DE VERBOUWING

Verbouwen! Dat we dat opnieuw zouden gaan doen vertelde ik in juni al. Ik wist toen zelf al dat ik zwanger was, maar dat was voor de rest van de wereld nog een geheim. Inmiddels is ‘t wel al lang en breed out in the open en begin ik lichtelijk haast te krijgen. We zijn ruimschoots over de helft van de zwangerschap en de verbouwing moet nog beginnen. Nu is het er geen die wéken zal gaan duren en we hebben ‘m voor nu gefaseerd – binnen heeft prio, buiten komt in ‘t voorjaar wel – dus dat scheelt iets, maar ik sta echt te springen om aan de slag te gaan. Heb zoveel zin om te kinderkamers helemaal in te richten. Daar kijk ik het allermeeste naar uit. Maar eerst: wat gaan we doen? Hoe worden de kamers van de kindjes en wat gaan wij doen als het hier een bende is? Ik praat je bij.

Die verbouwing an sich werd echt een beetje een hoofdpijnding. Lang voor de vakantie al zou er een offerte komen. Eindstand kwam die offerte niet vóór de vakantie, ook niet na de vakantie, werd er een nieuwe datum beloofd maar niet nagekomen en pas toen we zelf aangaven dat het voor ons wel klaar was kwam er uiteindelijk actie in de tent. Lang verhaal kort: we besloten diezelfde aannemer toch nog een kans te geven ondanks de megavertraging – überhaupt; zie maar eens op heel korte termijn een andere te vinden, soort mission impossible in deze tijd – en er kwam een offerte op tafel. Maar wel een waar we spontaan  van aan ‘t zuurstof moesten, ons (en iedereen die we om een mening gevraagd hebben) inziens buitenproportioneel voor hetgeen er moet gebeuren. Als dit nou een huis was geweest waar we echt nog héél lang zouden willen bijven wonen was het nog een ander verhaal geweest, maar met in het achterhoofd dat je er misschien nog maar een paar jaar plezier van hebt; nee. Dat hele verhaal ging dus niet door. Om eerlijk te zijn was dit dus echt ff een moment dat ik wel kon janken en op zachtst gezegd een beetje paniek kreeg. Wat ik al zei; zie maar eens op korte termijn geschikte mensen te vinden die tijd hebben voor zo’n klus. Is gewoon écht heel lastig. En ondertussen zwangeren we wel verder ook. Afijn: er werd geschakeld én uiteindelijk een andere oplossing gevonden waar we nu mee aan de slag gaan. In eigen beheer, dus het is geen kwestie meer van twee weken de deur achter ons dicht trekken en terugkomen in een kant en klaar huis, maar dat scheelt in deze zó bizar veel geld – kun je zeg maar ‘n prima auto van kopen – dat we dat meer dan voor lief nemen.

Ik vertelde eerder al wat ‘t plan was, maar nog even een korte recap. We hebben nu op beide trappen en de eerste en tweede verdieping vloerbedekking. Op de eerste verdieping zijn twee ruime slaapkamers en een inloopkast, op de tweede verdieping is onze slaapkamer met daarnaast een soort opbergdeel slash kantoortje slash opslag. De vloerbedekking gaat overal weg. De trappen worden naar alle waarschijnlijkheid gelakt, op de eerste en tweede verdieping komt PVC of laminaat. Ik neig voor nu naar het laatste; dat hadden we in ons vorige huis ook en vond ik top. Zie ik nu bij Lot en Flip en Robin en Mees en vind ik daar perfect liggen. De inloopkast op de eerste verdieping wordt slaapkamer. Van de grootste slaapkamer wordt een deel afgehaald; daar komt een nieuwe inloopkast voor de kinderen. Dan zijn er dus drie slaapkamers en een inloopkast. Op zolder blijft onze slaapkamer qua ruimte ongeveer zoals ie is, maar er komt ook een overloop met een deur naar onze slaapkamer, en een doorloop naar onze inloopkast. Één van mijn favoriete onderdelen: vind dit zo leuk. De wanden worden opnieuw gestuct waar nodig, er wordt geverfd en behangen, er komt nieuwe raamdecoratie. En dan wordt er dus ingericht.

