof zijn leven er vanaf hing, en ik had meteen genoeg melk om in zijn behoefte te kunnen voorzien. Omdat ik allebei de keren met name de eerste maanden behoorlijk hyperlactatie had, en al helemaal in de ochtend als de jongens ‘s nachts doorsliepen, kolfde ik iedere ochtend voor de voeding 200 tot 250 ML af met een dubbele kolf. Na de voeding was geen optie, omdat de boel dan zo op springen stond dat aanhappen überhaupt niet mogelijk was. Na een week of zes, als ik me niet vergis, besloten we Benjamin een keer een flesje gekolfde melk te geven om te zien of hij dan niet zou weigeren, en dat ging gelukkig prima. Vanaf dat moment gaf ik hem heel af en toe eens een flesje, maar dat kwam eigenlijk maar heel zelden voor. Al het overige spaarde ik op in de diepvries om een voorraadje te hebben.

Toen ik weer zwanger raakte merkte ik dat ook deze keer mijn productie een beetje minder werd. Hoewel die derde zwangerschap helaas niet zo lang duurde als we hadden gehoopt heb ik wel erg lang een hoog HCG in mijn bloed gehad, en dat merkte Benjamin ook. Hij had nog steeds genoeg aan mijn voeding, maar leek wel minder lang ‘vol’ te zitten dan voorheen. Om de boel op peil te houden ben ik toen wat bij gaan kolven, en ook kolfde ik wel eens een complete voeding die ik dan aanvulde met wat ik extra had gekolfd. In eerste instantie met mijn dubbele kolf, maar ik heb van Plein.nl ook een andere mogen testen: de Philips Avent Ultra Comfort enkele elektrische borstkolf. Die is qua instellingen wat minder geavanceerd dan de dubbele kolf die ik voorheen gebruikte, maar omdat hij een zacht siliconen massagekussen heeft voelt het echt méga comfortabel op je borst. Het is niet hard, snijdt nergens en ik merk dat ik met dit apparaat meer melk kan afkolven, terwijl normaal gesproken juist vaak wordt gezegd dat dat met een dubbele kolf zo is. Wat dat betreft heeft de kolf van Avent dus mijn voorkeur. Nadeel is dat ik niet twee borsten tegelijk kan doen en het in dat opzicht dus wat meer tijd kost. Hij is overigens ook verkrijgbaar in de dubbele variant, maar ik heb de enkele. Het is in die zin voor mij niet de meest praktische kolf, qua tijd, maar over het algemeen heb ik toch geen haast als ik kolf, en dan verkies ik comfort toch boven snelheid. Hij is trouwens ook heel gemakkelijk schoon te maken: vind ik ook een dikke pré. Qua fles gebruik ik áltijd de anti-colic van Philips Avent. Jullie weten inmiddels dat Benjamin heel lang heeft gespuugd als een malle. Ik merkte weinig verschil tussen Difrax en Dr. Brown’s dus ik heb steeds allebei gebruikt, maar sinds we de nieuwe van Philips in huis hebben gebruiken we niet of nauwelijks een andere voor zijn melk omdat we écht significant verschil merken. Benjamin drinkt er zelf heel gemakkelijk uit, hij hoeft niet te hard te werken om de melk te kunnen drinken én de krampen en het spugen zijn duidelijk minder. Omdat ik er zelf zo blij mee ben mag ik er ook eentje weggeven via Instagram vandaag, dus kijk daar vooral even als je ‘m ook wilt proberen.

Bijna elf maanden zijn we inmiddels onderweg. Benjamin drinkt ‘s ochtends na het wakker worden en ‘s avonds voor het slapengaan nog aan de borst; verder is het water en thee. Heel af en toe drinkt hij ‘s middags nog een beetje als hij zijn rust niet kan vinden in bed. Als ik hem aan de borst leg valt hij meteen in slaap en kan ik hem rustig overleggen. Dat is meer ter geruststelling dan iets anders. Over zes weken viert Benjamin zijn eerste verjaardag. Ik heb steeds gezegd een jaar te willen voeden en dat streven heb ik nog steeds. Daarna vind ik het mooi geweest. Benjamin drinkt ondertussen vooral voor de lekker, want als ik hem niet meteen voed en we hem zijn boterham voorschotelen is het ook oké, dus ik maak me niet zo druk over het stoppen. Voor nu eerst nog maar even genieten van de dagen die we er nog aan vast mogen plakken samen. Ik ben allang blij dat het allemaal zo goed is gegaan, dat ik op de borstontstekingen na relatief weinig kwaaltjes heb gehad, dat ik nooit heb hoeven bijvoeden en dat het redelijk ‘vanzelf’ ging allemaal. Dat Benjamin net zo’n ritmekind bleek als zijn broer en dat we wisten wat we aan elkaar hadden. Oh en ik ben zo dankbaar voor al die fijne momenten ‘s avonds als hij in slaap viel aan de borst. Dat zijn zelfs voor iemand als ik, die geen romantisch beeld heeft bij borstvoeding, de aller- allermooiste dingen. Als ik naar hem kijk en zie hoe hij gegroeid is de afgelopen maanden ben ik ergens best een beetje trots. We zijn een goed team, mijn kleine baby B en ik.

Bedankt voor het lezen en een heel fijn weekend voor straks!