GENDER REVEAL FEESTJE

Afgelopen zaterdag organiseerden wij een klein gender reveal feestje. Tot mijn grote spijt is daar nog steeds geen leuker woord voor verzonnen – geslacht verklap feest klikt ook zo vreemd – dus doen we het nog maar even met deze term waar ik maar niet aan kan wennen. Het feestje zélf daarentegen was gelukkig een stuk minder vreselijk en écht heel erg gezellig! Toen ik zwanger was van Morris organiseerden we precies zo’n feestje toen we eenmaal wisten dat hij een jongetje zou zijn. We vonden het persoonlijk leuk om er net even iets meer van te maken dan een appje met ‘we krijgen een zoon’, en hoewel we niet zo heel goed wisten wat we er precies van moesten verwachten genoten we toen ontzettend van die bijzondere avond met onze gezinnen en een aantal vrienden.

We hoefden er dus ook niet heel lang over na te denken hoe we dat deze keer zouden doen. Het klinkt een beetje kinderachtig misschien, maar deze tweede zwangerschap ervaar ik in een aantal opzichten heel anders dan de eerste. Waar ik tijdens mijn eerste zwangerschap werd overstelpt met appjes en berichtjes van mensen in onze omgeving, is het nu vele malen minder en lijkt het wat meer ‘normaal’ dan het de eerste keer was. Dat is helemaal niet erg en waarschijnlijk ook hartstikke logisch, maar het maakt ook dat we het des te leuker vonden om het verklappen van het geslacht weer even een heel bijzonder moment te maken. Het gaat allemaal al zo bizar snel, dat het gewoon leuk en fijn is om op deze manier heel bewust stil te staan bij de zwangerschap. We hebben trouwens ook even overwogen om het voor onszelf te houden, maar omdat we daarvoor veel te flapuiterig zijn leek ons dat niet heel handig, en voor de andere optie – het een verrassing laten tot de geboorte – zijn we allebei te nieuwsgierig.

Afgelopen zaterdag was het dus zo ver! Wij wisten zelf op maandag al dat er weer een jongetje onderweg is, maar kozen er bewust voor het nog een paar dagen voor onszelf te houden. Dat vinden wij zelf allebei heel fijn. Gewoon heel even tijd om het samen te laten landen voor het aan de grote klok gaat. We nodigden wat vrienden en familie bij ons thuis uit, en hoewel niet iedereen kon waren we uiteindelijk met een leuk en gezellig groepje. Ik versierde het huis met roze en blauwe chevron slingers, roze en blauwe ballonnen, roze tulpen, blauwe confetti en een heerlijk cliché letterslinger, en Mees bakte een geweldige taart! De vorige keer gingen we voor een fondant taart, maar daar heb ik er ondertussen zo veel van gezien dat we zin hadden in iets anders en dus voor een experimentje gingen. Dat pakte gelukkig goed uit: ik ben er nog steeds superblij mee, én ik vond het ook wel bijzonder dat hij door ons schoonzusje is gemaakt. Toch weer effe een extra dingetje ofzo. #hormonaal

Tussen half 8 en 8 uur druppelde iedereen binnen, en hoewel ik Morris eigenlijk al op bed had willen hebben bleek dat planningtechnisch niet helemaal haalbaar. Die was dus om 20:00uur nog op, en achteraf vind ik dat zó leuk! Hij is nog maar zo klein, maar dan ineens ook zo groot. Over een paar maanden met zijn nog niet eens anderhalf jaar mijn oudste zoon. Dat houd je toch niet voor mogelijk? We hebben met z’n drietjes de taart aangesneden, en hoewel we dit dus al een keer eerder hebben mogen doen was het zeker niet minder speciaal. Ik denk dat dit gewoon nóóit gaat wennen. Voor ons niet, maar ook voor de mensen om ons heen niet, want die reageerden weer net zo enthousiast als de vorige keer. Robin was door het dolle dat hij het tot twee keer toe bij het rechte eind heeft gehad – hoezo kent hij zijn zus als geen ander? – en Bella vond het vooral ook wel heel fijn omdat ze nu mijn lievelingsmeisje blijft. Té aandoenlijk. Kijk die koppies hieronder maar.. Vooral even op de gezichten van Bella en Robin letten dus, want die spreken boekdelen. ZO leuk.

Op het laatst bleek toch meerendeel te gokken op een jongetje, en die hadden het dus, net als ikzelf, goed! Ook dit tweede gender reveal feestje was weer hartstikke geslaagd, en ik durf nu al te zeggen dat we het, mochten we het voorrecht hebben ooit nog meer kindjes te krijgen, weer precies zo zouden doen. Het hoeft allemaal niet heel extreem of uitgebreid of over the top, maar het samen zijn op zich alleen al is voor ons de moeite meer dan waard! Ik kan me overigens ook best heel goed voorstellen dat het totaal niet je ding is hoor, maar dat is met alles wat zwangerschap, bevalling en kinderen betreft toch? Er is niets persoonlijker dan dat. Ik heb er in ieder geval weer ontzettend van genoten.

Hoe maakten jullie het geslacht van je kindje bekend? Ik ben ook wel heel benieuwd of veel van mijn lezers het geslacht van hun ongeboren kindje helemaal niet verklapt hebben, of het zelfs zelf niet wilden weten!?

Bedankt voor het lezen!