Voor dat laatste ben ik volle bak inspiratie aan het opdoen. De jongens slapen sinds de zomervakantie samen. Nadat ze op Mallorca zo sliepen en dat héél veel rust gaf besloten we dat thuis op hun verzoek ook eens te proberen. We kwamen eind eerste week augustus thuis en inmiddels is het zo ongeveer eind oktober, dus je snapt: dat bevalt perfect. Ze slapen súpergoed samen en vinden daar allebei echt heel veel rust in. We hebben ze gevraagd wat ze willen, en het antwoord is unaniem samen blijven slapen. Voor nu gaan we dus uit van een jongenskamer en een meisjeskamer. We hebben straks dan een slaapkamertje over, maar daar gaan we in eerste instantie niets mee doen. Die laten we gewoon leeg, of ik gebruik ‘m bijvoorbeeld even als ruimte om video’s op te nemen, maar mochten de jongens uiteindelijk toch ieder een eigen kamer willen of ineens dramatisch slapen samen is de optie er wel. Vinden we een fijn idee. Met dat laatste hebben we overigens ook rekening gehouden bij de keuze voor een bedje. Ze wilden zelf heel graag een stapelbed, dus daar hebben we naar gekeken – er is er een van Olivers Furniture (Seaside) die ik echt fantastisch vind én die je ook uit elkaar kunt halen om er twee losse bedden van te maken – maar ik heb een stapelbedfobie. Geen grap. Ik heb me er echt geprobeerd overheen te zetten, maar het idee dat er één onder ligt en de ander boven en dat dat bed dan in elkaar zakt, I know: het slaat nergens op, maar ik kan dat dus níét loslaten. Heb ik trouwens al m’n hele leven, vond als kind stapelbedden al helemaal ruk. Je snapt: dat wordt ‘m niet. We neigen voor nu naar een halfhoogslaper, ook een stuk minder hoog dan een echt stapelbed, met daar gedraaid onder een normaal bed – voeteneind eronder dan;) – zodat je een soort hoekopstelling krijgt. Dat past perfect op hun kamer. Hebben ze alsnog een sóórt stapelbed, kan zonder enig gedoe uit elkaar, en ik zit niet met die gekke zorgen. Een kast hoeven we dus niet omdat we die inloopkast hebben, en qua wandafwerking weten we al hoe we het bij hen gaan doen, dus dan blijft er alleen nog hoofdstuk deco over en dat is mijn favoriet dus dat gaat wel lukken. Dat kamertje is in ons hoofd al een heel eind.

Maaar dan, de babykamer. Het Sebra Kili bedje waar Morris nu in slaapt maken we weer klein, bodem omhoog, en dan wordt dat het bedje voor onze dochter. We vinden dat bed nog steeds zó mooi, en het is ook in perfecte staat, dus alleen maar leuk dat zij er straks in ligt. Die gaan we nog gebruiken. Voor een commode gaan we nog even op pad; is nog een projectje. Voor een fijne grote stoel om in te voeden en lezen geldt hetzelfde. Maar het ding met die meisjeskamer: de KLEUREN. Het behang.  Echt; we weten het gewoon nog niet. We willen niet zo roze, maar ook weer niet zo terracotta als je nu op heel veel plekken ziet, dus het moet iets ertussenin zijn, zover zijn we. Wat dan precies is nog een vraagteken. Ik denk dat het uiteindelijk uit zal komen op neutrale tinten met wat mat oudroze. In die richting.

Onze eigen slaapkamer krijgt ook een fikse opfrisbeurt. Andere vloer, andere wandafwerking, andere raamdecoratie. Daar hebben we sinds we hier wonen het minste aan gedaan omdat we wisten dat we daar nog ‘n keer een projectje van zouden maken. Dat is dus nu! Het is nu behoorlijk donker, maar als de zwarte vloerbedekking en het zwarte plafond er straks uit is oogt dat sowieso al anders. Boven gaan we voor natuurlijke tinten en materialen, en een vooral ‘rustig’ geheel. Dat vinden we allebei mooi; we hebben eigelijk vrijwel dezelfde smaak dus dat scheelt in ieder geval een hoop gesteggel. Verheug me er ‘t allermeeste op dat de basis straks helemaal af is, en overal hetzelfde, en om de kamers dan één voor een allemaal aan te kleden. Leuk vooruitzicht. Hoop dat ik daar begin december mee kan beginnen.

December, inderdaad. November wordt dus klusmaand. En dan vraag je je misschien af: wat ga je doennn die maand als je hele bovenverdiepingen overhoop liggen? Dat vroegen wij ons inderdaad ook. Beneden is er weinig aan de hand en kunnen we gewoon leven, maar er zijn geen slaapkamers, dus slapen wordt lastig. Dat gaan we een maand bij papa en mama doen. Die  hebben de bovenverdieping leeg sinds Robin en Mees het huis uit zijn, dus daar mogen wij een maand gebruik van maken. Heel fijn. De jongens een eigen slaapkamer, wij een eigen slaapkamer, een eigen badkamer. Een eigen domeintje bij papa en mama in huis. Gewoon in dezelfde wijk – nog dichter bij school dan dat we zelf wonen – en vertrouwd voor de kindjes. Fijner kan voor nu niet. Echt blij dat het zo kan en ik niet in de zooi hoef te blijven zitten. Kan overdag gewoon thuis werken, we kunnen thuis eten, maar als er geslapen wordt gaan we naar papa en mama. Heb er alle vertrouwen in. En ik vind ‘t ook wel gezellig! Nu Koen ‘s avonds zoveel weg is voor werk kan ik lekker een serietje kijken met papa en mama. Net als vroeger. Heeft ook z’n charme.

We verwachten voor Sinterklaas weer thuis te zijn. Ik verheug me er echt maximaal op en ben héél benieuwd naar het eindresultaat. Maar ik heb er ook heel veel vertrouwen in dat het goed gaat komen. Kan me niet snel genoeg beginnen.

Ik ga ‘t proces sowieso helemaal filmen en als ‘t af is schrijf ik weer een nieuwe update met het eindresultaat:)! Voor nu bedank ik je weer voor het lezen!