EENKENNIGHEID: EEN VLOEK OF EEN ZEGEN?

Toen we Morris de eerste keer naar zijn bonusopa en -oma brachten, hij was toen tien maanden, vond ik dat van tevoren een beetje spannend. Zou hij misschien last krijgen van eenkennigheid of verlatingsangst? Dat had hij tot dan toe niet gehad, maar hij was ook altijd vooral bij mij geweest. Er was me verteld dat dat ergens zo rond de negen maanden zou kunnen gaan spelen, dus ik hield mijn hart een beetje vast voor hoe dat voor hem zou uitpakken. Dat bleek compleet ongegrond. Kind liet geen traan, zwaaide me vrolijk uit en vertrok geen spier als ik uit het zicht verdween. We leken er dus een beetje langs te komen. Inmiddels zijn we een paar jaar verder, is Benjamin er ook en hebben we dus twee verschillende karakters in huis, die verschillen als dag en nacht. De eenkennigheid leek hier altijd redelijk binnen de perken te blijven, maar toch zijn er fases waarin het wel degelijk aan de orde is. Zoals nu, zeg maar. Wat houdt dat hier concreet in en hoe gaan we daar mee om? En is dat een vloek of een zegen?

Morris wordt over een paar maanden vier, en heeft heel lang geen last gehad van eenkennigheid of verlatingsangst. Pas net na zijn derde verjaardag kreeg hij voor de eerste keer last van eenkennigheid. Hij was altijd wel redelijk mama-georiënteerd geweest, maar ik geloof dat dat niet per se heel raar is in de eerste jaren van het leven van een kind. In ons geval breng ik de meeste tijd met ze door en is dat ook te merken aan naar wie ze het meest toe trekken. Net na zijn derde verjaardag werd dat ineens véél erger. Alles moest mama, niemand anders voldeed, ik móest hem in bed leggen, ik móest met hem mee naar het toilet; iets anders was geen optie. Als ik hem naar mama of Joke bracht voor oppasdag ging het prima, maar als ik ‘s avonds bijvoorbeeld wilde gaan sporten terwijl de jongens nog wakker waren brak de pleuris uit. Als in huilen, krijsen, heel theatraal op de vloer gaan liggen, want het moest en zou mama zijn. Ik las me in over wat verstandig is qua gedrag in gevallen als deze: verdriet erkennen, niet te ver in meegaan, uitleggen dat mama zo weer terugkomt, en het bleek een fase te zijn, want hij trok redelijk snel ook weer bij en inmiddels is er helemaal niks meer aan de hand. Als we in het weekend overdag iets hebben, zoals in de zomer met die festivals, brengen we ze eigenlijk altijd naar Joke of Harald, dus dan zijn ze sowieso allebei zen. Als we ‘s avonds weggaan van thuis, met z’n tweeën, leggen we de jongens negen van de tien keer zelf in bed, maar die ene keer dat we dat niet doen en Menthe er is voor ze slapen maakt dat nul indruk. Hij vindt het alleen maar gezellig, geeft ons een kus en een knuffel en zwaait ons uit.  

Maar dan is er nog zijn kleine broertje. Die zit inmiddels al een hele poos in de mama-fase. Het is mama voor en mama na. Ook bij hem geldt; als ik hem naar mama of Joke breng voor oppasdag gaat het prima, maar als we thuis zijn en ik bijvoorbeeld even weg moet is hij intens verdrietig. Als ik Morris in bed leg en Koen Benjamin rust hij niet voor ik bij hem ben, en eigenlijk voor alle praktische dingen gaat die vlieger op: mama moet het doen. Papa is superlief en leuk en als er gespeeld moet worden gaat de hele trukendoos open, maar als het puntje bij paaltje komt roept hij om mij.

Hij ging begin januari voor het eerst naar de peuterspeelzaal, en dat was aanvankelijk ook echt een drama. Als ik eenmaal weg was ging het prima, maar dat loslaten en daadwerkelijk gaan viel hem heel zwaar. En mij ook. Ik had het nooit verwacht, maar ik heb de eerste paar keer echt zitten huilen in de auto. Terwijl ik dat eerder nooit had gedaan en het ook echt niet aan zag komen. Maar dat kleine ventje daar zo verdrietig achterlaten vond ik best een ding. Ook hier gold dat ik hem iedere keer vertelde dat ik hem zo weer op zou komen halen, en dat leek hij te begrijpen, maar het daadwerkelijk weggaan was ellende. Inmiddels gaat dat stukken beter: als we binnenkomen is het eerst even ‘ik wil niet’, maar zijn juf kent hem door en door en weet hem steevast af te leiden met iets wat hij heel leuk vindt. Vaak vraagt ze of hij mee een boekje wil uitkiezen; dan krijg ik gauw een knuffel en is hij daarna gevlogen, zonder tranen.  Voelt stukken beter en ook echt als een opluchting.

Als ik thuis wegga is het wel echt een ander verhaal. Wegbrengen naar school, opa’s en oma’s is geen probleem, maar als ik probeer het pand te verlaten terwijl B nog wakker is levert dat standaard heel veel verdriet op. Ik doe het wel eens, maar dan hoor ik achteraf van Koen dat dat niet per se een heel groot succes werd. Als we samen gaan is het een ander verhaal; dan vindt hij het even hel lastig, maar als Menthe hem dan afleidt gaat het daarna prima. En als ik hem dan ‘s nachts een kus ga geven, zucht hij altijd diep. Zo van: ze is er weer. Ik vind het fijn dat hij zijn rust zo bij me vindt, dat ik alles weg kan toveren en dat dat áltijd werkt, dat hij niets meer nodig heeft dan mijn hand om in slaap te vallen. Maar heel eerlijk? Ik vind het ook wel eens lastig. Het is zo tweeledig. Enerzijds benauwt het me, anderzijds vind ik het heerlijk dat hij zo graag bij me is. Enerzijds weet ik heel goed dat het beter is om het dus af en toe aan te gaan en hem uit handen te geven, maar als ik de deur achter me dichttrek en dat gehuil hoor breekt dat mijn moederhart en vraag ik me oprecht af hoe dat in hemelsnaam goed kan zijn. Van die momlifestruggles. Het is een fase. Toch?

Ik benieuwd hoe jullie met eenkennigheid omgaan. Iets met gedeelde smart.. Bedankt voor het lezen en heel fijn weekend voor straks!