HALLO, TRIMESTER DRIE!

Het derde trimester is begonnen! Als dit artikel online komt bevinden we ons in week 28, en dat maakt dat het laatste trimester nu echt begonnen is. Ik ben al dik een half jaar zwanger – hoe dan? – en over een maand of drie mogen we onze zoon in onze armen sluiten. Heel eerlijk; ik kan niet wachten!

Dat het derde trimester is aangebroken wil zeggen dat tweederde van de zwangerschap er gewoon al op zit. Dat ik al op 67% ben. Dat we over een dag of 90 papa en mama worden. En oh wat kijken we daar naar uit! Ondanks dat we ons gruwelijk verheugen op de geboorte van ons mannetje ben ik nog lang niet klaar met zwanger zijn. Ik vind het tot nu toe oprecht heel leuk, en heb ondanks de kwaaltjes en kleine ongemakjes heel erg genoten van de eerste twee trimesters. Ik ben ondertussen zo gewend aan mijn groeiende buik dat ik me niet voor kan stellen dat die er op een dag niet meer is. Ook Frummel zijn continue getrappel en zijn geboks beginnen te wennen. Ik schrik er niet meer van, en moet er vooral om lachen als meneer zich op de meest onhandige momenten even duidelijk laat zien. Af en toe zou het best een tandje minder mogen, maar hé, het leven is nou eenmaal geen wensconcert, en ik ben een onwijze bofkont dat hij zo vaak teken van leven geeft.

Ik vond het tweede trimester in vergelijking met het eerste een heel fijn trimester, maar dat komt puur door de onzekerheid van de eerste weken. Die maakt toch dat je nog niet zo van je zwangerschap kunt genieten zoals dat later wel kan. Wat het tweede trimester ook echt wel extra leuk maakt ten opzichte van het eerste vind ik Frummel zijn levendigheid. In het eerste trimester weet je door een positieve test, eventuele vroege echo en kwaaltjes dat je zwanger bent, en dat er een minimensje in je groeit, maar is het allemaal nog zo abstract omdat je het nog niet echt voelt of ziet. Omdat het voor ons de allereerste keer is vond ik het in begin allemaal zo onvoorstelbaar en ‘groots’ en niet te bevatten, dat ik ondanks de blijdschap nog niet écht besefte dat er echt een baby in mijn buik groeit. Ondertussen herinnert die kleine karatekid van ons me er gerust zonder stoppen aan dat hij toch echt wel aanwezig is. Issie even lekker rustig, krijg ik weer een beuk! Zo van ‘halloooo mam we zijn er nog hoor!’ In zowel trimester één als trimester twee had ook ik heus wel last van kwaaltjes. Dat overgeven in het eerste trimester was ik vrij snel beu, en van dat flauwvallen werd ik ook echt niet lyrisch – nog steeds niet overigens -, maar ik kan niet zeggen dat dat voor mij echt een zware wissel trekt op mijn zwangerschap. Fijn is anders, maar ik vind het allemaal te bijzonder om daar te veel bij stil te staan.

Dat je aan het einde van het tweede trimester bij tijd en wijlen, na een flink stuk wandelen of een lange vermoeiende dag, gaat waggelen als een gans is bijzaak. Dat veters strikken ineens een soort hogere wiskunde is geworden, dat bukken niet meer hartstikke vanzelfsprekend is en dat de nachten niet meer zo zijn als voorheen ook. Oh, en dat je vooral niet moet niezen of héél hard moet lachen, omdat je bekkenbodem er gewoon best wel een klein beetje de brui aan heeft gegeven vertellen we er ook maar niet bij. We gaan trimester drie vol vertrouwen en goede moed in. Ik verheug me op de komende twaalf weken. Nog drie maanden genieten van onze kleine man in mijn buik, voor hij er straks echt is. Met een gerust gevoel ook, nu hij een naam heeft, we zijn geboortekaartje al min of meer hebben uitgezocht, zijn kamertje bijna af is en zijn wiegje klaar staat. Ik heb heel erg het gevoel dat we er klaar voor zijn, maar laat ons ventje eerst nog maar een poosje lekker groeien in mijn buik. Dan waggel ik ondertussen gezellig verder en wachten wij gewoon geduldig af!

Wat vond jij de fijnste periode van de zwangerschap? Dankjewel voor het lezen! X